Εθιμα ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
Χριστουγεννιάτικο Δέντρο
Θεωρείται κελτικό υπόλειμμα. Οι Σάξονες πρώτοι χρησιμοποίησαν κισσό και πρίνο. Το δέντρο καθιερώθηκε ως σύμβολο μετά τον 8ο αι. από τον Άγιο Βονιφάτιο, που για να περιορίσει την ιερότητα, που απέδιδαν οι ειδωλολάτρες στη δρυ, την αντικατέστησε με το έλατο ως το χριστιανικό σύμβολο των Χριστουγέννων.
Στο πέρασμα των αιώνων, για να συμβολίσει την ευτυχία, που κρύβει για τον άνθρωπο η Γέννηση του Χριστού, άρχισε να γεμίζει με διάφορα είδη καθημερινής χρήσης, συμβολίζοντας με αυτό τον τρόπο την προσφορά των δώρων στο Θείο Βρέφος για να εξελιχθεί, τελικά, στο χαρακτηριστικό διακοσμητικό των Χριστουγέννων και ο χώρος γύρω από αυτό να γίνει ο χώρος, όπου συγκεντρώνονται όλοι, συγγενείς και φίλοι, για να γιορτάσουν και να ανταλλάξουν δώρα.
Στην πατρίδα μας, το Χριστουγεννιάτικο δέντρο το έφεραν για πρώτη φορά στην Αθήνα οι Βαυαροί και αντικατέστησε, σε πολλές περιοχές, το γνωστό Χριστουγεννιάτικο ελληνικό σύμβολο, το «καραβάκι».
Ωστόσο οι πηγές μαρτυρούν ότι ήδη από τον 6ο αιώνα το συνήθιζαν και οι βυζαντινοί. Σώζεται η περιγραφή δύο δένδρων που προσφέρθηκαν από τον Αυτοκράτορα Αναστάσιο Α΄ σε ένα ναό το 512 :
" Στα φύλλα του δένδρου υπάρχει θέση για φώτα που τρεμοσβήνουν.
Εκατόν ογδόντα λάμπες για κάθε δένδρο και πενήντα αργυρές αλυσίδες, πάνω στις οποίες είναι τοποθετημένα μικρά αντικείμενα από χρυσό, ασήμι ή χαλκό, όπως κόκκινα αυγά, κρατήρες, ζώα, πτηνά, σταυροί, στέφανα, σταφύλια, αντικείμενα σκαλιστά".
Αλλά και στην Αγιά Σοφιά σώζεται η μαρτυρία ότι υπήρχαν δένδρα μεταλλικά όμοια με κυπαρίσσια που αντί για καρπούς είχαν φωτάκια. Στη μονή Ιβήρων στο Άγιο Όρος υπάρχει η επτάφωτη λυχνία σε σχήμα δένδρου λεμονιάς.
Ως αειθαλές δέντρο, το έλατο, συμβόλιζε τη ζωή που δεν «πεθαίνει» το χειμώνα
Σύμφωνα με τους περισσότερους λαογράφους, το έθιμο αυτό ήρθε
στην Ελλάδα την εποχή του Όθωνα
(πρώτα στο Ναύπλιο και μετά στην Αθήνα),
από τη δύση (Γερμανία ή Αγγλία).
Το στερέωσε μπροστά από το καφενείο "Η ωραία Ελλάς" το 1848.
Προϋπήρχε στο Βυζάντιο από τον 6ο αιώνα. Στη Βυζαντινή εποχή, σε χριστιανικά κείμενα περιγράφουν ναούς στους οποίους βρίσκονταν μεγάλα ορειχάλκινα δέντρα διακοσμημένα με διάφορα χρυσά, ασημένια και χάλκινα στολίδια που απεικόνιζαν ζωάκια, καρπούς, πουλιά, αυγά, κουδουνάκια.
Παλαιότερα για τη διακόσμηση των σπιτιών χρησιμοποιούσαν
κλαριά από δέντρα.
Το δέντρο και το κλαδί με τις ιερές ιδιότητες είναι ένα χαρακτηριστικό στα έθιμα διαφόρων λαών, όπως στους Ερυθρόδερμους της Αμερικής, όπου έκπληκτοι οι πρώτοι Άγγλοι άποικοι παρατηρούν να στολίζουν στη σκηνή τους δέντρο.
