Animated - Angels Pictures, Images and Photos

Πέμπτη 23 Ιουλίου 2015

ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ ΜΙΛΑΕΙ……(NTR)








ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ ΜΙΛΑΕΙ……
Το σώμα μας, επηρεάζεται από το τι νιώθουμε και τι σκεφτόμαστε. Αναλόγως με το αν οι σκέψεις και τα συναισθήματα μας είναι θετικά ή αν είναι αρνητικά, επηρεάζουν όλη την χημεία του σώματος μας με αποτέλεσμα την ενδυνάμωση ή την αποδυνάμωση της υγείας μας. Καθώς λοιπόν επηρεάζεται, αρχίζει να μας δίνει κάποια σωματικά συμπτώματα, αρχίζει να μας μιλάει.
Μας μιλάει, γιατί θέλει να μας βοηθήσει να μάθουμε τι το ενοχλεί και τι το ευχαριστεί.
 Κάθε μέρα, κάθε στιγμή, μας μιλάει....
 Πόσες φορές δεν έχουμε πει «δεν μπορώ να το χωνέψω» και αναφερόμαστε σε κάποιο πρόσωπο ή σε κάποια κατάσταση, ή «μου στάθηκε στο λαιμό» όταν δεν μπορούμε να{ καταπιούμε }αυτό που ακούμε ή «νιώθω ένα σφίξιμο στο λαιμό» όταν δεν μπορούμε να μιλήσουμε να πούμε τι αισθανόμαστε ή τι σκεφτόμαστε ή «μου κόπηκαν τα πόδια» θέλοντας να πούμε πως φοβηθήκαμε ή νιώσαμε αδύναμοι. Αυτά είναι μερικά μόνο από τα συμπτώματα που μας δίνει και τα οποία με αυτές τις εκφράσεις τα εξωτερικεύουμε.
 Άλλα συμπτώματα μπορεί να είναι το αίσθημα παλμών, η κόπωση, η ταχυκαρδία, η οσφυαλγία, το άσθμα, η ζάλη, τα δερματικά εκζέματα, η κνίδωση, η ανικανότητα και η πρόωρη εκσπερμάτιση στους άνδρες, οι διαταραχές του εμμήνου κύκλου και η ψυχρότητα στις γυναίκες, οι κεφαλαλγίες, η εφίδρωση, ο εμετός, η δυσκοιλιότητα, η διάρροια, η υπέρταση, οι ημικρανίες, η ανορεξία, η αυξημένη όρεξη, η αϋπνία και πάρα πολλά άλλα.

Τα συμπτώματα αυτά εμφανίζονται καθημερινώς, όταν εξωτερικοί παράγοντες, μας θυμίζουν γεγονότα, καταστάσεις, ανθρώπους από το παρελθόν. Ακόμα και αν τα έχουμε ξεχάσει, εκείνα παραμένουν χαραγμένα στη μνήμη μας και έτσι όταν κάτι μας τα θυμίσει, μια μυρωδιά, ένας ήχος, μια εικόνα,  τότε το σώμα μας αντιδρά. «Όταν βλέπω κάποιον που του μοιάζει από μακριά, η καρδιά μου χτυπάει πιο δυνατά». «Όταν ακούω αυτό το όνομα, μου θυμίζει εκείνη και το κακό που μου έκανε» λέμε. Αυτοί οι εξωτερικοί παράγοντες μας δημιουργούν συναισθήματα. 

Συναισθήματα τα οποία δεν είναι πάντα ευχάριστα και όσο πιο δυσάρεστα είναι, τόσο δεν τα θέλουμε και τα απωθούμε. 
Τι όμως δεν θέλουμε;
 Ένα κομμάτι του εαυτού μας;

Το σώμα, μας μιλάει και μας λέει μέχρι ποιου σημείου μπορούμε να φτάσουμε, τι είναι καλό γι’ αυτό και για μας και τι όχι. 

