Animated - Angels Pictures, Images and Photos

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

ΑΠΟΡΡΙΨΗ....(NTR)







... Οι συνέπειες του φόβου της απόρριψης


Η συμφιλίωση με το Θεό και με τον εαυτό σου


Όλοι οι άνθρωποι έχουμε δυο βασικές ανάγκες:



1. να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε

2. να αισθανόμαστε ότι αξίζουμε για τον εαυτό μας και για τους άλλους

Χρειάζεται όμως μεγάλη προσοχή στο σημείο αυτό.
Έχουμε το δικαίωμα να επιλέξουμε την πηγή για να δροσίσουμε τη διψασμένη μας καρδιά για κάθε μας ανάγκη.
 Αλλά δεν έχουμε το δικαίωμα να καθορίσουμε εμείς τα αποτελέσματα της επιλογής μας.


Το μεγαλύτερο πρόβλημα του ανθρώπου σήμερα είναι ότι πιστεύει σε ένα μεγάλο ψέμα σχετικά με το
 ποιος είναι σαν προσωπικότητα και με το ποιος του παρέχει αγάπη και αξία.
 Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι ο εαυτός τους ή οι άλλοι θα ικανοποιήσουν τις δυο αυτές βασικές τους ανάγκες.

 Έτσι, δυστυχώς, καταλήγουν στην

 Aπογοήτευση, στην Aπόρριψη και στην Aπόγνωση.


Πραγματικά, μπορούμε να μειώσουμε την αυτοεκτίμηση μας στηριζόμενοι στον εαυτό μας, η στο πώς μας βλέπουν οι άλλοι.
Από την άλλη πλευρά, μπορούμε να δημιουργήσουμε μια υγιή αυτοεκτίμηση πατώντας πάνω στο Λόγο του Θεού, στην αγάπη και στη συγχώρηση του Χριστού



Α. Το μεγάλο ψέμα


Πολλοί πιστεύουν στο ψέμα του εχθρού ότι είναι απαραίτητο κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα να με αποδέχονται για να τα έχω καλά με τον εαυτό μου, δηλαδή να με αποδέχονται για να αισθάνομαι ότι αξίζω.
Αυτό το "πιστεύω" μας οδηγεί στο φόβο της απόρριψης με όλες τις συνέπειές της.
 Έτσι, επειδή φοβόμαστε την απόρριψη και τη μοναξιά, επιτρέπουμε στην πίεση της παρέας να μας κατευθύνει σε σημεία που δε θέλουμε και σε πράξεις που δε συμφωνούμε, ώστε να κερδίσουμε την αποδοχή των άλλων.
 Όσοι έχουν πιστέψει στο μεγάλο ψέμα, νομίζουν ότι:



αυτοεκτίμηση = απόδοση + γνώμη των άλλων



Το ψέμα αυτό λέει:



"Είναι απαραίτητο να με αποδέχονται κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα για να τα πάω καλά με τον εαυτό μου.

"

Αυτή η λανθασμένη αντίληψη οδηγεί σε ένα μεγάλο φόβο για απόρριψη και μας υποχρεώνει να προσαρμόσουμε σχεδόν όλες τις διαθέσεις και τις πράξεις μας ανάλογα με τις προσδοκίες και απαιτήσεις των άλλων.
Αλήθεια...

- Πόσο πραγματικά μας επηρεάζουν παρόμοια αισθήματα;
- Πόσο μας κατευθύνουν τέτοιες λανθασμένες σκέψεις;

- Πόσο ζούμε μ' αυτό το μεγάλο ψέμα;






Β. Οι συνέπειες του φόβου της απόρριψης


Βασικά όλοι μας φοβόμαστε την απόρριψη.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να του αρέσει να τον απορρίπτουν οι άλλοι.
Σαν αποτέλεσμα, συχνά πέφτουμε σε δυο σοβαρά λάθη:



1. Μπορεί να γίνουμε σκληροί και κακοί, βάζοντας σε δράση τους αμυντικούς μας μηχανισμούς, οι οποίοι μας οδηγούν σε αντίδραση επειδή κάποιος μας απορρίπτει.



2. Προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε τους άλλους στις απαιτήσεις τους για να μας αποδέχονται.


Ούτε το να γινόμαστε αμυντικοί, αλλά ούτε και το να προσπαθούμε να ικανοποιούμε τους άλλους σε καθετί που θέλουν είναι απάντηση στο πρόβλημά μας.

Αυτά είναι απλά προσωρινά "παυσίπονα", που στην ουσία μας εμποδίζουν να λύσουμε τη θηλιά του φόβου μας.

Χρειάζεται να απαλλαγούμε από το φόβο της απόρριψης οπωσδήποτε, αλλά με σωστές μεθόδους που στηρίζονται σε βιβλικές αρχές.
 Κοιτάξτε πού μας οδηγεί αυτός ο φόβος.




Ο φόβος της απόρριψης οδηγεί:



1. στην απομόνωση

2. στην οργή, την απόρριψη άλλων, στην εχθρότητα κατά άλλων

3. στο να μας εκμεταλλεύονται εύκολα

4. στη συνεξάρτηση

5 στο να αποφεύγουμε τους άλλους

6. στο να εξουσιάζουμε τους άλλους

7. στην κατάθλιψη









 Γ.Η Μεγάλη Αλήθεια:

 Η συμφιλίωση με το Θεό και με τον εαυτό σου


Σε κάθε μας ανάγκη ο Λόγος του Θεού έχει μια ξεκάθαρη απάντηση και μια αποτελεσματική λύση.
 Όσοι, λοιπόν, πιστεύουν στο Λόγο του Θεού, αποδέχονται την αλήθεια που διδάσκει ότι:



Αυτοεκτίμηση = Αυτό που Είμαι και Γίνομαι + Γνώμη Θεού


1. Ανήκεις στο Θεό


Είναι απαραίτητο να αποδεχτείς τον εαυτό σου, ώστε να μη φοβάσαι την απόρριψη των άλλων.


