Animated - Angels Pictures, Images and Photos

Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

ΧΑΜΟΓΕΛΟ και ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΕΑΥΤΟΣ (NTR)

«



«Τα χαμόγελα που χαρίζεις».......


συνέχισε ο γέρος,<<παππους>> «η ζωή σου τα επιστρέφει και με το παραπάνω».
«Είναι αλήθεια αυτό παππού μου;» ρώτησε κοιτάζοντας τον σχεδόν έκπληκτη αλλά και με δυσπιστία».
Ο γέρος απάντησε τώρα πιο αποφασιστικά σφίγγοντας τη γροθιά του.
«Και βέβαια», της είπε κοιτάζοντας την κι αυτός κατάματα, δίνοντας ακόμη περισσότερη έμφαση στη φωνή του, «η φύση ανταποκρίνεται θετικά και επιβραβεύει την αγάπη.
Και μάθε λοιπόν κάτι ακόμα πιο χειροπιαστό, τα χαμόγελα και η αγάπη που στέλνεις στους άλλους, οι άλλοι τα ξαναγυρίζουν σε σένα. Η ζωή είναι ένας καθρέφτης που μας κοιτάζει, όπως τον κοιτάζουμε».
«Εγώ», απάντησε ο γέρος που είχε αρχίσει να τρέμει, με κόμπους, αλλά και φόρτιση συγκίνησης στη φωνή του, «θέλω να σου δώσω ότι μπορώ αλλά δε γίνεται και δεν πρέπει να σου δώσω τα φτερά μου.
 Μπορώ όμως να σου χαρίσω τα φτερά της γνώσης, για να μάθεις μόνη σου να πετάς.
 Η ευτυχία δεν είναι σταθμός, για να κατέβεις από το τρένο και να μείνεις παντοτινά εκεί, είναι ένας μοναδικός και μαγικός τρόπος  για να ταξιδευεις..
 

«Πέρασε πολύς χαμένος χρόνος στη ζωή μου μέχρι να καταλάβω, ότι το α και το ω ήταν το αγαπώ».
«Άκουσες ποτέ αγαπημένε μου παππού, τη φωνή της αγάπης που ψιθυρίζει η ομορφιά;»
«Άκουσες ποτέ αγαπημένη μου Άννα τη φωνή της αγάπης που ψιθυρίζει το άρωμα αλλά και τα αγκάθια του τριαντάφυλλου;»
Η μικρή ξαφνιάστηκε.
 Προσπάθησε να σκεφτεί προβληματισμένη από την ερώτηση
Πρέπει όμως να μάθεις να ξεχωρίζεις τους ανθρώπους που κάτι έχουν να σου δώσουν. Κάποιοι περνούν από δίπλα μας σαν σκιές που άμα τους ξαναδείς απλώς θα νοιώσεις την παρουσία τους και κάποιοι λαμπιρίζουν τόσο έντονα που παίρνεις τόσο από το φως αλλά και από το σκοτάδι τους και μετά ποτέ δεν θα ξανά είσαι η ίδια.
Μάθε να εκμεταλλεύεσαι το φως, αλλά και το σκοτάδι, υπάρχουν και τα δύο, γιατί τα χρειάζεσαι και τα δύο.
Απλώς, μάθε να τα ξεχωρίζεις».!!!!!!

ι θαμπωμένη από το φως που έβγαζαν τα λόγια του.........
«Ναι, η αγάπη έχει ομορφιά», απάντησε, «έχει γλυκύτητα, ευωδία, απαλότητα. Αλλά τα αγκάθια; Γιατί κρύβουν αγάπη ακόμα και τα αγκάθια του τριαντάφυλλου;»
«Τα αγκάθια είναι ο γλυκός πόνος της αγάπης. Η αγάπη, αγάπη μου έχει και τον πόνο της. Η αγάπη είναι θυσία». Κοντοστάθηκε και σκλήρυνε τη φωνή του. «Ξέρεις πόσοι άνθρωποι χάρισαν τη ζωή τους στο μεγαλείο της;»

«Και βέβαια πιστεύω στα θαύματα. Το πρώτο μεγάλο θαύμα το έζησες ανοίγοντας για πρώτη φορά τα μάτια σου. Ήταν η γέννηση σου. Κοίταξε γύρω σου, ότι βλέπεις είναι εκατομμύρια μεγάλα θαύματα. Κοίταξε προς τον ουρανό και θαύμασε την απεραντοσύνη του. Κοίταξε μέσα σου και άκουσε τη φωνή της ζωντανής αιώνιας διαθήκης Του και αναγνώρισε το μεγαλείο του δημιουργού σου. Είμαστε ένα θαύμα ανάμεσα σε εκατομμύρια θαύματα και αμφισβητούμε την ύπαρξη τους. Πόσο άδικοι είναι οι άνθρωποι με το περιβάλλον τους και κυρίως με τον εαυτόν τους.


«Εδώ ενώνονται και χάνουν την αυτοτέλεια τους οι αισθήσεις. Οι αλμυρές δροσοστάλες και οι γλυκύτατοι ήχοι συμπλέκονται και μεταλλάσσονται κάθε στιγμή με τις μεθυστικές μυρωδιές και τα χιλιάδες χρώματα».
«Είναι έτσι, όπως τα λες».
«Μου αρέσει το καλοκαίρι. Μου αρέσουν οι τουρίστες που πλημυρίζουν τις παραλίες και τα ξενοδοχεία. Μου αρέσουν τα χρώματα από τα βότσαλα και τα βράχια. Οι μυρωδιές και οι φωνές του λιμανιού. Τα απόβραδα με τις δυνατές μουσικές. Τα λουλούδια και οι ευωδιές τους που βγαίνουν από τους κήπους και τις γλάστρες στους πεζόδρομους και στα στενοσόκακα».



«Η αγάπη είναι τόσο ωραία αλλά δεν είναι εύκολο να τη βρεις. Εύκολο είναι να τη χάσεις και ακατόρθωτο να την ξεχάσεις. Είναι μια γλυκιά χαρούμενη ζεστασιά που συναρπάζει τα πάντα γύρω σου και τα ομορφαίνει. Σε ταξιδεύει σ’ ένα ονειρικό πολύχρωμο δρόμο, που δυστυχώς, όταν ο δρόμος τελειώνει, τελειώνει πάντα σε γκρεμό. Ένα κενό ατέλειωτο σου πλακώνει το στήθος και σου μαυρίζει τα σωθικά. Η ομορφιά της ζωής χάνει το μεγαλείο της και το φως αφήνει τη θέση του πλέον μόνιμα στο σκοτάδι. Μπορεί, να μην έχει τη δύναμη να γυρίσει τη γη από μόνη της αλλά και χωρίς αυτήν η ζωή πάνω στη γη θα ήταν μια κόλαση».


«Να θυμάσαι για πάντα αυτά που θα σου πω», της είπε. «Οι άνθρωποι πεθαίνουν τη μέρα που σταματούν να ονειρεύονται, να ελπίζουν και να χαμογελούν. Τη μέρα που η χαρά της αγάπης για τη ζωή χάνεται για πάντα στη θλίψη της απογοήτευσης».



«Θεέ μου, χωρίς αγάπη μέσα τους πως να κατανοήσουν το μεγαλείο της δημιουργίας σου. Κράτα πάντα ένα λουλούδι και πρόσφερε το στον πρώτο τυχόντα. Μη φοβηθείς ότι θα βρεθείς με άδεια τα χέρια. Στη γωνιά του δρόμου θα σε περιμένει ένας ολάνθιστος κήπος. Οι δρόμοι είναι ατέλειωτοι και άπειροι. Διαλέγεις και παίρνεις. Ο προορισμός που έχεις πάνω σ΄αυτόν τον όμορφο πλανήτη, πρέπει να ξέρεις, είναι ένας:...
 
Ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ….

«Έτσι είναι όπως τα λες. Είναι δύσκολοι οι καιροί, αλλά πάντα έτσι ήταν ακόμα και στις λεγόμενες αθώες εποχές. Πάντα ήταν σκληρός και ανελέητος ο κόσμος για τους “ευαίσθητους”. Αν θέλεις να τα έχεις και να τα πας καλά με τον κόσμο, να πηγαίνεις δηλαδή εκεί που σε πάει, αποχαιρέτησε τον κόσμο της καρδιάς σου».

Η ζωή είναι ένα καρυδότσουφλο, άλλοτε στραμμένο προς το φως και άλλοτε προς το σκοτάδι πάνω στη θάλασσα που έχει φουρτούνες και μπουνάτσες. Ο νους μας είναι ο αγωνιστής της επιβίωσης πάνω στο καρυδότσουφλο. Και η ψυχή μας, θεματοφύλακας της σχέσης μας με την αιωνιότητα και την αγάπη

«Μάθε όμως αγαπημένη μου», χαμογέλασε πικρά ο γέρος, «ότι σ’ αυτήν τη ζωή όσο πιο γρήγορα πετάς τόσο ο αέρας σου σβαρνίζει με μεγαλύτερη ένταση το πρόσωπο. Όσο πιο ψηλά πετάς, τόσο πιο μικρή σε βλέπουν όσοι δεν μπορούν ν’ ακολουθήσουν».


«Μην αρκείσαι να κάνεις μόνο όνειρα, κάνε τα όνειρα σου πραγματικότητα. Δε φτάνει να είσαι αυτό που λέμε ονειροπόλα. Ζήσε σαν να γεννήθηκες τώρα και σαν να επρόκειτο να πεθάνεις σε λίγο. Μάθε όσα μπορείς περισσότερα σαν να μείνεις αθάνατη», συμπλήρωσε αλλάζοντας το ύφος του.

ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ.....(NTR)



{Αυτή είναι η ιστορία ενός ανθρώπου τον οποίο εγώ θα χαρακτήριζα Ερευνητή …}

Ερευνητής είναι κάποιος που ψάχνει όχι απαραιτήτως κάποιος που βρίσκει.

Ούτε είναι κάποιος που ξέρει στα σίγουρα τι είναι αυτό που ψάχνει. Είναι, απλώς, κάποιος για τον οποίο η ζωή αποτελεί μια αναζήτηση. Μια μέρα, ο ερευνητής διαισθάνθηκε ότι έπρεπε να πάει προς την πόλη του Καμίρ. Είχε μάθει να δίνει μεγάλη σημασία στα προαισθήματα του, που πήγαζαν από ένα μέρος δικό του μεν, άγνωστο δε.
Μετά από δύο μέρες πορείας στους σκονισμένους δρόμους, διέκρινε από μακριά το Καμίρ.
 Λίγο πριν φτάσει στο χωριό, του τράβηξε την προσοχή ένας λόφος, δεξιά από το μονοπάτι. 
Ήταν σκεπασμένος από υπέροχη πρασινάδα και γεμάτος με δέντρα, πουλιά και μαγευτικά λουλούδια. 
Τον περιτριγύριζε κάτι σαν μικρός φράχτης φτιαγμένος από βαμμένο ξύλο.
Μια μπρούντζινη πορτούλα τον προσκαλούσε να μπει.
Ξαφνικά, αισθάνθηκε να ξεχνά το χωριό και υπέκυψε στην επιθυμία του να ξαποστάσει για λίγο σ’ εκείνο το μέρος.
Ο ερευνητής πέρασε την είσοδο κι άρχισε να βαδίζει αργά δίπλα στις λευκές πέτρες που ήταν τοποθετημένες ανάκατα ανάμεσα στα δέντρα.
Άφησε το βλέμμα του να ξαποστάσει σαν την πεταλούδα, σε κάθε λεπτομέρεια του πολύχρωμου αυτού παραδείσου.
Τα μάτια του, όμως, ήταν μάτια ερευνητή, κι ίσως γι’ αυτό ανακάλυψε εκείνη την επιγραφή πάνω σε μια απ’ τις πέτρες: Αμπντούλ Ταρέγκ: έζησε 8 χρόνια, 6 μήνες, δύο εβδομάδες και 3 μέρες.
Τρόμαξε λίγο συνειδητοποιώντας ότι εκείνη η πέτρα δεν ήταν απλώς μια πέτρα: ήταν μια ταφόπλακα.
Λυπήθηκε όταν σκέφτηκε ότι ένα παιδί τόσο μικρής ηλικίας ήταν θαμμένο σ’ εκείνο το μέρος.
Κοιτάζοντας γύρω του, ο άνθρωποις ότι και η διπλανή πέτρα είχε μια επιγραφή. Πλησίασε να τη διαβάσει. Έλεγε:Γιαμίρ Καλίμπ: έζησε 5 χρόνια, 8 μήνες και 3 εβδομάδες.
Ο ερευνητής αισθάνθηκε φοβερή συγκίνηση.
Αυτό το πανέμορφο μέρος ήταν νεκροταφείο, και κάθε πέτρα ήταν ένας τάφος.
Μία μία, άρχισε να διαβάζει τις πλάκες.
Όλες είχαν παρόμοιες επιγραφές: ένα όνομα και τον ακριβή χρόνο ζωής του νεκρού.
Αλλά αυτό που τον τάραξε περισσότερο ήταν η διαπίστωση ότι ο άνθρωπος που είχε ζήσει τον πιο πολύ καιρό, μόλις που ξεπερνούσε τα έντεκα χρόνια …
Νικημένος από μια αβάσταχτη θλίψη, έκατσε κι άρχισε να κλαίει.
Ο φύλακας του νεκροταφείου που περνούσε από εκεί τον πλησίασε.
Τον κοίταξε να κλαίει για λίγο σιωπηλός, και μετά τον ρώτησε αν έκλαιγε για κάποιον συγγενή.
«Όχι, για κανέναν συγγενή» είπε ο ερευνητής.
 «Τι συμβαίνει σ’ αυτό το χωριό; Τι πράγμα φοβερό έχει αυτός ο τόπος; Γιατί έχει τόσα πολλά νεκρά παιδιά θαμμένα σ’ αυτό το μέρος; Ποια είναι η τρομερή κατάρα που βαραίνει αυτούς τους ανθρώπου; και τους έχει υποχρεώσει να φτιάξουν ένα νεκροταφείο για παιδιά:»
Ο ηλικιωμένος χαμογέλασε και είπε:
«Μπορείτε να ηρεμήσετε. Δεν υπάρχει τέτοια κατάρα. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι εδώ έχουμε ένα παλιό έθιμο. Θα σας εξηγήσω …
Οταν ένας νέος συμπληρώνει τα δεκαπέντε του χρόνια, οι γονείς του του χαρίζουν ένα τετράδιο όπως αυτό που έχω εδώ, για να το κρεμάει στο λαιμό. Είναι παράδοση στον τόπο μας. Από τη στιγμή εκείνη κι έπειτα, κάθε φορά που κάποιος απολαμβάνει έντονα κάτι, ανοίγει το τετράδιο και σημειώνει:
Στα δεξιά, αυτό που απόλαυσε.
Στ’ αριστερά, πόσο χρόνο κράτησε η απόλαυση.
Εστω ότι γνώρισε μια κοπέλα και την ερωτεύτηκε. Πόσο κράτησε το μεγάλο αυτό πάθος και η χαρά της γνωριμίας τους; Μια εβδομάδα; Δύο; Τρεις και μισή:
Και μετά, η συγκίνηση του πρώτου φιλιού, η θαυμάσια ευχαρίστηση του πρώτου φιλιού … Πόσο κράτησε; Μόνο το ενάμισι λεπτό του φιλιού; Δύο μέρες; Μια εβδομάδα;
Και η εγκυμοσύνη, και η γέννηση του πρώτου παιδιού;
Και ο γάμος των φίλων;
Και το ταξίδι που πάντα ήθελε;
Και η συνάντηση με τον αδελφό που γυρίζει από μια μακρινή χώρα; 
»Πόσο κράτησε στ’ αλήθεια η απόλαυση αυτών των αισθήσεων;
Ώρες; Μέρες;
Έτσι , συνεχίζουμε να σημειώνουμε στο τετράδιο κάθε λεπτό που απολαμβάνουμε … Κάθε λεπτό.
Οταν κάποιοιος πεθαίνει, έχουμε τη συνήθεια να ανοίγουμε το τετράδιό του και να αθροίζουμε το χρόνο της απόλαυσης για να τον γράψουμε πάνω στον τάφο του. Γιατί αυτός είναι για εμάς ο μοναδικός και πραγματικός χρόνος ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΖΗΣΕΙ»

ΟΙ... ΤΡΕΙΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ...~~~(NTR)





Πρώτη αλήθεια

Αυτό που είναι, είναι.
Η πραγματικότητα δεν είναι όπως με συμφέρει εμένα να είναι.
Δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι.
Δεν είναι όπως μου είπαν ότι θα είναι.
Δεν είναι όπως ήταν.
Η πραγματικότητα γύρω μου είναι όπως είναι.

Η αλλαγή μπορεί να έρθει μόνο όταν έχουμε συναίσθηση της παρούσας κατάστασης.

Εγώ είμαι αυτός που είμαι.

Δεν είμαι αυτός που θα ήθελα να είμαι.
Δεν είμαι αυτός που θα έπρεπε να είμαι.
Δεν είμαι αυτός που η μαμά μου θα ήθελε να είμαι.
Δεν είμαι καν αυτός που ήμουν.
Είμαι αυτός που είμαι.

Όλες οι νευρώσεις ξεκινούν από τη στιγμή που προσπαθούμε να είμαστε αυτό που δεν είμαστε.

Εσύ είσαι όπως είσαι.

Εσύ δεν είσαι όπως χρειάζομαι να είσαι.
Εσύ δεν είσαι όπως ήσουν.
Εσύ δεν είσαι όπως συμφέρει εμένα να είσαι.
Εσύ δεν είσαι όπως θέλω εγώ να είσαι.

Εσύ είσαι όπως είσαι.

Ο ορισμός μιας ώριμης και αληθινής σχέσης είναι η ανιδιοτελή προσπάθεια να δημιουργείς χώρο στον άλλον, ώστε να μπορεί να είναι όπως είναι

 

 

 

Δεύτερη αλήθεια

Τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν.
Αν επιθυμώ κάτι που είναι καλό για 'μένα, θα όφειλα να ξέρω ότι θα πληρώσω κάποιο αντίτιμο γι' αυτό.
Οπωσδήποτε αυτή η πληρωμή δεν είναι πάντα χρηματική (αν χρειάζονταν μόνο τα χρήματα, θα ήταν τόσο εύκολο!). Το αντίτιμο είναι κάποιες φορές υψηλό κι άλλες φορές πολύ χαμηλό, αλλά πάντα υπάρχει.
Γιατί τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν.
Αν οι γύρω μου μου προσφέρουν κάτι, αν μου συμβαίνει κάτι καλό, αν ζω καταστάσεις ευχάριστες και απολαυστικές, είναι επειδή τις έχω κερδίσει. Τις έχω πληρώσει, τις αξίζω.
Μόνο για να προετοιμάσω τους απαισίοδοξους και για να αποθαρρύνω τους καιροσκόπους, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι η πληρωμή γίνεται πάντα προκαταβολικά: το καλό που ζω το έχω ήδη πληρώσει. Πληρωμή με δόσεις, δε γίνεται.)

 

 

Τρίτη αλήθεια

Είναι αλήθεια ότι κανείς δε μπορεί να κάνει πάντα αυτό που θέλει, αλλά ο καθένας μπορεί να ΜΗΝ κάνει ΠΟΤΕ αυτό που ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ.
Ποτέ να μην κάνω αυτό που δεν θέλω.
Αν είμαι ενήλικος, κανείς δε μπορεί να με αναγκάσει να κάνω κάτι που δεν θέλω. Αρκεί να καταφέρω να απαλλαγώ απ' την ανάγκη μου να βλέπω κάποιους να με επικροτούν, να με χειροκροτούν, να με αγαπούν.
Το να μάθει κανείς να ζεί σύμφωνα με αυτή την αλήθεια, δεν είναι εύκολο πράγμα. Και κυρίως, δεν είναι δωρεάν.

(Τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν κι αυτό είναι κάτι καλό).

Το κόστος είναι ότι όταν κάποιος τολμάει να πεί "όχι" αρχίζει να ανακαλύπτει κάποιες άγνωστες πλευρές των φίλων του: τον αυχενα,, την πλάτη, το προσωπο, και όλα τα σημεία που γίνοντα ορατά μόνο όταν ο άλλος φεύγει.....

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙΟΥ....(NTR)


