Animated - Angels Pictures, Images and Photos

Τετάρτη 7 Μαΐου 2014

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΕ 5 ΦΑΣΕΙΣ (NTR)





Mια ξεχωριστή γυναίκα που έχει γυρίσει όλο τον κόσμο η Bronnie Ware. Μέσα από τις συζητήσεις της με ηλικιωμένους σε οίκους ευγηρίας μας λέει για ποια πράγματα κυρίως μετάνιωσαν αυτοί οι άνθρωποι ένα βήμα πριν το θάνατο.
1. Μακάρι να είχα το θάρρος να ζήσω τη ζωή μου όπως ήθελα και όχι όπως μου επέβαλαν
Αυτό το λένε οι περισσότεροι άνθρωποι όταν συνειδητοποιούν ότι η ζωή τους έχει σχεδόν τελειώσει και κοιτούν στο παρελθόν είναι εύκολο να δουν πόσα όνειρα έμειναν ανεκπλήρωτα Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν εκπλήρωσαν ούτε τα μισά από όσο είχαν ονειρευτεί.
Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν να προσπαθήσετε να εκπληρώσετε μερικά από τα όνειρά σας στην πορεία. Από τη στιγμή που αρρωστήσεις είναι πολύ αργά. Η υγεία φέρνει μια ελευθερία που πολύ λίγοι συνειδητοποιούν, έως ότου έρθει ο καιρός και δεν την χάνουν.
2. Μακάρι να μην εργαζόμουν τόσο σκληρά
Αυτό το λένε κυρίως άνδρες ασθενείς. Είναι όλοι αυτοί που δεν πρόλαβαν να χαρούν τα παιδιά τους, δεν κατάφεραν να τα πάρουν μια αγκαλιά, να τα μεγαλώσουν, να χαρούν την εφηβεία τους. Είναι όλοι αυτοί που δεν έψαξαν αγάπη από το σύντροφό τους.
Η Bronnie από την πλευρά της μας συμβουλεύει να απλοποιήσουμε τον τρόπο ζωής μας κάνοντας συνειδητές επιλογές στην πορεία. Δημιουργώντας περισσότερο χώρο στη ζωή σας, γίνεστε πιο ευτυχισμένοι και πιο ανοικτοί σε νέες ευκαιρίες.
3. Μακάρι να είχα το θάρρος να εκφράσω τα συναισθήματά μου
Πολλοί άνθρωποι δεν εκφράζουν τα συναισθήματά τους, προκειμένου να διατηρήσουν ισορροπίες με τους άλλους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να είμαστε μέτριοι ως οντότητες. Υπάρχουν πολλές ασθένειες που σχετίζονται με την πικρία και τη δυσαρέσκεια.
Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τις αντιδράσεις των άλλων. Ωστόσο όταν αλλάζετε τον τρόπο επικοινωνίας μιλώντας ειλικρινά, θα θέσετε τις σχέσεις σε ένα εντελώς νέο και υγιές επίπεδο.
4. Μακάρι να είχα διατηρήσει επαφή με τους φίλους μου
Συχνά δεν συνειδητοποιούμε τα πραγματικά οφέλη της φιλίας. Ο πολυάσχολος τρόπος ζωής φθείρει τη φιλία. Αυτό όμως που μένει στο τέλος είναι αυτό γι' αυτό διαφυλάξετε την ως κόρη οφθαλμού.
5. Μακάρι να είχα αφήσει τον εαυτό μου να είναι πιο ευτυχισμένος
Πολλοί δεν είχαν αντιληφθεί μέχρι το τέλος της ζωής τους ότι η ευτυχία είναι μια επιλογή. Είχαν μείνει κολλημένοι σε παλιά πρότυπα και συνήθειες. Ο φόβος της αλλαγής τους έκανε να προσποιούνται ακόμα και στον ίδιο τους το εαυτό.

ΧΩΡΙΕΣ..???ΑΛΛΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ!!!!!(NTR)




ΧΩΡΙΣΕΣ…ΠΟΝΕΣΕΣ…ΥΠΕΦΕΡΕΣ… και όμως….ΤΑ…ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ!!!!!

Θα σας αναφερω μια ιστορια μιας φιλης ~~που μπορει κι εσεις να εχετε περασει~~τη ζωη της αμεσως μετα το διαζυγιο....
  
~~~Όλη μου η ζωή(μου ανεφερε)... κατέρρευσε λίγο μετά το διαζύγιο, όταν βρέθηκα να ζω στο όριο της φτώχιας. Εκεί που ζούσα μια κανονική μεσοαστική ζωή και μεγάλωνα τα πέντε μου παιδιά στο σπίτι, μείναμε και οι 6 άστεγοι και με μόλις 60 ευρώ στο τραπεζικό μας λογαριασμό. Είχα δεί πολλούς φίλους να παίρνουν διαζύγιο και επειδή είχα πάρει και εγώ πρίν από εκείνους, ήξερα τη διαδικασία και τη καταλάβαινα. 
Όταν αποφασίζεις να χωρίσεις, προσλαμβάνεις δικηγόρο, βάζεις με τον/τη πρώην σύζυγο όλα τα οικονομικά σας στο τραπέζι, τα μοιράζετε και ύστερα προχωράτε ο καθένας μόνος του περισσότερο ελεύθερος αλλά και περισσότερο «φτωχός». 
Για μένα όμως τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά.
 Όταν εγώ και ο άντρας μου χωρίσαμε, παραδέχτηκε ότι σε όλη τη διάρκεια του γάμου μας, δεν ήταν και πολύ ειλικρινής με τα οικονομικά μας. 
Για την ακρίβεια, όλα μας τα λεφτά είχαν κάνει φτερά....
Θα μου πείτε «Καλά εσύ δεν το ήξερες;». Όχι δεν το ήξερα. 
Ο άντρας μου ήταν διευθυντής στο οικονομικό τμήμα μιας εταιρίας και λόγω επαγγελματικής εμπειρίας, τον εμπιστευόμουν οπότε και τον άφησα να διαχειρίζεται όλα τα οικονομικά μας. 
Εξάλλου ήμουν πολύ απασχολημένη να μεγαλώνω 5 παιδιά και να φροντίζω το σπίτι και το μόνο που έκανα όσον αφορά τα χρήματα, ήταν απλώς να τα ξοδεύω συνετά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που μου έδειξε το χαρτί με τις ανύπαρκτες οικονομίες μας. 
Ήταν τότε που ένιωσα τη γή να χάνεται κάτω από τα πόδια μου. 
Πολύ σύντομα θα γινόμουν μια μόνη μαμά με πέντε παιδιά και με μηδενική υποστήριξη, χωρίς καμία καριέρα ή δουλειά στην οποία θα μπορούσα να στραφώ για να ζήσω και δεν ήξερα τι να κάνω. 
Ήμουν χαμένη. Και όχι μόνο. Ήμουν και πανικοβλημένη. Και θυμωμένη.
 Και έκλαιγα από τη στιγμή που μου το είπε μέχρι που έφτασα στο σπίτι. Έπρεπε να δω τι θα κάνω και σύντομα. 
Στην αρχή προσφέρθηκαν οι γονείς μου να μας στηρίξουν. 
Μείναμε μαζί τους τα πρώτα δύο χρόνια και ειδικά ο πατέρας μου, ανέλαβε όλα τα έξοδα των παιδιών. 
Τα παιδιά μου το δέχθηκαν καλά διότι αγαπούσαν τους γονείς μου, φαίνονταν δηλαδή να προσαρμόζονται. 
Ο μόνος που δεν μπορούσε να προσαρμοστεί ήμουν εγώ. Δυσκολεύτηκα πολύ να το χωνέψω. 
Το να γυρίζω πίσω στο πατρικό μου μετά από 24 χρόνια που έμενα μόνη μου, ήταν μεγάλο χαστούκι. 
Έπρεπε να παλέψω όχι μόνο με τη κατάθλιψη που ήταν αναμενόμενο να εμφανιστεί, αλλά και με ένα δύσκολο διαζύγιο το οποίο ο πρώην άντρας μου και ο επιθετικός δικηγόρος του, ήθελαν πάση θυσία να κερδίσουν.
 Από την άλλη, και οι γονείς μου δυσκολεύονταν να προσαρμοστούν. 
Εκεί που ήταν οι δυο τους και φρόντιζαν μόνο για τους εαυτούς τους, έπρεπε να αναλάβουν μια ολόκληρη οικογένεια και τα έξοδά της, κάτι που σίγουρα δεν ονειρεύονταν ότι θα ζούσαν στα 60 τους. 
Όσο έψαχνα δουλειά ενώ παράλληλα έκανα ότι δουλειά του ποδαριού έβρισκα για να συνεισφέρω έστω και λίγα χρήματα, δεν μπορούσα με τίποτα να αποφύγω τις κρίσεις πανικού και την απελπισία στη νέα μου ζωή. 
Πολλές φορές ένιωσα ότι χάνω τον κόσμο, ότι πέθαινα. 
Σήμερα όμως είμαι περήφανη που μπορώ και ζω τα παιδιά μου. 
Βρήκα μια καλή δουλειά και δεν φοβάμαι πια τι θα ξημερώσει, όχι μόνο λόγω της δουλειάς, αλλά επειδή βρήκα και τη δύναμη μέσα μου.
Εάν έμαθα κάτι από όλα όσα πέρασα, είναι να πιστεύεις στον εαυτό σου και μόνο σε αυτόν. 
Να πιστεύεις στις ικανότητές σου και να μην στηρίζεσαι στους άλλους, ακόμη και αν σ’ αυτούς ανήκει ο ίδιος ο άνθρωπός σου.
 Κάτι άλλο που έμαθα είναι ότι στον πανικό, πρέπει να κρατάς το μυαλό σου στη θέση του για να μπορέσεις να προχωρήσεις και να μην τρελαθείς.
Όταν μετακόμισα με τους γονείς μου, η γυναίκα του αδερφού μου, μου έκανε δώρο μια κούπα που έγραφε «Πίστεψε σε σένα». Θα μου πείτε ότι είναι θεωρητικό, αλλά μπορεί να γίνει πραγματικότητα. 
Εάν δεν πιστέψετε σε εσάς, γιατί να πιστέψουν οι άλλοι σε εσάς; Κάτι άλλο που πρέπει να κάνετε είναι να βάζετε μικρούς στόχους. 
Να δώσετε χρόνο και χώρο στον εαυτό σας και να μην τα περιμένετε όλα εδώ και τώρα.
Ξεκινήστε από το να βάλετε πλυντήριο μέχρι να στείλετε βιογραφικά ή να ανοίξετε το p.c σας και να γράφετε σε αυτό.
Ό,τι θα σας βοηθήσει να νιώσετε καλύτερα και να μπείτε ξανά στους ρυθμούς σας.
Ένα ακόμη βασικό κομμάτι στη φάση του διαζυγίου, είναι η προσεκτική επιλογή των φίλων.
Ανθρώπων δηλαδή που σας καταλαβαίνουν, που σας στηρίζουν και σας ενθαρρύνουν, που πιστεύουν σε εσάς και δεν σας κρίνουν. Δυστυχώς στο διαζύγιο, γίνονται πολλά ξεκαθαρίσματα στις σχέσεις των ανθρώπων κυρίως με τους φίλους τους, αλλά το θετικό είναι ότι στο τέλος, μένουν στη ζωή σας οι άνθρωποι που πραγματικά αξίζουν.
Μη ντραπείτε να ζητήσετε βοήθεια και μην περιμένετε να φτάσετε στο αμήν για να πείτε σε κάποιον τι χρειάζεστε.
Μπορεί να είστε περήφανοι, αλλά βάλτε λίγο τον εαυτό σας στη θέση των ανθρώπων που σας αγαπούν: 
Εάν κάποιο από τα αγαπημένα σας πρόσωπα, είχε ανάγκη, δεν θα θέλατε να το βοηθήσετε;
 Θα θέλατε να σας αποκλείσει και να περνάει το <<ζόρι >>του μόνο του χωρίς εσείς να ξέρετε τίποτα γι’ αυτό;
Μη φοβάστε να παραδεχτείτε ότι αντιμετωπίζετε προβλήματα και μη διστάσετε να ζητήσετε βοήθεια. Είναι ανθρώπινο.
 Όπως ανθρώπινα είναι και τα συναισθήματά σας.
 Μην τα θάβετε.
 Με το να τα θάβετε δεν τα εξαφανίζετε, ίσα ίσα συμβάλλετε στο να εμφανιστούν αργότερα, σε πιο έντονη μορφή.

 «Όταν έχετε θυμό μέσα σας, είναι σαν να πίνετε δηλητήριο και να περιμένετε να πεθάνει ο άλλος».

Ο θυμός είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα που θα το νιώσετε και θα το ξανανιώσετε.

 Το πρόβλημα είναι όταν ριζώνει και δεν σας αφήνει να

 δείτε καθαρά!!!!

ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ ...Η... ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ;(NTR)





ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ Ή ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ;
ΤΙ ΜΑΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΟΥΝ ΟΙ ΓΕΡΟΝΤΕΣ
π.ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΚΑΙ π. ΠΑΪΣΙΟΣ

Για να θεραπευθούν τα διάφορα ψυχικά-ψυχολογικά νοσήματα, θα πρέπει να απομακρυνθούν τα πνευματικά τους αίτια, που είναι τα πάθη (με κυρίαρχο τον εγωισμό) καθώς και οι δαίμονες με τις ενέργειές τους.
«Τι θα πει άγχος, νεύρα, ψυχασθένειες;» ερωτούσε ο π. Πορφύριος.
Και απαντούσε: «Εγώ πιστεύω ότι υπάρχει διάβολος σ’ όλα αυτά. Δεν υποτασσόμεθα στον Χριστό με αγάπη. Μπαίνει ο διάβολος και μας ανακατεύει»[
Αυτά βέβαια (τα πάθη και οι δαίμονες) δεν απομακρύνονται με χάπια ούτε με ηλεκτροσόκ, αλλά με το μυστήριο της Γενικής Εξομολόγησης. Ο άνθρωπος θα πρέπει να εξομολογηθεί με ειλικρίνεια τα αμαρτήματα όλης του της ζωής, τα κύρια γεγονότα που την σημάδεψαν, καθώς και το πως εκείνος τα αντιμετώπισε, όπως δίδασκε ο θεοφώτιστος Γέροντας Πορφύριος
Ο Γέροντας Παΐσιος, επίσης, «ενώ συνιστούσε στους ασθενείς να συμβουλεύονται χριστιανούς ιατρούς –«διότι τους φωτίζει ο Θεός» κατά το λόγιό του– είχε εκφράσει επανειλημμένως την απαρέσκειά του προς τα «ψυχολογικά» βιβλία, αλλά και προς αυτήν την ίδια την «ψυχολογία» και την «ψυχιατρική», η οποία ασκείται από επιστήμονες και ιατρούς, οι οποίοι δεν πιστεύουν στην ύπαρξη της ανθρώπινης ψυχής, όπως την δέχεται η θεολογία της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας. Όντας ο ίδιος βαθύς γνώστης, Χάριτι Θεού, του μυστηρίου της ενοικούσης στον άνθρωπο λογικής και νοεράς ψυχής, των φυσιολογικών αλλά και των παθολογικών εκδηλώσεών της, στενοχωριόταν και υπέφερε πολύ, όταν έβλεπε τις βαριές αστοχίες και τα λάθη στην αντιμετώπιση των ασθενών αυτών, τα οποία είχαν σοβαρότατες συνέπειες για τον ασθενή και το περιβάλλον του.
Δεδομένου δε ότι οι πλείστοι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι της ψυχιατρικής θεωρούν ότι τα «ψυχικά φαινόμενα» έχουν μόνον βιολογικό υπόβαθρο –θεώρηση, η οποία συνιστά άρνηση της ύπαρξης άυλης, νοερής και λογικής ψυχής στον άνθρωπο– ήταν πολύ επιφυλακτικός η αρνητικός για πολλές «θεραπείες» που εφάρμοζαν οι προαναφερθέντες ψυχίατροι.
Ο Γέροντας Παΐσιος, συμφωνώντας με τον Γέροντα Πορφύριο θεωρούσε ότι τα αίτια των περισσοτέρων ψυχικών ασθενειών είναι πνευματικά και ότι τα «ψυχοφάρμακα» δεν θεραπεύουν, αλλά έχουν μόνον κατασταλτικό χαρακτήρα, και ότι είναι δυνατόν να χρησιμοποιούνται με φειδώ σε περιπτώσεις πασχόντων «ψυχασθενών», έως ότου καταστή εφικτή η επικοινωνία με αυτούς»
Κατόπιν η συμβολή του μυστηρίου της Γενικής Εξομολόγησης είναι καθοριστική για την οριστική και ολοκληρωτική ψυχική-πνευματική θεραπεία με την Θεία Χάρη.
Είθε να παύσει ο αποπροσανατολισμός του σύγχρονου ανθρώπου, που τείνει να υποκαταστήσει τον Πνευματικό με τον ψυχολόγο η τον ψυχίατρο και ο οποίος μάταια αναζητεί την ψυχική του θεραπεία εκεί που δεν υπάρχει.
«Πάνε να ηρεμήσουν οι άνθρωποι», παρατηρεί ο Γέρων Παΐσιος, «είτε με ηρεμιστικά είτε με θεωρίες γιόγκα, και την πραγματική ηρεμία, που έρχεται, όταν ταπεινωθή ο άνθρωπος, δεν την επιδιώκουν, για να έρθη η θεία παρηγορία μέσα τους»
Η αληθινή ηρεμία έρχεται με την Θεία Χάρη, η οποία προσλαμβάνεται από τους ταπεινούς. «Η εξωτερική μόρφωση με το άγχος», επισημαίνει πάλι ο σοφός Γέροντας, «οδηγεί καθημερινώς εκατοντάδες ανθρώπων (ακόμη και μικρά παιδιά με άγχος!) στις ψυχαναλύσεις και στους ψυχιάτρους και κτίζει συνεχώς Ψυχιατρεία και μετεκπαιδεύει ψυχιάτρους, ενώ πολλοί ψυχίατροι ούτε Θεό πιστεύουν ούτε ψυχή παραδέχονται. Επομένως, πως είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να βοηθήσουν ψυχές, αφού και οι ίδιοι είναι γεμάτοι από άγχος; Πως είναι δυνατόν ο άνθρωπος να παρηγορηθή αληθινά, αν δεν πιστέψη στον Θεό και στην αληθινή ζωή, την μετά θάνατον, την αιώνια; Όταν συλλάβη ο άνθρωπος το βαθυτερο νόημα της ζωής της αληθινής, τότε φεύγει όλο το άγχος του και έρχεται η θεία παρηγορία, και θεραπεύεται. Αν πήγαινε κανείς στο Ψυχιατρείο και διαβαζε στους ασθενείς τον Αββά Ισαάκ, θα γίνονταν καλά όσοι πιστεύουν στον Θεό, γιατί θα γνώριζαν το βαθύτερο νόημα της ζωής»
Η θεραπεία υπάρχει μόνο στο αληθινό Ψυχιατρείο, την Ορθόδοξη Εκκλησία, και παρέχεται δωρεάν από τον Ιατρό των ψυχών και των σωμάτων μας, τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό.
Το θέμα των παθών, των αποτελεσμάτων τους, καθώς και της θεραπείας των είναι τεράστιο και φυσικά δεν μπορούμε να το εξαντλήσουμε. Ταπεινά θα τραβήξουμε κάποιες πινελιές για να βοηθηθούμε όλοι στον καθημερινό πνευματικό μας αγώνα, έχοντας μία όσο το δυνατόν πληρέστερη εικόνα για τα πάθη και τα αποτελέσματά τους, με κυρίαρχα την λύπη και την κατάθλιψη.
Ο αγώνας αφορά στον αγιασμό του «σκεύους» μας, της ψυχής και του σώματός μας.
Η ψυχική-πνευματική υγεία και σωτηρία έχει τεράστιο αντίκτυπο στο σώμα.
Διότι ό,τι σχετίζεται με την ψυχή σχετίζεται και με το σώμα, το οποίο ουδόλως απαξιώνεται μέσα στην Ορθοδοξία.

Το ΔΙΚΙΟ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ ...η...το ΑΔΙΚΟ (NTR)


 

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό δύο αδελφοί που τσακώνονταν 
ποιος κυβερνάει τον κόσμο, το δίκιο ή το άδικο. 

Το δίκιο, έλεγε ο μικρός, το άδικο, έλεγε ο μεγάλος, και κάποια στιγμή ο μικρός εκνευρίστηκε κι είπε στον μεγάλο: 


«Ξέρεις κάτι; Θα βάλουμε στοίχημα και θα κρίνει ο δεσπότης, 

κι αν κυβερνάει το ***δίκιο*** θα σου βγάλω τα μάτια, 

αν κυβερνάει το ***άδικο*** θα μου βγάλεις εσύ τα μάτια». 


Ο μεγάλος δέχτηκε και ξεκίνησαν να ρωτήσουν το δεσπότη. 


Στο δρόμο αντάμωσαν ένα γέρο και του είπαν: 

«Άκου, παππούλη, θέλουμε να σε ρωτήσουμε κάτι»


κι αυτός αποκρίθηκε:

«Αν με ρωτήσετε, θα σας απαντήσω»


Τον ρώτησαν λοιπόν: 

«Ποιος κυβερνάει τον κόσμο, το δίκιο ή το άδικο»


κι ο γέρος απάντησε: 

«Το άδικο, παλικάρια μου»


«Τ' ακούς, μικρέ;» είπε τότε ο μεγάλος αδελφός,

«έλα τώρα να σου βγάλω τα μάτι».


Αλλά ο μικρός απάντησε: 

«Η συμφωνία μας ήταν ν' αποφασίσει ο δεσπότης, όχι αυτός ο γέρος». 


Συνέχισαν λοιπόν το δρόμο τους ώσπου αντάμωσαν 

έναν καλόγερο και του είπαν: 

«Άγιε πατέρα, θέλουμε να σε ρωτήσουμε κάτι»

κι αυτός αποκρίθηκε: 

«Αν με ρωτήσετε θα σας απαντήσω».


Τον ρώτησαν λοιπόν: 

«Πες μας, ποιος κυβερνάει τον κόσμο, το δίκιο ή το άδικο»


κι αυτός απάντησε: 

«Το άδικο»


Φώναξε τότε ο μεγάλος αδελφός. 

«Τ' ακούς, μικρέ; Έλα τώρα να σου βγάλω τα μάτια»


Αλλά ο μικρός του αντιγύρισε: «Θα κρίνει ο δεσπότης και κανένας άλλος»


Έφτασαν τέλος στο δεσπότη, τον προσκύνησαν και τον ρώτησαν: 

«Ποιος κυβερνάει τον κόσμο, Δέσποτα; Το δίκιο ή το άδικο»


κι ο δεσπότης απάντησε: 

«Το άδικο»


Είπε τότε ο μεγάλος αδελφός στον μικρό: 

«Κάτσε τώρα να σου βγάλω τα μάτια», 


κι ο μικρός αποκρίθηκε: 

«Πάμε ως εκείνο το πηγάδι, να κάτσω εκεί και να ζητιανεύω ψωμί απ' τους περαστικούς, για να μην πεθάνω απ' την πείνα.


Πήγαν λοιπόν μαζί στο πηγάδι, που το ίσκιωνε ένας μεγάλος πλάτανος, κι εκεί ο μεγάλος αδελφός έβγαλε τα μάτια του μικρού κι έφυγε. 


Ο μικρός αδελφός αφού κάθισε εκεί κάμποση ώρα, πείνασε πολύ κι είπε μέσα του: «Πριν πεθάνω απ' την πείνα, καλύτερα να σκαρφαλώσω στο δέντρο και να φάω φύλλα». 

Καθώς λοιπόν καθόταν πάνω στο δέντρο κι έτρωγε τα φύλα του, νύχτωσε και μαζεύτηκαν από κάτω βελζεβούληδες, κι ο γεροντότερος απ' αυτούς ρώτησε τον νεότερο: 

«Τι έκανες σήμερα;» 

«Διαόλισα δυο αδελφούς, που ο ένας έλεγε πως βασιλεύει το άδικο κι ο άλλος το δίκιο, και χόλιασα τον μεγάλο τόσο πολύ που έβγαλε τα μάτια του μικρού».


Τότε ο γερο-διάβολος ρώτησε τον δεύτερο διάβολο: 

«Κι εσύ τι έκανες;» 

Αυτός απάντησε: 

«Εγώ διαόλισα δυο άλλους αδελφούς, που πρώτα ζούσαν μονοιασμένοι, κι άρχισαν να τσακώνονται για ένα κλήμα που ανήκει και στους δύο. Τους πήρα το τσαπί για να μην μπορούν να κόψουν το κλήμα, κι ελπίζω αύριο να σκοτώσουν ο ένας τον άλλο». 