"Μη φοβάσαι, διότι εγώ σε λύτρωσα, σε κάλεσα με το όνομά σου. Δικός μου είσαι".

"Δεν είστε, λοιπόν, πια ξένοι και χωρίς δικαιώματα, αλλά ανήκετε στο λαό του Θεού, στην οικογένεια του Θεού."



Ας θυμόμαστε ότι:


Στην οικογένεια του Θεού δεν υπάρχουν μικροί άνθρωποι, ούτε μικρές θέσεις


Για να αποδεχτείς τον εαυτό σου, δηλαδή να έχεις ειρήνη μέσα σου, χρειάζεται να συμφιλιωθείς με το Θεό.
 Με άλλα λόγια, να πιστέψεις στο Λόγο Του σχετικά με ό,τι λέει για σένα, και να τον εφαρμόσεις στη ζωή σου.



2. Έχεις αξία όπως Είσαι….

Σκέψου λιγάκι ποιος/ποια ήσουνα και ποιος/ποια είσαι τώρα...

"Έτσι έγινε και μ εσάς. ’λλοτε ήσαστε αποξενωμένοι από το Θεό κι είχατε απέναντι του εχθρικές διαθέσεις, όπως έδειχναν τα πονηρά σας έργα.
Αλλά τώρα ο Χριστός, πεθαίνοντας ως άνθρωπος, σας συμφιλίωσε με το Θεό για να σας παρουσιάσει μπροστά του την ώρα της κρίσης άγιους, αψεγάδιαστους κι ακατηγόρητους"

 Έχεις λαμπρό παρόν και ένδοξο μέλλον

Δώσε έμφαση όχι στις ικανότητές σου και στο τι μπορείς να κάνεις, αλλά στο ποιος/ποια είσαι και ποιος/ποια γίνεσαι...


"Έτσι κι εσείς ακούσατε το λόγο της αλήθειας, το χαρμόσυνο μήνυμα που σας φέρνει τη σωτήρια.
Κι αφού πιστέψατε στο Χριστό, σας σφράγισε ο Θεός με το ’γιο Πνεύμα που είχε υποσχεθεί.
 Κι είναι το Πνεύμα εγγύηση για την κληρονομιά μας, για το μελλούμενο λυτρωμό μας.
 Έτσι θα υμνείται και θα δοξάζεται το μεγαλείο του Θεού."


"Δεν είμαστε αυτό που πρέπει να είμαστε και δεν είμαστε αυτό που θέλουμε να γίνουμε και δεν είμαστε αυτό που θα γίνουμε, αλλά δόξα στο Θεό, που δεν είμαστε αυτό που ήμαστε."




4. Έχεις μια τέλεια αποδοχή και μια ανεξάντλητη πηγή

Ο Θεός δε στηρίζει την αποδοχή Του για σένα πάνω στη συμπεριφορά σου, αλλά στην αγάπη Του που συγχωρεί, αποδέχεται και αναπτύσσει την αξία σου.

"Και αν ο πατέρας και η μητέρα μου με εγκαταλείψουν, ο Κύριος θα με δεχθεί"


"Διότι τα όρη θα μετατοπισθούν και οι λόφοι θα μετακινηθούν, το έλεός μου όμως δεν θα εκλείψει από σένα ούτε η διαθήκη της ειρήνης μου θα μετακινηθεί λέει ο Κύριος που σε ελεεί"

βαδίζουμε καθημερινά πατώντας πάνω στο Λόγο του Θεού σχετικά με την αυτοεκτίμηση μας, δε θα πέσουμε ούτε στην παγίδα της υπερηφάνειας και του ναρκισσισμού, ούτε και στα δεσμά της ηττοπάθειας και της μιζέριας, που δυστυχώς ταλαιπωρούν τόσους σήμερα.!!!!!!!!!!!………..







....!!!!!!!!!!.....Είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει
 νιώσει την απόρριψη στον έρωτα....
Πώς όμως μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε με την ψυχραιμία που απαιτείται;
 Όσο και να αγαπάμε κάποιον, δυστυχώς τα αισθήματα δεν είναι πάντα αμοιβαία και δύσκολα αποδεχόμαστε ότι ο άνθρωπος που εμείς θεωρούμε ιδανικό δεν έχει την ίδια άποψη για μας.
Υπάρχουν κι άλλο τρόποι όμως να χειριστούμε την κατάσταση εκτός από το να απομονωθούμε και να κλαίμε ή να τον παρακαλάμε να γυρίσει, τακτικές που συνήθως δεν οδηγούν πουθενά.
Ξεσπάστε, αλλά με μέτρο.
Εννοείται ότι, αν θέλετε να κλάψετε ή να φωνάξετε ή να απομονωθείτε, πρέπει να το κάνετε για να εκτονωθείτε.
 Φροντίστε μόνο να μην ξεπεράσετε τα όριά σας γιατί μετά μπορεί να αισθάνεστε άσχημα που επιτρέψατε στον εαυτό σας να φτάσει σε αυτό το σημείο.
Διατηρήστε την ψυχραιμία σας........
Προσπαθήστε όσο μπορείτε να δείτε τα πράγματα όπως είναι χωρίς να υπερβάλλετε......
 Η απόρριψη από ένα άτομο σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι που θα γνωρίζετε θα σας απορρίπτουν και σίγουρα δεν είναι λόγος να χάσετε την αυτοεκτίμησή σας........
Αποδεχτείτε ό,τι συνέβη.
Κανένας απολύτως δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι μια τέτοια κατάσταση δεν τον πληγώνει έστω και λίγο.
Αυτό που πληγώνεται όμως περισσότερο είναι ο εγωισμός μας, που σε τέτοιες περιπτώσεις θολώνει την κρίση μας και δε μας αφήνει να πάμε παρακάτω.
Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να αποδεχτούμε ότι δεν είμαστε ούτε οι πρώτοι και σίγουρα ούτε οι τελευταίοι που χρειάζεται να το υποστούν...