Υπάρχει μια παλιά ιστορία για ένα παιδί που πήγε να ζητήσει τη βοήθεια ενός σοφού:
“Ήρθα, δάσκαλε, γιατί νοιώθω τόσο ασήμαντος που δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Μου λένε ότι δεν αξίζω τίποτα, ότι δεν κάνω τίποτα σωστά, ότι είμαι αδέξιος και χαζός. Πως μπορώ να βελτιωθώ; Τι μπορώ να κάνω για να με εκτιμήσουν περισσότερο;”
Ο δάσκαλος, χωρίς να τον κοιτάξει, του είπε:
“Πόσο λυπάμαι, αγόρι μου. Δεν μπορώ να σε βοηθήσω γιατί πρώτα πρέπει να λύσω ένα δικό μου πρόβλημα. Μετά, ίσως..” και ύστερα από μια παύση συνέχισε : “Αν θέλεις να με βοηθήσεις εσύ, μπορεί να λύσω γρήγορα το πρόβλημά μου και μετά να μπορέσω να σε βοηθήσω.”
“Ε…μετά χαράς, δάσκαλε” είπε διστακτικά ο νεαρός, νοιώθοντας ότι τον υποτιμούσαν για άλλη μια φορά και μετέθεταν τις ανάγκες του.
“Ωραία” συνέχισε ο δάσκαλος. Έβγαλε το δαχτυλίδι που φορούσε στο αριστερό του χέρι και το έδωσε στο αγόρι, λέγοντας :”Πάρε το άλογο που είναι εκεί έξω και τρέξε στην αγορά. Πρέπει να πουλήσω αυτό το δαχτυλίδι για να πληρώσω ένα χρέος. Είναι ανάγκη να πάρεις όσο περισσότερα χρήματα μπορείς για αυτό. Και με κανέναν τρόπο μη δεχτείς λιγότερα από ένα χρυσό φλουρί. Πήγαινε και έλα με το χρυσό φλουρί όσο πιο γρήγορα μπορείς.”
Ο νεαρός πήρε το δαχτυλίδι κι έφυγε. Μόλις έφτασε στην αγορά άρχισε να προσφέρει το δαχτυλίδι στους εμπόρους που το κοίταζαν με κάποιο ενδιαφέρον, ώσπου ο νεαρός έλεγε τι ζητούσε γι’ αυτό.
Όταν το παιδί έλεγε “ένα χρυσό φλουρί” άλλοι γελούσαν, άλλοι του γύριζαν τις πλάτες και μόνο ένας γέροντας φάνηκε αρκετά ευγενικός για να μπει στον κόπο να του εξηγήσει ότι ένα χρυσό φλουρί ήταν πάρα πολύ για ένα δαχτυλίδι. Θέλοντας να βοηθήσει, ένας του πρόσφερε ένα ασημένιο νόμισμα κι ένα μπακιρένιο τάσι, όμως, ο νεαρός είχε οδηγίες να μη δεχτεί λιγότερα από ένα χρυσό φλουρί κι έτσι απέρριψε την προσφορά.
Αφού προσπάθησε να πουλήσει το κόσμημα σε όποιον συνάντησε στο δρόμο του στην αγορά – και σίγουρα θα ήταν πάνω από εκατό άτομα – , παραδέχτηκε την αποτυχία του, καβάλησε το άλογο και γύρισε πίσω.
Πόσο θα ήθελε ο νεαρός να είχε ένα χρυσό φλουρί για να το δώσει στο δάσκαλο και να τον γλυτώσει από το πρόβλημά του. Έτσι, θα έπαιρνε κι αυτός τη συμβουλή και τη βοήθεια του δασκάλου.
Μπήκε μέσα στην κάμαρη.
“Δάσκαλε” είπε, “λυπάμαι. Είναι αδύνατο να τα καταφέρω. Ίσως να μπορούσα να πάρω δύο ή τρία ασημένια, όμως, νομίζω ότι δεν μπορώ να γελάσω κανέναν για την πραγματική αξία του δαχτυλιδιού.”
“Αυτό που είπες είναι πολύ σημαντικό, νεαρέ μου φίλε” απάντησε χαμογελώντας ο δάσκαλος. “Πρέπει πρώτα να μάθουμε την αληθινή αξία του δαχτυλιδιού. Καβάλησε πάλι το άλογο και πήγαινε στον κοσμηματοπώλη. Ποιος άλλος θα ξέρει καλύτερα; Πες του ότι θέλεις να το πουλήσεις και ρώτησέ τον πόσα μπορεί να πιάσει.Ομως, μην του το πουλήσεις όσα κι αν σου προσφέρει. Γύρισε πίσω με το δαχτυλίδι.”
Ο νεαρός καβάλησε το άλογο κι έφυγε πάλι.
Ο κοσμηματοπώλης εξέτασε το δαχτυλίδι στο φως του κεριού, το κοίταξε με το φακό, το ζύγισε και μετά είπε στο παιδί:
“Πες στο δάσκαλο, αγόρι μου, ότι αν θέλει να το πουλήσει αμέσως, δεν μπορώ να του δώσω παραπάνω από πενήντα οχτώ χρυσά φλουριά για το δαχτυλίδι του.”
“Πενήντα οχτώ χρυσά;” φώναξε το παιδί.
“Ναι” απάντησε ο κοσμηματοπώλης. “Βέβαια,, με λίγη υπομονή θα μπορούσαμε να βγάλουμε γύρω στα εβδομήντα χρυσά φλουριά, όμως, αν είναι επείγον…”
Ο νεαρός έτρεξε συγκινημένος στο σπίτι του δασκάλου να του πει τα καθέκαστα.
“Κάθισε” του είπε ο δάσκαλος αφού τον άκουσε.
 “Είσαι κι εσύ σαν αυτό το δαχτυλίδι. 
Ενα πολύτιμο και μοναδικό κόσμημα.
Και σαν τέτοιο, πρέπει να σ΄εκτιμήσει ένας αληθινός ειδικός.
 Γιατί στη ζωή σου γυρίζεις εδώ κι εκεί ζητώντας να εκτιμήσει ο καθένας την πραγματική σου αξία?????????”
Και μ’ αυτά τα λόγια, έβαλε πάλι το δαχτυλίδι στο μικρό του δάχτυλο του αριστερού του χεριού~~~~~~

Ο αλυσοδεμένος..... ελέφαντας....(NTR(


"Δεν μπορώ" του είπα. "Δεν μπορώ!"
"Σίγουρα;" με ρώτησε αυτός.
"Ναι. Πολύ θα ήθελα να να μπορούσα να σταθώ μπροστά της και να της πω τι νιώθω... Ξέρω, όμως, ότι δεν μπορώ."
Ο Χοντρός κάθισε σαν το Βούδα πάνω σ΄ εκείνες τις φριχτές μπλε πολυθρόνες του γραφείου του. Χαμογέλασε, με κοίταξε στα στα μάτια και, χαμηλώνοντας τη φωνή όπως έκανε κάθε φορά που ήθελε να τον ακούσουν προσεκτικά, μου είπε:
"Να σου πω μια μια ιστορά..."
Και χωρίς να περιμένει να συμφωνήσω, ο Χόρχε άρχισε να αφηγείται.
Οταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών. Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του...
Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μιά αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του.
Ωστόσο, το ξύλο ήταν ήταν αληθινα μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος. Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δεντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει.
Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο.
Μα τι τον κρατάει;
Γιατί δεν το σκάει;
Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών ετών πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων. Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο ,τον πατέρα μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα. Κάποιος μου εξηγησε ότι ο ελέφαντας είναι δαμασμένος.
Έκανα τότε την προφανή ερώτηση: "Κι αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν;"
Δε θυμάμαι να πήρα κάποια ικανοποιητική απάντηση. Με τον καιρό, ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι, και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε πάνω στο ίδιο θέμα.
Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα-ευτυχώς για μένα- ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε ν΄ ανακαλύψει την απάντηση.
Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σ΄ένα παρόμοιο <<παλούκι>> από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός.
Έκλεισα τα μάτια και φαντάσθηκα τον νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι. Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί. Μα, παρ΄ όλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφερει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του.
Φαντάσθηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το ίδιο... Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του.
Αυτος ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής.
Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του ειναι χαραγμένη στη μνήμη του.
Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση.
Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του...
" Έτσι είναι, Ντεμιάν. Όλοι είμαστε λίγο- πολύ σαν τον τον ελέφανα του τσίρκου. Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία.
Ζούμε πιστεύοντας ότι "δεν μπορούμε" να κάνουμε ενα σωρό πράγματα , απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν είμαστε μικροί, προσπαθήσαμε και και δεν τα καταφεραμε.
Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα. Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα: "Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω." Ο Χόρχε έκανε μια μεγάλη παύση. Ύστερα πλησίασε, κάθησε στο πάτωμα μπροστά μου και συνέχισε:
"Αυτό σου συμβαίνει, Ντέμι. Ζεις μέσα στα όρια της ανάμνησης ενός Ντεμιάν που δεν υπάρχει πια, εκείνου που δεν τα κατάφερε.
Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή...
Με όλη σου την ψυχή!!!!!