Τότε ο γεροδιάβολος ρώτησε τον τρίτο διάβολο τι είχε καταφέρει, κι αυτός απάντησε: «Αναποδογύρισα το παιδί στην κοιλιά της βασίλισσας, 

για να μην μπορεί η βασίλισσα να γεννήσει και να πεθάνει».


Ήρθε τότε η σειρά του τέταρτου διάβολου, που ήταν κουτσός, κι όταν ο διάβολος τον ρώτησε τι είχε κάνει, αυτός απάντησε: 

«Δεν έκανα τίποτα».


Τον άρπαξαν τότε οι άλλοι και τον έδειραν κι αυτός θύμωσε τόσο πολύ που φώναξε: «Μακάρι να έρθει εδώ ο άνθρωπος που έχασε το φως του και να πάρει απ' αυτή τη στάχτη, να την ανακατέψει με το νερό του πηγαδιού και ν' αλείψει τα μάτι του , για να ξαναβρεί το φως του. Μακάρι να έρθουν εδώ οι αδελφοί και να πάρουν το τσαπί για να ξεριζώσουν το κλήμα. Μακάρι να έρθει εδώ η βασίλισσα και να πιει απ' αυτό το νερό, για να ξεγεννήσει και να μείνει ζωντανή».


Λάλησε τότε ο άσπρος πετεινός κι αμέσως οι διαβόλοι τα μάζεψαν για να φύγουν, λάλησε έπειτα ο μαύρος πετεινός και σκόρπισαν, και στο μεταξύ πήρε να χαράζει.


Ο τυφλός κατέβηκε τότε απ' τον πλάτανο, έψαξε να βρει τη στάχτη, άλειψε τα μάτι μ' αυτή και με το νερό του πηγαδιού και ξαναβρήκε το φως του. Γέμισε έπειτα με νερό τη νεροκολοκύθα του, πήρε μαζί του την τσάπα που είχαν αφήσει εκεί οι διαβόλοι, πήγε στο κλήμα, που έκανε του ς δυο αδελφούς να τσακώνονται, και το ξερίζωσε. Έπειτα πήγε στους δυο αδελφούς και τους ρώτησε για ποιο πράγμα μάλωναν. Αυτοί του απάντησαν:


«Έχουμε ένα κλήμα που ανήκει και στους δυο μας και 

δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε στη μοιρασιά του.


Τότε αυτός είπε: «Το κλήμα ξεριζώθηκε», και τα δυο αδέλφια φώναξαν με μια φωνή: 

«ο Θεός να στ' ανταποδώσει!», κι από τότε άρχισαν να ζουν πάλι μονοιασμένοι. 


Από εκεί ο μικρός αδελφός πήγε στη βασίλισσα και χτύπησε την πόρτα της. Οι υπηρέτες του βασιλιά δεν ήθελαν να τον αφήσουν να μπει, αυτός όμως επέμενε πως έπρεπε να μιλήσει στη βασίλισσα, κι εκεί που λογόφερνε με τους υπηρέτες ο βασιλιάς άκουσε το θόρυβο και πρόσταξε να τον αφήσουν να μπει. 

Σαν του έφεραν το ζητιάνο, τον ρώτησε: 

«Μήπως ξέρεις κανένα γιατρικό για τη βασίλισσα», κι αυτός αποκρίθηκε: 

«Ναι, ξέρω ένα και το έχω μαζί μου, και το μόνο που χρειάζομαι είναι ένα ποτήρι νερό». 

Του έφεραν τότε ένα ποτήρι νερό, αυτό έχυσε το μισό νερό κι έριξε μέσα το νερό του πηγαδιού, που είχε μαζί του, και μόλις η βασίλισσα ήπιε το νερό έγινε καλά και γέννησε ένα αγόρι.


Ο βασιλιάς χάρηκε τόσο πολύ που φόρτωσε το γιατρό με πολύτιμα δώρα και του είπε να του ζητήσει μια χάρη. Αυτός απάντησε: 

«Ο τόπος μου δεν είναι παρά ένα χωριουδάκι. Θέλω να τον κάνεις ένα μεγάλο χωριό και να μου χτίσεις εκεί ένα αρχοντικό σπίτι».


Τότε ο βασιλιάς του έδωσε τόσα χρυσά φλουριά όσα μπορούσε 

να κουβαλήσει ένα άλογο και του είπε: 

«Πάρε αυτά τα λεφτά και χτίσε το χωριό και το σπίτι σου όπως τα θέλεις». 


Έπειτα από λίγο καιρό, ο μεγάλος αδελφός γύρισε σπίτι του και ρώτησε τη γυναίκα του. 

«Σε ποιόν ανήκουν όλ' αυτά τα καινούργια σπίτια;», 

κι αυτή του απάντησε: 

«Δεν ανήκουν σε κανέναν άλλο απ' τον αδελφό σου». 

Φώναξε τότε αυτός: 

«Δεν είναι δυνατό…. >>

 
 «Δεν είναι δυνατό, αφού του έβγαλα τα μάτια», κι έτρεξε να βεβαιωθεί μόνος του. 

Ο αδελφός του τον υποδέχτηκε πολύ φιλικά, 

τον έβαλε να καθίσει στην τιμητική θέση και του πρόσφερε καφέ και γλυκά. 


Ρώτησε τότε ο μεγάλος: 


«Για πες μου, πώς κατάφερες να ξαναβρείς το φως σου και να κερδίσεις τόσα λεφτά;». 

Ο μικρός αδελφός απάντησε τότε: 

«Πάντα σου το 'λεγα πως το δίκιο κυβερνάει τον κόσμο, 
ενώ εσύ επέμενες πως κυβερνάει το άδικο».
 


Και πριν τελειώσει τα λόγια του, ο αδελφός του σωριάστηκε στο πάτωμα νεκρός....

Πέμπτη 1 Μαΐου 2014

ΜΑΙΟΣ...~~~!!!!~~~(NTR)















***ΜΑΙΟΣ***

Είτε μας επιτρέψει ο καιρός μια βόλτα στην εξοχή, είτε όχι, με αγριολούλουδα δηλαδή ή χωρίς (με λουλούδια του ανθοπωλείου εναλλακτικά), μπορούμε να «πιάσουμε» το Μάη και στην πόλη.

ΥΛΙΚΑ για το ΣΤΕΦΑΝΙ ΜΑΣ

4 ευλύγιστα κλαδάκια, περίπου ενός μέτρου
Σπάγκο, ψαλίδι
Λίγα ξερά σκληρά χόρτα ή χοντρή κλωστή…
Και …..λουλούδια της αρεσκειας μας……

ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ

Πρωτα θα  ετοιμασουμε το Σκελετό του στεφανιού με τα κλαδιά.
(Ιδανικά για αυτή τη δουλειά τα κλαδιά λυγαριάς ή οι κληματόβεργες, που λυγίζουν εύκολα, χωρίς να σπάνε).
Παίρνουμε το ένα κλαδί κι ενώνουμε (σχηματίζοντας κύκλο)τις δύο άκρες, έτσι ώστε η μία να καλύπτει ελαφρώς την άλλη.
Δένουμε προσεχτικά το σημείο με το σπάγκο, χωρίς να χαλάσουμε το σχήμα.
Στη συνέχεια πλέκουμε τα υπόλοιπα κλαδιά πάνω στη βάση του πρώτου.
Αυτός είναι ο βασικός σκελετός.
Επιλέγουμε λουλούδια με μακρύ κοτσάνι απαραίτητα κι αρχίζουμε να τα πλέκουμε στο βασικό σκελετό περνώντας τα από τα κενά που έχουν δημιουργηθεί στο βασικό σκελετό με τα κλαδιά και στερεώνοντας τα καλά.
Όπου χρειάζεται δένουμε τα λουλουδάκια με χόρτα ή κλωστή.
Όσο περισσότερα, τόσο πιο πλούσιο.
Προσέχουμε δε, να μοιράζουμε ομοιόμορφα τα χρώματα έτσι ώστε να είναι ομοιόμορφο το στεφάνι μας και καλαίσθητο.

Καλή Πρωτομαγιά!