Tι χρώμα έχει η λύπη;(NTR)





– Tι χρώμα έχει η λύπη; Ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά. Δεν άκουσες; Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη;
– Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στη αγγαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλέ.
– Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;
– Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
– Τί χρώμα έχει η χαρά;
– Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου.
– Και η μοναξιά;
– Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.
– Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.
– Το αστέρι έκλεισε τα μάτια του και ακούμπησε στο φράκτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.
– Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;
– …Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού, απάντησε το δέντρο.
– Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
– Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.
– Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τo αστέρι… Κοίταξε μακριά στο κενό… Και δάκρυσε …
– Πες μου ένα χαρούμενο τραγούδι για την ζωή, είπε το δέντρο στ’ αστέρι του.
– Το τραγούδι που λέει η καγκελόπορτα, όταν ανοίγει και μπαίνει κάποιος που αγαπάς.
– Δείξε μου ένα ακριβό στολίδι.
– Τα καράβια και τους Ινδιάνους με τα βέλη και τα πολύχρωμα φτερά, που είναι ζωγραφισμένα στους άσπρους τοίχους μιας καμαρούλας.
– Όμορφη βραδιά απόψε. Aκου, πως τραγουδάει το τριζόνι!
Σε λίγο θα βγεί ο Αυγερινός. Σε λίγο θα ξημερώσει. Κοίτα που ξεχάστηκε μια ξελογιασμένη καρδερίνα. Και ξαγρυπνά. Κοιτάζει το φεγγάρι. Και ονειρεύεται…
– Σε λίγο θα ξημερώσει… Κοίτα που ξεχάστηκαν κάποιοι ξελογιασμένοι άνθρωποι. Και ξαγρυπνούν. Κοιτάζουν το φεγγάρι. Κι ονειρεύονται… Ονειρεύονται και ελπίζουν…



Tι χρώμα έχει η λύπη; (NTR)







Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

ΑΓΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ....(NTR)








Αγιος  Εφραίμ(Ο Θαυματουργος!!!!)

Ένα απο τα παλαιότερα μοναστήρια της Αττικής είναι αυτό στο Όρος των Αμωμών (τοποθεσία γνωστή σήμερα ως Νέα Μάκρη). Πολλοί μοναχοί και ιερείς έμειναν εκεί και προσευχήθηκαν στον Κύριο. Στα χρόνια της τουρκοκρατίας έγιναν μεγάλες και βάρβαρες σφαγές όπου ξεκληρίστηκε το μοναστήρι, ένα απο τα θύματα ήταν και ο Άγιος μας. Το 1945 η Μοναχή τότε Μακαρία πήγε στα ερείπια της αρχαίας μονής του Ευαγγελισμού άλλοτε ονομαζόμενης ως Σταυροπηγιακής, του Όρους Αμωμών, στις βορειανατολικές υπωρείες του Πεντελικού. Απο θεία παρόρμηση, διαμόρφωσε ένα κελάκι εκεί και άρχιζε να καθαρίζει τα ερείπια του παλαιού Ναού για να τον ανακατασκευάσει. Εκεί πολλές φορές διαλογιζόταν ότι σε εκείνα τα χώματα είχαν ζήσει κατά την πάροδο των αιώνων Άγιοι Μοναχοί και προσευχόταν να " γνωρίσει ή να της φανερωθεί κάποιος απο αυτούς". Μια φωνή στην αρχή σιγανή αλλά με τον καιρό δυνατότερη στην ψυχή της, της έλεγε " Σκάψε και θα βρείς αυτό που επιθυμείς" και θαυμαστώς της είχε φανερωθεί ένα σημείο στο προαύλιο του Μοναστηριού. Έτσι στις 3 Ιανουαρίου 1950 έχοντας έναν εργάτη για άλλες εργασίες στο μοναστήρι τον έβαλε να σκάψει στο σημείο όπου την υποδείκνυε η ψυχή της. Ο εργάτης ήταν αρνητικός ήθελε να σκάψει οπουδήποτε αλλού παρά σε αυτό το σημείο, τελικά μετά απο τις εκκλήσεις και τις προσευχές, ο εργάτης πείστηκε και ξεκίνησε να σκάβει. Το σημείο εκεί είχε ένα μισογκρεμισμένο τζάκι, τοίχο κ.α πράγματα που έδειχναν ότι εκεί κάποτε υπήρχε κελί κάποιου μοναχού. Φτάνοντας το 1,70 ύψος σκάψιμο βρέθηκε το πρώτο εύρημα.. Ένα κεφάλι.. και όλος ο τόπος απόκτησε μια ευωδιά.. ( ήταν 3/1/1950 ώρα 9 το πρωί) σιγά σιγά και με προσοχή ή Ηγουμένη Μακαρία έβγαλε όλο το σκήνωμα και το τοποθέτησε σε μία θυρίδα που ήταν πάνω απο τον τάφο.
Ήταν φανερό ότι πρόκειτο για κληρικό γιατί το ράσο του είχε παραμείνει άθικτο. Το βράδυ, διαβάζοντας τον εσπερινό η Ηγουμένη άκουσε βήματα.. ο ήχος ερχόταν απο τον τάφο.. μετά απο τον περίβολο και έφτασε ως την πόρτα της εκκλησίας.  Εκεί πρωτοαντίκρυσε τον Άγιο, ψηλός με μάτια μικρά στρογγυλά, με μακριά μαύρα γένια που έφταναν στον λαιμό, ντυμένος με την μοναχική αμφίεση. Στο ένα χέρι είχε μία φλόγα και με το άλλο ευλογούσε. Ο Άγιος ζήτησε να τον βγάλουν απο αυτή την θυρίδα που το είχαν. Την επόμενη κι όλας μέρα η Ηγουμένη καθάρισε τα οστά και τα τοποθέτησε σε μια θυρίδα στο Ιερό του Ναού. Το ίδιο βράδυ φανερώθηκε στον ύπνο της ο Άγιος και την ευχαρίστησε και της φανέρωσε και το όνομα
του " ΕΦΡΑΙΜ ".

