Τρία μυρμήγκια αντάμωσαν πάνω στη μύτη ενός ανθρώπου, που ήταν ξαπλωμένος και κοιμόταν στον ήλιο. Χαιρετήθηκαν, σύμφωνα με τα έθιμα της φυλής τους, και στάθηκαν εκεί κι άρχισαν την κουβέντα.
Το πρώτο μυρμήγκι είπε : "Αυτοί οι λόφοι κι αυτές οι πεδιάδες είναι οι πιο άγονες που έχω γνωρίσει. Ψάχνω ολημερίς για κανένα σποράκι, αλλά δε βρίσκω τίποτε".
Το δεύτερο μυρμήγκι είπε : "Ούτε εγώ βρήκα τίποτε, μολονότι έψαξα κάθε γωνιά και ξέφωτο. Αυτή είναι θαρρώ η χώρα εκείνη που ο λαός μου την ονομάζει μαλακιά και κινούμενη γη, όπου τίποτα δε φυτρώνει".
Το τρίτο μυρμήγκι σήκωσε τότε το κεφάλι και είπε : "Φίλοι μου, αυτή τη στιγμή στεκόμαστε πάνω στη μύτη του Υπέρτατου Μυρμηγκιού, του ισχυρού και άπειρου Μυρμηγκιού. Το σώμα του είναι τόσο μεγάλο ώστε δεν μπορούμε να το δούμε. Η σκιά του είναι τόσο μεγάλη, ώστε δεν μπορούμε να την ανιχνεύσουμε. Η φωνή του είναι τόσο δυνατή, ώστε δεν μπορούμε να την ακούσουμε. Και είναι ο Πανταχού παρών".
Όταν το τρίτο μυρμήγκι είπε αυτά τα λόγια, ο άνθρωπος γύρισε στον ύπνο του, σήκωσε το χέρι του, κι έξυσε τη μύτη του. Τα τρία μυρμήγκια έγιναν λιώμα .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου