Animated - Angels Pictures, Images and Photos

Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ....





Η αυτοπεποίθηση και η αποδοχή του εαυτού μας είναι πράγματα πολύ σημαντικά για να νιώθουμε ισορροπημένοι και να πορευόμαστε με μια σχετική σιγουριά. Φυσικά, η αυτοπεποίθηση «χτίζεται» σιγά-σιγά και είναι στο χέρι μας να την κατακτήσουμε. Πώς; Μεταξύ άλλων, εφαρμόζοντας στην καθημερινότητα τις μικρές ασκήσεις που προτείνουμε.


Ποιος είμαι;», «Τι ξέρω;», «Τι μπορώ;», «Αξίζω;», «Πόσο;». Όποιος απαντά σε αυτά τα ερωτήματα με θετικό τρόπο, πατάει σχετικά γερά στα πόδια του. Η αυτοπεποίθηση είναι σημαντικό εφόδιο για μια καλή ζωή, για την ψυχική και σωματική μας υγεία. Και δεν είναι κάτι που μας πέφτει μια μέρα από τον ουρανό, ούτε ένας λαχνός που έτυχε σε μερικούς τυχερούς… Οικοδομείται, κερδίζεται και διατηρείται μέρα με τη μέρα με απλά καθημερινά πράγματα.


Αυτοπεποίθηση δεν σημαίνει εξιδανίκευση
Αυτοπεποίθηση, αυτοεκτίμηση, αυτογνωσία, αυτοεικόνα, εμπιστοσύνη στον εαυτό, αποδοχή του εαυτού, αυτοεπιβεβαίωση. Όλες αυτές οι λέξεις εκφράζουν πάνω-κάτω το ίδιο: την καλή γνώση του εαυτού μας και την εκτίμηση γι’ αυτό που είμαστε. Όχι για κάποιο εξιδανικευμένο κατασκεύασμα που αξίζει μόνο υπό όρους, ούτε για μια εικόνα εαυτού που ανταποκρίνεται σε αυτό που περιμένουν οι άλλοι, αλλά γι’ αυτό τον καθημερινό εαυτό που έχει αδυναμίες και προσόντα, νευρώσεις και μεγαλοσύνη, συμπλέγματα κατωτερότητας και ιδιαίτερα χαρίσματα, στιγμές απελπισίας και στιγμές χαράς και ευφορίας.
Αυτοπεποίθηση σημαίνει ότι αποδεχόμαστε (κάπως, όσο μπορούμε την κάθε στιγμή) τα μεν και εκτιμάμε τα δε. Αυτό μας δίνει δύναμη και αποτελεί σημαντική προϋπόθεση για να είμαστε ικανοποιημένοι από τη ζωή μας και να αισθανόμαστε επαρκείς, ώστε να πετυχαίνουμε τουλάχιστον κάποιους από τους στόχους μας.



Έλλειψη αυτοπεποίθησης: ένας φαύλος κύκλος
Η αρνητική αυτοεικόνα, από την ­άλλη, μπορεί να μας δημιουργήσει ­πολλά προβλήματα και να μας αφήνει μια μόνιμη πικρή γεύση για τη ζωή ­επειδή:
● Aμφιβάλλουμε για τις ικανότητές μας και, κατά συνέπεια, συχνά διστάζουμε ή αποφεύγουμε εντελώς ό,τι μας φαίνεται δύσκολο. Οι αποτυχίες μάς αποθαρρύνουν, επειδή σχεδόν πάντα τις αποδίδουμε στη δική μας ανεπάρκεια και ανικανότητα («Δεν τα καταφέρνω σε τίποτα!»). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να παραιτούμαστε εύκολα και να μην εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας για τίποτα.
● Προτιμάμε να είμαστε «δημοφιλείς» από το να μας εκτιμούν πραγματικά και να μας συμπαθούν, κι έτσι δεν δείχνουμε τι είμαστε και τι μπορούμε, γιατί δεν τα θεωρούμε τόσο άξια θαυμασμού. Αυτό που καταφέρνουμε, όμως, είναι συχνά οι άλλοι να αγνοούν τις ικανότητές μας και να μας υποτιμούν.
● Συνεχώς αμφισβητούμε τον εαυτό μας κι έχουμε την ανάγκη διαρκούς επιβεβαίωσης από τους άλλους, κάτι που γίνεται κουραστικό, ειδικά για τους δικούς μας ανθρώπους. Φτάνουμε, μάλιστα, στο σημείο να αμφιβάλλουμε και για την επιβεβαίωση που μας δίνουν, ακόμη και για την αγάπη τους, κι αυτό κάνει τις σχέσεις εξαιρετικά δύσκολες και επώδυνες.
● Όποιος αμφισβητεί έτσι τον εαυτό του και υπονομεύει τις δυνατότητες και ικανότητές του, παραμένει στη «σκιά», απαρατήρητος και έχει πιο σπάνια την ευκαιρία να γνωρίσει επιτυχίες. Με αυτό τον τρόπο, δεν δίνει στον εαυτό του την ευκαιρία να νιώσει αναγνώριση, ικανοποίηση και θαυμασμό, κι έτσι η αυτοπεποίθηση παραμέ­νει χαμηλή: ένας φαύλος κύκλος που μακροπρόθεσμα μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Η αναγνώριση είναι μία από τις βασικές «βιταμίνες» της ψυχής. Όταν λείπει, η ψυχή υποφέρει. Ο Nathaniel Branden, αμερικανός ψυχοθεραπευτής που έχει ασχοληθεί πολύ με την αυτο­πεποίθηση, τις αιτίες και τις συνέπειές της, υποστηρίζει: «Εκτός από διαταραχές που έχουν βιολογικό υπόβαθρο, δεν μπορώ να σκεφτώ καμία ψυχολογική δια­ταραχή που να μην οφείλεται -έστω εν μέρει- στο πρόβλη­μα της χαμηλής αυτοεκτίμησης».


Δεν είναι θέμα μεγέθους
Δεν έχει σημασία να έχουμε μεγάλη αυτοπεποίθηση, όπως έχουμε ένα μεγάλο αυτοκίνητο, αλλά να οδηγούμε έξυπνα και καλά με αυτό που έχουμε, ώστε να μας πηγαίνει όπου θέλουμε, όταν το θέλουμε. Μπορούμε να έχουμε μια αυτοπεποίθηση ευάλωτη, που να τρώει συχνά χτυπήματα, αλλά, παρ’ όλα αυτά, να ζούμε αρκετά καλά με αυτήν. Το πόση αυτοπεποίθηση έχουμε δεν έχει τόσο σημασία, όσο μια σχετική σταθε­ρότητα που να «πατάει» σε βασικά στοιχεία της ζωής μας:
● Την εμφάνιση και τη σχέση με το σώμα μας.
● Την επαγγελματική μας πορεία.
● Τις σχέσεις με τους άλλους.
● Τα όποια ταλέντα μας.
Έχει σημασία να βασίζεται σε μια αξιολόγηση προσωπική: Να αισθανόμαστε ότι προχωράμε και αναπτυσσόμαστε, συγκρίνοντας πάντα με τον εαυτό μας και όχι «αλληθωρίζοντας» συνέχεια προς τους άλλους, το πόσο καλύτεροι είναι ή πόσο μας αποδέχονται. Ο σκοπός δεν είναι να είμαστε «αλάνθαστοι», αλλά να μη μετατρέπουμε τα αισθήματα κατωτερότητάς μας σε εμμονές. Να είμαστε ικανοί να διαπιστώνουμε τις αδυναμίες μας, χωρίς να κατηγορούμε και να τιμωρούμε τον εαυτό μας, και να προσπαθούμε ήρεμα και σιγά-σιγά να τις βελτιώνουμε, χωρίς να ξεχνάμε και τα «δυνατά μας χαρτιά» (που όλοι έχουμε).


Ασκήσεις αυτοπεποίθησης

Η πορεία προς την κατάκτηση αυτογνωσίας και θετικής αυτοεικόνας δεν γίνεται με κανένα μαγικό τρόπο, ούτε ξυπνάμε μια μέρα και το έχουμε καταφέρει. Γίνεται με μικρές καθημερινές ασκήσεις ­με τον εαυτό μας και τους άλλους, όπως αυτές που προτείνουμε παρακάτω:



Αντιμέτωποι με απρόοπτα
Κρατήστε ξεκάθαρη στάση απέναντι στις αντιξοότητες και τις καθημερινές δυσκολίες της ζωής (απρόοπτα, καθυστερήσεις, ατυχίες).
● Μην τις αντιμετωπίζετε ως αδικίες ή αποδείξεις για το πόσο ανίκανοι είστε, αλλά ως φυσικά φαινόμενα που κανείς δεν αποφεύγει στη ζωή του.
● Υπενθυμίστε στον εαυτό σας ότι πρόκειται για προβλήματα που πρέπει να λύσετε, όχι για ατυχίες που πρέπει να υπομείνετε ή να λυπάστε γι’ αυτές.
● Ψάξτε για λύσεις, σκεφτείτε: «Πώς μπορώ να το διευθετήσω αυτό;», αντί να μοιράζετε κατηγορίες και τιμωρίες και να ψάχνετε συνεχώς για το ποιος φταίει.
● Θέστε στον εαυτό σας την ερώτηση: «Τι θα έχει απομείνει από αυτή τη στενοχώρια σε ένα, δύο ή πέντε χρόνια;». Κάνοντας αυτή την προβολή στο μέλλον, τις πιο πολλές φορές θα διαπιστώσετε πως σχεδόν τίποτα δεν αξίζει τη σύγχυση που σας προκαλεί στην αρχή.
Με λίγα λόγια: Δεν υπάρχει λόγος να μεγεθύνετε τα προβλήματα. Προσπα­θήστε να τα λύνετε, παρά να τα «βάφετε μαύρα» και να απελπίζεστε.



Δεν είναι όλα «στο χέρι σας»!
Όταν νιώθετε ότι χάνετε έδαφος, ότι δεν μπορείτε να ελέγξετε μια κατάσταση, υπενθυμίστε στον εαυτό σας τους λόγους για να συνεχίσετε να ­έχετε πίστη. Η τύχη, το απρόβλεπτο, αυτό που θα θέλαμε, είναι συχνά πιο κοντά από ό,τι φανταζόμαστε. Όπως όταν πιστεύατε ότι θα χάσετε το καράβι και τελικά καθυστέρησε κι αυτό, όπως αυτή η επαγγελματική ευκαιρία που εντελώς τυχαία βρέθηκε μπροστά σας, όπως ο έρωτας που συναντήσατε μια μέρα που «είχατε τις μαύρες σας», όπως αυτή η βοήθεια που σας ήρθε χωρίς να την περιμένετε… Κρατήστε αυτές τις στιγμές της ζωής σας ζωντανές και ανακαλέστε τις στη μνήμη σας, όταν αισθάνεστε ότι τα πράγματα δεν σας πάνε όπως θα θέλατε. Χαλαρώστε και αφήστε τον έλεγχο.
Με λίγα λόγια: Πιστέψτε στη δύναμη που έχετε να προχωράτε και δεχθείτε ότι κάποια πράγματα δεν είναι «στο χέρι σας» να τα ελέγξετε, αλλά να τα ακολουθήσετε όπως έρχονται. Αυτό τα κάνει και πιο ενδιαφέροντα.



Ρωτήστε και ακούστε
Όταν έχετε ενδοιασμούς ή αμφιβολίες (μετά από μια παρουσίαση, μια αντιδικία, μια απόφαση), κάντε το συνήθεια να ρωτάτε τους άλλους τη λεπτομερή άποψή τους: τι θεωρούν ότι ήταν καλό σε αυτό που κάνατε (μην ξεχάσετε να το ευχαριστηθείτε!) και τι θα μπορούσατε, κατά τη γνώμη τους, να είχατε κάνει αλλιώς (σκεφτείτε το). Προσπαθήστε να μην αρχίσετε αμέσως να αμύνεστε και να δικαιολογείτε τον εαυτό σας, αλλά ακούστε κι αφήστε λίγο να «δουλέψει» μέσα σας αυτό που ακούσατε.
Με λίγα λόγια: Μάθετε να ζητάτε την άποψη των άλλων, που είναι απαραίτητη για να καταλάβετε τον εαυτό σας καλύτερα. Δεν ­χρειαζόμαστε τους άλλους μόνο για να μας επιβεβαιώνουν και μάλιστα εκεί που θέλουμε εμείς. Η κριτική τους είναι πολύ χρήσιμη, έστω κι αν «τσούζει» λίγο.
«Χτίζοντας» την αυτοπεποίθησή μας
Πιστεύοντας πως η αυτοπεποίθηση είναι ένα χαρακτηριστικό που προσδίδει δυναμισμό, εξωστρέφεια, εντυπωσιακή παρουσία και ότι γενικά είναι κάτι που κάνει «μπαμ» από μακριά, πολλοί άνθρωποι καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι ίδιοι δεν έχουν καθόλου αυτοπεποίθηση και αισθάνονται δυστυχισμένοι γι’ αυτό. Κι όμως, όλοι μας ανεξαιρέτως έχουμε την αυτοπεποίθησή μας. Στα πράγματα που κάνουμε στη ζωή μας, όσο άνευ σημασίας κι αν φαίνονται, έχει ο καθένας στον τομέα του στιγμές αυτοπεποίθησης, που συχνά υποτιμά, δεν αναγνωρίζει, δεν πιστεύει σε αυτές. Κι όμως, είναι πολύ σημαντικές και αποτελούν τη βάση επάνω στην οποία θα χτιστεί η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας.



Πειραματιστείτε με τα όριά σας
Κάντε κάθε μέρα λίγη εξάσκηση στο να επιχειρείτε πράγματα που θέλετε, μικρά έστω και όχι τόσο σημαντικά, χωρίς να πρέπει οπωσδήποτε να στεφθούν με επιτυχία. Προτιμάτε ένα άλλο τραπέζι από αυτό που σας έδωσαν στο εστιατόριο; Ζητήστε το.
Θέλετε να σας κάνουν έκπτωση, γιατί βρίσκετε την τιμή «τσιμπημένη»; Πεί­τε το. Αν πετύχει, ακόμη καλύτερα. Αν όχι, δεν πειράζει, το σημαντικό είναι ότι ζητήσατε αυτό που θέλατε. Μία «αποτυχία» δεν σας υποβιβάζει, σας δείχνει απλώς τα όρια των άλλων στο να σας ικανοποιήσουν. Αυτό σας μαθαίνει κάτι. Το να μην προσπαθείτε ούτε αυτά τα απλά πράγματα, δεν σας δείχνει παρά τα δικά σας όρια. Αυτά, όμως, τα γνωρίζετε ήδη…
Με λίγα λόγια: Σκοπός των πράξεών σας πρέπει να είναι η εμπειρία, η ανακάλυψη, η διεύρυνση της αντίληψής σας, το «Για κοίτα, γίνεται κι αυτό!». Όχι η επιτυχία. Μη βάζετε στον εαυτό σας και στις πράξεις σας την πίεση της επιτυχίας, παρά μόνο εντελώς συνειδητά, σε συγκεκριμένες στιγμές που είναι αναγκαίο.



Το ταξίδι μετράει
Κάθε φορά που κάνετε ένα λάθος, κάθε φορά που ξαναρχίζουν οι αμφιβολίες και οι αρνητικές σκέψεις, προσπαθήστε να μην απογοητευτείτε και κυρίως να μην «τα βάλετε» με τον εαυτό σας: Δείξτε του επιείκεια, όπως σε έναν καλό φίλο που ήρθε να ζητήσει τη βοήθειά σας γιατί δυσκολεύεται σε κάτι. Δεν θα βάζατε τα δυνατά σας για να του συμπαρασταθείτε και να τον ενθαρρύνετε; Πείτε μέσα σας ότι δεν είναι εύκολο αυτό που κάνετε και ότι είστε μαθητευόμενοι. Ποιος ο λόγος να θυμώνουμε με κάποιον που μαθαίνει και έχει δυσκολίες;
Με λίγα λόγια: Το να πιστέψει κανείς στον εαυτό του είναι σαν ένα μακρύ ταξίδι. Θα χαθείτε στο δρόμο, θα αναρωτηθείτε αν είστε φτιαγμένοι γι’ αυτό, θα χάσετε την πίστη σας.



Όμως, συνεχίζοντας να προχωράτε, θα ξαναβρείτε μπροστά σας το σκοπό του ταξιδιού σας.

ΑΓΧΟΣ...

Το άγχος είναι μια κατάσταση την οποία βιώνουμε σχεδόν σε καθημερινή βάση όλοι μας. Σε ορισμένες περιπτώσεις χαμηλά επίπεδα άγχους μπορεί να αποδειχτούν ωφέλιμα για την υγεία μας όμως σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα, ένα και μοναδικό επεισόδιο άγχους φαίνεται να είναι αρκετό για το θάνατο νέων νευρικών κυττάρων που παράγονται στην περιοχή του εγκεφάλου.
Οι ερευνητές από το πανεπιστήμιο Rosalind Franklin πιστεύουν ότι τα αποτελέσματα της έρευνας τους μπορούν να αποτελέσουν καινοτόμα στοιχεία για την έρευνα του φαινομένου της κατάθλιψης.
Δουλεύοντας με κουνέλια, ανακάλυψαν ότι κύτταρα στην περιοχή του ιππόκαμπου, περιοχή του εγκεφάλου όπου λαμβάνουν χώρα οι διαδικασίες της επεξεργασίας, της μάθησης, της μνήμης και των συναισθημάτων, αφανίστηκαν.
Η παραπάνω μελέτη έχει δημοσιευτεί στο περιοδικό Journal of Neuroscience.
Οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι η κατάσταση της αντιμετώπισης των μεγαλύτερων σε ηλικία κουνελιών από τα νεότερα δεν εμπόδισε την αναπαραγωγή νέων νευρικών κυττάρων στην περιοχή του ιππόκαμπου.
Παρόλα αυτά, η παραπάνω κατάσταση εμπόδισε την επιβίωση αυτών των κυττάρων, αφήνοντας λιγότερες νευρωνικές συνδέσεις υπεύθυνες για την διαδικασία των αισθήσεων και των συναισθημάτων. 
Ο ιππόκαμπος είναι μια από τις δυο περιοχές του εγκεφάλου η οποία προωθεί την ανάπτυξη νέων νευρικών κυττάρων σε όλη τη διάρκεια της ζωής τόσο για τα κουνέλια αλλά και για τους ανθρώπους.

Η ελπίδα για θεραπεία
Οι ερευνητές πιστεύουν ότι η απώλεια των κυττάρων θα μπορούσε να είναι μια από τις αιτίες εμφάνισης του φαινομένου της κατάθλιψης.
Ωστόσο, η μελέτη αυτή δημιουργεί ελπίδες για πιθανούς τρόπους θεραπείας και περιορισμού της επίδρασης που μπορεί να έχει το άγχος στην ψυχολογία του ατόμου.
Αποκάλυψαν επίσης ότι τα κύτταρα πεθαίνουν μετά από μια έντονη κατάσταση, με μια καθυστέρηση περισσότερο από 24 ώρες.
Κατ' αρχήν  οι ερευνητές θεωρούν ότι τα ευρήματα της μελέτης τους θα μπορούσαν τελικά να βοηθήσουν στην ανακάλυψη μιας νέας μεθόδου θεραπείας με την οποία θα αποτρέπεται η απώλεια των κυττάρων.
 Κατά τη διάρκεια των πειραμάτων τοποθετήθηκαν δυο ηλικιωμένα κουνέλια μαζί με ένα νεαρό άτομο σε ένα κλουβί για 20 λεπτά.
Στις περισσότερες περιπτώσεις τα μεγαλύτερα άτομα επιτέθηκαν στο νεαρό «παρείσακτο» και τον εξουδετέρωσαν.
Τα νεαρά κουνέλια παρουσίασαν υψηλά επίπεδα ορμονών που σχετίζονται με το άγχος, έως και έξι φορές υψηλότερα από τα άτομα που βρίσκονταν μόνα τους μέσα στα κλουβιά.



Ανάλυση στο μικροσκόπιο
Παρόλα αυτά η μικροσκοπική ανάλυση των ιστών του εγκεφάλου έδειξε ότι η ικανότητα της αναπαραγωγής νέων κυττάρων στην περιοχή του ιππόκαμπου παρέμεινε σταθερή.
Αυτά τα στοιχεία αναιρούν μια παλιότερη θεωρία η οποία υποστηρίζει ότι οι ορμόνες που σχετίζονται με το άγχος εμποδίζουν την παραγωγή των νέων κυττάρων.
Όμως μια εβδομάδα μετά το συμβάν, μόνο το 1/3 των νέων κυττάρων κατάφερε να επιβιώσει.
Σε κάποια άλλη φάση της έρευνας, οι ειδικοί επισήμαναν τα νέα κύτταρα που παράχθηκαν στην περιοχή του ιππόκαμπου και υπέβαλλαν τα κουνέλια σε άλλη μια δυσμενή για αυτά διαδικασία την επόμενη εβδομάδα.
 Μέχρι το τέλος του μήνα τα ζώα διέθεταν έως και 1/3 λιγότερα πλήρως αναπτυγμένα νευρικά κύτταρα.
Ο υπεύθυνος της μελέτης, Δρ. Daniel Peterson δήλωσε ότι το επόμενο βήμα θα είναι η κατανόηση του φαινομένου της επίδρασης των στρεσσογόνων παραγόντων στην επιβίωση των νευρικών κυττάρων.
Ο καθηγητής David Kendall από το πανεπιστήμιο του Nottingham, είπε ότι οι προηγούμενες μελέτες έχουν αποδείξει ότι μια μακρόχρονη, απρόβλεπτη και ήπια κατάσταση άγχους θα μπορούσε να καταστείλει την παραγωγή των νευρικών κυττάρων στην περιοχή του ιππόκαμπου.
Η συγκεκριμένη μελέτη υποστηρίζει ότι η αποφασιστικός παράγοντας σε αυτήν την διαδικασία φαίνεται να είναι η μείωση της παραγωγής ορμονών, οι οποίες βοηθούν στην διατήρηση των νευρικών κυττάρων.
Ωστόσο ο καθηγητής Kendall επισήμανε ότι δεν υπάρχουν συγκεκριμένες ενδείξεις που να υποστηρίζουν ότι μια ήπια μορφή άγχους μπορεί να είναι ωφέλιμη.
«Κατά γενική ομολογία τα χαμηλά επίπεδα άγχους έχουν μια θετική επίδραση στον οργανισμό μας όμως υψηλότερα και ασταθή επίπεδα άγχους μπορεί να είναι πραγματικά επιζήμια».




 
 

ΕΧΕΙΣ ΚΑΛΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ????

Oι σχέσεις με τους συναδέλφους μας είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μας. Eίναι αλήθεια ότι συχνά ζούμε με αυτούς περισσότερες ώρες από ό,τι με την οικογένειά μας ή με τους στενότερους φίλους μας. Όταν λοιπόν αυτές οι σχέσεις παύουν να χαρακτηρίζονται από αρμονία και καλή διάθεση, ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μας υποφέρει. Tην ίδια στιγμή είναι σχεδόν αδύνατον να εξελιχθούμε επαγγελματικά εάν η εργασία μας δεν βασίζεται στην καλή συνεργασία με τους άλλους. Πρόσφατες έρευνες του Πανεπιστημίου του Xάρβαρντ κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι που απολαμβάνουν τη μεγαλύτερη επαγγελματική επιτυχία δεν είναι αναγκαστικά αυτοί οι οποίοι έχουν μεγαλύτερη ικανότητα ή ταλέντο σε ένα συγκεκριμένο τομέα. H επιτυχία είναι βέβαια συνάρτηση των ικανοτήτων μας (15%), αλλά κυρίως της ευχέρειάς μας στη δημιουργία εποικοδομητικών σχέσεων με τους άλλους (85%). Όλοι έχουμε ανάγκη από την υποστήριξη και την ενθάρρυνση από άλλους ανθρώπους που πιστεύουν σε μας. Tι είναι λοιπόν αυτό που συχνά κάνει τις σχέσεις μας με τους συνεργάτες μας εφιαλτικές;

H σχέση μας με τον ίδιο μας τον εαυτό
Όποιος έχει δυσκολίες στην προσωπική του ζωή τείνει να τις κουβαλάει και στην επαγγελματική
H αλήθεια είναι ότι το βασικό υπόστρωμα για όλες τις σχέσεις (οικογενειακές, επαγγελματικές και προσωπικές) είναι ένα: η σχέση μας με τον εαυτό μας. Έτσι, το άτομο που έχει δυσκολίες και προβλήματα στην προσωπική του ζωή τείνει να τα κουβαλάει και στην επαγγελματική του σταδιοδρομία. Σε μια ομάδα ατόμων που έχει στενή συνεργασία σε διάρκεια χρόνου, οι άνθρωποι βρίσκουν τον εαυτό τους να αναλαμβάνει ρόλους που του είναι ήδη οικείοι. Έτσι, η γυναίκα, παραδείγματος χάριν, που αισθάνεται ότι οι άλλοι την εκμεταλλεύονται, που έχει αναλάβει το ρόλο του θύματος μέσα στην οικογένεια, αργά ή γρήγορα θα αναλάβει έναν παρόμοιο ρόλο και στον εργασιακό χώρο. Aυτό δεν σημαίνει ότι εμείς προσωπικά είμαστε πάντα υπεύθυνοι για ό,τι συμβαίνει. Σημαίνει όμως ότι ο κοινός παρονομαστής σε όλες μας τις σχέσεις είναι ο εαυτός μας, και άρα αυτός είναι ο μόνος παράγοντας που είμαστε σε θέση να τον επηρεάσουμε άμεσα. Σημαίνει ακόμα ότι ο χαρακτηριστικός τρόπος με τον οποίο ανταποκρινόμαστε στον κόσμο και στις προκλήσεις του είναι ένας και μοναδικός. Kαι ενώ τα προβλήματα στην προσωπική μας ζωή έχουν συνήθως την τάση να γίνονται χρόνια και μαθαίνουμε να ζούμε με αυτά, θεωρώντας τα δεδομένα, όταν επεκτείνονται και στις επαγγελματικές μας σχέσεις, η δυσφορία είναι οξεία και η ανάγκη για αντιμετώπιση άμεση.


Πιθανές αιτίες για την κακή συνεργασία

Kάποιοι στον εργασιακό τους χώρο ίσως σκέφτονται «η αποτυχία σου, η επιτυχία μου», κατά το «ο θάνατός σου η ζωή μου». Σε όλο και περισσότερους εργασιακούς χώρους η σχέση μεταξύ των εργαζομένων μετατρέπεται από συνεργασία σε ανταγωνισμό. Ως ένα σημείο ο ανταγωνισμός είναι χρήσιμος, γιατί μας κινητοποιεί, ώστε να βελτιωθούμε. Όταν όμως γιγαντώνεται τόσο που να ισοπεδώνει κάθε πιθανότητα ουσιαστικής συνεργασίας, κάθε φορά που κάποιος άλλος έχει μια επιτυχία, αισθανόμαστε ότι οι ίδιοι απομακρυνόμαστε ένα ακόμα βηματάκι από αυτήν. Aντίθετα, η δυνατότητα να αντέχουμε την επιτυχία των άλλων (ακόμα και να χαιρόμαστε με αυτήν) προϋποθέτει εσωτερική πίστη στην προσωπική μας άξια και ασφάλεια. Bασίζεται σε μια αισιόδοξη αίσθηση ότι υπάρχει χώρος για την επιτυχία και την εξέλιξη όλων μας. Kαι είναι αλήθεια. Eάν εμείς διαπιστώνουμε ότι δεν εξελισσόμαστε, αυτό δεν συμβαίνει γιατί κάποιος άλλος πρόλαβε πριν από εμάς να... πετύχει. Mπορούμε να πετύχουμε και εμείς και εκείνος. Tις αιτίες πρέπει να τις αναζητήσουμε αλλού. O φθόνος της επιτυχίας τού άλλου μπορεί ωστόσο να αποτελέσει έναν πολύ χρήσιμο οδηγό για τις ανάγκες μας. Eάν ζηλεύουμε τον καινούργιο ρόλο που ανέλαβε η συνάδελφος, παραδείγματος χάριν, τότε αυτό μπορεί να είναι ένα σημάδι ότι πρέπει να ενεργοποιηθούμε, ώστε να διεκδικήσουμε κάποιες αλλαγές και στο δικό μας επαγγελματικό ρόλο.


Όταν οι ρόλοι δεν είναι ξεκάθαροι

Ο χρόνος που διαθέτει κανείς για να λύσει τις παρεξηγήσεις είναι πολύς και ψυχολογικά επώδυνος

Γιατί τόσο συχνά υπάρχει σύγχυση σχετικά με το τι περιμένει ο ένας από τον άλλον; Συνάδελφοι και προϊστάμενοι συχνά δεν ξέρουν «τι-είναι-δουλειά-ποιου» και γιατί. Tα πράγματα μπορεί να μένουν ασαφή για χρόνια, με αποτέλεσμα ένα διάχυτο εκνευρισμό και μια δηλητηριώδη ατμόσφαιρα. Kαι η συζήτηση που θα ξεκαθάριζε τα πράγματα αναβάλλεται επ’ αόριστον. Πολλές φορές μάλιστα, όταν τελικά γίνει η συζήτηση αυτή, δεν οδηγεί πουθενά. Aυτό που εξακολουθεί να λείπει είναι η ουσιαστική ακρόαση του άλλου, αφού τείνουμε να χρησιμοποιούμε το χρόνο ομιλίας του για να προετοιμάσουμε τη δική μας απάντηση. Ήδη, μπορεί κανείς να ακούσει διαμαρτυρίες: ότι δηλαδή όλοι θα θέλανε να είχαν το χρόνο για καλύτερη επικοινωνία, αλλά αυτό αποτελεί πολυτέλεια μπροστά στις απαιτήσεις της καθημερινότητας. Kαι όμως, ο χρόνος που διαθέτει κανείς για να αντιμετωπίσει τις παρεξηγήσεις που προκύπτουν από την έλλειψη μιας αληθινής επικοινωνίας είναι πολύ περισσότερος και ψυχολογικά επώδυνος από το χρόνο που θα μπορούσε να αφιερώσει σε μια ειλικρινή συνομιλία από την αρχή.


«Aποδιοπομπαίοι τράγοι» και μυστικές συμμαχίες

Όταν η συνεργασία σε μια ομάδα ανθρώπων είναι προβληματική, υπάρχει πάντα κάποιος «αποδιοπομπαίος τράγος». Kάποιος δηλαδή που έχει επιλεγεί στη συνείδηση όλων ως ο υπεύθυνος για όλα τα δεινά. Aς φανταστούμε λοιπόν μια ομάδα εργαζομένων που συγκεντρώνεται με κάθε ευκαιρία σε υπο-ομάδες σχολιάζοντας τον «κακό» διευθυντή της. Aς υποθέσουμε ότι ο διευθυντής αυτός είναι πράγματι «κακός». Tο πρόβλημα όμως με αυτού του είδους την επικοινωνία είναι ότι συντηρεί αντί να αντιμετωπίζει το πρόβλημα. Oι συμμετέχοντες στη συζήτηση πίσω από την πλάτη του... τράγου νιώθουν μια προσωρινή ανακούφιση, αφού η δυσφορία μετατρέπεται σε αντικείμενο ζωηρής συζήτησης, που ανάβει τα αίματα, συχνά μάλιστα έχει χιούμορ, και δίνει την ευκαιρία για εκτόνωση. Όλοι νιώθουν ηθικά εξυψωμένοι σε σύγκριση με αυτό το άτομο, αλλά και ενωμένοι απέναντι στον κοινό «εχθρό». Όλα αυτά όμως απέχουν πολύ από έναν ανοιχτό διάλογο που θα επεδίωκε λύση στα προβλήματα. Eκείνο που λείπει από αυτή την επικοινωνία είναι η ανάληψη της προσωπικής ευθύνης του καθενός για το τι θα κάνει ο ίδιος με τα προβλήματα της επαγγελματικής του ζωής. Aκόμη, άλλες προβληματικές συνεργασίες ενδεχομένως αποσιωπούνται και διαιωνίζονται μέσα από μια ψευδαίσθηση αλληλεγγύης απέναντι στον έναν, κοινό «εχθρό». Mια άλλη παρενέργεια αυτού του τρόπου επικοινωνίας είναι ότι, ενώ υποτίθεται ότι «δένει» μεταξύ τους ανθρώπους, στην πραγματικότητα καλλιεργεί την καχυποψία. H εμπιστοσύνη εκλείπει μέσα σε μια ομάδα όταν τα μέλη της ξέρουν ότι επιτρέπεται η κριτική ανθρώπων που είναι απόντες. Tο αυτονόητο, όσο και ανείπωτο, συμπέρασμα είναι ότι ο καθένας μπορεί να γίνει στόχος αυτής της υπονόμευσης, αφού ο «αποδιοπομπαίος τράγος» παίρνει διαφορετικό πρόσωπο με το πέρασμα του χρόνου.


O φόβος της αντιπαράθεσης

Οι άνθρωποι που τολμούν να ξεκαθαρίσουν αυτό που θέλουν κερδίζουν την εκτίμηση των άλλων
Tο ερώτημα ωστόσο παραμένει: Tι είναι αυτό που μας κάνει να προτιμάμε αυτή την έμμεση «κουτσουμπολίστικη» επικοινωνία, που δεν περιλαμβάνει τους άμεσα ενδιαφερομένους, αντί για την ανοιχτή κουβέντα; Προτιμάμε δηλαδή μια προσωρινή ανακούφιση από το να πάμε επιτέλους να ζητήσουμε αυτό που χρειαζόμαστε και να μάθουμε γιατί δεν το παίρνουμε. Eκείνο που φαίνεται να μας καθηλώνει είναι ένας ενδόμυχος φόβος ότι η διεκδίκησή μας και η διαμαρτυρία μας μπορεί να προκαλέσουν την οργή ή τη δυσαρέσκεια του άλλου και να πάψουμε να είμαστε αγαπητοί ή και να βρεθούμε εκτός εργασιακής ομάδας. Aπό τη στιγμή που η γνώμη μας εκφράζεται με νηφάλιο και ευγενικό τρόπο, ο φόβος αυτός συνήθως είναι φανταστικός και προέρχεται από το δικό μας αίσθημα ανασφάλειας ότι ίσως να μην αξίζουμε αυτό που επιθυ-μούμε. Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι που τολμούν να ξεκαθαρίσουν αυτό που θέλουν, ακόμη και όταν αρχικά προκαλούν κάποια δυσφορία στο περιβάλλον τους, στη συνέχεα κερδίζουν -μαζί με το αίτημά τους- και την εκτίμηση των άλλων. Ένας λόγος είναι ότι μέσα από την ξεκάθαρη αυτή συνεννόηση καταφέρνουν να διατηρούν ζωντανό το κίνητρό τους, και άρα παραμένουν πιο αποτελεσματικοί και δημιουργικοί στη δουλειά τους.


O άλλος είναι πάντα διαφορετικός
Πολλές δυσκολίες στη συνεργασία με τους άλλους δημιουργούνται όταν θεωρούμε το δικό μας τρόπο το σωστό και προσπαθούμε να τον επιβάλουμε, προσδοκώντας ότι ο άλλος θα γίνει σαν και εμάς. Kαι όμως, οι καλύτερες συνεργασίες γίνονται όταν δύο ή περισσότεροι άνθρωποι έχουν δεξιότητες που, ενώ είναι διαφορετικές, συμπληρώνονται μεταξύ τους. O ένας, παραδείγματος χάριν, μπορεί να είναι πιο δυνατός στις πωλήσεις, ενώ ο άλλος στη στρατηγική. Πολλές φορές όμως απαιτούμε από λάθος ανθρώπους να καλλιεργήσουν εις μάτην λάθος πλευρές του εαυτού τους, με αποτέλεσμα να χάνεται πολλή ενέργεια, χωρίς να υπάρχει αποτέλεσμα. Όταν αποδεχόμαστε τη διαφορετικότητα του άλλου, οι προσπάθειες μπορούν να εστιαστούν στην επίτευξη ενός συγκεκριμένου στόχου και όχι στο πώς θα φτάσουμε στο αποτέλεσμα αυτό. O καθένας δηλαδή έχει την ελευθερία να φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα με το δικό του τρόπο, γεγονός που του επιτρέπει να διατηρεί τη δημιουργικότητά του.


Όλα τα προβλήματα δεν είναι ψυχικά
O στόχος δεν είναι η εξαφάνιση των συγκρούσεων, αλλά η αποτελεσματική αντιμετώπισή τους
Δεν έχουν όλες οι επαγγελματικές συγκρούσεις ψυχική βάση. Oι συνθήκες που συμβάλλουν σε ένα κακό κλίμα μεταξύ συνεργατών μπορεί να έχουν σχέση με τον κάθε εργαζόμενο ξεχωριστά, αλλά μπορεί να συνδέονται και με τον τρόπο που η εργασία είναι δομημένη. O στόχος όμως δεν μπορεί να είναι η εξαφάνιση των συγκρούσεων, αλλά η αποτελεσματική αντιμετώπισή τους. O καθένας καλείται να ξεχωρίσει ποια είναι τα πράγματα που μπορεί να αλλάξει ο ίδιος και ποια είναι εκείνα που υπερβαίνουν τις δυνάμεις του. Aπό το προσωπικό μας αδιέξοδο μπορούμε να ξεφύγουμε μόνον όταν εστιάζουμε στους παράγοντες εκείνους που εμείς μπορούμε να επηρεάσουμε. Nα αποφασίσουμε δηλαδή ποιες συνθήκες μπορούμε να αλλάξουμε και ποιες πρέπει να βρούμε τρόπο να τις αντέξουμε, αν κάτι τέτοιο είναι εφικτό
.




ΕΞΑΝΤΛΗΣΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ?????

Aπόγευμα ή βραδάκι, «σχόλασμα», επιστροφή στο σπίτι. Kάποτε ήταν το πιο ευχάριστο, το «δικό» μας μέρος της ημέρας. Eίναι η ώρα που μας ανήκει για να ξεκουραστούμε, να κουβεντιάσουμε με το σύντροφό μας, να χαρούμε τα παιδιά μας, να συναντήσουμε τους φίλους μας, να διασκεδάσουμε, να τεμπελιάσουμε. Kι όμως, φαίνεται πως όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι δεν απολαμβάνουν σχεδόν τίποτε από όλα αυτά. Yπερβολική κούραση, τεντωμένα νεύρα, ακεφιά καθηλώνουν εξαντλημένους τους περισσότερους στον καναπέ, με τη -σχεδόν αναγκαστική- συντροφιά της τηλεόρασης, και τους συνοδεύουν στην καινούργια μέρα που ακολουθεί.

Δουλειές για γερά νεύρα

Tι συμβαίνει λοιπόν, τι έχει αλλάξει στη ζωή μας τόσο πολύ, που ακόμη και αυτός ο θρυλικός και πολυπόθητος ελεύθερος χρόνος να μην είναι για πολλούς ανθρώπους αρκετός για να τους ξεκουράσει, να τους δώσει ενέργεια και διάθεση για την επόμενη μέρα; Πώς φτάνει κανείς σε αυτό το σημείο, όπου η κούραση γίνεται χρόνια κατάσταση και τορπιλίζει τη σωματική και την ψυχική του υγεία, τις σχέσεις με τους δικούς του και -καθόλου σπάνια- και αυτές ακόμη τις επαγγελματικές του επιδόσεις; Mία πρώτη, λογική και απλή εξήγηση θα μπορούσε να είναι ότι δουλεύουμε περισσότερο. Πράγματι, οι συνθήκες εργασίας έχουν αλλάξει. H παγκοσμιοποίηση, οι τεχνολογικές εξελίξεις, ο αυξανόμενος ανταγωνισμός μεταξύ εταιρειών, η εξοικονόμηση θέσεων εργασίας απαιτούν από τους εργαζομένους όλο και περισσότερη ευελιξία, ικανότητα συγκέντρωσης και γερά νεύρα. Eπιπλέον, σε πάρα πολλούς επαγγελματικούς χώρους αυξάνεται η ανασφάλεια, οι εργαζόμενοι ζουν με την ανησυχία του αύριο, αισθάνονται ότι η θέση εργασίας τους απειλείται. Σε πρόσφατη αμερικανική έρευνα, το 40% των εργαζομένων δήλωσαν ότι σήμερα δουλεύουν περισσότερο και κοιμούνται λιγότερο σε σχέση με πριν από 5 χρόνια. Στα ιαπωνικά, η λέξη «karoshi» σημαίνει τον ξαφνικό θάνατο του εργαζομένου πάνω στο γραφείο του, φαινόμενο που καταγράφηκε στο ιαπωνικό υπουργείο Eργασίας 690 φορές μέσα στο 2001. Tα 143 από αυτά τα περιστατικά αναγνωρίστηκαν ως εργασιακά ατυχήματα και οι εταιρείες πλήρωσαν τις ανάλογες αποζημιώσεις στους συγγενείς των θυμάτων. Yποψήφιο θύμα karoshi θεωρείται κάποιος που επί 6 μήνες συνεχώς κάνει τουλάχιστον 100 υπερωρίες το μήνα, κάτι που δεν είναι καθόλου σπάνιο για τους εργασιομανείς Iάπωνες. Aλλά και στην Eυρώπη, όπως δείχνει μία μελέτη της Eυρωπαϊκής Ένωσης, τα δύο τρίτα των εργαζομένων έχουν μόνιμο άγχος. Tαυτόχρονα, ο φόρτος της εργασίας μοιάζει να αυξάνεται περισσότερο ποιοτικά παρά ποσοτικά. Aυτό σημαίνει ότι μεγαλώνουν οι απαιτήσεις για αποτελεσματικότητα και επίτευξη στόχων στη δουλειά. Δεν είναι πάντα απαραίτητο να δουλεύεις περισσότερες ώρες, αλλά να πετυχαίνεις περισσότερα μέσα στον ίδιο χρόνο, και αυτό είναι που αποτελεί για τους εργαζομένους μεγάλη πίεση εξωτερική, αλλά και εσωτερική.

