Animated - Angels Pictures, Images and Photos

Τρίτη 29 Μαρτίου 2016

Συντροφική σχέση: Αδιαφορία και γκρίνια εναντίον ευτυχίας. Ποια κερδίζει; (NTR)












Λίγο μετά ή αρκετά μετά από την έναρξη μιας συντροφικής σχέσης βρισκόμαστε να ζούμε με τον άνθρωπο που επιλέξαμε στον ίδιο χώρο. Στην αρχή όλα δείχνουν και είναι καλά. Περνάμε μαζί τις ελεύθερες ώρες μας, κάνουμε πράγματα που αρέσουν και στους δύο, είμαστε χαρούμενοι και ευτυχισμένοι, νομίζουμε πως βρήκαμε το άλλο μας μισό.
Περνώντας όμως ο καιρός, μπαίνει η καθημερινότητα στην μέση και χωρίς να το καταλαβαίνουμε η ζωή μας μετατρέπετε μέρα με την ημέρα σε μια συνήθεια, σε μια σταθερότητα τόσο βαρετή που θυμίζει θάνατο. Μια ζωή που δεν μας κάνει ευτυχισμένους αλλά δεν μπορούμε να πούμε και το αντίθετο δηλαδή ότι είμαστε δυστυχισμένοι. Και ξαφνικά ανακαλύπτουμε πως ότι μας ευχαριστεί και ότι έχει νόημα στην ζωή μας το ζούμε χωρίς αυτόν τον άνθρωπο που επιλέξαμε για σύντροφο. Και όλο πιο συχνά αρχίζουμε να λείπουμε από το σπίτι ψάχνοντας να βρούμε αλλού πηγές ευχαρίστησης ή ίσως απλά να καθόμαστε παραπάνω στην δουλειά, λέγοντας στον εαυτό μας και στο άλλο μας μισό ότι έχουμε πολύ δουλειά ενώ στην πραγματικότητα απλώς προτιμούμε να είμαστε εκεί παρά στο σπίτι μαζί του/της. Και έτσι ο καιρός περνάει και μέρα με την μέρα απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από τον/την σύντροφό μας. Και φτάνουμε κάποια στιγμή στο σημείο να μην αναγνωρίζουμε πια ο ένας τον άλλον, να νιώθουμε ξένοι μεταξύ μας, να μην έχουμε τα ίδια «θέλω» να μην μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας, τις ανησυχίες μας, τις επιθυμίες μας. Να είμαστε στον ίδιο χώρο αλλά να μην βλέπει ο ένας τον άλλον, να μιλάμε αλλά να μην ακούμε ο ένας τον άλλον.

Τότε ίσως νιώσουμε κάποιες ενοχές για το γεγονός ότι δεν είμαστε αυτοί οι σύντροφοι που θέλαμε κάποτε να γίνουμε ή/και δεν είμαστε οι γονείς που θέλαμε να γίνουμε. Και τότε σκεφτόμαστε πως φταίει το έτερο ήμισυ γι’ αυτό και όχι εμείς. Και αυτό με την σειρά του μας οδηγεί στο να αποφεύγουμε τον/την σύντροφό μας με διάφορους τρόπους είτε να λείπουμε τελείως από το σπίτι είτε να είναι εκεί μόνο το φυσικό μας σώμα και όχι όλη μας η ύπαρξη. Αδιαφορούμε για το τι σκέφτεται, τι νιώθει, πως περνάει τη μέρα της/του. Τότε μέσα μας αρχίζει μια μάχη ανάμεσα σε δύο αντικρουόμενα στοιχεία. Το ένα είναι ότι νιώθουμε πως αυτή η σχέση δεν μας ικανοποιεί πια, δεν μας γεμίζει, μας αφήνει αδιάφορους. Το άλλο είναι ότι ξέρουμε πως κάποτε είχαμε ένα όνειρο για μια σχέση που θα μας ικανοποιούσε και θα μας γέμιζε. Και ενώ γίνεται αυτή η μάχη μέσα μας τις περισσότερες φορές δεν κάνουμε απολύτως τίποτα προς καμιά κατεύθυνση. Καθόμαστε εκεί απλά και βλέπουμε τη ζωή μας να περνάει έτσι αδιάφορα μπροστά από τα μάτια μας. Και τι να κάνουμε; Αφού βαθιά μέσα μας δεν πιστεύουμε πια στο όνειρο, νομίζουμε ότι κάναμε λάθος παλιότερα και ότι δεν υπάρχει σχέση έτσι όπως την φανταζόμασταν, τουλάχιστον αυτό μας έδειξε η μέχρι τώρα εμπειρία μας. Κι έτσι αφού δεν έχουμε την σχέση που θα θέλαμε και τελικά μάλλον δεν υπάρχει η σχέση που θα θέλαμε καταδικάζουμε τον εαυτό μας στην μοναξιά και μαζί με τον εαυτό μας καταδικάζουμε και τον ή την σύντροφό μας αφού κλείνουμε τις διόδους προσέγγισης και δεν αφήνουμε εκείνον ή εκείνη να μας πλησιάσει.

Αυτή θέλαμε να είναι η ζωή μας όταν ήμασταν παιδιά; Αυτή θέλαμε να είναι η ζωή μας όταν ήμασταν έφηβοι; Αυτή θέλουμε να είναι η ζωή μας από εδώ και πέρα; Όχι, όχι, όχι. Αλλά τι μπορούμε να κάνουμε για να έρθουμε πιο κοντά στο όνειρο μας όταν δεν το πιστεύουμε πια;

Το πρώτο βήμα που μπορεί να γίνει είναι να θυμηθούμε το όνειρο. Τι θέλαμε τότε; Απλά πράγματα, ένα σύντροφο που θα μας καταλάβαινε, που θα μας αγαπούσε, που θα ήταν δίπλα μας, που θα ήταν πιστός/η, που θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε μαζί του/της. Υπάρχει κάποιος άνθρωπος που δεν τα θέλει αυτά οποία κι αν είναι η ηλικία του; Όχι. Τότε γιατί ενώ όλοι τα ίδια θέλουμε δεν μπορούμε να τα βρούμε και να τα προσφέρουμε σε μια σχέση έτσι ώστε να ζούμε ευτυχισμένοι μέσα σε αυτή; 
Το κλειδί σε αυτή την ερώτηση είναι η λέξη «προσφέρουμε». Μπορούμε να προσφέρουμε εμείς στην σχέση;
 Μπορούμε, εάν το θέλουμε.........................
Το θέλουμε όμως...... στην πραγματικότητα;

Όταν θέλουμε κάτι π.χ. επαγγελματική καταξίωση χρειάζεται προσπάθεια καταρχάς για να βρούμε την κατάλληλη δουλειά. 
Αφού την βρούμε χρειάζεται να δουλέψουμε σκληρά αφενός μεν για να την κρατήσουμε αφετέρου για να αναδειχθούμε στην ιεραρχία ή στην κορυφή του επαγγέλματος που διαλέξαμε.
 Εφόσον το καταφέρουμε και αυτό θα χρειαστεί να δουλέψουμε εξίσου σκληρά για να διατηρηθούμε εκεί ψηλά που φτάσαμε. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την συντροφική σχέση. 
Χρειάζεται προσπάθεια για να βρούμε την κατάλληλη σχέση, προσπάθεια για να την κρατήσουμε, προσπάθεια για να γίνει καλύτερη, προσπάθεια για να κρατηθεί στο καλύτερο δυνατό επίπεδο. 
Αυτό είναι αρκετά δύσκολο και κουραστικό, όχι όμως και ακατόρθωτο.