Συνειδητοποίηση!!!!(NTR)




~~~Μια ιστορια....που Θα μας μαθει να σκεφτομεθα~~~

Σηκώνομαι το πρωί.
Βγαίνω από το σπίτι μου.
Υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Δεν την βλέπω
και πέφτω μέσα.
Την επόμενη μέρα
βγαίνω απ' το σπίτι μου,
ξεχνάω ότι υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο,
και ξαναπέφτω μέσα.
Την τρίτη μέρα
βγαίνω απ' το σπίτι μου προσπαθώντας να θυμηθώ
ότι υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Ωστόσο,
δεν το θυμάμαι
και πέφτω μέσα.
Την τέταρτη μέρα
βγαίνω απ' το σπίτι μου προσπαθώντας να θυμηθώ
την τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Τη θυμάμαι και,
παρόλα αυτά,
δεν τη βλέπω και πέφτω μέσα.
Την πέμπτη μέρα
βγαίνω απ' το σπίτι μου.
Θυμάμαι ότι πρέπει να έχω στο νου μου
την τρύπα στο πεζοδρόμιο
και περπατάω κοιτάζοντας κάτω.
Την βλέπω και,
παρόλο που την βλέπω,
πέφτω μέσα.
Την έκτη μέρα
βγαίνω απ' το σπίτι μου.
Θυμάμαι την τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Πηγαίνω ψάχνοντας την με τα μάτια μου.
Την βλέπω,
προσπαθώ να πηδήξω από πάνω,
αλλά πέφτω μέσα.
Την έβδομη μέρα
βγαίνω απ' το σπίτι μου.
Βλέπω την τρύπα.
Παίρνω φόρα,
πηδάω,
φτάνω με την άκρη των ποδιών μου
ως την άλλη μεριά,
αλλά όχι αρκετά μακριά, και πέφτω μέσα.
Την όγδοη μέρα,
βγαίνω απ' το σπίτι μου,
βλέπω την τρύπα,
παίρνω φόρα,
πηδάω,
φτάνω στην άλλη άκρη!
Αισθάνομαι τόσο υπερήφανος που τα κατάφερα
που χοροπηδάω από τη χαρά μου...
Και, έτσι όπως χοροπηδάω,
ξαναπέφτω μέσα.
Την ένατη μέρα,
βγαίνω απ' το σπίτι μου,
βλέπω την τρύπα,
παίρνω φόρα,
πηδάω
και συνεχίζω τον δρόμο μου.
Τη δέκατη μέρα, .... σήμερα μόλις,
συνειδητοποιώ,,,,,
ότι είναι πιο βολικό
να περπατάω…
στο απέναντι πεζοδρόμιο.!!!!!


ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΚΟΠΩΣΗΣ....(NTR)








Η κόπωση είναι ένα κοινό σε όλους μας αίσθημα, ένα αίσθημα αδυναμίας, εξασθένισης και απουσίας ενεργητικότητας. 
Σαν κάτι να μην πηγαίνει καλά, σαν οι δυνάμεις να μην φτάνουν για να ανταπεξέλθουμε στο έργο της ημέρας που έχουμε μπροστά μας. 
Η κόπωση αποτελεί συχνό παράπονο των ασθενών που επισκέπτονται ιατρούς οποιασδήποτε ειδικότητας.
Από την Βικτωριανή εποχή περιγράφεται ένα σύνδρομο που χαρακτηρίζεται από ανεξήγητο χρόνιο αίσθημα κόπωσης, τόσο έντονης που καταντά κάθε δραστηριότητα τιτάνιο έργο. 
Η κόπωση αυτή επιδεινώνεται με την σωματική άσκηση, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που συνοδεύεται από εκνευρισμό, κακή συγκέντρωση και μυικούς πόνους.
Τότε, η νοσολογική αυτή οντότητα ονομάζονταν νευρασθένεια. 
Η σύγχρονη ονομασία της είναι "σύνδρομο χρόνιας κόπωσης".
Για να τεθεί η διάγνωση του συνδρόμου χρονίας κόπωσης πρέπει να πληρούνται κάποιες προϋποθέσεις
  • τα συμπτώματα να διαρκούν πάνω από 6 μήνες
  • να μην είναι αποτέλεσμα ακραίας σωματικής καταπόνησης
  • τα συμπτώματα να μην ανακουφίζονται πολύ με την ξεκούραση
  • να προκαλεί σημαντική μείωση των δραστηριοτήτων του πάσχοντος
  • να υπάρχουν τέσσερα από τα παρακάτω συμπτώματα
    υποκειμενικό αίσθημα προβλημάτων στη μνήμη
    πονόλαιμος
    ευαίσθητοι λεμφαδένες
    μυικοί πόνοι
    πόνοι στις αρθρώσεις
    πονοκέφαλος
    απουσία του αισθήματος αναζωογόνησης που νιώθουμε μετά από              .....     έναν καλό ύπνο
    κακουχία πέραν των 24 ωρών μετά από έντονη σωματική κόπωση
Επιπλέον, όπως είναι λογικό, θα πρέπει να έχει αποκλειστεί η παρουσία κάποιας σωματικής ή ψυχικής πάθησης που θα μπορούσε να εξηγήσει την κόπωση.

Που οφείλεται;

Η διάκριση του συνδρόμου χρόνιας κόπωσης από την κατάθλιψη είναι ιδιαίτερα δύσκολη. 
Για πολλούς ειδικούς, το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης δεν είναι παρά μια παραλλαγή της κατάθλιψης.
 Δεν θα έπρεπε όμως κάποιος καταθλιπτικός να νιώθει θλίψη; 
Η απάντηση είναι "όχι απαραίτητα".
 Το συναίσθημα θλίψης δεν αποτελεί παρά ένα από τα συμπτώματα της κατάθλιψης, και μπορεί να υπάρχει κατάθλιψη χωρίς κανένα συναίσθημα λύπης (παλιότερα αυτή η μορφή κατάθλιψης αποκαλούταν "γελαστή κατάθλιψη").
Πέραν από το αρκετά νεφελώδες ακόμα τοπίο περί την σχέση κατάθλιψης- συνδρόμου χρόνιας κόπωσης, το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης αλληλοεπικαλύπτεται σε μεγάλο βαθμό και με αυτό που στην επίσημη ψυχιατρική νοσολογία αποκαλείται διαταραχή σωματοποίησης. 
Η θεωρία είναι απλή: με τον ίδιο τρόπο που τα μαλιά μας μπορεί να ασπρίσουν μέσα σε μια νύχτα αν στενοχωρηθούμε πολύ, το σώμα μας παράγει συχνά σωματικά συμπτώματα, καθόλα πραγματικά και όχι αποκtήματα της φαντασίας μας, που είναι αποτέλεσμα όχι κάποιας σωματικής πάθησης αλλά μιας ψυχολογικής δυσφορίας που δεν μπορεί να εκφραστεί με άλλο τρόπο. 
Με κάποιο τρόπο, το σώμα μας μας εκδικείται για όλα εκείνα τα συnαισθήματα που κρύβουμε κάτω από το χαλί χωρίς να τα επεξεργαστούμε.

Υπάρχει περίπτωση το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης να μην έχει ψυχολογικά αίτια;
 Ξέρουμε πως μια σειρά από ιώσεις με εξωτικά ονόματα όπως λοίμωξη από τον ιό Epstein Barr, ο πυρετός Q ή κάποιες ιογενείς εγκεφαλίτιδες εγκαταλείπουν ένα σύνδρομο κόπωσης που μπορεί να διαρκέσει αρκετούς μήνες.