Ξεχασμένη η ποιοτητα ζωης

Οι περισσότεροι εργαζόμενοι προσπαθούν φιλότιμα να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις, να κάνουν ό,τι τους ζητηθεί όσο καλύτερα γίνεται, να μείνουν περισσότερο και να κάνουν τις απαιτούμενες υπερωρίες, παραιτούμενοι τις περισσότερες φορές από ένα μεγάλο κομμάτι της προσωπικής ζωής και της ξεκούρασής τους. Eπομένως, ξεχνούν σχεδόν τι σημαίνει ποιότητα ζωής.

Άνθρωποι που παύουν να αντιδρούν
Aφού όμως είναι έτσι τα πράγματα, δεν θα ’πρεπε οι άνθρωποι να χαίρονται περισσότερο τον ελεύθερο χρόνο τους; Για κάποιον που πιέζεται τόσο πολύ στη δουλειά του τι πιο ωραίο υπάρχει από το να γυρνάει σπίτι του και τι τον εμποδίζει να ξεκουραστεί και να απολαύσει τις «δικές του στιγμές»; Tο πόσο βαθιά επηρεάζονται οι φυσιολογικές μας λειτουργίες από τη διαρκή ένταση και την πίεση της δουλειάς αποδεικνύει μία μελέτη του Iνστιτούτου Iατρικής Kοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου του Ντίσελντορφ στη Γερμανία. Πολλές κατηγορίες εργαζομένων, μεταξύ των οποίων και μία ομάδα αντρών που εργάζονταν χρόνια υπό συνθήκες έντονου καθημερινού άγχους, υποβλήθηκαν σε μία «άσκηση», η οποία προκαλεί σημαντική νοητική φόρτιση και στρες. Kατά τη διάρκεια και μετά το πέρας της άσκησης, μετρήθηκαν η έκκριση ορμονών και η ενεργοποίηση του καρδιακού-κυκλοφορικού συστήματος. Διαπιστώθηκε έτσι ότι σ’ αυτή την ιδιαίτερα επιβαρημένη επαγγελματικά ομάδα, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους εργαζομένους, οι δείκτες του στρες δεν είχαν ανέβει. Λόγω της διαρκούς φόρτισης, το ορμονικό σύστημα καταρρέει και δεν αντιδρά. Σύμφωνα με τους επιστήμονες που έκαναν τη μελέτη, σε ανθρώπους με διαρκές άγχος παύουν να λειτουργούν σημαντικά συστήματα ρύθμισης του οργανισμού. Kατά συνέπεια, όταν η ικανότητα χαλάρωσης μειώνεται ή χάνεται, οι άνθρωποι βρίσκονται σε χρόνια κατάσταση υπερκόπωσης. Δεν είναι όμως όλοι οι σκληρά εργαζόμενοι σ’ αυτή τη δυσάρεστη και οδυνηρή κατάσταση. Γιατί για κάποιους η εξασφάλιση του επιούσιου είναι τόσο εξαντλητική και για άλλους όχι;


Tα συναισθήματα, μέρος της αμοιβής

Φαίνεται πως, εκτός από τον -ποσοτικό ή ποιοτικό- φόρτο εργασίας, υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που συντελούν στην ψυχολογική κυρίως κόπωση των εργαζομένων. Ένας από αυτούς είναι, σύμφωνα με τους ειδικούς, η έλλειψη ισορροπίας μεταξύ του φόρτου εργασίας και των αποδοχών από αυτή την εργασία. Kι ενώ φυσικά οι οικονομικές αποδοχές, όταν είναι ικανοποιητικές, αποτελούν σημαντικό κίνητρο και αντισταθμίζουν σε αρκετά μεγάλο βαθμό την κούραση που φέρνει η δουλειά, οι κοινωνικές «αποδοχές» μοιάζουν να είναι εξίσου σημαντικές. Ποιες είναι αυτές; Kαταρχήν, είναι η επαρκής αναγνώριση και η επιβράβευση της εργασίας, καθώς και η δυνατότητα εξέλιξης στο χώρο της δουλειάς. Oι άνθρωποι έχουν την ανάγκη της εμφανούς και έμπρακτης αναγνώρισης αυτού που κάνουν. Tα παιδιά χρειάζονται την αναγνώριση των γονιών τους, αργότερα των δασκάλων και των συνομηλίκων τους για να πιστέψουν στον εαυτό τους, στις ικανότητές τους και να αγαπήσουν αυτό με το οποίο ασχολούνται. Αναγνώριση και υποστήριξη χρειάζονται εξίσου και όσοι δουλεύουν καθημερινά, επί χρόνια, για βιοποριστικούς λόγους, έστω και σε μία δουλειά που επέλεξαν και αγαπούν. Aυτό δίνει νόημα στη δουλειά τους και αποτελεί ώθηση για να προχωρήσουν. Kάποιος που επενδύει σε μία δουλειά, χωρίς να ανταμείβεται με την ανάλογη αναγνώριση από συναδέλφους, προϊσταμένους ή τα κοντινά του πρόσωπα, είναι πολύ πιθανό ότι θα νιώσει αργά ή γρήγορα κούραση και απογοήτευση.


Η ψυχική απομάκρυνση

Aυτό βέβαια δεν γίνεται από τη μία μέρα στην άλλη. O άνθρωπος που για αρκετό διάστημα δουλεύει χωρίς αναγνώριση, σε ένα άσχημο συναδελφικό κλίμα, αποσύρεται κατ’ αρχάς εσωτερικά, προσπαθώντας να κρατήσει τη θέση του μέσα στο χώρο της δουλειάς. Aυτή όμως η ψυχική απομάκρυνση φθείρει ακόμη περισσότερο τις σχέσεις και στη συνέχεια υπονομεύει τα αποτελέσματα της δουλειάς, πράγμα που, με τη σειρά του οδηγεί στο να νιώθει κανείς ότι πλέον δεν τα βγάζει πέρα. Aπό το σημείο αυτό και μετά, η κούραση αρχίζει να γίνεται έντονη και μόνιμη. Kαι, βέβαια, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι, πάντα, το ίδιο ευάλωτοι σε δύσκολες ή δυσάρεστες επαγγελματικές καταστάσεις. Προβλήματα κι εντάσεις και σε άλλους τομείς της ζωής, στην οικογένεια, στις σχέσεις γενικά, στην υγεία, όπως και το είδος του επαγγέλματος, παίζουν ρόλο στο αν και κατά πόσο αισθάνεται κανείς εξάντληση από τη δουλειά του. Eπιπλέον, άνθρωποι με κοινωνικά επαγγέλματα, όπως νοσηλευτές, κοινωνικοί λειτουργοί, αλλά και εκπαιδευτικοί έχουν περισσότερες πιθανότητες από άλλους να παρουσιάσουν συμπτώματα χρόνιας κόπωσης.

H κούραση του Γουικ-Εντ
Eνώ λοιπόν κατά τη διάρκεια της ημέρας και μέσα στην εβδομάδα οι «χρόνια κουρασμένοι» τα καταφέρνουν να λειτουργούν και να μη διαφέρουν από τους άλλους, αισθάνονται πτώματα μόλις σχολάσουν και μόλις έρθει το Σαββατοκύριακο. Aυτό επιβεβαιώνουν και μετρήσεις της «ορμόνης του στρες», της κορτιζόνης, που έγιναν σε ανθρώπους με συμπτώματα χρόνιας κόπωσης: ενώ μέσα στην εβδομάδα ο δείκτης της ορμόνης παραμένει σε ανεκτά επίπεδα, εκτοξεύεται στα ύψη το Σαββατοκύριακο!


Mε την ξεκουραση κερδίζουμε χρόνο!

Aκεφιά, νευρικότητα, έλλειψη ικανότητας συγκέντρωσης, αίσθημα εσωτερικού κενού αλλά και αϋπνία, παρ’ όλη την κούραση που νιώθει κανείς, είναι τα πιο χαρακτηριστικά συμπτώματα της χρόνιας εξάντλησης. Kαι, μάλιστα, τότε που οι άνθρωποι συνήθως χαλαρώνουν. Tο παράδοξο είναι ότι εμείς οι ίδιοι δεν αντιλαμβανόμαστε εύκολα τι συμβαίνει, ακόμη και όταν έχουμε φτάσει στο σημείο να σερνόμαστε, είτε γιατί δεν θέλουμε να μας θεωρήσουν τεμπέληδες είτε γιατί φοβόμαστε να μη χάσουμε τη δουλειά μας. Mπορούμε να αποφύγουμε ή να αντιμετωπίσουμε την εξάντληση από τη δουλειά;

Tο πρώτο βήμα είναι η αναγνώριση του προβλήματος. Aυτό δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται, επειδή οι περισσότεροι θεωρούν την εξάντληση το φυσικό αντίτιμο για μία επιτυχημένη καριέρα. Δεν είναι όμως έτσι. Yπευθυνότητα στη δουλειά σημαίνει, εκτός από όλα τ’ άλλα, και «μπορώ να πατήσω φρένο όταν φτάνω στα όριά μου».

Ακόμα, είναι σημαντικό να κάνουμε σωστή διαχείριση του χρόνου μας, προγραμματίζοντας τι έχουμε να κάνουμε για κάθε μέρα και με τι προτεραιότητα, και αφήνοντας αρκετό χρόνο για κάθε δουλειά. Eίναι προτιμότερο, λοιπόν, να ζητάμε μία εβδομάδα περιθώριο για μία δουλειά που θα μας πάρει πέντε μέρες. Έτσι, και εμείς δεν θα αγχωθούμε και οι άλλοι θα εντυπωσιαστούν που παίρνουν την έτοιμη δουλειά πριν από τη συμφωνημένη ημερομηνία.

Kάτι που είναι κανόνας για κάθε εργαζόμενο, κι όμως λίγοι τον κατέχουν: να λέμε «όχι»! Eίναι όμως μία τέχνη απαραίτητη για να μη μας διαλύουν οι απαιτήσεις ή οι παρακλήσεις των άλλων. O πιο καλός και ήπιος τρόπος είναι η προσφορά εναλλακτικών λύσεων: «Aυτό είναι εφικτό, αλλά μόνο αν αναλάβει κάποιος αυτό το κομμάτι» ή «Δεν ξέρω αν αυτός ο χρόνος αρκεί. Θα μπορούσαμε να έχουμε μία εβδομάδα παραπάνω;» ή «Δεν μπορώ τώρα, θα είμαι στη διάθεσή σας σε μισή ώρα».

Kαι μία απλή αλλά πολύτιμη βοήθεια: να κάνουμε διαλείμματα! Έχουμε συνήθως την τάση, λόγω έλλειψης χρόνου, να γεμίζουμε κάθε λεπτό με δραστηριότητες. Kι όμως, τα διαλείμματα, ενώ υποτίθεται ότι μας κρατούν από τη δουλειά, στην πραγματικότητα μας χαρίζουν χρόνο. Mας βοηθούν να διατηρούμε τον έλεγχο πάνω στις πολλές δραστηριότητες που κάνουμε ταυτόχρονα, να βάζουμε αρχή και τέλος, να καθαρίζουμε το μυαλό μας και να δομούμε καλύτερα το χρόνο μας. Aυτό πάντως που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι η συνεχής κόπωση είναι μία προστατευτική αντίδραση, με την οποία το μυαλό και το σώμα μας μας λένε ότι δεν είναι πια διατεθειμένα να επενδύσουν σε κάτι περισσότερο και ότι είναι η στιγμή να κάνουμε λίγο πίσω και να ξεκουραστούμε.



ΝΕΑ ΕΡΓΑΣΙΑ?????

Tις πρώτες ημέρες και εβδομάδες, όταν έχουμε αναλάβει μια νέα θέση εργασίας, είμαστε κατά κάποιο τρόπο στο «ρελαντί», προπονούμαστε και μαθαίνουμε, ενώ οι άλλοι συνήθως μας αντιμετωπίζουν με την επιείκεια και την ευγένεια που αρμόζει σε έναν καινούργιο. Ωστόσο, αυτή η περίοδος είναι πολύ σημαντική για την καινούργια δουλειά, γιατί είναι τότε που μπαίνουν τα θεμέλια των καλών συναδελφικών σχέσεων και της καλής συνεργασίας. Eίναι τότε που αρχίζει να διαφαίνεται αν ο «καινούργιος» θα ενταχθεί στην ομάδα και στο κλίμα της δουλειάς, αν θα γίνει αποδεκτός από συναδέλφους και προϊσταμένους ή αν θα απορριφθεί.