Αυτός ο δρόμος είναι ο δύσκολος.

Ο εύκολος δρόμος είναι αυτός ο οποίος περιλαμβάνει πολύ γκρίνια και αδιαφορία για ότι συμβαίνει.
Πόσοι από εμάς δεν έχουμε πει κάποια στιγμή στην ζωή μας ότι δεν μας καταλαβαίνουν, ότι δεν μας αγαπούν και ότι είμαστε άτυχοι σε ότι αφορά την επιλογή της/του συντρόφου; 
Πόσοι από εμάς δεν έχουμε φτάσει στο σημείο να αδιαφορούμε για την σχέση μας ή για το ότι δεν έχουμε σχέση; 
Ο εύκολος δρόμος περιλαμβάνει γκρίνια και αδιαφορία αλλά για να γλυτώσουμε από την κούραση που προκαλεί η σκληρή δουλειά για τη σχέση, τον προτιμούμε!!!

Αξίζει όμως να ζήσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας μέσα στην γκρίνια, την μεμψιμοιρία, την δυστυχία απλά και μόνο για να μην κουραστούμε δουλεύοντας για το καλύτερο που μπορούμε να έχουμε; 
Όχι δεν αξίζει.....
 Όλοι αξίζουμε και μπορούμε να έχουμε υγιείς συντροφικές σχέσεις. Όλοι αξίζουμε και μπορούμε να δίνουμε και να παίρνουμε αγάπη, επικοινωνία, κατανόηση, αποδοχή, σεβασμό, ασφάλεια, ενδιαφέρον και ότι άλλο ο καθένας και η καθεμία από εμάς έχει ανάγκη για να είναι ευτυχισμένος/η και να εξελιχθεί ως άνθρωπος.

Συντροφικές Σχέσεις και Συναισθηματική Απομάκρυνση(NTR)



«Πώς φτάσαμε ως εδώ;»… Όταν δεν μπορούμε να συνδεθούμε με ασφάλεια με τους συντρόφους μας, εγκλωβιζόμαστε σε τρία βασικά μοτίβα μεταξύ των οποίων είναι: «Βρες τον κακό» και «Το βάζω στα πόδια», όπως και το μοτίβο «Πόλκα της Διαμαρτυρίας».....

Πρόκειται για αρνητικά μοτίβα μέσα στα οποία εγκλωβιζόμαστε κάποιες φορές μέσα στη σχέση μας. Η διάρκεια αυτών των μοτίβων εξαρτάται από το βαθμό στον οποίο η σχέση είναι ασφαλής......

«Όταν θέλουμε να διατηρήσουμε τον συναισθηματικό μας δεσμό και δεν παίρνουμε την επιβεβαίωση που ζητάμε, υπάρχουν μόνο δυο τρόποι να προστατευθούμε.
 Ο ένας είναι να αποφύγουμε τη δέσμευση, δηλαδή να προσπαθήσουμε να κοιμίσουμε' τα συναισθήματά μας, να κλειστούμε στον εαυτό μας και να αρνηθούμε τις ανάγκες μας για συναισθηματικό δέσιμο.

Ο άλλος είναι να ακούσουμε το άγχος και να αγωνιστούμε για αναγνώριση και ανταπόκριση»
 Το γεγονός ότι μέσα από κάθε σχέση μαθαίνουμε δεν ακολουθούμε μια σταθερή στρατηγική. Μπορούμε να είμαστε επικριτικοί σε μια σχέση και αποστασιοποιημένοι σε μια επόμενη σχέση.


«Βρες τον Κακό»- (μοτίβο επίθεσης- επίθεσης)

Πρόκειται για ένα μοτίβο όπου οι δύο σύντροφοι μπαίνουν σε μια κατάσταση αλληλοκατηγορίας που οδηγεί σε συναισθηματική απόσταση, μπλοκάροντας την επανασύνδεση και αποκλείοντας τη δυνατότητα εύρεσης μιας ασφαλούς εστίας.

Βασικός στόχος είναι η αυτοπροστασία, ενώ οι κύριες κινήσεις είναι η αλληλεπίθεση, η αλληλοκατηγορία ή το φταίξιμο.

Νιώθουμε πληγωμένοι ή τρωτοί με τον σύντροφό μας και βγαίνουμε εκτός εαυτού. Δεν υπάρχει συναισθηματική ασφάλεια και προσπαθούμε να βρούμε τρόπο να αντιδράσουμε. Έτσι, κατηγορούμε τον άλλο «Δεν φταίω εγώ, αλλά εσύ».

Η επίθεση είναι ο πιο «ασφαλής» τρόπος αντίδρασης, ώστε να βάλουμε τα συναισθήματά μας στην άκρη. Βάζοντας στην άκρη τα συναισθήματα αρχίζουμε και βλέπουμε τη σχέση όλο και λιγότερο ικανοποιητική, όλο και πιο επικίνδυνη και τον σύντροφό μας όλο και πιο αδιάφορο ή ανεπαρκή.

Τι πρέπει να κάνουμε;

 Θα πρέπει να έχουμε τη διάθεση να δούμε πόσο έχουμε πληγώσει ο ένας τον άλλο και να ζητήσουμε συγγνώμη. 

Προσπαθούμε να μειώσουμε αυτό τον τρόπο αντίδρασης, γιατί 
«όσο περισσότερο επιτίθεσαι τόσο περισσότερο επικίνδυνος μου φαίνεσαι, όσο περισσότερο προσέχω μην μου επιτεθείς τόσο δυνατότερο είναι το χτύπημα της αντεπίθεσής μου».

Έτσι, μπαίνουμε σε ένα φαύλο κύκλο που είναι δύσκολο να βγούμε. 

Το πρώτο βήμα για να σταματήσουμε αυτό το μοτίβο είναι να αναγνωρίσουμε και οι δύο σύντροφοι ότι κανένας από τους δύο δεν χρειάζεται να είναι ο Κακός.

Έτσι, προσπαθούμε πριν τρέξουμε στην αλληλοκατηγορία, να εστιάσουμε στο παρόν και σε αυτό που συμβαίνει τώρα, να δούμε την επικριτική μας συμπεριφορά απέναντι στον άλλο, και να αναγνωρίσουμε ότι ο πραγματικός εχθρός είναι αυτός ο φαύλος κύκλος στον οποίο έχουμε οδηγήσει τη σχέση μας.


«Το Βάζω στα Πόδια» - Παγώνω και Απομακρύνομαι…
Σύμφωνα με το συγκεκριμένο μοτίβο «παγώνω και το βάζω στα πόδια».

 Βασικό χαρακτηριστικό του μοτίβου είναι η απόσυρση καθώς το άτομο νιώθει απογοήτευση.

Και οι δύο σύντροφοι έχουν κλειστεί σε μια παγωμένη άμυνα και άρνηση.

 «Ο καθένας κοιτάζει να προστατεύσει τον εαυτό του, προσπαθώντας να συμπεριφέρεται σαν να μην αισθάνεται και να μην έχει ανάγκη από τίποτα»

Αυτό συμβαίνει όταν ο σύντροφος που μέχρι τώρα προσπαθούσε να προσελκύσει την προσοχή του άλλου, επιλέγει και ο ίδιος τη σιωπή.

 Συνήθως, είναι ζευγάρια που από την αρχή συναισθηματικά ποτέ δεν ήταν κοντά ο ένας στον άλλο, ενώ είναι άτομα που είναι πιθανό να μεγάλωσαν σε ορθολογιστικές ψυχρές οικογένειες στις οποίες υπήρχε συναισθηματική απόσταση.

Ο κάθε σύντροφος όταν νιώθει ότι χάνει το δεσμό αυτόματα παίρνει απόσταση και αρνείται την ανάγκη για συναισθηματική εγγύτητα.

 Ουσιαστικά και οι δύο σύντροφοι επιλέγουν να μην μιλούν για συναισθήματα.....

 Σε συναντώ…                               
 Σε ακούω...
 Σου μιλάω…
 Σε αγκαλιάζω...                                                             
 Σ’ έχω...
 Σε σφίγγω...
 Σε φιλάω...
 Σ’ αιχμαλωτίζω...
 Σε απορροφώ...
 Σε πνιγώ...
 Σ’ αγαπώ; 


                                                                  

Κυριακή 13 Μαρτίου 2016

ΛΑΘΗ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ Ν ΑΠΟΦΕΥΓΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΣΧΕΣΗ(NTR)




Συζυγική ζωή~ Λάθη που μπορείτε να αποφεύγετε~

 

Η συζυγική σχέση χρειάζεται συνεχώς φροντίδα.

Τα προβλήματα της καθημερινής ζωής είναι αναπόφευκτα και μπορούν να επηρεάζουν τις σχέσεις στο ζευγάρι.

 Ορισμένα λάθη που γίνονται συχνά, προκαλούν ένταση, νευρικότητα
Αποτελούν αιτία γένεσης δυσάρεστων καταστάσεων, προσωρινών ή κάποτε δυστυχώς μόνιμων, που υποβιβάζουν την ποιότητα ζωής.

Υπάρχουν τρόποι που βελτιώνουν τη συζυγική σχέση. 

Η κάθε σχέση έχει τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.

 Και οι δύο στο ζευγάρι πρέπει συνεχώς να εξετάζουν πώς μπορούν να επενδύουν και να αξιοποιούν τις δικές τους ιδιαιτερότητες και ταυτόχρονα να αποφεύγουν ή να ελαχιστοποιούν λάθη, κακές συνήθειες που βλάπτουν τη σχέση τους.
Ας δούμε λοιπόν ποια είναι τα συχνότερα λάθη που γίνονται στις συζυγικές σχέσεις και που είναι καλύτερα να αποφεύγετε.
Η έλλειψη αναγνώρισης και σεβασμού του ή της συζύγου μπορεί να έχει δυσάρεστες επιπτώσεις, που μπορεί να είναι εμφανείς ή όχι. 

Οι άνθρωποι χρειάζονται να νιώθουν ότι τους εκτιμούν, ότι τους σέβονται.

Ακόμη, ενδόμυχα χρειάζονται να νιώθουν ότι οι άλλοι τους ευχαριστούν για όσα κάνουν για αυτούς. Για το λόγο αυτό, είναι λάθος όταν στο ζευγάρι ο ένας λέει κακά πράγματα για τον άλλο σε συγγενείς, φίλους ή συναδέλφους. Αντίθετα, η έκφραση σεβασμού, εκτίμησης και αναγνώρισης για τη συμβολή του άλλου, βελτιώνει τη συζυγική ζωή.
Δεν πρέπει ο ένας από τους δύο να νιώθει ότι πάντα έχει δίκιο.
 Στο λάθος αυτό συμπεριλαμβάνεται και η τάση του ενός στο ζευγάρι να επιπλήττει τον άλλο ή να του κάνει συχνά κήρυγμα ή να έχει πάντοτε τον τελευταίο λόγο. 
Η τάση αυτή μπορεί να απομακρύνει και να αποξενώνει τον ένα από τον άλλο.
Οι άνθρωποι συνήθως δεν εκτιμούν πολύ αυτούς που τα ξέρουν όλα και πάντοτε. Οι άνθρωποι κουράζονται όταν ακούν κάποιον να απαντά ακόμη και σε απλές ερωτήσεις με μακρές ομιλίες.
Είναι καλό στο ζευγάρι να παραδέχονται ο ένας και ο άλλος ότι κάνουν κάποτε λάθη και ότι δεν έχουν την απάντηση και τη λύση για όλα τα προβλήματα.
Η μη απόδοση της αναγκαίας προσοχής στον άλλο όταν τη χρειάζεται, είναι πηγή αρνητικών αισθημάτων. 

Όταν ο ένας μιλά και ο άλλος δεν δείχνει τη δέουσα προσοχή και σημασία, κοιτάζει την τηλεόραση ή τον υπολογιστή, δημιουργούνται παρεξηγήσεις.

 Επίσης, λάθος είναι και οι διακοπές ή οι παρεμβάσεις στον άλλο όταν μιλά.

Η μη τήρηση των υποσχέσεων κλονίζει την εμπιστοσύνη. Ας μην ξεχνούμε ότι οι πράξεις μιλούν πιο δυνατά από τα λόγια.
 Όταν ο ένας στο ζευγάρι λεει ότι θα κάνει κάτι, πρέπει να το κάνει.
Η απουσία ενδιαφέροντος για τις σεξουαλικές ανάγκες του άλλου στο ζευγάρι, είναι αιτία δυσλειτουργιών της σχέσης. Στις περιπτώσεις που ο ένας από τους δύο έχει πρόβλημα όσον αφορά τη σεξουαλική επιθυμία είναι προτιμότερο το ζευγάρι να ζητά βοήθεια από εξειδικευμένους συμβούλους.
Η απουσία ειλικρινείας, μπορεί να είναι καταστροφική για μια συζυγική σχέση. Τα μυστικά από τον άλλο, τα ψέματα, δημιουργούν αποστάσεις. Η απουσία εμπιστοσύνης υπονομεύει το μέλλον της σχέσης.
 Η συζυγική απιστία δυναμιτίζει τη σχέση και είναι συχνά πηγή πολλών δεινών και για τους δύο.
Τα πειράγματα από τον ένα στον άλλο, μπορεί να είναι εξαιρετικά ενοχλητικά. Για το λόγο αυτό εάν κάτι που λεει ο ένας ενοχλεί τον άλλο για οποιοδήποτε λόγο, αυτό τότε πρέπει άμεσα να διακόπτεται.
Ο εγωισμός και η απληστία χαρακτηρίζονται από το ότι ο ένας στο ζευγάρι θέλει να ξοδεύει για τον εαυτό του αλλά όταν ο άλλος κάνει κάτι, τότε δημιουργεί πρόβλημα.
 Το λάθος αυτό μπορεί να πάρει διάφορες μορφές και βαθμούς σοβαρότητας. Είναι αιτία προστριβών με απρόβλεπτες συνέπειες.
Ο θυμός και οι διαπληκτισμοί είναι καταστάσεις που παρατηρούνται σε όλα τα ζευγάρια. 
Το θέμα είναι ο σωστός και εποικοδομητικός χειρισμός των καταστάσεων αυτών. 
Το λάθος είναι να επιζητεί ο ένας να είναι ο νικητής, να έχει πάντα δίκιο, χρησιμοποιώντας τις εκρήξεις θυμού για να το πετύχει.
Θα μπορούσαμε να συγκρατήσουμε μερικές βασικές αρχές που θα στηρίζουν διαχρονικά τη συζυγική σχέση, κτίζοντας ένα καλύτερο μέλλον για την οικογένεια:
  • Εκτίμηση, σεβασμός, αναγνώριση της προσφοράς του άλλου
  • Υποστήριξη στον άλλο για την επίτευξη των στόχων του
  • Όταν υπάρχουν διαφορετικές απόψεις ή ακόμη διαμάχες, οι αντιπαραθέσεις να γίνονται με δίκαιο, πολιτισμένο τρόπο
  • Επιθυμία για συγχώρεση. Κανένας δεν είναι τέλειος και να είστε πρόθυμοι να συγχωράτε τον άλλο
  • Ευγενική συμπεριφορά του ενός προς τον άλλο
  • Δώστε χρόνο καθημερινά για να μοιραστείτε με το ταίρι σας τα όνειρα, τις επιθυμίες, τις επιδιώξεις, τους στόχους σας
  • Καθίστε μαζί για λίγο -τουλάχιστο κάθε μέρα- για να μιλήσετε για διάφορα προβλήματα για να βελτιώσετε την επικοινωνία μεταξύ σας
  • Αποφασίζετε μαζί για τα οικονομικά, τα παιδιά σας, τις διακοπές
  • Αφιερώστε χρόνο για να έχετε μαζί στιγμές ρομαντικές και οικειότητας
  • Μιλήστε για τις καθημερινές σας εμπειρίες και μην ξεχνάτε να γελάτε μαζί τουλάχιστο μια φορά κάθε μέρα
Τα λάθη σε μια συζυγική σχέση είναι πολλά και δεν μπορούν να εκλείψουν.... Εκείνο που είναι σημαντικό είναι να αναγνωρίζονται και να λαμβάνονται μέτρα για τη διόρθωση και την αποφυγή επανάληψης τους.


ΣΤΗ ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ... ΜΠΟΡΟΥΜΕ Ν ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ????(NTR)




Πόσο μπορείτε ν' αλλάξετε;

 

Θα μπορούσατε να ακολουθήσετε το παράδειγμα της Michelle Obama, που εγκατέλειψε την εντυπωσιακή της σταδιοδρομία στην δικηγορία, για να γίνει η πρώτη κυρία του πλανήτη στο πλευρό του Barack Obama;
Φαντάζομαι ότι δύσκολα θα λέγατε όχι σε μια τέτοια προοπτική.

 Θα μπορούσατε όμως να γίνετε από ομοφυλόφιλη, ετεροφυλόφιλη, όπως έκανε η 40χρονη ηθοποιός και συγγραφέας Anne Heche, για το χατίρι του καλού της, του κάμεραμαν Coley Laffoon;

 Εδώ μάλλον η απάντηση είναι λίγο πιο σύνθετη.
Όπως και να' χει όμως, αυτές οι δύο γυναίκες αποφάσισαν να κάνουν σημαντικές αλλαγές στη ζωή τους, αποκλειστικά για τους άνδρες τους. 

Εσείς, σε τι βαθμό είσαστε έτοιμες να ανατρέψετε τις συνήθειές σας, να ξεβολευτείτε και να μπείτε σε νέες περιπέτειες;

Και φυσικά δεν συζητάμε για την αλλαγή στο χρώμα των μαλλιών σας, στην απόχρωση που χρησιμοποιείτε στο κραγιόν σας ή ακόμα και στο μέγεθος του στήθους σας, που θα κάνατε για κάποιον, αποσκοπώντας να τον εντυπωσιάσετε. Συζητάμε για ουσιαστικές αλλαγές, όπως η μετακίνησή και η εγκατάστασή σας σε μια άλλη, νέα πόλη, η αλλαγή της δουλειάς σας ή ακόμα και η απομάκρυνσή σας από το φιλικό και το συγγενικό σας περιβάλλον. Συζητάμε για αλλαγές, που θα έφερναν τα πάνω-κάτω στη ζωή σας, αποκλειστικά για χάρη του ανθρώπου που σας ενδιαφέρει.
Φυσικά, κριτήριο για τέτοιες μεταλλάξεις είναι ο «άλλος».

 Στην περίπτωση λοιπόν, που αυτός ο «άλλος» έχετε αποφασίσει ότι είναι ένα ιδιαίτερα σημαντικό πρόσωπο για σας, ας δούμε πόσο εύκολο είναι να τον ακολουθήσετε και τι θα πρέπει να κάνετε.

Όταν η αλλαγή δεν είναι επιλογή σας

Αυτή την περίπτωση, την έζησα με φιλικό μου ζευγάρι, όταν χρειάστηκε να αλλάξουν τον τρόπο ζωής τους και τις συνήθειες που είχαν, μετά από έναν 20ετή επιτυχημένο γάμο. Οι απρόσμενες οικονομικές καταστάσεις,με τις οποίες ήρθαν αντιμέτωποι, τους υποχρέωναν να πάρουν σοβαρές αποφάσεις και να οδηγηθούν σε ανατροπές.
Κατέληξαν, λοιπόν, από κοινού ότι δεν είχαν άλλα περιθώρια κι ότι η μόνη τους προοπτική περνούσε μέσα από τη ρήξη με το παρελθόν τους.
Κανένας από τους δυο τους δεν έπρεπε απαραιτήτως να αλλάξει, αλλά έπρεπε και οι δυο να κάνουν μια υπέρβαση, που σε πρώτη εκτίμηση προκαλούσε δέος! Συνειδητά, λοιπόν, πήραν τις αποφάσεις τους και προχώρησαν σε αλλαγές, αναδεικνύοντας τις δυνατές τους προσωπικότητες.