Έρευνες έχουν δείξει πως το ανοσολογικό σύστημα των ασθενών με σύνδρομο χρόνιας κόπωσης υπολείπεται, χωρίς όμως να έχει αποσαφηνιστεί κατά πόσο το συγκεκριμένο πρόβλημα σχετίζεται με την κόπωση.
 Επίσης άγνωστες είναι οι συνέπειες της παρατηρούμενης μείωσης της παραγωγής ορμονών από τον υποθάλαμο, την υπόφυση και τα επινεφρίδια.
Πόσο συχνό είναι το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης;
Το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης είναι αρκετά συχνό. 
Μελέτες ανεβάζουν τη συχνότητα του σε 0.3 - 1 % του γενικού πληθυσμού. Εμφανίζεται σε όλες τις ηλικίες, είναι όμως συχνότερο στις δεκαετίες των 40 και των 50. 
Διαγιγνώσκεται συχνότερα στις γυναίκες, αυτό όμως μπορεί να οφείλεται απλά και μόνο στο γεγονός ότι οι γυναίκες απευθύνονται συχνότερα στον γιατρό τους γενικώς. 
Τέλος, οι υπέρβαροι, όσοι έχουν έντονο άγχος και όσοι κάνουν καθιστική ζωή είναι πιθανότερο να αναπτύξουν χρόνια κόπωση.

Υπάρχει θεραπεία;

Δεν υπάρχει κάποια εξειδικευμένη θεραπεία για το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης. Σε όλες τις περιπτώσεις χρόνιας κόπωσης συνιστάται η δοκιμαστική χορήγηση πλήρους σχήματος αντικαταθλιπτικής αγωγής για 1 - 2 μήνες, με το σκεπτικό ότι, αν τα συμπτώματα είναι ψυχογενή, θα βελτιωθούν με τα αντικαταθλιπτικά. Η αγωγή αυτή, ιδίως αν συνδυαστεί με ψυχοθεραπεία, πολύ συχνά οδηγεί σε αποδρομή των συμπτωμάτων.
 Σε διαφορετική περίπτωση, τα θεραπευτικά περιθώρια είναι στενά.
Επίσης σημαντικό ρόλο στην θεραπευτική του συνδρόμου χρόνιας κόπωσης παίζει η σωματική άσκηση.
 Για τους εντελώς αγύμναστους καλό θα ήταν να ξεκινούν με διατάσεις και ολιγόλεπτη αεροβική άσκηση, τόση ώστε να μην νιώθουν εξαντλημένοι την επόμενη ημέρα. 
Με την πάροδο του χρόνου, η φυσική κατάσταση βελτιώνεται σταθερά και η ανοχή στην κόπωση αυξάνει.
Τέλος, εναλλακτικές θεραπείες όπως ο βελονισμός,  το μασάζ και το τάι τσι έχουν αποδειχθεί οφέλιμες σε αρκετούς ασθενείς με 
σύνδρομο χρόνιας κόπωσης.

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014

ΜΗΝ... ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΙΣ ΤΟΝ..... ΕΑΥΤΟ ...ΣΟΥ.....(NTR)




Όλοι έχουμε πλευρές του εαυτού μας με τις οποίες διαφωνούμε. Ας τις συγχωρήσουμε κι ας κάνουμε ειρήνη μέσα μας.
Υπάρχει μια παλιά ινδιάνικη ιστορία που μιλάει για τους μισούς ανθρώπους. Αυτούς που φτάνουν στο Μεγάλο Πνεύμα αλλά δεν μπορούν να περάσουν στο χώρο του γιατί δεν είναι ολόκληροι. Τους απαγορεύει τη διέλευση ένας φύλακας που είναι τόσο ίδιος με τον καθένα τους σαν να κοιτούν τον εαυτό τους στον καθρέφτη.
Αυτή την ιστορία – που έχει τη σημασία ενός γρίφου – την είχα ακούσει πριν από χρόνια και παρέμενε σχετικά ακατανόητη μέχρι που… πράσινη και πηδηχτή ήρθε η απάντηση με τη μορφή ενός βατράχου. Δεν είναι ακριβώς εκείνος ο βάτραχος του παραμυθιού που όταν τον φίλησε η πριγκιποπούλα μεταμορφώθηκε σε πανώριο βασιλόπουλο αλλά κάποιος άλλος που όσες πριγκίπισσες κι αν τον φιλήσουν παραμένει σταθερά κι αμετάβλητα μόνο βάτραχος.
Το ενδιαφέρον είναι πως αυτός κάποια στιγμή ανακαλύπτουμε ότι έχει άμεση σχέση με εμάς. Η ιστορία του ξεκινάει μαζί με τη δική μας. Κάποτε αρχίσαμε για το γεμάτο περιπέτειες ταξίδι της ζωής μας αλλά καθώς βαδίζαμε ερχόμασταν πολλές φορές σε σύγκρουση μέσα κι έξω μας. Οι εμπειρίες μάς ανάγκασαν κάθε τόσο να αφήσουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας πίσω.
Κάπου έμεινε ένα μέρος της καρδιάς μας. Κάπου αλλού ένα άλλο. Πιο πέρα μπορεί να χάσαμε ένα κομμάτι της πίστης μας και λίγο πιο κάτω να εγκαταλείψαμε ένα μέρος από τις ιδέες και τα ιδανικά μας. Νομίζουμε ότι συνεχίζουμε το ταξίδι της ζωής μας ακέραιοι κι ολόκληροι. Όμως, σιγά – σιγά αφήνουμε πίσω μας κομμάτια του εαυτού μας χωρίς να το καταλάβουμε. Μαζί τους μένει κι ένα κομμάτι της ενέργειάς μας.
Οι κομματιασμένοι θεοί που είμαστε
Στην αρχαία Αίγυπτο υπήρχαν τελετουργικά και μυήσεις για εκείνους που αναζητούσαν το βαθύτερο νόημα της ύπαρξης αλλά και τον τρόπο να περάσουν ακλόνητοι το κατώφλι του θανάτου. Σε κάθε περίπτωση η προτροπή και η εκπαίδευσή τους ήταν : «μάζεψε τα κομμάτια σου που έχεις σκορπίσει στους τέσσερις ανέμους».
Αυτή η εντολή παρότρυνε τους μυούμενους να ψάξουν προς την κατεύθυνση των τεσσάρων ανέμων δηλαδή του Βοριά που συνδεόταν με τη διάνοια, του Νοτιά που συνδεόταν με τα συναισθήματα, του Ανατολικού που συνδεόταν με το πνεύμα και του Δυτικού που συνδεόταν με την ύλη και το σώμα. Σ’ αυτά τα τέσσερα επίπεδα της ύπαρξής του έπρεπε να ψάξει και να βρει πού είχε αφήσει κομμάτια του εαυτού του και να τα ξανασυγκεντρώσει ώστε να γίνει άξιος της μύησης.
Στα μεγάλα Αιγυπτιακά μυστήρια το κεντρικό θέμα ήταν η προσπάθεια της Ίσιδος να βρει και να ενώσει τα κομμάτια του διαμελισμένου αδελφού και συντρόφου της Όσιρη. Τα μέλη του διασκορπισμένα κατά μήκος του Νείλου έπρεπε να βρεθούν και να ξαναενωθούν για να γίνει ακέραιος ο Όσιρις που μπορούσε πλέον έχοντας γνωρίσει τον κατακερματισμό και την ανασύνθεση να γίνει ο θεός του κάτω κόσμου, αντίστοιχος του Πλούτωνα.
Και στην ελληνική μυθολογία υπάρχει επίσης η ιστορία του Διονύσου Ζαγρέα που διαμελίζεται από τους Τιτάνες και που ξαναγίνεται ακέραιος με τη βοήθεια της θεάς Δήμητρας. Παρόμοιες αναφορές που υπάρχουν σε πολλές εσωτερικές παραδόσεις επαναλαμβάνουν το ίδιο μοτίβο αποκαλύπτοντας πως το κομμάτιασμα και ο διασκορπισμός είναι μια κοινή ψυχολογική εμπειρία που ισοδυναμεί με αφανισμό και πως η ζωή πράγματι ξαναγυρνά όταν ξαναμαζεύονται τα κομμάτια και το άτομο γίνεται πάλι πλήρες.