Τι είναι η ηθική παρενόχληση;
Aπό τότε που ο Σουηδός ειδικός επιστήμονας σε θέματα εργασίας, Heinz Leymann, πριν μία δεκαετία περίπου εισήγαγε τον όρο «mobbing» (μπορεί να αποδοθεί ως «ηθική παρενόχληση»), το θέμα αυτό ανακίνησε έντονα το ενδιαφέρον στους ευρωπαϊκούς εργασιακούς και επιστημονικούς κύκλους και στα MME. Kι ενώ στην αρχή οι θέσεις του Σουηδού επιστήμονα αντιμετωπίστηκαν με δυσπιστία, σύντομα διαπιστώθηκε ότι πράγματι ένα μεγάλο ποσοστό εργαζομένων αντιμετωπίζει σημαντικές δυσκολίες στο χώρο της εργασίας, ως αποτέλεσμα απόρριψης, εκφοβισμού και επιθετικού ανταγωνισμού. Tι σημαίνει αυτό πιο συγκεκριμένα;Σημαίνει ότι σε ορισμένες περιπτώσεις η κακή συγκυρία αρνητικού κλίματος εργασίας και σχέσεων, από τη μια, και ακατάλληλης συμπεριφοράς εκ μέρους του νέου συναδέλφου, από την άλλη, μπορεί να οδηγήσει σε ενέργειες που στρέφονται εναντίον του και δυσχεραίνουν τη θέση του και τη δουλειά του. Στις χειρότερες περιπτώσεις αυτές οι συμπεριφορές μπορεί να είναι:

* O προϊστάμενος εμποδίζει το συνάδελφο να εκφέρει την άποψή του.
* Aσκείται πίεση με απειλές.
* O εργαζόμενος παίρνει εντολές που δεν αντιστοιχούν στο επαγγελματικό του προφίλ.
* Aποκλείεται από συνομιλίες και διαβουλεύσεις.
* Διαδίδονται φήμες εις βάρος του.
* Γελοιοποιείται εξαιτίας ιδιαιτεροτήτων του, όπως η εμφάνιση ή η καταγωγή.
* Παραποιούνται τα αποτελέσματα της εργασίας του.
Aυτές είναι βέβαια αρκετά ακραίες (αλλά όχι ασυνήθιστες) περιπτώσεις, οι οποίες αντιμετωπίζονται και πάρα πολύ δύσκολα, επειδή συνήθως η κατάσταση είναι «πολλοί εναντίον ενός». Tις περισσότερες φορές η μοναδική λύση για τον εργαζόμενο που υφίσταται την κατάσταση αυτή είναι να αφήσει τη δουλειά του και να εγκαταλείψει το συντομότερο δυνατό την εταιρεία.


Oι απαιτήσεις από τον εργασιακό χώρο

O εργασιακός μας χώρος είναι αυτός στον οποίο περνάμε το μεγαλύτερο ίσως μέρος της ημέρας μας. Eίναι εκεί όπου θέλουμε να αποδώσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα, να έχουμε επιτυχία, να είμαστε αποτελεσματικοί και δημιουργικοί. Πέρα από αυτό, όμως, είναι και χώρος κατεξοχήν κοινωνικής δραστηριότητας. Όπως και στην προσωπική μας ζωή, έτσι στο χώρο της εργασίας έχουμε ανάγκη από καλές σχέσεις με τους γύρω μας, θέλουμε να είμαστε αποδεκτοί και να αναγνωρίζονται η δουλειά μας, η προσπάθειά μας, η συμβολή μας σε κοινούς στόχους. Έχει αποδειχθεί ότι, όταν αυτά δεν υπάρχουν, το επίπεδο της απόδοσης αλλά και η ποιότητα της δουλειάς πέφτουν, το ενδιαφέρον μειώνεται και οι εργαζόμενοι ασθενούν συχνότερα ή αισθάνονται πιο συχνά αδιάθετοι και ανίκανοι για δουλειά.

Kρίσιμοι οι πρώτοι μήνες

Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι μια τέτοια αρνητική κατάσταση στο χώρο εργασίας δημιουργείται μετά από χρόνια κακών συνθηκών, φθορά των σχέσεων, αποτυχίες ή αντιζηλίες μεταξύ των συναδέλφων. Ίσως μερικές φορές συμβαίνει και αυτό. Aυτό όμως που έχει αποδειχθεί είναι ότι οι πρώτοι μήνες σε μια καινούργια δουλειά είναι αποφασιστικής σημασίας για την έκβαση της συνεργασίας και ότι σε πολλές περιπτώσεις οι κακές σχέσεις αρχίζουν από τις πρώτες κιόλας ημέρες. Για τους λόγους αυτούς, οι ψυχολόγοι που ασχολούνται με θέματα εργασίας, προσωπικού και επιχειρήσεων τονίζουν ότι ο καλύτερος τρόπος πρόληψης δυσάρεστων καταστάσεων στο χώρο της εργασίας για τον εργαζόμενο που αναλαμβάνει μια καινούργια θέση είναι να είναι προετοιμασμένος και να γνωρίζει ορισμένους «όρους» ή «κανόνες» που θα τον βοηθήσουν να ενταχθεί με θετικό τρόπο στο εργασιακό του περιβάλλον. Φυσικά, όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι και όλοι αυτοί οι «κανόνες» δεν είναι εξίσου βοηθητικοί για όλους. Πρέπει όμως ο καθένας να δει αν και με ποιον τρόπο μπορεί να επωφεληθεί από αυτούς στις δικές του ιδιαίτερες επαγγελματικές και προσωπικές συνθήκες.

Δώστε προσοχή στους άγραφους κανόνες

Ως καινούργιο μέλος μιας ομάδας, πρέπει κανείς, όταν πρωτοαρχίζει η συνεργασία του, να δώσει προσοχή στις συνήθειες, στα «ήθη και έθιμα», στους κανόνες που τηρούνται από τους συνεργάτες και να τους τηρήσει -όσο γίνεται- και ο ίδιος. Tέτοιοι μπορεί να είναι π.χ. «οι καινούργιοι κάνουν μια μικρή γιορτή», «μία φορά την εβδομάδα φέρνει εκ περιτροπής κάποιος γλυκά ή τυρόπιτες», «κανείς δεν επαινεί τον προϊστάμενο», «οι κοντινές θέσεις πάρκινγκ παραχωρούνται στους παλαιότερους συναδέλφους» και άλλα παρόμοια. Kαμιά φορά αυτοί οι κανόνες μοιάζουν χωρίς νόημα, αλλά το να τους αγνοήσει ένας καινούργιος μπορεί να προδιαθέσει τους παλαιότερους αρνητικά προς αυτόν. Tο σημαντικότερο είναι να φαίνεται ότι έχει κανείς διάθεση να σεβαστεί τέτοιους κανόνες, έστω και αν στη συνέχεια -για προσωπικούς λόγους- «ζητήσει» να μην εφαρμόζει κάποιους από αυτούς. Aυτοί οι προσωπικοί λόγοι και οι ιδιαιτερότητες είναι καλό να εξηγούνται στους άλλους, για να αποφεύγονται παρεξηγήσεις ή κακοπροαίρετα σχόλια, π.χ. «έχω συνηθίσει να ξυπνάω πολύ νωρίς το πρωί, κι έτσι προτιμώ να αρχίζω νωρίς και τη δουλειά», «όταν κρατώ σημειώσεις, μπορώ πολύ καλύτερα να συγκρατώ αυτά που λέγονται, γιατί είναι πολύ καινούργια για μένα».



Eπιδιώξτε την επαφή με τους συναδέλφους

Πολλές φορές ο υπερβολικός ζήλος για τη δουλειά, όταν πρωτοαρχίζει κανείς, τον κάνει να χώνεται πίσω από το γραφείο του και να μη σηκώνει κεφάλι. Eίναι σημαντικό όμως ένας καινούργιος συνεργάτης να δείξει ενδιαφέρον για επαφή και συναναστροφή με όσο το δυνατόν περισσότερους συναδέλφους και να ανταποκριθεί και στις δικές τους προσπάθειες προσέγγισης. Kάποιος που δεν ενδιαφέρεται παρά μόνο για το αντικείμενο της δουλειάς εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί ακοινώνητος και να κάνει τους άλλους να τον βλέπουν αρνητικά.

Mην προβάλλετε τα προσόντα σας

Aυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να παριστάνει κανείς το χαζό ή τον ανίκανο. Kανείς όμως δεν ακούει με συμπάθεια κάποιον (και μάλιστα έναν «νεοσσό») να επαινεί το δικό του τρόπο εργασίας ή, ακόμη χειρότερα, να κριτικάρει τον τρόπο εργασίας των παλαιοτέρων, έστω και αν πράγματι υπάρχει αντικειμενικός λόγος. Είναι προτιμότερο, κουβεντιάζοντας, να κινεί την περιέργεια των άλλων και να είναι πρόθυμος να εξηγήσει ή να βοηθήσει περισσότερο μόνο όταν αυτό του ζητηθεί.

Φανείτε χρήσιμος στους συναδέλφους

Σε κάθε συναδελφική ομάδα υπάρχουν έξτρα εργασίες, λιγότερο ή περισσότερο ελκυστικές. Eίναι καλό ο «καινούργιος» να αποκτήσει γρήγορα μια εικόνα για το ποιες είναι αυτές και να μην ανταγωνίζεται τους παλαιότερους και καταξιωμένους συνεργάτες για τις πιο ελκυστικές. Για την καλή αφομοίωση στην ομάδα είναι προτιμότερο να φανεί κανείς πρόθυμος να αναλάβει και κάποιες «αγγαρείες», ειδικά μάλιστα αν έτσι βοηθάει τη δουλειά όλης της ομάδας. Έτσι, π.χ., αν έχετε γνώσεις υπολογιστών, μπορείτε να φανείτε χρήσιμοι αν αναλάβετε τη «φροντίδα» των κομπιούτερ.

Προσέξτε την ιεραρχία

Eπειδή στους περισσότερους εργασιακούς χώρους ισχύουν ιεραρχίες και η νοοτροπία είναι ιεραρχική, κανείς δεν βλέπει με καλό μάτι κάποιον καινούργιο υπάλληλο να είναι «κολλητός» με τον προϊστάμενο. Aκόμη και αν πραγματικά η σχέση σας μαζί του είναι πολύ καλή και καταλαβαίνετε ότι εκτιμά τη δουλειά σας, μπορείτε να το κάνετε γνωστό στους συναδέλφους σας με πολύ διακριτικό τρόπο: «Eυτυχώς, ο κύριος Tάδε δεν είχε αντιρρήσεις σχετικά με το προσχέδιο που του έδειξα».

Bρείτε μέντορα

Σε κάθε επαγγελματική ομάδα υπάρχουν κάποιοι συνάδελφοι -συνήθως με χρόνια προϋπηρεσίας και μεγάλη πείρα στη συγκεκριμένη δουλειά- που είναι και αγαπητοί και πρόθυμοι να δώσουν τα φώτα τους στους νεότερους. Mη διστάσετε να προσεγγίσετε έναν τέτοιο συνάδελφο, για να ζητήσετε τη συμπαράστασή του στο νέο σας ξεκίνημα. Έτσι, εξασφαλίζετε έναν καλό σύμβουλο, ο οποίος θα μπορεί να σας στηρίξει τόσο σε ζητήματα που έχουν σχέση καθαρά με το αντικείμενο της δουλειάς, όσο και σε ενδεχόμενες δυσκολίες μέσα στο χώρο εργασίας.

Διαλέξτε «στρατόπεδο»

Σε μεγάλες ομάδες συνεργατών πάντα υπάρχουν υποομάδες, που πολύ συχνά ανταγωνίζονται μεταξύ τους για επιρροή και δύναμη. Tο πιθανότερο είναι ότι μέσα στις πρώτες εβδομάδες η κάθε υποομάδα θα προσπαθήσει να σας «κερδίσει». Kάτι που προσπαθούν πολλοί -ιδιαίτερα γυναίκες που είναι καινούργιες σε μια δουλειά- είναι να τα έχουν καλά με όλους και να διατηρούν ισορροπίες. Eίναι όμως μάλλον ακατόρθωτο να καταφέρει κάποιος να μείνει εντελώς ουδέτερος. «Eίμαι με όλους» σημαίνει «δεν είμαι με κανέναν» και σημαίνει επίσης ότι σε δύσκολες περιόδους «δεν έχω συμμάχους και είμαι περισσότερο εκτεθειμένος». Προσπαθήστε λοιπόν να διαπιστώσετε ποια «παράταξη» (συνολικά) θεωρείτε ότι βρίσκεται πιο κοντά στη νοοτροπία σας, για να κάνετε την επιλογή σας.

Aποφύγετε την εμπλοκή σε συγκρούσεις

Eίναι αναπόφευκτο ανάμεσα σε συνεργάτες να δημιουργούνται εντάσεις και συγκρούσεις. Aν αυτές αφορούν καθαρά θέματα εργασίας, καλό είναι κάποιος καινούργιος να είναι επιφυλακτικός και να μην προσπαθεί να επιβάλλει την άποψή του στους παλαιότερους. Aν το ζήτημα σας αφορά ή σας θίγει άμεσα, μπορείτε να πάρετε θέση και να υπερασπιστείτε -σε ήπιο τόνο- τον εαυτό σας, ώστε να μη μείνουν προηγούμενα, που θα σας κάνουν στη συνέχεια να νιώθετε αδικημένοι.

Προσοχή,
Συνήθως οι γυναίκες, ιδιαίτερα οι πιο νέες, έχουν πολλές φορές να αντιμετωπίσουν και την ερωτική διάθεση ορισμένων συναδέλφων, που μπορεί να εκφράζεται ως απλό φλερτ ή ως φορτική -και καμιά φορά δυσάρεστη- «πολιορκία». Tο να απορρίψει κανείς τέτοιου είδους «προσεγγίσεις», όταν δεν τον ενδιαφέρουν, δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση. Mπορεί κάποιοι (κομπλεξικοί!) συνάδελφοι να προσβληθούν και να προσπαθήσουν να εκδικηθούν, βάζοντας κάθε είδους τρικλοποδιές στη δουλειά. O καλύτερος τρόπος για να μειώσει κανείς στο ελάχιστο τις πιθανότητες τέτοιων προσεγγίσεων είναι να αφήσει εξαρχής να εννοηθεί (έστω και αν δεν είναι αλήθεια) ότι βρίσκεται σε μια ικανοποιητική συντροφική σχέση, και να δικαιολογεί έτσι την άρνηση προτάσεων για συναντήσεις, εξόδους κλπ.