Μας μιλάει για όλα εκείνα τα συναισθήματα τα οποία δεν θέλουμε και τα διώχνουμε και ας είναι μέρος του εαυτού μας. «Κάθε πρωί δεν μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι μου, τελικά όταν το κάνω το κάνω με  βαριά καρδιά. Δεν καταλαβαίνω γιατί γίνεται αυτό, αυτή η δουλειά μου αρέσει, μου δίνει χρήματα, ζω οχτώ ώρες την ημέρα εκεί, θα έπρεπε να ένιωθα καλά εκεί και να ήθελα να πάω.
 Βέβαια τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά εκεί, οι άνθρωποι έχουν αλλάξει, η πολιτική της εταιρίας το ίδιο, δεν υποφέρω κανέναν τους». Όταν δεν μπορούμε να αντιδράσουμε σε κάποια κατάσταση τότε κάνουμε ότι μπορούμε για να ισοπεδώσουμε ή να εξαφανίσουμε τα συναισθήματα που αυτή η κατάσταση μας δημιουργεί. Δυστυχώς όμως τα σωματικά συμπτώματα, μας λένε πως αυτό δεν γίνεται. Όταν δεν ακούμε το σώμα μας και εμπλεκόμαστε σε καταστάσεις που δεν τις αντέχουμε  και μάλιστα κατ’ επανάληψη τότε αυτά τα προσωρινά συμπτώματα με τον καιρό εξελίσσονται σε ψυχοσωματικές παθήσεις και αν πάλι δεν ακούσουμε το σώμα μας αυτές θα εξελιχθούν σε ασθένειες με οργανικές βλάβες. Σήμερα γνωρίζουμε πως σχεδόν κάθε μεγάλη ασθένεια συνδέεται με το χρόνιο στρες, συναίσθημα που νιώθουμε όλοι, σχεδόν κάθε μέρα. Ασθένειες όπως το έλκος, ο διαβήτης, οι καρδιοπάθειες, η σπαστική κολίτιδα, ο υπερθυρεοειδισμός, ο καρκίνος, η κατάθλιψη ακόμα και η εκδήλωση της ασθένειας του aids έχουν τις ρίζες τους στην ψυχολογική κατάσταση του καθένα μας.

Όταν αυτή δεν είναι καλή, τότε ο οργανισμός μας λόγω της μεγάλης έντασης των συναισθημάτων που δεν εκφράζονται βρίσκει το πιο αδύναμο όργανο από κατασκευής του και το πιο συμβολικό και με αυτό τον τρόπο το σώμα λέει αυτό που δεν μπορούμε να εκφράσουμε αλλιώς. 

Αιτίες της μη αποδοχής μέρους τους εαυτού μας ή αιτίες των ψυχοσωματικών μπορούν να βρεθούν σε κάποιο ψυχολογικό τραύμα, σε παθολογικές διαπροσωπικές σχέσεις ή σε σωματικό τραύμα, της προγεννητικής, περιγεννητικής,  βρεφικής και της παιδικής ηλικίας.

Δύσκολες προγεννητικές καταστάσεις όπως έντονο στρες της εγκύου, σκέψεις ή και απόπειρες για αποβολή ή άμβλωση, τοξική μήτρα και άλλα, ενδέχεται να συμβάλουν στην μη αποδοχή και στην γένεση των ψυχοσωματικών μερικά χρόνια αργότερα. Η διαδικασία της γέννας ενδέχεται να δώσει ψυχοσωματικούς πόνους, αναπνευστικά προβλήματα και άλλα. Μεταγεννητικά, παιδικές αρρώστιες, εγχειρίσεις, τραυματισμοί, λόγια που μας είπαν, το πως μας συμπεριφέρθηκαν και άλλα, επίσης ενδέχεται να συμβάλουν στη μη αποδοχή και στα ψυχοσωματικά.

Αγνοώντας αυτό που το σώμα μας λέει, αγνοώντας ένα πόνο που μας δίνει ή κάνοντας τον να σταματήσει για λίγο με αναλγητικά, αγχολυτικά και διάφορα άλλα φαρμακευτικά σκευάσματα δεν καταφέρνουμε τίποτα γιατί η αιτία που έχει δημιουργήσει τον πόνο θα συνεχίσει να δρα ύπουλα εις βάρος της υγείας μας.

Θεραπείες υπάρχουν πολλές. Η σημαντικότερη όμως κατά την γνώμη μου είναι η ψυχοθεραπεία. Μέσω αυτής, ερχόμαστε σε επαφή με τον εαυτό μας, με τα συναισθήματά μας, με τις σκέψεις μας, με τον τρόπο που κρίνουμε τον εαυτό μας, με τις αποφάσεις που έχουμε πάρει από πολύ μικροί. Συνειδητοποιώντας τα αυτά, έχουμε κάνει το πρώτο βήμα για την βελτίωση της σωματικής,  ψυχικής και πνευματικής μας υγείας. 