Αυτές οι συμβολικές ιστορίες έχουν βαθιά και άμεση σχέση με όλους μας. Από την παιδική μας ηλικία αρχίζουμε σταδιακά να χάνουμε τμήματα του εαυτού μας. Άλλοτε τα εγκαταλείπουμε εμείς γιατί τα αποστρεφόμαστε κι άλλοτε μας τα αρπάζει η ζωή μέσα από οδυνηρές εμπειρίες.
Η καθημερινότητα και οι υποχρεώσεις της μας αποκοιμίζουν και μας βοηθούν να αποξενωθούμε ακόμα περισσότερο από τον εαυτό μας. Κι αυτή η αποξένωση βαθαίνει όταν ο εαυτός μας ο ίδιος μας απογοητεύει. Τα βάζουμε μαζί του, τσακωνόμαστε, τον απαξιώνουμε και συχνά τον αποστρεφόμαστε. Και το χειρότερο; Είναι συχνά ανεπίδεκτος. Αυτός ο βάτραχος όσο κι αν τον φιλάμε δεν μετατρέπεται σε πρίγκιπα.
Παραμένει απελπιστικά πράσινος, αμφίβιος και κοάζων. Κι έτσι του γυρνάμε την πλάτη και φεύγουμε. Δεν θέλουμε να τον δούμε στα μάτια μας, ούτε να τον ξέρουμε. Αυτός ο διαχωρισμός από τα ανεπιθύμητα κομμάτια του εαυτού μας είναι ο διαμελισμένος Διόνυσος Ζαγρέας, ο Όσιρις και όλοι οι αντίστοιχοι μυθικοί ήρωες.
Όλα αυτά που δεν γίναμε
Όμως, τα μέρη της ζωής μας και του εαυτού μας που δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες μας, αυτά από τα οποία θέλουμε να αποξενωθούμε είναι εκείνα που καθώς τα απαρνούμαστε μας καθιστούν ελλιπείς και – αν πιστέψουμε στην ινδιάνικη ιστορία – λόγω αυτής της έλλειψης θα μείνουμε έξω από το χώρο του Μεγάλου Πνεύματος.
Θα φροντίζει γι αυτό ο ίδιος ο εαυτός μας 
– ο φύλακας που είναι ίδιος μ’ εμάς – και που αρνείται να τα παραδεχτεί, να τα αποδεχτεί και να τα συγχωρήσει. Μια από τις μεγαλύτερες καμπές στην πορεία της ζωής μας έρχεται όταν καταφέρνουμε να συμφιλιωθούμε με αυτές τις «βατραχίσιες» πλευρές μας που δεν μπόρεσαν και δεν θα μπορέσουν ποτέ να μεταμορφωθούν σε πρίγκιπες.
Σε ό,τι ελπίσαμε και ονειρευτήκαμε. Πρόκειται για ένα άλμα ωριμότητας και ειρήνης όταν καταφέρουμε να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν τομείς που υπολειπόμαστε. Άλλοτε μας λείπουν οι γνώσεις και οι εμπειρίες άλλοτε τα ειδικά προσόντα, η κατάλληλη ηλικία, οι σωστές αναλογίες, γνωριμίες και πτυχία, η απαιτούμενη ευστροφία και η επάρκεια αυτοπεποίθησης ή χρημάτων.
Κάποια πράγματα δεν τα έχουμε και δεν είμαστε. Κι αυτό είναι έτσι. Σε κάποια άλλα δεν τα καταφέραμε. Δεν μπορέσαμε να ικανοποιήσουμε τις προσδοκίες των άλλων ούτε όλα τα δικά μας όνειρα και φιλοδοξίες. Σε άλλα μπορεί να αποτύχαμε λιγότερο ή περισσότερο παταγωδώς.
Μπορεί στον τομέα των σχέσεων ή της οικονομικής ανεξαρτησίας, της καριέρας ή της οικογένειας, της κοινωνικής καταξίωσης ή των προσωπικών επιτευγμάτων, των παιδιών ή της σχέσης με τον εαυτό μας. Όλοι έχουμε τομείς που δεν είμαστε, δεν έχουμε και δεν μπορούμε να είμαστε αυτό που θα θέλαμε. Η ζωή όλων μας έχει τέτοιες πλευρές επίσης.
 Όσο αρνούμαστε να το παραδεχτούμε και να το αποδεχτούμε τόσο συνεχίζουμε να είμαστε διαχωρισμένοι από τον εαυτό μας.
Το αποτέλεσμα είναι να νιώθουμε ελλιπείς και γι αυτό ευάλωτοι. Όμως εκείνος που νιώθει ευάλωτος είναι σε κατάσταση φόβου κι έτσι είτε θα βυθιστεί αργά ή γρήγορα στην κατάθλιψη είτε θα υιοθετήσει μια αμυντική – επιθετική συμπεριφορά. Έτσι τελικά αυτά τα ανεπιθύμητα κομμάτια του εαυτού και της ιστορίας μας είναι η αιτία για ένα περίεργο είδος μοναξιάς. Μας λείπει ο εαυτός μας.
Ναι, αυτός που δεν είναι, δεν έχει, δεν μπορεί και επίσης δεν θέλει αυτό που εμείς ή κάποιοι γύρω μας θα περίμεναν από μας. Φορτωμένοι με τις προσδοκίες των γονιών μας, της κοινωνίας και του εαυτού μας νιώθουμε ενοχή όταν δεν καταφέρνουμε να ανταποκριθούμε.
Τιμωρούμε τον εαυτό μας συνεχίζοντας να απαιτούμε να κάνει όσα δεν κατάφερε ή χάνουμε κάθε ελπίδα και τότε τον καταδικάζουμε. Έτσι ανοίγει ένα ρήγμα μέσα μας. 
Παύουμε να είμαστε ολόκληροι. 
Δεν υπάρχει χώρος για αποδοχή. Ούτε για ειρήνη. Ο φύλακας της πύλης μας απαγορεύει να μπούμε στο χώρο του Μεγάλου Πνεύματος.
Η παχουλή βατραχίνα
Παρ’ όλα αυτά υπάρχει πάντα και η άλλη επιλογή. Στο γραφείο μου, δίπλα στον υπολογιστή, υπάρχει μια ωραία παχουλή πράσινη βατραχίνα. Κρατάει μια καρδιά, φοράει ροζ στέμμα και το κάτω μέρος του σώματός της είναι σφαιρικό έτσι που όποιο κλυδωνισμό κι αν δέχεται μπορεί και ξανα-ισορροπεί. Τη έχω εκεί ως καθημερινή υπενθύμιση μιας συνθήκης ειρήνης.
Με το βατραχίσιο κομμάτι του εαυτού μου. Εκείνο που μπορεί να μη χάσει ποτέ τα παραπανίσια κιλά του, που μπορεί να είναι αργά για να προλάβει κάποια όνειρά του και που μπορεί κάθε τόσο να κάνει λάθη, να αποδεικνύεται κατώτερο των προσδοκιών, των ιδανικών και των δυνατοτήτων μου. Όμως είναι δικό μου. Κομμάτι μου.
Αν εμείς οι ίδιοι δεν παραδεχτούμε ότι μερικά πράγματα είναι έτσι και δεν δεχτούμε αυτό τον άσωτο υιό πίσω θα μείνει εξόριστος για πάντα. 
Ο μόνος που μπορεί να τον συγχωρήσει είναι εκείνος που τον καταδίκασε: εμείς οι ίδιοι. 
Μερικά κομμάτια μας προορίζονταν να γίνουν αληθινοί πρίγκιπες. Άλλα να παραμείνουν βάτραχοι. Ας το δεχτούμε.
Ας τα κρατήσουμε αγκαλιά κι ας τα σώσουμε.