Ο Άγιος Εφραίμ

Ο Άγιος Εφραίμ γεννήθηκε στα Τρίκαλα στις 14 Σεπτεμβρίου του 1384μ.Χ. Ήταν ένα από τα οκτώ παιδιά της οικογένειας Μόρφη. Οι γονείς του όταν βάπτισαν τον Άγιο του έδωσαν το όνομα Κωνσταντίνος. Σε μικρή ηλικία ο Άγιος Εφραίμ ορφάνεψε από πατέρα. Από εκείνη την στιγμή η μητέρα του ανέλαβε εξ ολοκλήρου την φροντίδα της οικογένειας. Στην φροντίδα αυτή συμπεριέλαβε και την χριστιανική αγωγή των παιδιών της. Ο Άγιος από μικρός έδειξε ιδιαίτερη αγάπη για τον Θεό και την Χριστιανική πίστη.


Όταν ο Άγιος Εφραίμ ήταν δεκατεσσάρων ετών, στην περιοχή των Τρικάλων γινόταν από τους Τούρκους, υπό τις διαταγές του Σουλτάνου Βαγιαζίτ του 1ου, επιχειρήσεις παιδομαζώματος. Το παιδομάζωμα ήταν το πρώτο στάδιο της δημιουργίας των Γενίτσαρων. Μάζευαν οι Τούρκοι μικρά Ελληνόπουλα, τα έστελναν στην Τουρκία όπου σε ειδικά στρατόπεδα τα μεγάλωναν γεμίζοντας την καρδιά τους αγάπη για τον Αλλάχ και μίσος για τον Χριστό και την Ελλάδα. Αυτά τα Ελληνόπουλα γίνονταν οι φοβεροί Γενίτσαροι, που όπως λένε πολλές μαρτυρίες ήταν σκληρότεροι και από τους ίδιους τους Τούρκους.


Φοβούμενη η μητέρα του Αγίου ότι θα τον πάρουν και αυτόν οι Τούρκοι, τον συμβούλεψε να φύγει από το πατρικό του σπίτι και να κατευθυνθεί σε περιοχές της Ελλάδας που δεν ήταν ακόμα κάτω από τον Τουρκικό ζυγό. Όταν έφτανε σε μια τέτοια περιοχή, τον ορμήνεψε, να βρει ένα μοναστήρι και να εισαχθεί εκεί ως δόκιμος μοναχός, μιας και η μοναστική ζωή ήταν κάτι που επιθυμούσε και ο ίδιος. Τις συμβουλές αυτές ακολούθησε ο Άγιος Εφραίμ και μετά από πολλούς κόπους έφτασε στο όρος Αμώμων της Αττικής. Είναι το όρος που, στις μέρες μας, στους πρόποδες του είναι χτισμένη η Νέα Μάκρη. Στο όρος είχαν μαζευτεί χριστιανοί ασκητές, και από αυτούς ονομάστηκε όρος Αμώμων, δηλαδή όρος των Καθαρών. Εκεί υπήρχε και το ανδρικό μοναστήρι του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Σε αυτό το μοναστήρι κατάφυγε ο Άγιος Εφραίμ και έμεινε έως την ηλικία των 18 ετών ως δόκιμος μοναχός της μονής.


Στην ηλικία των δεκαοκτώ χρίστηκε μοναχός και έλαβε το όνομα Εφραίμ (όπως έχουμε αναφέρει μέχρι τότε ονομαζόταν Κωνσταντίνος). Μετά δε από λίγα χρόνια χειροτονήθηκε Ιερέας. Στο μοναστήρι περνούσε πολύ λίγο χρόνο. Συνήθως ήταν απομονωμένος σε μια σπηλιά στην περιοχή όπου και ασκήτευε.


Τα χρόνια περνούσαν και η Οθωμανική αυτοκρατορία είχε υποδουλώσει σχεδόν όλη την Ελλάδα. Στην περιοχή της Αττικής δρούσαν Τουρκικά στρατεύματα υπό τις διαταγές του Εβρενόμπεη. Μέρος αυτών των στρατευμάτων, το 1424, αναπτύχθηκε στην περιοχή του όρους Αμώμων και άρχισε να καταστρέφει, να λεηλατεί και να δολοφονεί, κάνοντας πράξη την συνήθη τακτική των Τουρκικών στρατευμάτων τον καιρό εκείνο. Έτσι έφτασαν και στο μοναστήρι του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και απαίτησαν να τους παραδοθούν οι θησαυροί του μοναστηριού. Το μοναστήρι όμως ήταν φτωχό και το μόνο που κατάφεραν να πάρουν οι Τούρκοι από εκεί ήταν οι ζωές όλων των μοναχών που σφαγιάστηκαν στην αυλή του μοναστηριού.


Ο Άγιος την ημέρα εκείνη δεν ήταν στο μοναστήρι. Όταν το επισκέφθηκε την επόμενη, βρήκε τα πτώματα των μοναχών στην αυλή και το μοναστήρι κατεστραμμένο. Αφού φρόντισε για την ταφή των μοναχών, αποσύρθηκε μόνιμα πλέον στην σπηλιά που ασκήτευε. Στο μοναστήρι κατέβαινε μόνο στις μεγάλες εορτές για να λειτουργήσει στην εκκλησία του. Σε μια τέτοια εορτή, στις 14 Σεπτεμβρίου του 1425 (ημέρα μνήμης της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού), ξαναεπισκέφθηκαν οι Τούρκοι την μονή. Συνέλαβαν τον Άγιο και άρχισαν να τον υποβάλουν σε φρικτά βασανιστήρια προσδοκώντας να τους αποκαλύψει τυχών μυστικές κρύπτες με θησαυρούς που δεν είχαν καταφέρει να ανακαλύψουν. Οκτώ ολόκληρους μήνες ο Άγιος υπέμενε τα φρικτά βασανιστήρια των Τούρκων έως τις 5 Μαΐου του 1426 κρεμασμένος ανάποδα καρφωμένος με καρφιά στον κορμό μιας μουριάς, παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο, σε ηλικία 42 ετών.