Έχουμε κάνει το πρώτο βήμα, προς την ζωή......

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2015

ΝΙΟΤΗ....(NTR)




Η νιότη βάδιζε μπροστά κι εγώ την ακολουθούσα και σε μια στιγμή φτάσαμε σ' ένα χωράφι μακρινό. Εκεί σταμάτησε και κοίταξε ψηλά τα σύννεφα που αργοσαλευαν στην κόψη του ορίζοντα, σαν ένα κοπάδι από άσπρα προβατάκια. Έπειτα κοίταξε τα δέντρα που έτειναν στα ύψη τα γυμνά κλαδιά τους σαν να προσευχόταν θαρρείς στον Kύριο του ουρανού για να ξαναβρούν τα φυλλώματα τους. Κι είπα εγώ, "που βρισκόμαστε νιότη; "Κι εκείνη μου αποκρίθηκε, "είμαστε στον αγρό της ταραχής. Έχε τον νου σου! "
Κι είπα εγώ, "πάμε να φύγουμε. Με τρομάζει τούτη η ερημιά, κι η θέα των σύννεφων και των γυμνών δέντρων σφίγγει την καρδιά μου με λύπη". Κι εκείνη μίλησε και είπε, "έχε υπομονή.
Η ταραχή είναι η αρχή της γνώσης"
. Κοίταξα τότε γύρω μου και είδα μια οπτασία να προχωρά με χάρη προς εμάς και αμέσως ρώτησα, "ποια είναι τούτη η γυναίκα;"
 Κι η Nιότη απάντησε, "
αυτή εδώ που βλέπεις είναι του Δία η κόρη, της Tραγωδίας η Μούσα, η Μελπομένη".
 "Μακάρια Nιότη!" αναφώνησα τότε, "τι γυρεύει η Tραγωδία από μένα, όσο βρίσκεσαι στο πλάι μου εσύ; "Κι εκείνη μου αποκρίθηκε, "ήρθε να σου δείξει τη γη και τον πόνο της, γιατί όποιος δεν γνώρισε τον πόνο, δεν θα γνωρίσει ποτέ του και χαρά". Κι ένα χέρι άπλωσε τότε εμπρός στα μάτια μου το πνεύμα, κι όταν το τράβηξε, η Nιότη είχε χαθεί, κι εγώ βρισκόμουν μόνος, γυμνός από κάθε γήινο ντύμα. Αναφώνησα, "κόρη του Δία, που χάθηκε η Nιότη;
" Εκείνη δεν απάντησε. Με πήρε κάτω από τα φτερά της και μ' ανέβασε σε μια υψηλή βουνοκορφή. Κάτω από τα πόδια μου είδα να απλώνεται η γη κι όλα όσα έκλεινε μέσα της, αραδιασμένα σαν σελίδες από βιβλίο, όπου ήταν γραμμένα τα μυστικά όλου του κόσμου. Στάθηκα γεμάτος φόβο και αποφάσισα να αποκρυπτογραφήσω τα σύμβολα της Ζωής. Κι είδα πράγματα φοβερά: 
τους Aγγέλους του Oυρανού να μάχονται με τους Δαίμονες της Δυστυχίας κι ανάμεσα τους να στέκει ο Άνθρωπος, και να τον τραβά άλλοτε η Ελπίδα και άλλοτε η Απόγνωση
Είδα το Μίσος και την Αγάπη να παίζουν με του Ανθρώπου την καρδιά. 
Η Αγάπη να κρύβει την ενοχή του και να του παίρνει το νου με το κρασί της υποταγής, του επαίνου και της κολακείας. 
