Εδώ στην άκρη του Αυγούστου κοιτώντας από μακριά τα μεθυσμένα αλμυρά θέλω των καλοκαιρινών ανθρώπων θυμήθηκα που μου είχες πει ....
«…όλα ο χρόνος τα φέρνει, όλα αυτός τα τυλίγει στον πελαγίσιο αέρα και τα σκορπά στις αμμουδιές του κόσμου…»
τώρα που δεν είσαι πια εδώ και κρύφτηκες και συ αερικό ανάμεσα στα αλμυρίκια και τα βότσαλα, μαζί με εκείνους τους παιδεμένους χρόνους που δεν τους έδωσες ευκαιρίες να σου πουν τα μυστικά τους, θα σκεφτώ πως είχες δίκιο...
Aν είναι δυο έννοιες που θα μπορούσε κάποιος να πει πως κρατούν μέσα τους όλα τα συναισθήματα του κόσμου, αυτές είναι ο έρωτας και ο χρόνος
Για τον ερώτα θα σου χρωστώ κάτι να σου γράψω …
ας πούμε τώρα για τον χρόνο… αυτόν που βάλθηκες να κερδίσεις φεύγοντας…
αυτόν τον αδυσώπητο δυνάστη ή τον απόλυτο εκστατικό εραστή της ζωής μας,
αυτόν που έχουμε αγαπήσει για τις στιγμές που μας χάρισε και τον έχουμε μισήσει για τους ανθρώπους που μας πήρε,
τον έχουμε λατρέψει για τις αγάπες που γέννησε και τον έχουμε αφορίσει στο πυρ το εξώτερο για τους έρωτες που εξαφάνισε.
Τον έχουμε δει τρυφερό με τις φιλίες μας, εκείνες τις φιλίες που άντεξαν στο χρόνο και σκληρό με τις διαπροσωπικές σχέσεις μας που έφθειρε και τσάκισε.
Τον έχουμε ευχαριστήσει για τις πληγές που έσκυψε και γιάτρεψε και τους πόνους που χάιδεψε τρυφερά μέχρι να γιάνουν.
Τον έχουμε αγκαλιάσει, τον έχουμε φιλήσει, τον έχουμε αποθεώσει για τις δυνατές στιγμές που μας χάρισε.
Έχει υπάρξει σύμμαχος μας και αντίπαλος μας, έχουμε παλέψει, έχουμε συμφιλιωθεί, τα έχουμε βάλει μαζί του, του έχουμε φωνάξει βοήθεια, και τον έχουμε διώξει από κοντά μας.
Έχουμε χορέψει παρέα αισθαντικά ταγκό, βαθιά ερωτικά μπλουζ αλλά υπήρξαν κι εκείνες οι φορές που χορέψαμε ζεϊμπέκικο μοναχικό κι εκείνος μας κοιτούσε από απόσταση χτυπώντας ρυθμικά παλαμάκια.
Η ουσία του έννοια πολεομορφική και μάλλον άχρονη.
Μπορεί να μεταλλαχτεί να γίνει συγκεκριμένος και να πάρει τη μορφή δευτερολέπτου, λεπτού, μέρας, μήνα ή ολόκληρων ετών και επίσης μπορεί να γίνει αόριστος, φιγούρα θολή, γεμάτη πικρές, γλυκές, όμορφες ή άσχημες στιγμές.
Έμαθα τελικά αφού ξεδίπλωσα ανάσες στο παντού του κόσμου,
πως ο Χρόνος είναι η Απόλυτη μονάδα μέτρησης της ζωής,
πως η ζωή είναι στιγμές, στιγμές μικρές η τεράστιες.
Είναι όλα εκείνα τα σημαντικά ή ασήμαντα πεταρίσματα του χρόνου που επηρεάζουν την ψυχολογία και την ιδιοσυγκρασία μας.
Είναι οι άγγελοι και οι δαίμονες μας, τα θέλω και τα πρέπει μας,
οι έρωτες, οι αγάπες, τα μίση, τα πάθη σου, τα λάθη σου και τα σωστά, τα ίσως και τα γιατί σου.