Στις μέρες μας στο μοναστήρι αυτό μένουν και υπηρετούν μοναχές. Το λείψανο του Αγίου Εφραίμ φυλάσσεται εκεί και καθημερινά εκατοντάδες πιστών το επισκέπτονται ζητώντας από τον Άγιο την ευλογία και την βοήθεια του. Ο Άγιος με την χάρη του Θεού έχει κάνει χιλιάδες θαύματα. Στον περίβολο της μονής, και προστατευμένη από κτίσμα που χτίστηκε γύρω της, υπάρχει η μουριά πάνω στην οποία ο Άγιος Εφραίμ άφησε την τελευταία του πνοή. Η ηρεμία που επικρατεί στον χώρο είναι κάτι που δεν περιγράφεται με λέξεις. Θα την νιώσετε κι εσείς όταν με την βοήθεια του Χριστού επισκεφθείτε τον Άγιο Εφραίμ στην μονή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, στην Νέα Μάκρη Αττικής.


Η εκκλησία μας έχει αφιερώσει στην μνήμη του Αγίου Εφραίμ δύο ημέρες του έτους. Την 5η Μαΐου όπου τιμούμε το μαρτυρικό θάνατο του Αγίου και την 3η Ιανουαρίου όπου τιμούμε την ανεύρεση των ιερών λειψάνων του. Τα ιερά λείψανα του Αγίου Εφραίμ βρέθηκαν με Θεία Παρέμβαση το 1950, 524 ολόκληρα χρόνια μετά τον θάνατο του
.



Όταν πονάς μη περπατάς σε δρόμους πατημένους
Διάλεγε κάποια ερημικά μονοπάτια.
Κάτω από ξάστερο ουρανό σε κάμπους ανθησμένους
προσευχήσου στου Πλάστη εμπρός τα μάτια.
Κι όταν το γλυκοχάραμα ξυπνούν τα ρόδα, οι κρίνοι,
θα ιδής πόσο σε γιάτρεψε η προσευχή εκείνη"


ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΣΤΕ


1. Να λέμε την προσευχή μας αργά και καθαρά. Όχι με βιασύνη, αλλά με αγάπη προς το Θεό.
2. Πριν προσευχηθούμε να έχουμε συγχωρήσει όλους όσους μας έχουν αδικήσει ή μας έχουν στενοχωρήσει στη ζωή μας.
3. Να μάθουμε να αγαπούμε την προσευχή μας με τρόπο ταπεινό.
4. Για να καρποφορήσει μια προσευχή χρειάζεται βαθειά ταπείνωση καρδιάς και μυστηριακή ζωή.
5. Η προσευχή αποδίδει περισσότερο όταν έχουμε εξομολογηθεί καθαρά και έχουμε κοινωνήσει το Πανάγιον Σώμα και Αίμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
6. Να προσευχόμαστε χωρίς εικόνες στο νου μας, αλλά να προσέχουμε τα λόγια της προσευχής με κατάνυξη και ευλάβεια.
7. Όσο περισσότερο προσευχόμεθα, τόσο περισσότερο αισθανόμαστε την παρουσία του Θεού.


Να μην απελπιζόμαστε
Όταν αδελφέ μου ντρέπεσαι να σηκώσεις τα μάτια στον ουρανό, και νιώθεις την ψυχή σου ξεγραμμένη από το βιβλίο της ζωής, διάβασε αυτούς τους λόγους του αγίου Αμφιλοχίου και θα βρεις νέα δύναμη στον κατά Χριστόν αγώνα σου. Συνέχισε τον αγώνα, και έχει ο Θεός για όλους μας!
Κάποιος αδελφός νικήθηκε από το πάθος της πορνείας και έκανε την αμαρτία καθημερινά, αλλά και καθημερινά ζητούσε έλεος από τον Κύριό του με δάκρυα και προσευχές. Ενεργώντας λοιπόν έτσι, τον ξεγελούσε η κακή συνήθεια, και έκανε την αμαρτία· έπειτα πάλι, μετά την αμαρτία, πήγαινε στην εκκλησία, και βλέποντας την ιερή και σεβάσμια  εικόνα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, έπεφτε μπροστά της με πικρά δάκρυα και έλεγε: «Σπλαχνίσου με, Κύριε, και πάρε από επάνω μου αυτόν τον ύπουλο πειρασμό, γιατί  με ταλαιπωρεί φοβερά και με τραυματίζει με τις πικρές ηδονές. Δεν έχω πρόσωπο, Κύριε, να αντικρύσω και να δω την αγία εικόνα σου και την υπέρλαμπρη μορφή του προσώπου σου, ώστε να γλυκαθεί η καρδιά μου».
Τέτοια έλεγε, και όταν έβγαινε από την εκκλησία έπεφτε πάλι στον βούρκο. Όμως και πάλι δεν απελπιζόταν για τη σωτηρία του, αλλά από την αμαρτία ξαναγύριζε στην εκκλησία και έλεγε τα παρόμοια προς τον φιλάνθρωπο Κύριο και Θεό: «Εσένα, Κύριε, βάζω εγγυητή, ότι από εδώ και πέρα δεν θα ξανακάνω αυτή την αμαρτία· μόνο, αγαθέ, συγχώρησε μου όσες αμαρτίες σου έκανα από την αρχή  μέχρι τώρα».  Και αφού έδινε αυτές τις φοβερές υποσχέσεις, πάλι γύριζε στη βαριά αμαρτία του. Και έβλεπε κανείς τη γλυκύτατη φιλανθρωπία και την άπειρη αγαθότητα του Θεού να ανέχεται καθημερινά και να υπομένει την αδιόρθωτη και βαριά παράβαση  και την αχαριστία του αδελφού και να θέλει από πολλή ευσπλαχνία τη μετάνοιά του και την οριστική επιστροφή του. Γιατί αυτό δεν γινόταν για ένα, δύο ή τρία χρόνια, αλλά για δέκα και περισσότερο.
Βλέπετε αδελφοί, την άμετρη  ανοχή και την άπειρη φιλανθρωπία του Κυρίου; Πως κάθε φορά δείχνει μακροθυμία και καλοσύνη, υπομένοντας τις βαριές ανομίες και αμαρτίες μας; Γιατί αυτό που συγκλονίζει και προκαλεί θαυμασμό σχετικά με την πλούσια ευσπλαχνία του Θεού είναι ότι ο αδελφός, ενώ υποσχόταν και συμφωνούσε να μην ξανακάνει την αμαρτία, αποδεικνυόταν ψεύτης.