 Αυτή είναι η μεγαλύτερη συνθήκη ειρήνης που μπορεί τελικά να συνάψει ο άνθρωπος.
 Να πει στον εαυτό του
«ακόμα κι αν διαφωνώ με όσα λες, κάνεις ή σκέφτεσαι σε κρατώ αγκαλιά. Δεν σε εγκαταλείπω. Με τίποτα»
 και να το εννοεί…..

ΣΟΦΑ ΛΟΓΙΑ!!!!!!!(NTR)

Μη προτρεχέτω η γλώττα της διανοίας !
Τα λόγια πρέπει να φιλτράρονται από το μυαλό μας και την λογική, πριν αυτά φύγουν από το στόμα μας.
Ινα λυχνία σβησθήσει, πάσα γυνή ομοία !

Κάλλιον το προλαμβάνειν ή το θεραπεύειν !
"Η πρόληψη είναι καλύτερη από την θεραπεία"

Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού !

Όλοι μας ως αδύναμες ανθρώπινες υπάρξεις υποπίπτουμε σε λάθη. Το να κάνει κάποιος ένα λάθος, μια αμαρτία, ένα σφάλμα, είναι κάτι αποδεκτό. Η επανάληψη του λάθους, έχοντας την εμπειρία του προηγουμένου λάθους και γνωρίζοντας τα επακόλουθα υποδηλώνει έλλειψη σοφίας, δεν αποτελεί χαρακτηριστικό ενός φρόνιμου και συνετού ανθρώπου.
Υπάρχει και μια παραλλαγή του ρητού (την άκουσα από κάπου, δεν είναι "επίσημη") που λέει:
Το τρις εξαμαρτείν ανδρός παράφρονος !
Όλοι και όλες (συμπεριλαμβανομένου και εμού) κάνετε μια ενδοσκόπηση και μια αυστηρή αυτοκριτική, και διαπιστώστε πόσες φορές έχετε φανεί μη σοφοί ή ακόμη και παράφρονες
Το λακωνίζειν εστίν φιλοσοφείν !
*Τελικά οι αρχαίοι μας έδιναν μεγάλη σημασία στην σαφήνεια και στην καθαρότητα των σκέψεων μας.
Σοφόν το σαφές !
*Η ρήση λόγω της σαφήνειας της δεν επιδέχεται αποσαφήνισης.
'Η λέγε τι σιγής κρείττον ή σιώπα !
'Η να λέγεις κάτι καλύτερο από την σιωπή ή σιώπα !
Δεν είχα παπούτσια και ήμουν λυπημένος, μέχρις ότου συνάντησα κάποιον που δεν είχε πόδια.
Μερικές φορές είμαι δυσαρεστημένος για κάποια πράγματα που οι συγκυρίες ή η τύχη δεν επιτρέψανε να είναι όπως θα ήθελα να ήταν, όπως θα τα προτιμούσα ή θα μου ήταν βολικά. Από την μια στενοχωριέμαι διότι νιώθω αδικημένος, αλλά από την άλλη καταλαβαίνω ότι υπάρχουν άτομα σε πολύ πιο χειρότερη κατάσταση από μένα όσον αφορά το θέμα που με απασχολεί αλλά και σε πολλά άλλα θέματα πιο σοβαρής φύσεως.
Έτσι πιστεύω ότι πρέπει να είμαστε ευγνώμονες στον Θεό για αυτά που έχουμε. Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες διότι είμαστε σε πλεονεκτικότερη και πιο προνομιακή θέση από κάποιους άλλους.
Φυσικά τα προαναφερθέντα δεν υπονοούν ότι δεν πρέπει στην ζωή μας να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε αναζητώντας το καλύτερο, αυτό που μας αξίζει. Όμως είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι η ζωή έχει σκαμπανεβάσματα, έχει επιτυχίες και αποτυχίες, έχει minima και maxima. Είναι σημαντικό να δεχόμαστε τις πτώσεις και τις αποτυχίες αξιοπρεπώς. Πάνω από όλα, πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι με αυτά που έχουμε.
Παν μέτρον άριστον !
Ένα από τα πλέον δημοφιλή και γνωστά ρητά. Θα κατέτασσα αυτή την καταχώρηση στην ομάδα των αρχαιοελληνικών ρήσεων αλλά θα κάνω μια εξαίρεση διότι προτίθεμαι να πραγματευτώ φιλοσοφικά το παραπάνω ρητό .
Είμαι της άποψης ότι η εφαρμογή του μέτρου στην ζωή μας θα διασφαλίσει την εσωτερική ισορροπία που τόσο όλοι αποζητούμε, ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
Ανατρέχοντας όμως στην γραμματική μας, διαπιστώνουμε ότι το επίθετο μέτριος και το ουσιαστικό μετριότητα είναι παράγωγα της λέξης μέτρο. Επομένως τα όρια που μας επιβάλλει η εφαρμογή του μέτρου εκτός από τον μετριασμό των αρνητικών συνεπειών της υπέρβασης του έχουμε και μετριασμό των θετικών συνεπειών. Ναι μεν, η εφαρμογή του μέτρου εξασφαλίζει την ομαλότητα στην ζωή μας αλλά μερικές φορές δεν μας κόβει τα φτερά;
Δεν είναι υπέρβαση του μέτρου να ξενυχτίσεις ως τις 3 ή 4 για να πετύχεις σε μια εξέταση ή να αποπερατώσεις ένα λογισμικό; Ξέρετε πόσες προσπάθειες και απόπειρες έχει κάνει ο Thomas Edison, μέχρι να να δημιουργήσει την πρώτη ηλεκτρική λυχνία; Ξέρετε πόσα χρόνια έκανε να κτιστεί το Σινικό Τείχος; Ξέρετε πόσα χρόνια έκανε να κτιστεί η Βασιλική του Αγίου Πέτρου;
Τα μεγάλα και θαυμαστά ανθρώπινα επιτεύγματα, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε καθολικό επίπεδο αποτελούν προïόντα υπέρβασης του μέτρου.
Οι μεγάλες καταστροφές συνεπεία ανθρώπινου παράγοντα όμως πάλι αποτελούν υπέρβαση του μέτρου. Πολλοί από τους πολέμους που ταλάνισαν και ταλανίζουν ακόμη την ανθρωπότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά προϊόν της ανθρώπινης απληστίας και βουλιμίας. Η αχαλίνωτη καταστροφή του περιβάλλοντος, η θρασής ασέβεια προς την φύση αρχίζει να επιστρέφει ως μπούμεραγκ υπό μορφή φυσικών καταστροφών. Η υπέρβαση του μέτρου για τους αρχαίους συνιστά την ύβρη που έχει ως συνέπεια την άτη, την τιμωρία, την πληρωμή των συνεπειών και αμαρτιών.
Καλά τώρα θα μου πείτε, και δικαίως θα μου πείτε ότι φάσκω και αντιφάσκω, αλλά και αυτοαναιρούμαι. Τίθεται πλέον το εύλογο ερώτημα: "Είναι καλό πράγμα η υπέρβαση του μέτρου"; Δεν είμαι αρμόδιος να απαντήσω επ' αυτού. Όμως ακολουθώ μια δική μου φιλοσοφία που αποτελεί μια παραλλαγή ή καλύτερα ένα συμπλήρωμα στην αρχαία ρήση Παν μέτρο άριστο.
Η ρήση μετά του συμπληρώματος έχει ως ακολούθως:
Παν μέτρον άριστο.

αλλά

Μέτρο στην εφαρμογή του μέτρου.


Ο εργένης ζει σαν άνθρωπος και πεθαίνει σαν σκύλος ενώ o παντρεμένος ζει σαν σκύλος και πεθαίνει σαν άνθρωπος.