Σ' αυτές τις καταστάσεις, είναι που βλέπεις πλέον πιο ξεκάθαρα την δυνατότητα του άλλου για να διαχειριστεί τις αδυναμίες του, τις ιδιορρυθμίες του και τις τυχόν ανεπάρκειές του.

 Καταλαβαίνεις τα βαθύτερα γνωρίσματα της προσωπικότητάς του, που έχουν επίπτωση σε όλες τις σχέσεις μας, είτε σαν σύζυγοι, είτε σαν γονείς προς τα παιδιά μας ή ακόμα και στις σχέσεις προς τους συναδέλφους και τους φίλους.

Από πού ν' αρχίσετε

Το Α και το Ω αυτής της διαδικασίας είναι η συνειδητοποίηση της κατάστασης στην οποία βρίσκεστε.

 Θα σας πω, λοιπόν, μια προσωπική μου εμπειρία. 
Κάποια στιγμή, σε μια έντονη συζήτηση που είχα με τον άντρα μου -που αφορούσε τη συμπεριφορά του γιού μας απέναντί μου- μου είπε κατάμουτρα : «Καλά να πάθεις, αφού ανέχεσαι τα πάντα. Δεν θέλω να μου ξαναπείς κουβέντα γι' αυτό το θέμα».

Μέσα μου, σκέφτηκα θυμωμένη: «πώς είναι δυνατόν να μου μιλάει έτσι!»
Είπαμε πολλά, που λίγο πολύ μπορεί να έχετε ζήσει κι εσείς σε αντίστοιχες συζητήσεις, όπως για οιδιπόδεια συμπλέγματα, ότι τον έχω κακομάθει και άλλα παρόμοια. Μετά την ένταση της συζήτησης, έκατσα ήρεμα και τα ξανασκέφτηκα. Όντως στα περισσότερα είχε δίκιο.
Η αγάπη μου και η «αδυναμία της μάνας» στο παιδί της, είχαν καθιερώσει ένα κώδικα επικοινωνίας, που δεν επέτρεπε στο να παραμείνουν διακριτοί οι ρόλοι του γονιού και του παιδιού.
 Του καθοδηγητή και του καθοδηγούμενου.
 Κι όταν έβλεπα ότι ο γιός μου βρισκόταν σε λάθος δρόμο, δεν μπορούσα με ήρεμο τρόπο να του περάσω τα σωστά μηνύματα.
Χρειάστηκε, λοιπόν, να αναθεωρήσω συμπεριφορές, με ήπιο τρόπο να κάνω ρήξεις, χωρίς να κινδυνεύω να χάσω την επικοινωνία που είχα με το παιδί μου και σταδιακά με πολλή προσπάθεια και επιμονή κατάφερα να βάλουμε τη σχέση μας σε μια νέα φάση εμπιστοσύνης και αλληλοεκτίμησης.
Τώρα πια, όταν διαφωνούμε, σταμάτησα να νιώθω σαν απατημένη καταναλώτρια πολυκαταστήματος, που πασχίζει να βρει το δίκιο της και οι συζητήσεις μας έχουν πραγματικά ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Πότε οι αλλαγές έχουν αποτέλεσμα και πότε όχι

Σε κάποια επίπεδα, οι αλλαγές είναι υγιείς και σε κάποια άλλα δεν είναι. 
Εάν για παράδειγμα, προκειμένου να είσαστε μαζί με κάποιον, χρειάζεται να φτάσετε σε «μεταμόσχευση προσωπικότητας», μάλλον είσαστε σε λάθος δρόμο. 
Τόσο η δική σας προσωπικότητα, όσο και η προσωπικότητα του άλλου, θα πρέπει να συμβαδίζουν σ' ένα σημαντικό βαθμό. Θα πρέπει να υπάρχουν χαρακτηριστικά που αρέσουν ή λείπουν από τον άλλον και μαζί να δημιουργούν ένα αρμονικό σύνολο.
Οι αντιθέσεις, φυσικά, είναι πάντα μέρος του παιχνιδιού σε μια σχέση, αρκεί να υπάρχει η διάθεση κι από τις δυο πλευρές για συνεννόηση και για σύνθεση των διαφορετικών απόψεων. 
Δείτε λοιπόν τις καταστάσεις με ψυχραιμία και μην απογοητεύεστε στις δυσκολίες....


Πως μπαίνουν οι τρίτοι στην Επικοινωνία μας(NTR)

 





Σε μια ένταση μεταξύ δυο ατόμων, αυτά εμπλέκουν ένα τρίτο για την μείωση της. 
Για παράδειγμα, ένα ζευγάρι είναι πιθανό να καυγαδίζει για τα παιδιά, ενώ στην πραγματικότητα μπορεί να έχει διαφορές στην δική του σχέση.
Στη θεραπευτική διαδικασία, ο θεραπευτής προσπαθεί να απελευθερώσει το τρίτο άτομο από αυτή την εμπλοκή και να ενδυναμώσει τα όρια μεταξύ των δυο.
Στα ατομικιστικά (όπως οι δυτικές κοινωνίες) περιβάλλοντα και κοινωνίες, παρατηρούμε ότι το κέντρο τους είναι η απομονωμένη πυρηνική οικογένεια και κέντρο αυτής ο δεσμός του ζευγαριού.
Τα όρια πρέπει να φυλάσσονται καλά μεταξύ των γονέων γιατί η ύπαρξη της οικογένειας στηρίζεται σε αυτά.
Στα συλλογικά περιβάλλοντα (ανατολικές χώρες και παλιότερα είδη δυτικών παραδοσιακών οικογενειών) έχουμε δια βίου δεσμούς μεταξύ γονιού και παιδιού. Ακόμη σε ορισμένες μειονότητες, οι δεσμοί γονιού παιδιού γίνονται αρκετά ισχυρές.
Στις ασιατικές κοινωνίες, που είναι και αυτές συλλογικές, η έννοια του εαυτού είναι διπλή, συμπεριλαμβάνει δηλαδή τον ατομικό εαυτό που έχει να κάνει με την προσωπικότητα του ατόμου, και τον
 οικογενειακό εαυτό όπου έχει να κάνει με την τιμή και την φήμη της οικογένειας καταγωγής.
 Ένας οικογενειακός θεραπευτής θα έλεγε ότι ένας από τους στόχους στη θεραπεία είναι η διαφοροποίηση (να ακολουθήσει δηλαδή τον δικό του δρόμο) από την οικογένεια.

Έτσι, σε ένα ατομικιστικό περιβάλλον, η κόρη ή ο γιος θα ζητούσε από τους γονείς να μην της/του μιλούν για τα προβλήματα τους και να εστιάσουν στην δική του/της ανάγκη. 

Κάτι τέτοιο θα ακουγόταν εγωιστικό και απίθανο σε μια συλλογική κοινωνία, μια και οι ανάγκες τους και οι ανάγκες μου είναι έννοιες πολύ κοντινές.