Μια μέρα λοιπόν, καθώς γινόταν αυτό, ο αδερφός, αφού έκανε την αμαρτία, πήγε τρέχοντας στην εκκλησία, θρηνώντας και στενάζοντας και κλαίγοντας και βιάζοντας της ευσπλαχνία του αγαθού Θεού να τον λυπηθεί και να τον γλυτώσει από τον βούρκο της ασωτείας. Καθώς λοιπόν ο αδελφός παρακαλούσε τον φιλάνθρωπο Θεό, ο αρχέκακος διάβολος, η καταστροφή των ψυχών μας, είδε ότι  τίποτε δεν κάνει, αλλά όσο αυτός έραβε με την αμαρτία, ο αδελφός τα ξήλωνε με τη μετάνοια. Με θράσος λοιπόν του παρουσιάστηκε φανερά και, στρέφοντας το πρόσωπο του προς τη σεβάσμια εικόνα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, κραύγαζε και έλεγε: «Τι θα γίνει μ' εμάς τους δύο, Ιησού Χριστέ; Η άπειρη συμπάθειά σου με νικά και με ρίχνει κάτω, καθώς δέχεσαι αυτόν τον πόρνο, τον άσωτο, που κάθε μέρα σου λέει ψέματα και δεν λογαριάζει την εξουσία σου. Γιατί λοιπόν δεν τον καις, αλλά μακροθυμείς και τον ανέχεσαι; Εσύ πρόκειται να δικάσεις του μοιχούς και τους πόρνους και να  εξολοθρεύσεις όλους τους αμαρτωλούς. Πράγματι,δεν είσαι δίκαιος κριτής,αλλά όπου νομίσει η εξουσία σου, κρίνεις άδικα και παραβλέπεις. Εμένα, για τη μικρή παράβαση της υπερηφάνειας, με έριξες από τον ουρανό κάτω· και αυτός είναι ψεύτης και πόρνος και άσωτος, και επειδή πέφτει μπροστά σου, του χαρίζεις ατάραχος την ευμένειά σου. Γιατί λοιπόν σε λένε δίκαιο κριτή; Όπως βλέπω, και εσύ χαρίζεσαι σε πρόσωπα από την πολλή σου αγαθότητα και παραβλέπεις το δίκαιο». Και αυτά ο διάβολος τα έλεγε πνιγμένος από την πολλή πίκρα του και βγάζοντας φλόγες και καπνό από τα ρουθούνια του.

Αφού τα είπε αυτά ο διάβολος, σώπασε· και αμέσως ακούστηκε μία φωνή σαν από το άγιο βήμα να λέει: «Παμπόνηρε και ολέθριε δράκοντα, δεν χόρτασε η κακία σου που κατάπιες όλο τον κόσμο, αλλά και αυτόν που κατέφυγε στο άπειρο έλεος της ευσπλαχνίας μου πασχίζεις να τον αρπάξεις και να τον καταπιείς; Έχεις να παρουσιάσεις αμαρτήματα τόσα  που να ζυγίζουν βαρύτερα από το πολύτιμο αίμα που έχυσα γι' αυτόν επάνω στον σταυρό; Μάθε ότι η σταύρωση και ο θάνατος μου συγχώρησαν τις αμαρτίες του. Και εσύ βέβαια, όταν αυτός πηγαίνει στην αμαρτία, δεν τον διώχνεις, αλλά τον δέχεσαι με χαρά και δεν τον αποστρέφεσαι, ούτε τον εμποδίζεις, γιατί ελπίζεις να τον κερδίσεις. Εγώ λοπόν, που είμαι τέτοιος σπλαχνικός και φιλάνθρωπος, που έδωσα εντολή στον κορυφαίο μου απόστολο Πέτρο να συγχωρεί ως εβδομήντα φορές το επτά αυτόν που αμαρτάνει καθημερινά, άραγε δεν θα συγχωρήσω και δεν θα τον σπλαχνιστώ; Ναι, σου λέω· και επειδή  καταφεύγει σ' εμένα, δεν θα τον αποστραφώ, ώσπου να τον πάρω δικό μου· γιατί εγώ για τους αμαρτωλούς σταυρώθηκα και γι' αυτούς άπλωσα τα άχραντα χέρια μου, έτσι ώστε όποιος θέλει να σωθεί, να καταφεύγει σ' εμένα και σώζεται. Κανέναν δεν αποστρέφομαι  ούτε διώχνω· ακόμη και μύριες φορές τη μέρα να αμαρτήσει κάποιος και μύριες φορές να έρθει σ' εμένα, δεν θα φύγει λυπημένος. Γιατί δεν ήρθα να καλέσω σε μετάνοια τους ενάρετους αλλά τους αμαρτωλούς».

Μόλις ακούστηκαν αυτά τα λόγια, ο διάβολος έμεινε στη θέση του τρέμοντας, χωρίς να μπορεί να φύγει. Και ακούστηκε πάλι η φωνή: « Άκουσε, απατεώνα, και σχετικά με αυτό που είπες, ότι δηλαδή είμαι άδικος. Γιατί εγώ είμαι δίκαιος σε όλους, και σε όποια κατάσταση βρω κάποιον, σύμφωνα με αυτή τον κρίνω. Δες, λοιπόν· αυτόν τον βρήκα τώρα σε μετάνοια και επιστροφή, πεσμένο μπροστά στα πόδια μου και νικητή σου. Θα τον πάρω λοιπόν και θα σώσω την ψυχή του, επειδή δεν απελπίστηκε για τη σωτηρία του. Και εσύ, βλέποντας την τιμή που του κάνω, να σουβλιστείς από τον φθόνο σου και να καταντροπιαστείς».