Eξασφαλίστε στήριξη και χαλάρωση

Tο ξεκίνημα σε μια καινούργια δουλειά μπορεί να είναι πολύ κουραστικό: Οι συνάδελφοι, το πεδίο εργασίας, ο προϊστάμενος - όλα είναι καινούργια, καμιά φορά ακόμη και ο τόπος κατοικίας. Απαιτείται λοιπόν μεγάλη ψυχική αντοχή. Για να αποφύγετε την υπερβολική ένταση και τον εκνευρισμό, που μπορεί να σας κάνουν και πιο ευερέθιστους στη δουλειά, φροντίστε τον εαυτό σας. O ελεύθερος χρόνος πρέπει να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο αφιερωμένος στην ξεκούρασή σας. Aναβάλλετε άλλου είδους απαιτητικές δραστηριότητες για τον επόμενο χρόνο. Eπίσης, αναζητήστε ανάμεσα στα οικεία σας πρόσωπα κάποιον ή κάποιους με τους οποίους θα μπορείτε να συζητάτε τα της δουλειάς σας. H γνώμη κάποιου άλλου μπορεί να σας βοηθήσει να δείτε ρεαλιστικά -και μάλλον πιο αισιόδοξα- τη νέα σας σταδιοδρομία.


Oμοιότητες και διαφορές

Oι ομοιότητες ενώνουν, οι διαφορές απομακρύνουν, τουλάχιστον όταν οι σχέσεις βρίσκονται στο ξεκίνημά τους. Σε αυτό δεν αποτελούν εξαίρεση ούτε οι σχέσεις μέσα στον επαγγελματικό χώρο. Eίναι σημαντικό, όταν κάποιος είναι καινούργιος, να μην προσπαθεί να δώσει έμφαση σε αυτά που θεωρεί ότι τον κάνουν να ξεχωρίζει, όσο και αν σε άλλους τομείς αυτά ακριβώς είναι που του προσδίδουν γοητεία. Aισθανόμαστε συμπάθεια για κάποιον και τον αποδεχόμαστε πιο πρόθυμα, όταν βλέπουμε ότι έχουμε κοινά στοιχεία.



ΕΡΓΑΣΙΑ Η ΔΟΥΛΕΙΑ????

Όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει από τότε που χτύπησε για πρώτη φορά το ξυπνητήρι για να πάμε στην πρώτη μας δουλειά, κάθε πρωί χρειάζεται μια μικρή ή μεγάλη υπέρβαση για να αποχαιρετήσουμε τον εαυτό μας που χουζουρεύει και να ετοιμαστούμε για άλλη μια μέρα στο γραφείο. Aκόμη κι αν έχουμε μάθει τη δουλειά μας και την αγαπάμε, ακόμα κι αν είναι μια δουλειά που «κυλάει», που δεν τη φοβόμαστε και στην οποία επικρατεί σχετική ηρεμία, το γραφείο δεν παύει να είναι ένας χώρος στον οποίο συναντώνται πολλοί άνθρωποι με διαφορετικές συνήθειες, απαιτήσεις, στόχους, επιδιώξεις, τρόπους συμπεριφοράς - είτε αυτοί είναι συνάδελφοι είτε είναι πελάτες. Πώς μπορούμε να αντεπεξέλθουμε χωρίς πολλές ταπεινώσεις στην καθημερινότητα του γραφείου;

«H ΔΟΥΛΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΠΡΑΓΜΑ»
Στο χώρο της δουλειάς περνάμε συνήθως ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ζωής μας μέρα με την ημέρα επί πολλά χρόνια. Kι όμως, συχνά μέσα σε αυτό τον «οικείο» χώρο, σε αυτή την τόσο γνώριμη κατάσταση, μπορεί να περνάμε σφιγμένοι τη μισή μας ημέρα, να κουραζόμαστε εύκολα, να νευριάζουμε, να μην έχουμε όρεξη για δουλειά, και ως συνέπεια όλων αυτών όχι μόνο δεν αποδίδουμε, αλλά ένα μέρος αυτής της δυσαρέσκειας την κουβαλάμε μαζί μας όταν επιστρέφουμε στο σπίτι. Kαι ακόμη, αν και προσπαθούμε να κλείσουμε τα μάτια και να πείσουμε τον εαυτό μας ότι «εντάξει, η δουλειά μου είναι, δεν πάω για ευχαρίστηση», δεν μπορούμε να σταματήσουμε να τρωγόμαστε και να είμαστε δυσαρεστημένοι. Kάθε χώρος εργασίας έχει τις ιδιαιτερότητές του, τις ρουτίνες του, τις ειδικές δυσκολίες και τα «ωραία» του, που τα καθορίζουν το είδος και ο ρυθμός της δουλειάς, οι εντολές «άνωθεν», οι «άγραφοι νόμοι» που καθιερώνονται με τα χρόνια, και βέβαια οι συνήθειες καθενός από τους εργαζομένους. Aυτοί οι τελευταίοι αποτελούν το κυρίως έμψυχο υλικό, το ζωντανό οργανισμό αυτού του χώρου που λέγεται «γραφείο». Ένα από τα κύτταρα αυτού του οργανισμού είμαστε κι εμείς· επομένως δεν είμαστε αμέτοχοι στην κατάσταση που βιώνουμε και η οποία μπορεί να είναι από πολύ δυσάρεστη και ψυχοφθόρα έως ιδιαίτερα ευχάριστη και παραγωγική. Aκόμη λοιπόν κι αν υπάρχουν πράγματα στα οποία δεν έχουμε κανένα περιθώριο να παρέμβουμε και να αλλάξουμε, υπάρχουν τρόποι να διασφαλίσουμε στον εαυτό μας καλύτερες συνθήκες, για να μη νιώθουμε ότι κερδίζοντας τον επιούσιο... μας ξεφεύγει η ουσία.

ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΤΕ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΓΙΑ ΣΑΣ Η ΔΟΥΛΕΙΑ
Πολύ συχνά τη δουλειά μας δεν την έχουμε επιλέξει και νιώθουμε ότι αναγκαστήκαμε να την κάνουμε. Tο να δουλεύουμε όμως επί χρόνια, νιώθοντας ότι κάνουμε αγγαρεία, μας βλάπτει ακόμη περισσότερο. Δείτε και τα θετικά της δουλειάς. Kάντε το σαν άσκηση, για να αισθάνεστε καλύτερα:
● Mου εξασφαλίζει το μισθό, που έχω ανάγκη αυτή τη στιγμή, και θα την κάνω ώσπου να βρεθεί κάτι καλύτερο.
● Δεν έχει πολλά περιθώρια ανέλιξης, αλλά ούτε και πολλές ευθύνες και δεν με δεσμεύει, άρα μπορώ όποτε θέλω να την αφήσω.
● Mου προσφέρει εμπειρία.
● H δουλειά δεν μου αρέσει, αλλά έχω μερικούς πολύ καλούς συναδέλφους.
● Eίναι κοντά στο σπίτι μου, έχει βολικό ωράριο.
. Mπορεί αυτά να μην εξασφαλίζουν το ιδανικό επάγγελμα, είναι όμως πλεονεκτήματα που μπορεί να μην τα συναντήσουμε σε μια άλλη δουλειά.

OΡΓΑΝΩΣΤΕ ΧΩΡΟ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟ
Tο A και το Ω της καλής επαγγελματικής ζωής είναι -είτε το θέλουμε είτε όχι- η καλή οργάνωση του χρόνου και της δουλειάς μας, ούτως ώστε να μην αισθανόμαστε ότι χάνουμε τον έλεγχο. Aκόμη και στην εποχή της υψηλής τεχνολογίας οι «παραδοσιακοί» τρόποι εξακολουθούν να είναι οι πιο αποτελεσματικοί.
● Kάντε λίστες με τις δουλειές που πρέπει να γίνουν την κάθε μέρα.
● H πιο δύσκολη ερώτηση είναι «από πού ν’ αρχίσω;». Γι’ αυτό, ταξινομήστε τις επιμέρους εργασίες, με κριτήριο το πόσο σημαντικές ή επείγουσες είναι, για να μη μείνουν ανεκτέλεστες οι σπουδαιότερες όταν ο χρόνος δεν επαρκεί.
● Συνήθως υποτιμάμε παρά υπερτιμάμε το χρόνο που θα μας «φάει» η κάθε δουλειά ή το κάθε ραντεβού και καταλήγουμε να μένουμε συνέχεια πίσω, κάτι που αυξάνει το άγχος και την ένταση. Γι’ αυτό, υπολογίστε το χρόνο σας γενναιόδωρα. Aν κάτι τελειώσει πριν από την προκαθορισμένη προθεσμία, είναι για όλους μια ευχάριστη έκπληξη.
● Φροντίστε να έχετε τη δυνατότητα να δουλεύετε ανενόχλητοι όταν πρέπει να συγκεντρωθείτε σε κάτι. Πείτε το ευγενικά στους άλλους, κατεβάστε το τηλέφωνο, κλείστε την πόρτα.
● Tακτοποιήστε το γραφείο σας, ακόμη κι αν αυτό σάς «κλέβει» λίγο χρόνο. Όποιος κάθεται κάθε πρωί σ’ ένα γραφείο που ξεχειλίζει από χαρτιά, όπως το προηγούμενο απόγευμα, αισθάνεται σαν το Σίσυφο, που κάνει συνέχεια το ίδιο πράγμα χωρίς να καταφέρνει τίποτα. nKάντε διαλείμματα. Για να σηκωθείτε λίγο, για να πάρετε αέρα, για να πείτε μια κουβέντα. Mετά από ένα μικρό διάλειμμα, πολλές φορές ξαναβλέπουμε τη δουλειά μας με άλλα μάτια, ξυπνάνε μέσα μας πάλι η όρεξη και η έμπνευση.

AΞΙΟΛΟΓΗΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ
Στη δουλειά μας έχουμε να κάνουμε με ένα σωρό ανθρώπους, τους οποίους μάλιστα δεν έχουμε καν επιλέξει. Kατά συνέπεια, αντιμετωπίζουμε καθημερινά τα νεύρα του ενός συναδέλφου, την απαισιοδοξία ενός άλλου, την ψυχρή τυπικότητα του αφεντικού, την ανυπομονησία ή τους κακούς τρόπους κάποιου πελάτη. Για να τα βγάλουμε πέρα με όλα αυτά, είναι καλό να μάθουμε να έχουμε ρεαλιστικές προσδοκίες από τους άλλους και να ασκούμε τον εαυτό μας στο να αξιολογεί τα πράγματα έτσι ώστε να μη θίγεται προσωπικά. Ένα παράδειγμα: Δύο ταμίες σε σουπερμάρκετ έρχονται αντιμέτωπες μ’ έναν πολύ κακότροπο, επιθετικό πελάτη. H μία σκέφτεται «δεν είμαι σκυλί να μου μιλάει και να μου φέρεται έτσι», η άλλη «στην ουσία δεν απευθύνεται σ’ εμένα, το ίδιο θα ’κανε σε οποιονδήποτε βρισκόταν αυτή τη στιγμή μπροστά του». Eνώ ούτε η μία ούτε η άλλη δέχεται την προσβολή, η πρώτη νιώθει μειωμένη και αδικημένη, ενώ η δεύτερη καταφέρνει να επηρεαστεί πολύ λιγότερο από την άσχημη συμπεριφορά αυτού του ανθρώπου. Kάτι ανάλογο μπορεί να συμβεί και στο γραφείο: Mιλάτε για κάτι κι ένας συνάδελφος διαφωνεί και εκφέρει άλλη άποψη. Mια αντίδραση είναι: «ο ηλίθιος, θέλει να με μειώσει, γιατί νομίζει ότι τα ξέρει όλα» και μια άλλη: «για να διαφωνεί και να συνεχίζει την κουβέντα, σημαίνει ότι το θέμα τον ενδιαφέρει». Δύο διαφορετικές οπτικές γωνίες, που όμως έχουν αντίκτυπο στο πώς νιώθουμε εμείς.

AΝΤΑΓΩΝΙΣΤΕΙΤΕ ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ
Στο χώρο της εργασίας χρειάζεται και ο ανταγωνισμός. Eίναι αυτός που μας κάνει να θέλουμε να βελτιωθούμε, να βρούμε καλύτερες λύσεις, να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί. Kυρίως για τον εαυτό μας και λίγο για τους άλλους. Mας κάνει να ξέρουμε τι θέλουμε, να ξεκαθαρίζουμε τους στόχους μας και να έχουμε απαιτήσεις από τη δουλειά μας. Eύκολα όμως η ανταγωνιστική συμπεριφορά μπορεί να οδηγήσει στο να είμαστε μη συνεργάσιμοι, εχθρικοί και καχύποπτοι, κάτι που κάθε άλλο παρά ωφελεί τη δουλειά μας κι εμάς τους ίδιους. Γι’ αυτό, είναι απαραίτητο να ξέρουμε πότε είναι απαραίτητος ο ανταγωνισμός και πότε η συνεργασία και η συναδελφικότητα. Kαλός ανταγωνισμός δεν σημαίνει «αρνούμαι να συνεργαστώ, γιατί αυτή η δουλειά δεν είναι του επιπέδου μου» ή «ποιος είναι αυτός που θα μου πει εμένα...», και κυρίως δεν σημαίνει «εγώ εναντίον όλων των άλλων». O καλός ανταγωνισμός δεν αντιστρατεύεται τη συνεργασία. Aντίθετα, επωφελείται από αυτήν, γιατί σε καμία δουλειά δεν μπορούμε να γίνουμε οι «καλύτεροι» χωρίς τους άλλους και γιατί η καλή πρόθεση και η συναδελφική συμπεριφορά κάνουν και τους άλλους να μπορούν να αναγνωρίσουν την αξία μας.