Ιεραρχίες γενιάς και γένους

Στα ατομικιστικά περιβάλλοντα υπάρχει μια αμοιβαιότητα μεταξύ των συζύγων και ένα δίνω και παίρνω.

Οι γονείς προσπαθούν να διατηρούν ένα κοινό μέτωπο. 

Από την άλλη μεριά, τα αδέλφια είναι ίσα μεταξύ τους στα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις. 

Στη συνεχεία, και καθώς τα χρόνια παίρνουν, η εξουσία των γονιών μειώνεται και η σχέση παίρνει μια φιλική χροιά.

Από την άλλη μεριά, στις συλλογικές κοινωνίες μιλάμε για ιεραρχία της ηλικίας. Η ισότητα πλησιάζει κοντά στο τέλος της ζωής των γονιών. 

Ακόμα, παρατηρούμε σε πολλές περιπτώσεις και το πατριαρχικό προνόμιο, με άλλα λόγια την εξουσία του άνδρα απέναντι στη γυναίκα και του αδελφού στην αδελφή.



Τρόποι επικοινωνίας και επίλυσης προβλημάτων

Στα συλλογικά περιβάλλοντα ευνοείται η έμμεση και καλυμμένη επικοινωνία.
Αυτό γίνεται για να αποφευχθεί να έρθει το μέλος της οικογένειας σε δύσκολη θέση από ένα άλλο. Έτσι, όταν βρίσκονται έξω συμφωνούν. Η επιφανειακή αυτή αρμονία σπάει όταν το άτομο μιλά πίσω από την πλάτη του ενδιαφερόμενου. Αυτό γίνεται κυρίως για δυο λόγους:
  1. Για να αποσυμπιέσει την ένταση της διαφωνίας.
  2. Για να θέσει το τρίτο άτομο που ακούει ως βοηθό για να αλλάξει ο ενδιαφερόμενος.
Στις διευρυμένες οικογένειες, αυτή η εμπλοκή μπορεί να συμπεριλαμβάνει όλα τα μέλη σε ένα διάλογο, ακόμα και οικογενειακούς φίλους.

Ελαφριά τρίγωνα (εμπλοκή τρίτων)

Ένα από αυτά είναι το κουτσομπολιό και η συζήτηση των προβλημάτων μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου που συνδέονται φιλικά. Κάτι τέτοιο δεν ενέχει κίνδυνο για την σχέση του ζευγαριού και είναι αντιθέτως ένας τρόπος να βελτιωθεί πιθανόν και η σταθερότητα. Οι Φιλιππινέζοι χρησιμοποιούν τη μεταφορά της πληροφορίας από το ένα μέλος της οικογένειας στο άλλο, μέχρι να φτάσει στον ενδιαφερόμενο, σε μια προσπάθεια εκείνος να αλλάξει. Αυτός είναι για εκείνους ένας τρόπος να κριτικάρεις κάποιον χωρίς να υπάρχει ανοιχτή διαμάχη.

Δια-γενεϊκες συμμαχίες

Παρατηρώντας πάλι τα δυο αυτά επίπεδα, θα λέγαμε ότι σε μια ατομικιστική κοινωνία η διατάραξη της ισορροπίας της οικογένειας όταν ένα παιδί γίνεται σύμμαχος με τον γονιό είναι σίγουρη. Από την άλλη πλευρά, αυτό είναι ένα συχνό φαινόμενο στις συλλογικές κοινωνίες, που δεν διαταράσσει ισορροπίες.
Η εξήγηση σε αυτό είναι ότι οι δυναμικές είναι προκαθορισμένες και δεν απειλούνται.
 Παράδειγμα τέτοιων τριγώνων είναι η χρήση της μητέρας από τα παιδιά σαν ενδιάμεσος προς τον πατέρα, σε αυστηρά πατριαρχικές κοινωνίες.

Συμμαχίες ίδιας γενιάς

Αυτές είναι πιθανό να γίνουν με ένα εξωτερικό άτομο φίλο ή ερωτικό σύντροφο και συμβάλλει στην απεξάρτηση του ατόμου από την οικογένεια, αν και μπορεί να βιωθεί από την ίδια σαν μια απειλή.

 Στην πραγματικότητα, δεν είναι όλα τόσο ξεχωριστά σε κοινωνίες και περιβάλλοντα. 

Ακόμα και οι πιο παραδοσιακές οικογένειες έχουν εξωτερικά ερεθίσματα και επιρροές, που συμβάλλουν στην αλλαγή τους.

Γενικά μιλώντας, θα λέγαμε ότι έτσι όπως είναι διαμορφωμένη η δική μας κοινωνία ο άμεσος τρόπος επικοινωνίας και όχι η εμπλοκή κάποιου τρίτου στην διαδικασία αυτή είναι ένας τρόπος που μας βοήθα να μεταφέρουμε το μήνυμα που θέλουμε στον άλλο, αλλά και να προστατέψουμε τον όποιο τρίτο θα έμπαινε ανάμεσα.....

Σάββατο 5 Μαρτίου 2016

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ..ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΖΩΗΣ....(NTR)








" Το Άλογο και ο Σπουργίτης.. "

Ήταν χειμώνας, χιόνια σκέπαζαν τα βουνά και τους κάμπους· κάτασπρες ήταν οι στέγες των σπιτιών.
Tα σπουργίτια δεν έβρισκαν τροφή και πεινούσαν.
Ένα σπουργίτι πέταξε στο στάβλο ενός αλόγου.– Mου δίνεις την άδεια να φάω κι εγώ λίγους σπόρους; του λέει. 
Όλα γύρω τα σκέπασαν τα χιόνια. 
Δε βρίσκω να φάω και πεινώ το άμοιρο. Aν έβρισκα, δε θα ζητιάνευα.

Tο άλογο αποκρίθηκε με καλοσύνη:

– Έλα κοντά με θάρρος και φάε όσο θέλεις. Eίναι εδώ αρκετό κριθάρι και για μένα και για σένα.

Tο σπουργίτι πλησίασε, κι έτσι έτρωγαν μαζί, σαν αγαπημένοι φίλοι. Aφού χόρτασε, το σπουργίτι είπε:

– Σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ πολύ. Mου έκανες μεγάλη χάρη και δε θα τη λησμονήσω. 

Kι ενώ πετούσε, έλεγε με το νου του:– H χάρη θέλει αντίχαρη. 

Mα τι μπορώ να κάμω, εγώ ο μικρός, στο μεγάλο και δυνατό άλογο;

Πέρασε ο χειμώνας, ήρθε η άνοιξη, κι ύστερα το καλοκαίρι. 

Πολύ μεγάλη ήταν η ζέστη.
 Πλήθος μύγες ήταν στο στάβλο και πείραζαν το άλογο και δεν το άφηναν να ησυχάσει.

 Tότε είπε ο σπουργίτης:– Nά ώρα, να κάμω κι εγώ κάτι στο καλό άλογο. 