Το Μίσος να τον προσκαλεί, να σφραγίζει τα αυτιά του και να τυφλώνει τα μάτια του εμπρός στην αλήθεια. Κι είδα την πόλη να ζαρώνει σαν ένα παιδί από τις φτωχογειτονιές της και ν' αρπάζεται από το ρούχο του γιου του Αδάμ.
 Κι είδα από μακριά τα όμορφα χωράφια να κλαίνε για τον πόνο του ανθρώπου. Είδα τους ιερείς να αφρίζουν σαν πονηρές αλεπούδες και τους ψεύτικους μεσσίες να συνωμωτούν ενάντια στην ευτυχία του ανθρώπου. Κι είδα τον άνθρωπο να καλεί τη Σοφία για τη σωτηρία του, μα εκείνη δεν άκουγε τις κραυγές του, γιατί κάποτε την είχαν περιγελάσει όταν του μιλούσε στους δρόμους της πόλης. Κι είδα κήρυκες να στρέφουν το βλέμμα τους με λατρεία στους ουρανούς, ενώ οι καρδιές τους ήταν θαμμένες μέσα στους λάκκους της Απληστίας
Είδα τους νομοθέτες να φλυαρούν νωχελικά και να πουλούν τα εμπορεύματά τους στις αγορές της απάτης και της υποκρισίας
Είδα γιατρούς να παίζουν με τις ψυχές των απλοϊκών και των εύπιστων ανθρώπων. 
Είδα τους αμαθείς να κάθονται μαζί με τους σοφούς, να ανεβάζουν το παρελθόν τους στο θρόνο της δόξας, να καλλωπίζουν το παρόν τους με τα ρούχα της χλιδής και να προετοιμάζουν το κρεβάτι της πολυτέλειας για το μέλλον. 
Είδα φτωχούς εξαθλιωμένους να σπέρνουν τον σπόρο και δυνατούς να θερίζουν την σοδειά τους και από κοντά το φόβο της τιμωρίας, που ψεύτικα τον ονομάζουν Νόμο, να στέκεται φρουρός. Είδα τους κλέφτες της Άγνοιας να λεηλατούν τους θησαυρούς της Γνώσης, ενώ οι φύλακες του φωτός είχαν χαθεί μέσα στο σκοτάδι της αδράνειας. Και είδα τις δυνάμεις της Γνώσης να πολιορκούν την πολιτεία των Κληρονομημένων Προνομίων αλλά ήταν πολύ λίγες αυτές οι δυνάμεις και σύντομα διαλύθηκαν. 
Και είδα την Λευτεριά να περπατάει μόνη, χτυπώντας πόρτες, αναζητώντας καταφύγιο, αλλά κανένας δεν εισάκουγε την παράκλησή της. Έπειτα είδα την Ασωτία να βηματίζει με μεγαλοπρέπεια και το πλήθος να την ονομάζει Λευτεριά. Είδα την θρησκεία θαμμένη στα βιβλία, και την Αμφιβολία να στέκεται στη θέση της. Κι είδα τον Άνθρωπο να φορά τα ρούχα της Υπομονής αλλά ήταν το ντύμα της Δειλίας και να ονομάζει την παραίτηση Ανεκτικότητα και το φόβο Ευγένεια. Είδα τον εισβολέα να κάθεται και να τρωγοπίνει στο τραπέζι της Γνώσης και να μιλά ανόητα, ενώ οι καλεσμένοι σιωπούσαν.
 Είδα το χρυσάφι στα χέρια του σπάταλου, μέσο για τα άθλια χέρια του. 
Και στα χέρια του τσιγκούνη σαν δόλωμα για το μίσος αλλά στα χέρια του σοφού δεν είδα χρυσάφι.