Ο χρόνος δεν είναι πάντα κατάλληλος για να πεις αντίο, σ’ αγαπώ, σε θέλω, μείνε.
Δεν είναι ποτέ αρκετός για να μετανιώσεις για λάθη,
να παλέψεις για τα σωστά, να ονειρευτείς, να ζητήσεις συγχώρεση.
Ίσως όμως αυτή η μόνιμα ασταθής και απρόβλεπτη μορφή του να είναι η γοητεία του.
Όταν παίρνεις τον χρόνο ως δεδομένο, χάνει την αξία του, τη μαγεία του και συ με την δική σου.
Ο χρόνος που σου δίνεται άλλοτε απλόχερα και άλλοτε με το σταγονόμετρο είναι το μόνο πραγματικό κτήμα σου, η μόνη πραγματική περιουσία σου, το μαγικό σου ραβδάκι.
Δεν σε αφήνει να ταξιδεύεις ποτέ μόνος,
όσο μόνοι κι αν έχουμε νιώσει σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής μας ποτέ πραγματικά δεν είμαστε , γιατί κουβαλάμε πάντα μαζί μας το παρελθόν μας, το προσωπικό μας διαχρονικό φροντιστήριο, την προσωπική μας βιβλιοθήκη.
Είμαστε ο χρόνος που δίνουμε και ο χρόνος που παίρνουμε.
Είμαστε οι στιγμές που μας σημάδεψαν, εκείνες που κρατήσαμε και εκείνες που πετάξαμε.
Είμαστε ο χρόνος που αφιερώσαμε σε άλλους και ο χρόνος που άλλοι αφιέρωσαν σε εσένα.
Εδώ στην άκρη του Αυγούστου λοιπόν κοιτώντας από μακριά τα ηλιοκαμένα θέλω των καλοκαιρινών ανθρώπων θυμήθηκα που μου είχες πει ψιθυριστά… πως ο χρόνος τα παίρνει όλα τελικά.
Πως ο αγώνας είναι πάντα άνισος, πως όσες μάχες κι αν κερδίσουμε, εκείνος θα στέφεται πάντα νικητής, ο άρχοντας της ζωής του καθενός.
Αλλά ακόμη κι αν αυτή είναι η αλήθεια, έχουμε ακόμα ένα μεγάλο προτέρημα ένα δυνατό δικαίωμα:
το πώς επιλέγουμε να ξοδέψουμε το χρόνο μας και σε ποια πράγματα τον αφιερώνουμε, είναι στο χέρι μας λοιπόν να γλιστρήσουμε απαλά πάνω στις καμπυλότητες του, τις κβαντικές του ιδιότητες και να μεταμορφωθούμε μέσα απ’ την αιώνια γνώση του, από χοϊκά όντα σε φωτοφόρα θεϊκά πλάσματα.
Εδώ στην άκρη του Αυγούστου λοιπόν, ένα μικρό βήμα πριν από την επιστροφή σου στην συνήθεια, κάτσε σε κεινο το βραχάκι στην ακροθαλασσιά κοιτώντας πέρα μακριά τα μαλακά χρώματα των ηλιοβασιλεμάτων και προσπάθησε να γίνεις έρωτας, αγάπη, γονιός, προστάτης, φίλος.
μεταμορφώσου καθώς κυλάς στην αγκαλιά του χρόνου
γίνε γέλιο, τραγούδι, ποίημα ή βιβλίο.
γίνε μουσική, παιχνίδι ή ευτυχία, όνειρα, βόλτες και ξενύχτια.
γίνε ταξίδι, πάθος, πόθος ή επιθυμία.
Γίνε στιγμές γεμάτες φως ,
γίνε συναισθήματα όμορφα και φρόντισε ότι έχει Αξία και Αλήθεια …να μείνει αλώβητο…
προφύλαξετο από τους κακούς καιρούς τους Χειμωνιάτικους και αγάπησε το…
..... ίσως είναι ο μόνος τρόπος να πείσεις τον Χρόνο να σου δώσει Ζωή με στιγμές που σου αξίζουν.