Πέταξε μέσα στο στάβλο και κατάπινε τις μύγες.
Έτσι χόρταινε, μα και λευτέρωνε το φίλο του από τη μεγάλη ενόχληση.
 Tο άλογο χλιμίντριζε από ευχαρίστηση, σα να έλεγε στο σπουργίτη:

– Σ’ ευχαριστώ, αγαπητό μου σπουργιτάκι


**********************************************************************************






Ένα βράδυ ένας γέρος (ινδιάνος) της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων. 

Είπε:
"Γιέ μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο 'λύκων' που υπάρχουν μέσα σε όλους μας" 

Ο ένας είναι το Κακό. - Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονία,
η αυτολύπηση, η ενοχή,η προσβολή, η κατωτερότητα, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ. 

Ο άλλος είναι το Καλό. - Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη,
η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνοια, η γεναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία και η πίστη στο Θεό.' 

Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του: 

"Ποιος λύκος νικάει;"
Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά ...............

"Αυτός που ταΐζεις."


*******************************************************************************




Μια πολύ όμορφη ιστορία...

Την ιστορία που θα σας διηγηθώ, μου την είπε ένα αηδόνι για δικούς του λόγους φυσικά, που δεν έκατσα να ρωτήσω.

Πριν πολλά πολλά χρόνια λοιπόν στην Ανατολή, βασίλευε ένας σπουδαίος αυτοκράτορας,έξυπνος όσο κάθε σοφός, μορφωμένος και ανίκητος στη μάχη.

Οι υπήκοοι του θα ήταν τυχεροί σε άλλες συνθήκες, όμως δυστυχώς, ο αυτοκράτορας ήταν καταραμένος...

Υπήρχαν πρωινά που ο μεγάλος άρχοντας ξυπνούσε γεμάτος χαρά και ευδαιμονία. 
Χάριζε τους φόρους στους πολίτες, ελευθέρωνε τους φυλακισμένους, έκανε συνθήκες ειρήνης και διοργάνωνε γιορτές που κρατούσαν μέχρι το πρωί.

Τα θησαυροφυλάκια όμως έτσι άδειαζαν, οι εγκληματίες αποθρασύνονταν, οι πολέμαρχοι λεηλατούσαν τα περίχωρα, και οι δουλειές ξέμειναν πίσω.

Κάποιες άλλες μέρες, ο αυτοκράτορας ξυπνούσε κακόκεφος.

Τότε καταργούσε τις γιορτές, και κλείδωνε το θησαυροφυλάκιο της χώρας. Κήρυττε πόλεμο στους γείτονες και στρατολογούσε άντρες και γυναίκες.

Εκτελούσε φυλακισμένους χωρίς δίκη, κακομιλούσε στην σύζυγο του. Η χώρα υπέφερε, και οι πολίτες επισης...

Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε για χρόνια και η χώρα, φύλλο στον άνεμο, έφτασε στο χείλος της καταστροφής.

Στο ενδιάμεσο των εξάρσεων, ο αυτοκράτορας παραπονιόταν για τις τρέλες του και παρακαλούσε τους σοφούς να του βρούνε μια λύση.

Και έτσι, οι λόγιοι και οι σοφοί της χώρας έβαλαν τα δυνατά τους για να λύσουν την κατάρα.

Αλχημιστές δοκίμασαν να ισορροπήσουν τα πέντε στοιχεία στο σώμα του, μοναχοί τον καθοδήγησαν να διαλογιστεί, μάγοι προσπάθησαν να διώξουν τα μοχθηρά πνεύματα.

Όλα δούλευαν για λίγο μόνο, και έπειτα από μερικές μέρες, ο αυτοκράτορας πάλι ξυπνούσε είτε κλαίγοντας είτε τραγουδώντας.

Κανείς δεν είχε τη λύση, μέχρι που κατέφθασε στην πόλη ένας άντρας με απλές μαύρες ρόμπες και ταπεινή όψη.

Οι φρουροί τον οδήγησαν μπροστά στον αυτοκράτορα που, τρέμοντας ο ίδιος το επόμενο του ξέσπασμα, είχε κλειστεί στην αίθουσα του θρόνου.

«Μεγάλε άρχοντα», είπε ο νεοφερμένος «σου έφερα ένα μαγικό δαχτυλίδι. Θα το βγάζεις πριν κοιμηθείς και θα το φοράς κάθε πρωί που θα ξυπνάς, και η κατάρα θα λυθεί».

Ο αυτοκράτορας πήρε το δαχτυλίδι, το κοίταξε και αμέσως χαμογέλασε.

Σηκώθηκε αμέσως από το θρόνο και ανακοίνωσε πως ήταν και πάλι ο άρχοντας της χώρας.

Στις δεκαετίες που ακολούθησαν,κυβέρνησε με φιλοψυχία, δικαιοσύνη και εγκράτεια,και η χώρα ευημέρησε στις καλές και τις κακές ημέρες.

Όταν ο βασιλιάς πέθανε, οι σοφοί του έβγαλαν το μαγικό δαχτυλίδι και το εξέτασαν.

Προς έκπληξη τους, δεν είχε καθόλου μαγεία επάνω του:ήταν ένα απλό σιδερένιο δαχτυλίδι, με μια μόνο επιγραφή στο εσωτερικό της.

Αυτή διάβαζε ο αυτοκράτορας, κάθε πρωί όταν άνοιγε τα μάτια του, και έπνιγε τις διαθέσεις της ημέρας.

Και τι έλεγε η επιγραφή; Ρώτησα το αηδόνι...

‹‹Έλεγε,......" Και αυτό θα περάσει»



*********************************************************************************






Μια φορά και έναν καιρό, εκεί ψηλά -ψηλά στον Ουρανό, όπου δεν υπάρχουν ούτε οι πίκρες, ούτε ο πόνος- πετούσαν, παίζοντας οι δύο Ψυχές.
Ας τις ονομάσουμε Μικρούλης και Μικρούλα.
Αυτές ήσαν ελεύθερες εκεί, ένιωθαν τόσο καλά και χαρούμενα, έπαιζαν μεταξύ τους, ακτινοβολώντας αντί της γήινης γλώσσας ένα τρυφερό-τρυφερό γαλανόλευκο φως.

- Σ' αγαπώ!- άφηνε την ακτίνα του Ουράνιου φωτός η μια Ψυχή, ζεσταίνοντας με την αγάπη της την άλλη.
- Και γω σ' αγαπώ ακόμη πιο πολύ- άφηνε εις απάντηση την δική της ακτίνα του φωτός η άλλη Ψυχή, ζεσταίνοντας με την αγάπη της την πρώτη.
- Εγώ σ' αγαπώ πιο πολύ!
- Όχι, εγώ σ' αγαπώ πιο πολύ!

Έτσι χαίρονταν αυτές χωρίς τα βάσανα, έχοντας στην διάθεσή τους ολόκληρο το Σύμπαν, πετώντας στα ατελείωτα πέρατά του με τρομερή ταχύτητα, ακτινοβολώντας παντού το φως: Σ' αγαπώ!