Και όπως ήταν ο αδελφός πεσμένος μπρούμυτα και θρηνούσε, παρέδωσε την ψυχή του· και αμέσως ήρθε οργή μεγάλη σαν φωτιά και έπεσε επάνω στον σατανά και τον κατέκαιγε. Από αυτό λοιπόν ας μάθουμε, αδελφοί, την άμετρη ευσπλαχνία και φιλανθρωπία του Θεού και πόσο καλό Κύριο έχουμε, και ποτέ να μην απελπιστούμε ή να αμελήσουμε τη σωτηρία μας.

Κάποιος άλλος πάλι που μετανόησε μετά την αμαρτία αποσύρθηκε στην ησυχία· συνέβη όμως τότε να χτυπήσει σε πέτρα και να πληγωθεί στο πόδι, και τόσο αίμα να τρέξει από την πληγή, ώστε να ξεψυχήσει από τον αιμοραγία. Ήρθαν λοιπόν οι δαίμονες θέλοντας να πάρουν την ψυχή του· και τους λένε οι άγγελοι: «Κοιτάξτε στην πέτρα και δείτε το αίμα του που έχυσε για τον Κύριο». Και με αυτό που είπαν οι άγγελοι, αφέθηκε ελεύθερη η ψυχή.

Σε κάποιον αδερφό που έπεσε σε αμαρτία, παρουσιάστηκε ο σατανάς και είπε: «Δεν είσαι χριστιανός». Ο αδελφός του αποκρίθηκε: «όποιος και να είμαι, πάντως είμαι καλύτερός σου». Ο σατανάς είπε πάλι: «Σου λέω, θα πας στηνκόλαση». Και ο αδελφός του απάντησε: «Δεν είσαι εσύ κριτής μου ούτε ο Θεός μου». Έτσι ο σατανάς έφυγε άπρακτος, ενώ ο αδελφός έδειξε ειλικρινή μετάνοια στον Θεό και έγινε άξιος.

Ένας αδελφός που είχε κυριευθεί από λύπη, ρώτησε κάποιον γέροντα:  «Τι να κάνω; Οι λογισμοί μου λένε ότι άδικα απαρνήθηκα τον κόσμο και ότι δεν μπορώ να σωθώ». Και ο γέροντας αποκρίθηκε:  «Ακόμη και αν δεν μπορούμε να μπούμε στη Γη της επαγγελίας, μας συμφέρει να αφήσουμε τα κόκκαλα μας στην έρημο παρά να γυρίσουμε πίσω στη Αίγυπτο».

Άλλος αδελφός ρώτησε τον ίδιο γέροντα: «Πάτερ, τι εννοεί ο προφήτης όταν λέει: '' Δεν υπάρχει γι' αυτό σωτηρία από τον Θεό του'';» και ο γέροντας είπε: «Εννοεί τους λογισμούς της απελπισίας που σπέρνονται από τους δαίμονες σε αυτόν που αμάρτησε και του λένε· ''Δεν υπάρχει πια για σένα σωτηρία από τον Θεό'', και προσπαθούν να τον γκρεμίσουν στην απελπισία. Αυτούς πρέπει κανείς να τους αντιμάχεται λέγοντας· '' Καταφύγιό μου είναι ο Κύριος, και αυτός θα ελευθερώσει από την παγίδα τα πόδια μου''».

Κάποιος από τους πατέρες διηγήθηκε ότι στην Θεσσαλονίκη υπήρχε ένα ασκητήριο παρθένων. Μία από αυτές, από ενέργεια του κοινού εχθρού, έφυγε από το μοναστήρι και έπεσε σε πορνεία, και έμεινε στο πάθος αυτό αρκετό καιρό. Κάποτε όμως, με τη βοήθεια του φιλάνθρωπου Θεού, μετανόησε και γύρισε στο κοινόβιό της. Και φτάνοντας μπροστά στην πύλη, έπεσε νεκρή.

Ο θάνατός της αποκαλύφθηκε σε κάποιον άγιο, ο οποίος είδε τους αγίους αγγέλους που ήρθαν να πάρουν την ψυχή της, και δαίμονες που τους ακολουθούσαν. Στον διάλογο που έγινε μεταξύ τους, οι άγιοι άγγελοι έλεγαν ότι γύρισε με μετάνοια. Οι δαίμονες πάλι αντέλεγαν: «Τόσο καιρό είναι υποδουλωμένη σ' εμάς και είναι δική μας· άλλωστε δεν πρόλαβε ούτε να μπει στο κοινόβιο, και πώς λέτε ότι μετανόησε;» και είπαν οι άγγελοι: «Από τη στιγμή που είδε ο Θεός την πρόθεσή της να έχει κλίση στον σκοπό αυτό, δέχτηκε τη μετάνοιά της· και η μετάνοια βέβαια ήταν στην εξουσία της, λόγω του σκοπού που έβαλε, η ζωή της όμως ήταν στην εξουσία του Κυρίου του σύμπαντος». Με τα λόγια αυτά ντροπιάστηκαν οι δαίμονες και έφυγαν. Και αυτός που είδε την αποκάλυψη, τη διηγήθηκε στους παρόντες.

Ο αββάςΑλώνιος είπε ότι,ανθέλει ο άθνρωπος, μπορεί από το πρωί ως το βράδι να φτάσει σε θεία μέτρα.

 Ένας αδελφός ρώτησε τον αββάΜωυσή: «Έστω ότι κάποιος δέρνει τον δούλο του για κάποιο σφάλμα που έκανε· τι θα πει ο δούλος;». Αποκρίθηκε ο γέροντας: «Αν  είναι δούλος καλός, θα πει· ''Σπλαχνίσου με έσφαλα''».  «Δεν λέει τίποτε άλλο;» ξαναρώτησε ο αδελφός. «Τίποτε», απάντησε ο γέροντας· «γιατί από τη στιγμή που θα αναγνωρίσει το σφάλμα του και θα πει ότι έσφαλε, αμέσως τον σπλαχνίζεται ο κύριος του».