Όταν τα είδα όλα αυτά, φώναξα με πόνο, "Ω κόρη του Δία, είναι αυτή πραγματικά η Γη; είναι αυτός ο Άνθρωπος; "Με φωνή απαλή αλλά γεμάτη λύπη μου αποκρίθηκε, "αυτό που βλέπεις είναι το μονοπάτι της Ψυχής, κι είναι στρωμένο με κοφτερές πέτρες και γεμάτο αγκάθια.

 Αυτή είναι η σκιά του Ανθρώπου. Αυτή είναι η Νύχτα! Αλλά περίμενε! Σύντομα θα έρθει το Πρωί!"

Έπειτα, ακούμπησε απαλά το χέρι της πάνω στα βλέφαρα των ματιών μου, και όταν το τράβηξε, σαν θαύμα, ξανάδα την Νιότη να περπατάει δίπλα μου, και μπροστά από εμάς, οδηγήτρα στον δρόμο μας, να βαδίζει η Ελπίδα.

ΝΙΤΣΕ......(NTR)






ΝΙΤΣΕ



Ο Γερμανός φιλόσοφος του 19ου αιώνα, ένας από τους σύγχρονους στοχαστές
με τη μεγαλύτερη ακτινοβολία, γεννήθηκε το 1844 στο Ρένκεν της Πρωσικής
Σαξονίας και πέθανε το 1900 στη Βαϊμάρη.



Οι προσπάθειές του να ανακαλύψει τα ελατήρια που βρίσκονται κάτω από την
παραδοσιακή θρησκεία, την ηθική και τη φιλοσοφία της Δύσης άκσησαν βαθιά
επίδραση σε γενεές θεολόγων, φιλοσόφων, ψυχολόγων, ποιητών,
μυθηστοριογράφων και δραματουργών.



Αναλογίστηκε τις συνέπειες του θριάμβου της εκκοσμίκευσης του
Διαφωτισμού, εκπεφρασμένες με την παρατήρησή του ότι
 «ο Θεός πέθανε»,
κατά έναν τρόπο που προσδιόρισε τα θέματα καθημερινής συζήτησης των πιο
διάσημων διανοουμένων της Ευρώπης, μετά το θάνατό του το 1900.



Αν και ήταν σφοδρός πολέμιος του εθνικισμού, του αντισημιτισμού και της
πολιτικής ισχύος, εν τούτοις οι φασίστες επικαλέστηκαν αργότερα το όνομά
του για να προωθήσουν εκείνα ακριβώς τα πράγματα που απεχθανόταν.



Το 1850 η οικογένεια του μετακόμισε στο Νάουμπουργκ, στις όχθες του
ποταμού Ζάαλε, όπου ο Νίτσε πήγε σε ιδιωτικό προπαρασκευαστικό σχολείο,
το Ντομγκυμνάζιουμ. Το 1858 κέρδισε μια υποτροφία για την Σούλπφορτα,
ένα από τα σπουδαιότερα προτεσταντικά οικοτροφεία της Γερμανίας. Εκεί
διέπρεψε, έλαβε πρώτης τάξεως κλασική μόρφωση και, όταν το 1864
αποφοίτησε, πήγε στο Πανεπιστήμιο της Βόνης για να σπουδάσει Θεολογία
και Κλασική Φιλολογία.



Παρά τις προσπάθειές του να λάβει μέρος στην πανεπιστημιακή ζωή, τα δύο
εξάμηνά του στην Βόνη υπήρξαν αποτυχία, που οφειλόταν κυρίως στους
καβγάδες μεταξύ των δύο σπουδαιότερων καθηγητών της Κλασικής Φιλολογίας,
του Ότο Γιαν και του Φρήντριχ Βίλχελμ Ριτσλ.



Ο Νίτσε αναζήτησε καταφύγιο στη μουσική συνθέτοντας μερικά κομμάτια,
επηρεασμένος πολύ από τον Ρόμπερτ Σούμαν, τον Γερμανό Ρομαντικό συνθέτη.
Το 1865 συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας μαζί με
τον Ριτσλ, που είχε δεχθεί θέση εκεί.



Ο Νίτσε σημείωσε μεγάλες προόδους υπό την εποπτεία του Ριτσλ. Υπήρξε ο
μόνος φοιτητής που δημοσίευσε ποτέ άρθρο στο περιοδικό του Ριτσλ
Ράινισες Μουζέουμ.



Στα χρόνια των σπουδών του στη Λειψία, ο Νίτσε ανακάλυψε τη φιλοσοφία
του Σόπενχαουερ, γνώρισε το μεγάλο μουσικό δραματουργό Ρίχαρντ Βάγκνερ
και άρχισε τη φιλία του, μια φιλία που κράτησε ως το τέλος της ζωής του,
με τον κλασικιστή Έρβιν Ρόντε, συγγραφέα της Ψυχής.



Όταν το 1869 έμεινε κενή μία έδρα Κλασικής Φιλολογίας στη Βασιλεία της
Ελβετίας, ο Ριτσλ πρότεινε τον Νίτσε, εκθειάζοντάς τον με τα πιο
ενθουσιώδη λόγια. Δεν είχε ολοκληρώσει ούτε τη διδακτωρική ούτε τη
συμπληρωματική διατριβή που ήταν απαραίτητες για την απόκτηση
πανεπιστημιακού τίτλου στη Γερμανία.