Οι Άγγελοι του Ουρανού χαμογελούσαν και χαίρονταν γι' αυτές τις δυο Ψυχές, που έπαιζαν αμέριμνες και απολάμβαναν την αγάπη μεταξύ τους.
Μια φορά η Ψυχή, που την έλεγαν Μικρούλα κοίταξε προς τα κάτω και είδε τον πλανήτη Γη.

- Μικρούλη! Τι λες, δεν πάμε εκεί κάτω να δούμε πως είναι;

- Όχι, δεν χρειάζεται, Μικρούλα! Καλά είμαστε εδώ. Εκεί κάτω θα χαθούμε και δεν θα είμαστε μαζί.

- Μικρούλη! Θέλω να πάω εκεί κάτω να δω πως είναι. Θα με αφήσεις μόνη;

- Άκουσέ με, Μικρούλα! Θα μας ποτίσουν πριν την ενσάρκωση με το νερό την Λήθης και θα δυσκολευτούμε πάρα πολύ να αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλον. Έτσι θα μπλεκόμαστε με τον κάθε τυχόντα με την κρυφή ελπίδα να βρούμε στο πρόσωπό του ο ένας τον άλλον και στο τέλος θα απογοητευόμαστε και θα βασανιζόμαστε. Μπορεί να μην βρεθούμε ποτέ και να περάσουμε όλη την γήινη ζωή ψάχνοντας ο ένας τον άλλον. Καλύτερα ας μείνουμε εδώ, Μικρούλα!

- Μη φοβάσαι, Μικρούλη! Ακόμα κι' αν δεν βρεθούμε εκεί κάτω- πάλι θα γυρίσουμε εδώ και πάλι θα βρεθούμε. Θέλω να δω πως είναι εκεί κάτω! Έλα, πάμε, Μικρούλη!

- Εντάξει, αφού το θέλεις τόσο πολύ -απρόθυμα απάντησε ο Μικρούλης- θα έλθω μαζί σου εκεί κάτω, αλλά να θυμάσαι- θα περάσει πάρα πολύς καιρός ως που να ανταμωθούμε και αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλον.

- Δεν πειράζει! Έτσι θα μάθουμε να αγαπάμε και να εκτιμάμε ακόμη πιο πολύ ο ένας τον άλλον,- είπε η Μικρούλα.

Οι Ψυχές του Μικρούλη και της Μικρούλας ήλθαν στον Άγγελο της Ενσάρκωσης.

- Θέλουμε να πάμε κάτω στην Γη.
- Το σκεφτήκατε καλά αυτό;- τους ρώτησε ο Άγγελος.
- Ναι. Αποφασίσαμε να πάμε κάτω και να δούμε πως θα είναι εκεί τα πράγματα για μας.
- Εντάξει τότε, ετοιμαστείτε για την ενσάρκωση,- τους είπε ο Άγγελος.- Ποιος από σας θέλει να γεννηθεί πρώτος; Ποιος θα κατέβει πρώτος κάτω στην Γη;

Ο Μικρούλης και η Μικρούλα κοιταχτήκανε, κάνοντας ο ένας στον άλλον την βουβή ερώτηση-ποιος;

- Εγώ θα κατέβω πρώτος- είπε ο Μικρούλης- αλλά εσύ Μικρούλα μην αργήσεις πολύ να έλθεις, μην μ' αφήνεις για πολύ καιρό μόνο μου εκεί.
- Εντάξει- του είπε η Μικρούλα- μετά από σένα και γω θα κατέβω αμέσως. Πήγαινε τώρα.

Ο Μικρούλης, κοιτώντας για τελευταία φορά την Μικρούλα, που για πρώτη φορά θα την άφηνε μονάχη, πλησίασε στενοχωρημένος τον Άγγελο της Ενσάρκωσης.

- Πρέπει να πιεις όλο το νερό της Λήθης- του είπε ο Άγγελος- θα ξεχάσεις τα πάντα- ποιος είσαι στην πραγματικότητα, ποια είναι η Μικρούλα σου, δεν θα θυμάσαι τίποτε πια, αλλά μέσα σου θα διατηρηθεί εκείνο το θολό αίσθημα του κάτι που ήταν παλιά και μ' αυτό το αίσθημα εσύ θα προσανατολίζεσαι εκεί κάτω στην Γη. Και τώρα πιες το νερό της Λήθης!

Ο Μικρούλης έριξε για άλλη μια φορά το βλέμμα του στην Μικρούλα, ρωτώντας την βουβά- να το πιω;
Πιες! - το ίδιο βουβά με το βλέμμα της του απάντησε η Μικρούλα- και γω θα πιω μετά από σένα.

Ο Μικρούλης ήπιε όλο το νερό και αμέσως ξέχασε τα πάντα- ποιος είναι, ποια είναι η Μικρούλα έγινε τελείως διαφορετικός, δεν θυμόταν απολύτως τίποτε.
Τον έριξαν κάτω στην Γη στην κοιλιά μίας μάνας που του διάλεξαν οι Άγγελοι από πάνω.
Λίγο αργότερα τα ίδια έκαναν και στην Μικρούλα. Και αυτή ξέχασε τα πάντα.
Μόνο ένα θολό αίσθημα έμεινε και στους δυο- το σημάδι του παρελθόντος, - αυτή η ακατανόητη φωνή, που κάποια φορά ψιθύριζε, και κάποια φορά φώναζε μέσα τους:

- Όχι! Δεν είναι αυτός! Όχι, δεν είναι αυτή! Μα που βρίσκεται ο δικός μου, 

Θεέ μου;!
Που βρίσκεται η δική μου, Θεέ μου;! 


Από τότε πέρασαν πάρα πολλά χρόνια. 

Ο Μικρούλης και η Μικρούλα δεν κατάφεραν να βρεθούν, είχαν χαθεί μέσα στο ατελείωτο χείμαρρο της γήινης ζωής, συνάπτοντας σχέσεις με τους άλλους, με την τυφλή ελπίδα- μήπως τελικά είναι αυτός; Μήπως τελικά είναι αυτή;
Ο καθένας τους έχει κάνει την δική του οικογένεια και ανήκε πια οριστικά αλλού.
Είχαν χάσει την κάθε ελπίδα να βρει ο ένας τον άλλον στην Γη, απλά περίμεναν την ώρα της αντάμωσης στον Ουρανό για να πουν ο ένας στον άλλον τόσα πράγματα, που δεν χωράει ο νους....


Όμως οι Άγγελοι του Ουρανού αποφάσισαν να τους οργανώσουν την συνάντηση- και αυτοί τελικά συναντήθηκαν, αλλά όχι ελεύθεροι πια.



Τους άφησαν να δουν ο ένας τον άλλον μόνον από μακριά για να θυμηθούν εκείνα, που προ πολλού είχαν ξεχάσει μέσα στα βάσανα και τις δοκιμασίες της γήινης ζωής........