Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΜΟΚΑΤΑΛΟΓΟ(NTR)

Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε και πεθαίνουμε με την πεποίθηση πως σʾ αυτόν το κόσμο όλα έχουν μια τιμή, ένα κόστος, και πως τίποτα δε γίνεται και δε φτάνει εκεί που θέλεις, αν δεν αδειάσεις μερικά από αυτά τα πολύχρωμα πετσετάκια τριγύρω σου.

Διαλέγουμε το μέλλον μας -από το σχολείο ακόμη- με στόχο να βγάζουμε όσα περισσότερα μπορούμε, έχοντας και τους γονείς από πίσω με τη χαρακτηριστική φράση «για να μη στερηθείς όσα στερήθηκα εγώ» κι αφήνουμε στην άκρη αυτά που αγαπάμε.

Ακόμη και το σύντροφό μας αργότερα τον διαλέγουμε με βάση το Ε9 και τη φορολογική του δήλωση. Κάπου-κάπου θυμόμαστε ότι τον αγαπάμε, αλλά χωρίς την πλούσια δουλειά του θα ήταν ένα τίποτα για εμάς.

Εντάξει, δε λέω πως ισχύει για όλους, όμως για τη πλειοψηφία τα πράγματα είναι κάπως έτσι. Κι ίσως όχι επειδή το επέλεξε τόσο η ίδια, όσο γιατί μας το επέβαλαν οι καιροί και οι συνθήκες.

Χαλάσαμε μισή ζωή για να γεμίσουμε το τοίχο μας με γραμμένα Pampers, για να έχουμε μια καλή δουλειά με μέλλον, να μην πεινάσουμε ποτέ. Λησμονήσαμε τους μεγαλύτερούς μας έρωτες και συμβιβαστήκαμε με μέτριες φωτιές, για να υπάρχει ένα μεγαλύτερο εισόδημα στο αυριανό μέτριο σπιτικό μας.

Θάψαμε το «αγαπάτε αλλήλους» γιατί πώς να αγαπήσεις τον ξένο και να τον βοηθήσεις όταν η κοινωνία έκανε σήμα κατατεθέν της το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»;

Ξεχάσαμε το τζάμπα, την καλή καρδιά και την ομορφιά του να δίνεις χωρίς αντάλλαγμα. Χάθηκε ο εθελοντισμός κι η προσφορά γιατί πια πρέπει να υπάρχει και μια ανταμοιβή. Ακόμη κι αν δεν είναι χρηματική ή υλική, πρέπει να δοξαστεί ,να μαθευτεί.

Χάσαμε την μπάλα και μαζί το επίπεδο και το συναίσθημα. Προσφέρεις με όλη σου τη καρδιά τη βοήθειά σου, την προσπάθειά σου μόνο και μόνο για να δεις ένα λαμπερό ειλικρινές χαμόγελο και νʾ ακούσεις και ένα «ευχαριστώ» κι όλοι κοιτάνε να σε ρωτήσουν: «Πόσα σου έδωσαν;» ή «τι μισθό θα πάρεις;»

Όχι , το έκανα γιατί είμαι άνθρωπος και γιατί κάποια πράγματα είναι υπεράνω από χρήματα και τιμές. Κάτι που θα έπρεπε να ξαναθυμηθούμε όλοι.

Τα λεφτά φέρνουν την ευτυχία αλλά μόνο μέχρι εκεί που θέλουν αυτά. 

Μπορείς να αγοράσεις το ακριβό σου αμάξι, το σπίτι σου και τα ακριβά σου ρούχα, μπορεί και να χαμογελάσεις αλλά δε θα είναι για πάντα, και σίγουρα δε θα είναι από τα χαμόγελα που θα θυμάσαι για πάντα. Θα σε κάνει ευτυχισμένο, αλλά μονάχα για μια στιγμή μέσα στο χρόνο και μετά θα βρεθείς πάλι να παραπονιέσαι που πάλιωσε ή που έπεσε η αξία του.

Υπάρχουν τόσα πράγματα εκεί έξω που έχουν τη δύναμη να σε κάνουν να τα θυμάσαι και να χαμογελάς για πάντα. Ένα παιδί που το βοήθησες να πιάσει την μπάλα του, ένα σκυλακι ενα γατακι που ταΐστηκε από το δικό σου χέρι, ένας παππούς που με τη βοήθειά σου πέρασε το δρόμο κι άλλα πολλά. Κι όσα σου ανέφερα δεν αγοράζονται και έχουν ψυχή.

Όποτε άσε τα άψυχα με τα άψυχα και τα έμψυχα με σένα, που μπορούν να σε κάνουν καλύτερο.

Σταμάτα να μετράς, σταμάτα να υπολογίζεις και θυμήσου πως οι τιμές υπάρχουν μόνο για να σε Βοηθούν, όχι για να σε Ζουν.