Εν τούτοις, ο Ριτσλ διαβεβαίωσε το Πανεπιστήμιο της Βασιλείας ότι στα 40
χρόνια που δίδασκε δεν είχε συναντήσει ποτέ κάποιον σαν τον Νίτσε, με
τόσο απεριόριστα χαρίσματα.



Το 1869 το Πανεπιστήμιο της Λειψίας του απένειμε τον τίτλο του διδάκτορα
χωρίς εξετάσεις ή διατριβή, με βάση τα δημοσιεύματά του, και το
Πανεπιστήμιο της Βασιλείας τον εξέλεξε έκτακτο καθηγητή της Κλασικής
Φιλολογίας. Τον επόμενο χρόνο ο Νίτσε έγινε Ελβετός υπήκοος και προήχθη
σε τακτικό καθηγητή.





Κατά τα πρώτα χρόνια της παραμονής του στη Βασιλεία ωρίμασε η αμφίθυμη
φιλία του με τον Βάγκνερ και συνήθιζε να επισκέπτεται με κάθε ευκαιρία
τον Ρίχαρντ και τη σύζυγό του. Ο Βάγκνερ εκτιμούσε τον Νίτσε ως λαμπρό
ακαδημαϊκό κήρυκα νέων ιδεών, εκείνος όμως δεν μπόρεσε τελικά να ανεχθεί
τα χριστιανικά θέματα -όπως στον Παρσιφάλ- που χρησιμοποιούσε όλο και
πιο συχνά ο Βάγκνερ, σε συνδυασμό με τον σωβινισμό και τον αντισημιτισμό
του. Το 1878 η ρήξη ανάμεσα στους δύο άνδρες ήταν πλέον οριστική.



Πέρα από τα βιβλία που ο Νίτσε έγραψε ανάμεσα στο 1879 και το 1889, η
ζωή του στην περίοδο αυτή δεν παρουσιάζει κάποιο ουσιαστικό ενδιαφέρον.
Βαριά άρρωστος, σχεδόν τυφλός, υποφέροντας από ασταμάτητους πόνους,
ζούσε σε οικοτροφεία της Ελβετίας, της Γαλλικής Ριβιέρας και της
Ιταλίας, έχοντας πολύ αραιή επικοινωνία με ανθρώπους.



Ο τελευταίος χρόνος της διανοητικής διάυγειας του Νίτσε, το 1888, υπήρξε
περίοδος σε υπέρτατο βαθμό παραγωγική. Έγραψε και εξέδωσε το Η περίπτωση
Βάγκνερ. Επίσης, έγραψε μία σύνοψη του φιλοσοφικού του συστήματος και τα
έργα Το λυκόφως των ειδώλων, Ο Αντίχριστος, Νίτσε εναντίον Βάγκνερ και
Ίδε ο Άνθρωπος, ένα διαλογισμό γύρω από τα έργα του και την προσωπική
του αξία. Το Λυκόφως των ειδώλων κυκλοφόρησε το 1889, Ο Αντίχριστος και
το Νίτσε εναντίον Βάγκνερ είδαν το φως μόλις το 1895.



Τα έργα του Νίτσε διακρίνονται σε τρεις με ακρίβεια προσδιορισμένες
περιόδους. Στα έργα της πρώτης περιόδου κυριαρχεί η ρομαντική αντίληψη
με επιδράσεις του Σοπενχάουερ και του Βάγκνερ.



Τα έργα της δεύτερης περιόδου ανακλούν την παράδοση των Γάλλων
αφοριστών. Τα έργα αυτά, στα οποία ο Νίτσε πλέκει το εγκώμιο της λογικής
και της επιστήμης και πειραματίζεται με τα φιλολογικά είδη, εκφράζουν
την χειραφέτησή του από τον νεανικό του ρομαντισμό και της επιδράσεις
του Σόπενχαουερ και του Βάγκνερ.



Στα έργα της ωριμότητάς του ο Νίτσε ασχολήθηκε με το πρόβλημα της
καταγωγής και της λειτουργίας των αξιών στην ανθρώπινη ζωή. Εφόσον, κατά
τον Νίτσε, η ζωή παρά το γεγονός ότι ούτε διαθέτει ούτε στερείται αξίας
εγγενών, αποτελεί πάντοτε αντικείμενο κριτικών εκτιμήσεων, τότε οι
εκτιμήσεις αυτές δεν μπορούν να αναγνωστούν παρά ως σύμπτωματα της
κατάστασης εκείνου ο οποίος διατυπώνει τις εκτιμήσεις.