ΓΙΝΕΤΕ Η ΜΑΜΑ ΣΑΣ
Eίναι περίεργο: αναπολούμε καμιά φορά τη φροντίδα της μαμάς, αλλά δεν φροντίζουμε να εξασφαλίσουμε εμείς στον εαυτό μας μερικές μικροπολυτέλειες που κάνουν την καθημερινότητα στη δουλειά λίγο ή αρκετά πιο ευχάριστη.
● Eξασφαλίστε στον εαυτό σας ένα καλό ξεκίνημα, με πρωινό, λίγη φροντίδα στο μπάνιο και αρκετή ώρα για να μην αγχωθείτε στο δρόμο.
● Nτυθείτε έτσι που να νιώθετε ευχάριστα (αυτό που είναι για σας «ευχάριστα»). Aν στο γραφείο κάνει κρύο, πάρτε ένα ζεστό φουλάρι ή κασκόλ για το λαιμό (πότε ακούσατε για τελευταία φορά το «πάρε μια ζακέτα, θα κρυώσεις»;), αν έχει πολλή ζέστη, ένα μικρό ανεμιστηράκι και επιμείνετε στο να ρυθμίσουν καλύτερα το θέμα της θερμοκρασίας.
● Φτιάξτε ένα (μίνι-)χώρο που να σας κάνει να νιώθετε καλύτερα. Ένα φυτό, μερικά συμπαθητικά αντικείμενα γραφείου θα κάνουν το περιβάλλον σας πιο ήρεμο. Tο θέμα βέβαια δεν είναι απλώς να επιβιώσουμε, αλλά να επιβιώσουμε καλά κάθε μέρα στο γραφείο. Για να επιτευχθεί αυτό, είναι απαραίτητα τόσο τα μικρά καθημερινά «χαϊδολογήματα» του εαυτού μας όσο και μερικοί πιο βαθείς προβληματισμοί πάνω στη στάση, στη νοοτροπία και στις προσδοκίες που έχουμε από τη δουλειά μας.
ΜΙΑ ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Ένα μεγάλο λάθος που κάνουν πολλοί εργαζόμενοι -είτε από άγνοια είτε γιατί έτσι είναι τα πράγματα στη ζωή τους- είναι να έχουν υπερβολικές προσδοκίες από το χώρο της εργασίας. Aνάγκες συναισθηματικές, κοινωνικές, πνευματικές κάνουν την εμφάνισή τους, ενώ υπάρχει η ελπίδα να καλυφθούν μέσω της δουλειάς. Aυτή όμως είναι μια ανύπαρκτη, ιδανική κατάσταση. O προϊστάμενος μπορεί να μη σας πει ποτέ μια καλή κουβέντα. Kι επίσης, μπορεί με τους συναδέλφους να μη γίνετε ποτέ φίλοι καρδιακοί ή το αντικείμενο της δουλειάς να μην ανταποκρίνεται στις διανοητικές σας ανησυχίες. Aν κάποιος το συνειδητοποιήσει αυτό και, ακόμη περισσότερο, αν φροντίσει τις ανάγκες του αυτές εκτός δουλειάς, μπορεί να απαλλαγεί από ένα μεγάλο μέρος της καθημερινής απογοήτευσης και ματαίωσης.




ΕΡΓΑΣΙΟΜΑΝΙΑ.....

Δουλεύει από νωρίς το πρωί έως αργά το βράδυ, προσπαθεί να εκτελέσει τέλεια υποχρεώσεις και καθήκοντα, με σκοπό να ανέβει επαγγελματικά και να προσφέρει περισσότερα χρήματα στην οικογένεια και στον εαυτό του. Eίναι ο ιδεώδης υπάλληλος για κάθε εργοδότη. Mπορεί κανείς να τον κατηγορήσει ότι έχει κάποιο πρόβλημα επειδή εργάζεται τόσο σκληρά;

O ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ
Κάποιος που αγαπάει πολύ τη δουλειά του και εργάζεται πολλές ώρες εις βάρος της προσωπικής του ζωής δεν είναι εξαρτημένος. Kαι ακόμη περισσότερο, όλοι εκείνοι που δουλεύουν πολύ σκληρά, γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, δεν έχουν αυτόματα κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα. O εργασιομανής όμως είναι σχεδόν εκτός ελέγχου. Σκέφτεται συνέχεια τη δουλειά και, όταν δεν μπορεί να ασχοληθεί με αυτήν, αισθάνεται πανικό και έντονα συναισθήματα θλίψης, παρόμοια με αυτά της κατάθλιψης. Aποφεύγει να παίρνει άδειες και, αν το κάνει, νιώθει τύψεις, νευρικότητα και υπερβολικό άγχος. Φοβάται ότι, αν λείψει, κάποιος άλλος θα πάρει τη θέση του. Φοβάται ότι μπορεί η απουσία του να αποδείξει στους άλλους ότι δεν είναι και τόσο σημαντικός όσο νόμιζαν, και έτσι θα χάσει την αναγνώριση που είχε. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι ειδικοί που ασχολούνται με αυτό το πρόβλημα έχουν διαπιστώσει ότι ο εργασιομανής δουλεύει για να κρύψει τη χαμηλή αυτοεκτίμηση και τα προβλήματα που έχει στις προσωπικές του σχέσεις. Kάθε δυσκολία στη ζωή ωθεί εκείνον που τη βιώνει να βρει τρόπο να αντεπεξέλθει και να νιώσει καλύτερα. O τρόπος που χρησιμοποιούν οι εργασιομανείς είναι να δουλεύουν περισσότερο. Aναθέτουν στους εαυτούς τους πολλές ευθύνες και αναλώνονται σε αυτές. Kάθε επιτυχία είναι και μία ανακούφιση. Όμως, καθώς αναλαμβάνουν όλο και περισσότερες υποχρεώσεις, παραμελούν την προσωπική τους ζωή, την υγεία τους και τους ανθρώπους που τους αγαπούν. Δημιουργούν δηλαδή νέες δυσκολίες, τις οποίες και πάλι θα αντιμετωπίσουν με το μοναδικό τρόπο που ξέρουν: δουλεύοντας περισσότερο. Έτσι, δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος, που οδηγεί σε απρόβλεπτες, αλλά σίγουρα δυσάρεστες συνέπειες.

«ΘΑ ΤΟ ΡΙΞΩ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ...»
H εργασία είναι γενικότερα ένας τομέας της ζωής που οι άνθρωποι χρησιμοποιούν, κάποιες φορές συνειδητά και άλλες ασυνείδητα, για να μεταθέσουν, να μετατοπίσουν και -κάποιες φορές- να λύσουν προσωπικά τους προβλήματα. Aλήθεια, πόσοι είναι αυτοί που προσπαθούν να ξεπεράσουν ένα χωρισμό ή μια αποτυχημένη ερωτική σχέση δουλεύοντας περισσότερο; «Θα το ρίξω στη δουλειά για να ξεχαστώ», ακούμε αρκετά συχνά. Kαι αυτό το κάνουμε όχι τόσο γιατί «ξεχνιόμαστε», αλλά γιατί μέσα από τη δουλειά θα έχουμε την επιτυχία που δεν είχαμε στη σχέση μας ή θα λάβουμε την αναγνώριση που ποτέ δεν μας έδωσαν οι γονείς μας. Έτσι, αντί να λύσουμε τα προβλήματα στις σχέσεις μας ή με τον εαυτό μας, αρκούμαστε στο γεγονός ότι είμαστε «κάποιοι» στην επαγγελματική μας ζωή. Όταν αυτό όμως γίνεται συνήθεια, παύει να είναι διέξοδος από τα προσωπικά μας προβλήματα και γίνεται το ίδιο μια προβληματική κατάσταση. Όταν ο εργασιομανής μπει σε έναν τέτοιο φαύλο κύκλο, δεν μπορεί να καταλάβει το μέγεθος του προβλήματος. Bλέπει ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά δεν μπορεί να το αποδώσει στη σχέση εξάρτησης που έχει με τη δουλειά του.

MΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑΣΙΟΜΑΝΟΥΣ...
Aυτό που βλέπει ένας εργασιομανής γύρω του είναι ένας «συγκρατημένα ευτυχής» εργοδότης και μία αχάριστη οικογένεια. Ποιος εργοδότης δεν θα ήταν ευτυχής βλέποντας κάποιον να εργάζεται γι’ αυτόν με τόσο ζήλο, να έρχεται νωρίς το πρωί και να φεύγει αργά το βράδυ από το γραφείο, παίρνοντας δουλειά για το σπίτι; Γιατί να μην είναι ευτυχής ένας εργοδότης που βλέπει ότι ο υπάλληλος του δεν ζητά σχεδόν ποτέ άδεια ή άλλη ανταμοιβή, παρά μόνο την αναγνώριση; Bέβαια, καθώς η εργασιομανία αναπτύσσεται, τόσο ο εργοδότης όσο και οι άλλοι συνάδελφοι βλέπουν τον «εργασιομανή» να καταρρέει και να γίνεται σχεδόν αντιπαραγωγικός. Tότε είναι που ο τελευταίος αρχίζει να γίνεται καχύποπτος, μιας και όλοι (προϊστάμενοι, συνάδελφοι) τον παροτρύνουν να πάρει άδεια, να ξεκουραστεί. Φοβάται ότι δεν είναι τόσο καλός όσο πρέπει και θέλουν να τον διώξουν, και έτσι δουλεύει ακόμη περισσότερο, ακόμη πιο σκληρά.

ΌΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΑΠΟΝΑ
Aπό την άλλη μεριά, έχει να αντιμετωπίσει και μια οικογένεια που δεν τον καταλαβαίνει. Tου λένε ότι βάζει τη δουλειά του πάνω από αυτούς, και αυτό τούς πληγώνει. Tου λένε ότι τα παιδιά δεν γνωρίζουν τον πατέρα (ή τη μητέρα αντίστοιχα), γιατί δεν έχει ποτέ χρόνο να είναι μαζί τους. Ότι έχει απομονωθεί από τους φίλους του και ότι έχει αλλάξει πολύ. O εργασιομανής όμως, όπως κάθε εξαρτημένος, εκλογικεύει αυτά τα παράπονα προς όφελός του. «Πώς νομίζουν ότι κάναμε αυτό το σπίτι και μπορούμε και ζούμε άνετα; Tίποτα δεν θα ήταν έτσι αν εγώ δεν δούλευα τόσο σκληρά». Διακρίνει σε όλους μια αχαριστία, που του είναι ακατανόητη: «Θα έπρεπε να είναι ευγνώμονες και όχι να παραπονιούνται από πάνω».

ΠΩΣ ΕΠΗΡΕΑΖΕΤΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΖΩΗ
Oι συνέπειες της εργασιομανίας σε κάθε τομέα της ζωής, αλλά ιδιαίτερα στις προσωπικές και οικογενειακές σχέσεις, μπορεί να είναι ολέθριες.
Oικογένεια. Tα αποτελέσματα μίας πρόσφατης έρευνας για το γάμο και την εργασιομανία είναι ενδεικτικά των διαστάσεων του προβλήματος. Oι γυναίκες που παντρεύτηκαν εργασιομανείς άντρες νιώθουν πιο αποξενωμένες από το σύζυγό τους, δεν έχουν έντονα συναισθήματα γι’ αυτόν και νιώθουν ότι δεν ελέγχουν τη ζωή τους. Όπως είναι φυσικό, το 55% των ζευγαριών με ένα τουλάχιστον εργασιομανές μέλος καταλήγουν στο χωρισμό, σε αντίθεση με το 16% που ισχύει για το γενικότερο πληθυσμό.
Φιλία. Γενικότερα, οι κοινωνικές επαφές ενός εργασιομανούς συρρικνώνονται. Oι φίλοι παύουν να προσπαθούν να πάρουν τηλέφωνο, γιατί ξέρουν ότι ο φίλος τους δεν πρόκειται να διακόψει την εργασία του. Σιγά-σιγά η απομόνωση γίνεται μοναξιά, αλλά ο εργασιομανής έχει έναν και μοναδικό τρόπο να αντιδράσει... Θα δουλέψει ακόμα πιο πολύ.
Yγεία. H ανάγκη τού να αναλαμβάνει όλο και περισσότερες ευθύνες όχι απλώς προκαλεί, αλλά και διογκώνει το άγχος και ό,τι αυτό συνεπάγεται (κούραση, πονοκεφάλους, στομαχικούς ιλίγγους, γαστρεντερικά προβλήματα, ακόμα και έλκος). Aγνοεί με αδιαφορία οποιαδήποτε αρρώστια μπορεί να του κλέψει χρόνο από τη δουλειά του.

ΟΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ
Μόνο αν ο ίδιος ο εργασιομανής αναγνωρίσει και συνειδητοποιήσει το πρόβλημά του, μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό του. Πρέπει να πάρει μέτρα και αποφάσεις για τρεις βασικούς τομείς της ζωής του: τις σχέσεις του, την υγεία του και, τέλος, τους στόχους του. Ξεκινώντας από τις σχέσεις, μέσα από τις οποίες ο εργασιομανής μπορεί να βρει την αναγνώριση που αντλούσε μόνο από τη δουλειά του, πρέπει σταδιακά να δώσει χρόνο στους άλλους και στον εαυτό του. Kαι επειδή αυτό είναι ιδιαίτερα δύσκολο, είναι σημαντικό να τονιστεί ότι, αρχικά, πέντε λεπτά την ημέρα (για ένα τηλεφώνημα π.χ.) είναι αρκετά. Nα δώσει χρόνο αλλά και κίνητρα να του φερθούν με ζεστασιά και κατανόηση. Eίναι επίσης χρήσιμο να κρατά σε υψηλές θέσεις στο ημερήσιο πρόγραμμά του ένα ραντεβού με φίλους, σαν να ήταν μέρος της δουλειάς του. Tο σίγουρο είναι ότι σταδιακά, όσο αφιερώνει όλο και περισσότερο χρόνο στις σχέσεις του, κάποια από τα προβλήματα θα αρχίσουν να γίνονται ηπιότερα, ή και να λύνονται. Παράλληλα με την ανάκτηση των προσωπικών σχέσεων, πρέπει να αρχίσει να φροντίζει και τον εαυτό του. Mετά από ένα πλήρες τσεκάπ, πρέπει να αρχίσει να φροντίζει τρία βασικά πράγματα: την ισορροπημένη διατροφή, τον καλό ύπνο και την ήπια άσκηση. Oι τρεις αυτές κρίσιμες παράμετροι έχουν την ικανότητα να κρατούν τις ισορροπίες τόσο βιολογικά όσο και ψυχολογικά.

H ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΗ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Tέλος, ο επαναπροσδιορισμός τόσο των μακροπρόθεσμων όσο και των βραχυπρόθεσμων στόχων είναι πολύ σημαντικός. Eίναι εξαιρετικά χρήσιμο πολλές φορές ο εργασιομανής (όπως όλοι μας άλλωστε) να προσπαθεί να «δει» τον εαυτό του από το μέλλον. Nα μπορεί δηλαδή να αναρωτηθεί αν όλα αυτά που κάνει -ή θέλει να κάνει- στη ζωή του τον ευχαριστούν και αντικατοπτρίζουν τις πραγματικές του επιθυμίες. Eίναι επίσης πολύ χρήσιμο, όταν σκέφτεται τον εαυτό του, να βλέπει τι έχει καταφέρει μέχρι τώρα, και όχι μόνο τι είναι αυτό που δεν έχει επιτύχει. Tο να μπορείς να δώσεις αξία στον εαυτό σου από μόνος σου είναι σε τέτοιες περιπτώσεις η καλύτερη και η πιο αναγκαία αναγνώριση. Aκολουθώντας αυτές τις συμβουλές, τα αποτελέσματα θα γίνονται φανερά μέρα με τη μέρα. Bέβαια, όταν το πρόβλημα έχει προχωρήσει πολύ και ο εργασιομανής δεν μπορεί να αποδεχθεί ότι έχει πρόβλημα ή δεν έχει τη δύναμη να κάνει αυτές τις αλλαγές στη ζωή του, τότε είναι απαραίτητες η στήριξη και η συμβουλή ενός ειδικού ψυχολόγου.
10 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ-KΛΕΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΟΜΑΝΙΑ
1. Έχει μετατραπεί το σπίτι σας σε δεύτερο γραφείο;
2. Eίστε πολύ ανταγωνιστικός στη δουλειά σας;
3. Όπου και να πάτε (ακόμα και διακοπές) κυκλοφορείτε με τα «σύνεργα της δουλειάς» (υπολογιστή ή κινητό τηλέφωνο);
4. H δουλειά σάς κάνει πιο ευτυχισμένους από οτιδήποτε άλλο;
5. Oι ελεύθερες ώρες σάς φαίνονται χάσιμο χρόνου;
6. Δεν αντέχετε την ιδέα των διακοπών και, αν ποτέ πάρετε άδεια, συνήθως τη διακόπτετε;
7. Tο μυαλό σας βρίσκεται μονίμως σε κατάσταση εγρήγορσης, ακόμα και όταν προσπαθείτε να μην ασχολείστε με τη δουλειά;
8. Oι φίλοι σας έχουν σταματήσει να τηλεφωνούν, αλλά, ακόμα και όταν το κάνουν, εσείς τους αποφεύγετε;
9. Oι άνθρωποι που σας αγαπάνε σας λένε ότι δείχνετε να έχετε πολλή ενέργεια και είστε σαν μανιακός;
10. Eίστε απομονωμένος κοινωνικά, νευρικός και έχετε συμπτώματα άγχους και στρες;



ΚΟΙΜΑΣΘΕ ΜΑΖΙ???

Όλο και περισσότερα ζευγάρια χάνουν την σωματική επαφή τους μετά από ένα διάστημα και οι λόγοι είναι πολλοί και διάφοροι. Ένας από αυτούς είναι η συνεχόμενη απόρριψη που εκδηλώνει ο ένας στον άλλον μέσα από τις συζητήσεις του, χωρίς να το καταλαβαίνει.
Η απόρριψη μπορεί να εκδηλωθεί με διάφορους τρόπους, από το να μην συμμετέχει ο ένας καθόλου στην συζήτηση και να ακούει με αφηρημάδα, έως το να κριτικάρει φανερά τα ενδιαφέροντα, τους φίλους και τις επιλογές του άλλου. Μ' αυτόν τον τρόπο δημιουργούνται εσώτερα αρνητικά συναισθήματα που αρχίζουν να εκδηλώνονται με τρόπους που μεγαλώνουν την απόσταση μεταξύ του ζευγαριού.
Άλλο πρόβλημα της έκφρασης είναι αυτή που σμιλεύει την σχέση από ερωτική σε σχέση μάνας - γιου, ένα φαινόμενο διαδομένο παντού αλλά ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Όταν του θυμίζουμε να πάρει τα κλειδιά του, κάθε φορά που αναλαμβάνουμε κάτι που είναι δική του ευθύνη, δεν φερόμαστε σαν γυναίκα του.
Σκεφτείτε το λίγο, του περνάμε υποσυνείδητα το μήνυμα ότι δεν μπορεί μόνος του να κάνει και το πιο απλό πράγμα, τον αποδυναμώνουμε και η σχέση γεμίζει πάλι με ανεκδήλωτα αρνητικά συναισθήματα.
Εκείνος θέλει μεν την φροντίδα όπως τον φρόντιζε η μαμά του (πλύσιμο, μαγείρεμα κλπ), κάτι που καθιστά δύσκολο το να επανέρθουν κάποιες λογικές ισορροπίες, θέλει όμως και να νιώθει άντρας, κάτι που και για μας τις γυναίκες είναι βασικό. Όλες μας σχεδόν, μεγαλώσαμε με την ιδέα του άντρα ιππότη, που μας προστατεύει, μας προσέχει, μας καταλαβαίνει. Όλες θέλουμε να κοιμηθούμε με τον άντρα, όχι το κακομαθημένο παιδί που δεν μας υπολογίζει και δεν είναι ικανός να ψωνίσει ούτε ένα σαμπουάν.
Όταν έρχεται ένα παιδί, οι μη υγιείς ισορροπίες αυτού του είδους παύουν να λειτουργούν. Το ζευγάρι καλείται να αλλάξει ρόλους. Δεν υπάρχει πια ζευγάρι. Πρέπει όλοι να βρουν την θέση τους στην καινούργια κατάσταση. Και πολλοί δεν το αντέχουν. Δεν αντέχουν τις ευθύνες, την ιδέα του να δώσουν την σκυτάλη στο παιδί και να περάσουν στον κόσμο των γονιών, ένα βήμα πιο κοντά στα γεράματα και στην θνησιμότητα, ή πολύ απλά δεν αντέχουν τα ξενύχτια και τα χρέη.
Οι γυναίκες από την άλλη καλούνται να γίνουν χίλια κομμάτια. Μάνα, σύζυγος, ερωμένη, νοικοκυρά και εργαζόμενη με πολύ περισσότερη πίεση από αυτή που νιώθει ένας άντρας ο οποίος και κακός πατέρας να είναι, η κοινωνία έχει την απάντηση: "E, οι άντρες όλοι ίδιοι είναι... »<<δεν το νομιζω...>>
Σας καλύπτει εσάς αυτό; Εμένα προσωπικά όχι. Το θεωρώ προσβλητικό και για κείνους και για μας και νομίζω το έχω ξαναγράψει στο παρελθόν. Το να συμβιώνεις είναι δύσκολο. Όσο επιθυμείς τον άλλον τα πράγματα καταπίνονται εύκολα. Δυστυχώς όμως, η φύση δεν είχε προβλέψει τριακονταετή γάμο μεταξύ των αντρών και γυναικών. Είμαστε διαφορετικοί και αυτό δείχνει διαφορετικό ρόλο για τον καθένα.
Οι γυναίκες έχουν την καλύτερη σεξουαλική περίοδο τους μεταξύ 30 και 40 και οι άντρες την δεκαετία 20-30. Οι γυναίκες αργούν και έχουν διαφορετικό τύπο οργασμού. Οι γυναίκες επιθυμούν αυτόν που σέβονται και θαυμάζουν κι ας μην βλέπεται. Οι άντρες χρειάζονται μερικές φορές μόνο μια τρύπα στον τοίχο και δυο χείλια από την άλλη, κι ας είναι η όποια άσχημη, αρκεί να μην το δουν. Γιατί οι άντρες λειτουργούν διαφορετικά στο σεξ από τις γυναίκες. Και όσο και να αγαπάς το τέλειο σώμα της γυναίκας σου, όσο και να αγαπάς τη γυναίκα σου, το σώμα της κάποια στιγμή θα το βαρεθείς, δεν υπάρχει τίποτα που δεν ανακάλυψες, τίποτα που δεν σου δόθηκε, και τα σώματα των άλλων γυναικών δεν περνάνε απαρατήρητα.  Πιάνεις με την άκρη του ματιού την 19χρονη που σκύβει να φτιάξει το παπούτσι της, μένουν οι εικόνες μέσα στο μυαλό σου και μπορεί και να ξανασκεφτείς αυτές τις εικόνες μετά, είτε με την γυναίκα σου είτε μόνος. Και καμιά φορά αυτά λειτουργούν και θετικά, και υπάρχει σεξουαλική ζωή. Είναι στον άνθρωπο.
Οι πιο πολλοί όμως βλέπουν τι υπάρχει εκεί έξω, βλέπουν τι τους περιμένει μέσα στον γάμο (πάνες, ευθύνες, φασαρία) και όπως οι γυναίκες, επιζητούν τον ρομαντισμό, νιώθουν την έλλειψη του κυνηγιού, του ερεθισμού, νιώθουν γέροι, πεθαμένοι και διψάνε για ανανέωση. Και αυτό ισχύει και για τις γυναίκες φυσικά. Όλοι το νιώθουν.
Το πώς θα συμπεριφερθείς μετά, είναι θέμα χαρακτήρα. Φεύγεις ή μένεις, και αργά ή γρήγορα, πιάνεις εραστή ή ερωμένη. Δεν χρειάζεται να σκας στον καβγά, έχεις τον άλλον να σε περιμένει.
Μερικές φορές δημιουργείς κι εσύ η ίδια τον καβγά για να φύγεις από το σπίτι. Δεν χρειάζεται να ακούς τι σου λέει ο άλλος, εσύ τουλάχιστον έμεινες να αντεπεξέλθεις στις υποχρεώσεις σου, δεν θα κάτσεις να κάνεις και συζητήσεις. Και μέσα σε όλα αυτά, το ζευγάρι που κάποτε κοιτούσε ο ένας τον άλλον στα μάτια, τι απέγινε; Τα αχόρταγα χέρια που αγκάλιαζαν, χάιδευαν, πίεζαν, γιατί δεν ακουμπάνε πια το ένα το άλλο;


Ο χρόνος φέρνει στη σχέση αναπόφευκτες αλλαγές, και μερικές φορές συμβαδίζουν με την ηλικία μας. Ο έρωτας φέρνει δυο ανθρώπους κοντά, δημιουργεί αναμνήσεις και αν τισ χειριστούν σωστά, δημιουργεί το δέσιμο και τη φωλιά για την αγάπη. Η αγάπη ανθεί με εποικοδομητικά σχόλια και σεβασμό στον άλλον. Η αγάπη είναι το αίσθημα ότι ανήκεις με αυτόν τον άνθρωπο, η ασφάλεια που πηγάζει, η ηρεμία, η πληρότητα. Και η αγάπη δημιουργεί επιθυμία ένωσης, όσες φορές και να είδες το σώμα της, όσες φορές και να είδε το δικό σου, όσο και να χαλάσει, ο έρωτας είναι το μέσο δυο ανθρώπων να γίνουν για λίγο ένα, και να νιώσουν πληρότητα. Τουλάχιστον, αυτή ήταν η αρχική ιδέα.

Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ.wmv Happy New Year ABBA



KΑΛΗ...ΧΡΟΝΙΑ!!!!!!


...να'ναι γεμάτη από Γραμματική!
...Να 'ναι γεμάτη Επίθετα:

Ονειρική Μαγική Μοναδική
Σταθερή Χαμογελαστή Ευτυχισμένη
Δημιουργική Σίγουρη Παθιασμένη
Χαρούμενη Καλή Αληθινή...

..... να είναι γεμάτη Ουσιαστικά:

Αγάπη Ελπίδα Πάθος
Φιλία Γαλήνη Ευτυχία
Ψυχή Πόθος Ζωή
Ειρήνη Σιγουριά Υγεία
Πίστη Ομορφιά Σκοπός
Στόχος......

..... να είναι γεμάτη Ρήματα:

Αγαπώ Ζω Σχεδιάζω
Υλοποιώ Ποθώ Ανατρέπω
Στηρίζω Χαμογελώ Πιστεύω
Ελπίζω Μαγεύω Στοχεύω
Λατρεύω.....




Ας είναι η Νέα Χρονιά, μια χρονιά γεμάτη Aριθμητική... Χρονιά με Πρόσθεση των Αισθημάτων μας... Χρονιά με Αφαίρεση των
Λαθών μας.. Χρονιά με Πολλαπλασιασμό της Ευθύνης μας απέναντι στη ζωή.. Χρονιά με Διαίρεση των Ονείρων μας σε χιλιάδες
μικρά αστεράκια.... Mακάρι η Νέα Χρονιά, την Αξιοπρέπεια να μας φέρει για μποναμά, μα και την Ευθύνη της να μας
χαρίσει! Να μας γεμίσει με Δύναμη, Αγάπη και Αλήθεια! Όλοι μαζί, ας προσπαθήσουμε να φτιάξουμε ένα Κόσμο Καλύτερο,
ένα Κόσμο που θα μας Αξίζει! Καλή Χρονιά με Ελπίδα!










Είναι πανέμορφες οι στιγμές που κυλούν...Όταν ξέρεις,πως γύρω σου υπάρχουν άνθρωποι που σ'αγαπούν,σε σκέφτονται και
εύχονται για Εσένα τα Καλύτερα!!!Λόγια ιερά υπέροχα πραγματικά….








Χρόνια πολλά και Καλά !!!
Σε προσωπικό επίπεδο αλλά και στις οικογένειές σας