Στιγμές

Πόσο όμορφα είναι να διαβάζεις ένα βιβλίο δίπλα σε ένα παράθυρο, να χαζεύεις την βροχή, έχοντας για συνοδό το γκρίζο χρώμα του ουρανού, να διαβάζεις μερικές γραμμές ζωγραφισμένες με ρομαντικές λέξεις και παράλληλα να κοιτάς προς τα έξω περιμένοντας αυτό που διαβάζεις να πάρουν μορφή μέσα από τις στάλες της βροχής.

Παράξενα τα στοιχεία της φύσης το πως παίζουν με την διάθεση μας, να κάνουν κάθε προσπάθεια για να βγάλουν τα συναισθήματα τα οποία κρύβουμε κατά καιρούς, να βαδίζουν παράλληλα επιζητώντας να γίνουν ένα με μας.

Σε κάθε όμως βλέμμα προς τα έξω, υπάρχει και η γνώριμη απορία, μια ερώτηση που δυστυχώς ούτε ο συγγραφέας του βιβλίου ποτέ πρόκειται να σου απαντήσει ειλικρινά κατά πόσο τελικά είναι εύκολο να βιώσεις τέτοιες εικόνες, να νιώσεις τα ίδια συναισθήματα, να αποκτήσεις την αγάπη η οποία όμως θα μείνει, και δεν θα ναι της στιγμής.

Κατά καιρούς συνειδητοποίησα ότι η ζωή ανήκει σε στιγμές, εικόνες που ο ζωγράφος δεν είσαι εσύ πάντα.

Οι στιγμές ναι μένουν στο μυαλό, σε συντροφεύουν πάντα ακόμα και οι δυσάρεστες είναι αυτές που στα δύσκολα σου δίνουν δύναμη να συνεχίσεις την πορεία σου χωρίς να σκύβεις το κεφάλι, ακόμη και εάν σε άλλαξαν.

Όμως η ιδανική αγάπη δεν είναι εύκολα να κερδηθεί ούτε να κρατηθεί και για να μείνει πραγματικά δίπλα σου για πάντα , πρέπει να προσφέρεις το κομμάτι του εαυτού σου για να ενωθεί με ένα άλλο ώστε να γίνουν ένα, να νιώθουν μαζί τα ίδια πράγματα, να βοηθιούνται μεταξύ τους, και πάνω σε αυτά να φτιάχνουν τους πίνακες της ζωής, γνωριζοντας όμως ότι ακόμα και εάν ξεθωριάσουν με το πέρασμα του χρόνου, δεν έχεις αποχωριστεί το ιδανικό, σχηματίζοντας καινούργιες, πάντοτε με το ίδιο πρόσωπο δίπλα σου.

Όχι άδικα λοιπόν γράφουν τα βιβλία ότι η αγάπη που πραγματικά την νιώθεις, ζει μέσα από δύσκολες αλλά και ευχάριστες στιγμές. Κάποιες τέτοιες σκέψεις είναι που σε κάνουν να κλείσεις το βιβλίο, να βάλεις ένα απαλό κομμάτι μουσικής συνεχίζοντας το χάζεμα της βροχής, αλλάζοντας όμως τους ηθοποιούς, βάζοντας εσένα στο προσκήνιο, που με μαγικό τρόπο είσαι και ο σκηνοθέτης, δημιουργώντας τις μελλοντικές εικόνες που θες να ζήσεις με το πρόσωπο που σε γεμίζει αγάπη, χαμόγελο και θα είναι στο πλάι

Σου για πάντα.

Δυστυχώς όμως ο ρομαντισμός από όσο φαίνεται ζει μόνο μέσα από τα βιβλία και τις φανταστικές ιστορίες που παρόλο που σε προκαλούν να τις κυνηγήσεις, δεν το κάνεις, ίσως γιατί ο κόσμος έχει γίνει αρκετά κυνικός, που δεν σε αφήνει να πράξεις τίποτα παρά πάνω από προσωρινές στιγμές, που κατά καιρούς χάνονται.

 Η  ζωή μεγαλώνει μόνο όταν ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου σε αγαπάει όσο τον αγαπάς, που ακόμα και σε αυτό το συναίσθημα ο χρόνος λυγίζει και γίνεται αντίπαλος του εαυτού του.

Όσο η βροχή φτάνει στο τέλος της τόσο οι σκέψεις μου στερεύουν, κάνοντας το τραγουδάκι που έπαιζε συνεχεία εδώ και ώρα σαν το φωτεινό ήλιο που βγαίνει μέσα από την βροχή. Νιώθω όμορφα, γιατί ανήκω σε μια ομάδα ανθρώπων που ο ρομαντισμός αν δεν πηγάζει, σίγουρα διατηρείται όπως η μυρωδιά των ανθών την άνοιξη.

Κρίμα που δεν μπορώ αυτό να το μεταφέρω και στους γύρω μου, να τους επηρεάσω έστω και λίγο, αλλά τα πιο σημαντικά "μαθήματα" δεν διδάσκονται αλλά μαθαίνονται από σένα τον ίδιο !