Κατά συνέπεια, ο Νίτσε προχώρησε σε μία κατά βάθος ανάλυση και εκτίμηση
των θεμελιωδών πολιτιστικών αξιών της φιλοσοφίας, της θρησκείας και της
ηθικής της Δύσης και κατέληξε να τις χαρακτηρίσει ως εκφράσεις του
ασκητικού ιδεώδους.



Με τον όρο «μηδενισμό» ο Νίτσε περιέγραφε τον υποβιβασμό των υψηλών
αξιών, τις οποίες είχε θέσει με αξιωματικό τρόπο το ασκητικό ιδεώδες.
Πίστευε ότι η εποχή που ζούσε ήταν μία εποχή παθητικού μηδενισμού,
δηλαδή μία εποχή η οποία δεν είχε αντιληφθεί ότι τα θεωρούμενα από τη
θρησκεία και τη φιλοσοφία ως απόλυτα είχαν αποσυντεθεί με την εμφάνιση
του θετικισμού του 19ου αιώνα.



Με την κατάρρευση των μεταφυσικών και θεολογικών βάσεων και θέσφατων της
παραδοσιακής ηθικής, εκείνο που θα απέμενε ήταν μία διάχυτη αίσθηση
έλλειψης σκοπού και νοήματος. Και η επικράτηση της επίγνωσης έλλειψης
νοήματος σήμαινε τον θρίαμβο του μηδενισμού: «Ο Θεός είναι νεκρός».



Ο Νίτσε κάποτε έγραψε ότι

~~~Μερικοί άνθρωποι γεννιούνται μετά το θάνατό
τους~~~

 και αυτό ασφαλώς ισχύει στην περίπτωσή του.

 Η ιστορία της
φιλοσοφίας,…. της θεολογίας …..και της ψυχολογίας……
 του 20ου αιώνα δεν νοείται
χωρίς αυτόν.



     ~~~*****************************~~~

ΝΙΤΣΕ

«Ένας δυνατός και συγκροτημένος άνθρωπος χωνεύει τις εμπειρίες του, όπως και τα επιτεύγματα και τα παραπτώματά του, όπως χωνεύει το κρέας, ακόμα κι όταν αναγκάζεται να καταπιεί μερικά σκληρά κομμάτια.»

«Η κοιλιά είναι ο λόγος για τον οποίο ο άνθρωπος δεν νομίζει εύκολα πως είναι θεός.»


«Όταν χαιρετώ έναν θρησκομανή, αισθάνομαι την ανάγκη να πλύνω τα χέρια μου.»


«Πεθαίνοντας θα προσφέρω στους ανθρώπους τα πιο πλούσια δώρα μου. Αυτό έμαθα απ' τον ήλιο, που όταν δύει είναι τόσο λαμπρός και με τους ανεξάντλητους θησαυρούς του βυθίζεται στη θάλασσα, έτσι που κάνει το φτωχό ψαρά να κωπηλατεί με χρυσωμένα κουπιά.»


«Το χρυσό θηκάρι της συμπόνιας κρύβει κάποτε το λεπίδι της ζηλοφθονίας.»


«Δύο πράγματα θέλει ο άντρας, κινδύνους και παιχνίδια. Γι' αυτό ζητάει τη γυναίκα, γιατί είναι το πιο επικίνδυνο παιχνίδι.»


«Μια μικρή εκδίκηση είναι ανθρωπινότερη από καθόλου εκδίκηση.»


«Ο άντρας πρέπει να είναι γυμνασμένος για τον πόλεμο και η γυναίκα για το ξεκούρασμα του πολεμιστή. Όλα τ' άλλα είναι τρέλα.»


«Στο μίσος και στον έρωτα η γυναίκα είναι περισσότερο βάρβαρη από τον άντρα.»


«Ο άνθρωπος είναι ένα σκοινί τεντωμένο ανάμεσα στο ζώο και τον υπεράνθρωπο, ένα σκοινί πάνω από την άβυσσο.»


«Κι αν ακόμα ένας άνθρωπος έχει ακλόνητη πίστη, μπορεί να εμπλακεί στη γοητεία της αμφιβολίας.»