Κάποιος αδελφός είπε στον αββά Ποιμένα: «Αν πέσω σε αξιοδάκρυτο παράπτωμα, με κατατρώει ο λογισμός μου και με κατηγορεί που έπεσα». Ο γέροντας απάντησε: «Αν, την ώρα που  άνθρωπος πέσει σε σφάλμα, πει ''αμάρτησα'', αμέσως παύει ο λογισμός».

Κάποιας νέας, που λεγόταν Ταϊσία, πέθαναν οι γονείς και έμεινε ορφανή. Αυτή τότε μετέτρεψε το σπίτι της σε ξενώνα των πατέρων της Σκήτης και για πολύ καιρό τους δεχόταν και τους φιλοξενούσε. Όταν όμως ξόδεψε όσα είχε, άρχισε να στερείται. Την πλησίασαν τότε άνθρωποι διεστραμμένοι και την έβγαλαν από τον καλό δρόμο. Και ζούσε πλέον αμαρτωλά,. Έτσι που κατάντησε και στην πορνεία.

Όταν το έμαθαν οι πατέρες, λυπήθηκαν πάρα πολύ και κάλεσαν τον αββά Ιωάννη τον Κολοβό και του είπαν: «Ακούσαμε για την τάδε αδελφή ότι ζει στην αμαρτία. Αυτή, όταν μπορούσε, είχε δείξει αγάπη σ' εμάς· ας τη βοηθήσουμε και εμείς τώρα, όπως μπορούμε. Κάνε λοιπόν τον κόπο να πας σε αυτήν και με σοφία που σου έδωσε ο Θεός, φρόντισε για τη διόρθωση της».

Πήγε λοιπόν ο γέροντας σε αυτήν, και είπε στη γριά που φύλαγε στην πόρτα: «Πες στην κυρία σου ότι ήρθα». Εκείνη τον έδιωξε λέγοντας: «Εσείς παλιά της τα φάγατε όλα και τώρα είναι φτωχή». Ο γέροντας επέμενε: «Πες της, και θα δει πολύ καλό από εμένα». Ανέβηκε λοιπόν η γριά και ανέφερε στη νέα για τον γέροντα. Ακούγοντας την εκείνη είπε: «Αυτοί οι μοναχοί όλο γυρίζουν κατά την Ερυθρά Θάλασσα και βρίσκουν μαργαριτάρια». Στολίστηκε λοιπόν, κάθισε στο κρεβάτι και είπε στη θυρωρό: «Φέρε τον εδώ».

Όταν μπήκε ο αββάς Ιωάννης, κάθισε κοντά της και, κοιτώντας την στο πρόσωπο, της είπε: «Τι σε έκανε να απορρίψεις τον Ιησού, ώστε να φτάσεις σε αυτή την κατάσταση;» Αυτή, ακούγοντας τα λόγια του, πάγωσε· και ο γέροντας, σκύβοντας το κεφάλι, άρχισε να κλαίει πικρά. «Αββά, γιατί κλαις;» τον ρώτησε. Αυτός σήκωσε λίγο το κεφάλι του, και σκύβοντας πάλι είπε: «Βλέπω τον σατανά να χορεύει στο πρόσωπο σου, και πως να μην κλάψω;» «Υπάρχει μετάνοια, αββά;» ρώτησε η κόρη. «Ναι», της είπε ο γέροντας. Και εκείνη πρόσθεσε: «Πάρε με, όπου νομίζεις». «Πάμε», είπε ο γέροντας, και αυτή αμέσως σηκώθηκε να τον ακολουθήσει. Ο γέροντας παρατήρησε ότι δεν άφησε καμιά παραγγελία για το σπίτι της και θαύμασε.

Κοντεύοντας στην έρημο, τους πρόλαβε το βράδυ. Και ο γέροντας της ετοίμασε ένα μικρό προσκέφαλο, το σταύρωσε και της είπε να κοιμηθεί εκεί. Έκανε έπειτα και για τον εαυτό του πιο πέρα και αφού τελείωσε τις προσευχές του πλάγιασε και αυτός.

Τα μεσάνυχτα ξύπνησε και βλέπει κάτι σαν δρόμο από φως να ξεκινά από αυτήν και να καταλήγει στον ουρανό, και είδε τους αγγέλους του Θεού να ανεβάζουν την ψυχή της. Σηκώθηκε, πλησίασε και τη σκούντηξε με το πόδι. Όταν κατάλαβε ότι ήταν νεκρή, γονάτισε με το πρόσωπο στη γη και παρακαλούσε τον Θεό. Και άκουσε μια φωνή να του λέει ότι η μία ώρα της μετανοίας της έγινε δεκτή περισσότερο από τη μετάνοια πολλών άλλων, που διαρκεί πολύν καιρό αλλά δεν έχει θέρμη.



Του Αγίου Εφραίμ (Νέας Μάκρης)

Ηχος α΄. Της ερήμου πολίτης.
Εν όρει των Αμώμων ώσπερ ήλιος έλαμψας, και μαρτυρικώς, θεοφόρε, προς θεόν εξεδήμησας, βαρβάρων υποστας επιδρομάς, Εφραίμ Μεγαλομάρτυς του Χριστού, δια τούτο αναβλύζεις χάριν αεί, τοις ευλαβώς βοώσι σοι, δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν ιάματα.

Μεγαλυνάριον

Βίω διαλάμπων ασκητικώ, εν όρει Αμώμων, ηγωνίσω μαρτυρικώς, και θαυμάτων χάριν, θέοθεν εκομίσω, Εφραίμ Οσιομάρτυς, Αγγέλων σύσκηνε.


Η ΠΙΣΤΗ....ΣΩΖΕΙ!!!!!!!!!.....