Οι Βαυαροί και οι Γερμανοί και οι Κέλτες (δηλ. οι αρχαίοι Άγγλοι) στόλιζαν δέντρο και μάλιστα υπήρχε στα έθιμά τους η δενδρολατρεία.
Η χρήση τους συμβόλιζε το τέλος του χειμώνα, την αναβλάστηση και την καινούργια ζωή, γι' αυτό και τα κλαριά έπρεπε να είναι καταπράσινα και από φυτά αειθαλή.
Το δέντρο παγκοσμίως συμβολίζει τη γονιμότητα και τη ζωή, καθαρίζει την ατμόσφαιρα του σπιτιού και προστατεύει από τα κακά πνεύματα. Επίσης συγκεντρώνει γύρω του όλη την οικογένεια και την κρατά ενωμένη.
Τα κλαριά (δάφνης, λεμονιάς, κουμαριάς, σκίνου, μυρτιάς και ελιάς) στολίζονταν με φρούτα, ξηρούς καρπούς και νομίσματα, τυλιγμένα σε χρυσόχαρτο ή βαμμένα με χρυσομπογιά.
Αργότερα, οι πραματευτάδες (γυρολόγοι) πούλαγαν στα πανηγύρια και στα παζάρια στολίδια του δέντρου από χαρτί, ζυμάρι και γύψο. Ειδικά για τα γύψινα στολίδια χρησιμοποιούσαν γερμανικές σιδερένιες φόρμες για σοκολάτες και έφτιαχναν τα ζώα της φάτνης, αγιοβασίληδες, που τα χρωμάτιζαν με όμορφα χρώματα και τα πουλούσαν στους πάγκους τους μαζί με τα παιχνίδια.
Περιγραφές αναφέρουν ότι το τέμπλο της Αγίας Σοφίας ήταν στολισμένο με διάφορα μεταλλικά κυπαρίσσια που αντί για καρπούς είχαν φωτάκια, φυσικά όχι ηλεκτρικά, αλλά από κεριά ή καντηλάκια.
Στη μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους θα βρούμε ένα μανουάλι με επτά φώτα-κεριά σε σχήμα λεμονιάς.
Τη νεότερη εποχή, στο Πωγώνι της Ηπείρου τα παιδιά στολίζουν ένα κλαδί από πεύκο ή κυπαρίσσι και το περιφέρουν από σπίτι σε σπίτι λέγοντας ευχές για υγεία και ψάλλοντας τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς.
ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ελατο….(αχ..ελατο!!!!)
Για τα κλωνιά του έλατου, που είναι πατώματα, η λαϊκή παράδοση λέει:
Κάποτε ο Χριστός γύριζε διψασμένος στα ψηλά βουνά. Ο γιδάρης και ο αγελαδάρης που είχαν εκεί τα κοπάδια τους, αρνήθηκαν να πεταχτούν ως την πηγή να του φέρουν λίγο νερό. Κι ο Χριστός τους καταράστηκε μαζί με τα γίδια και τα γελάδια τους.
Ένας προβατάρης όμως που συνάντησε πιο πέρα έτρεξε πρόθυμα να τον υπηρετήσει κι ο Χριστός τον ευλόγησε κι αυτόν και το κοπάδι του. Αφού λοιπόν ξεδίψασε, συνέχισε το δρόμο του. Πιο πέρα όμως συνάντησε το σατανά, που κουβαλούσε στον ώμο του ένα μακρύ μαδέρι.
Μόλις είδε το Χριστό, ο σατανάς σταμάτησε, έστησε όρθιο το δοκάρι και του είπε:
- Ανέβα, αν μπορείς, στην κορφή του και τότε θα πιστέψω στη δύναμή σου.
Ο Χριστός κάρφωσε γύρω από το δοκάρι οριζόντιες σκαλωσιές και πατώντας πάνω σ' αυτές ανέβηκε. Τότε έγινε το θαύμα. Το ξερό δοκάρι βλάστησε κι έγινε ένα πανώριο δέντρο... ο έλατος.
Το δοκάρι έγινε ο κορμός του κι οι σκαλωσιές τα πλάγια κλωνάρια του. Στην κορφή του έμπηξε ο Χριστός ένα σμαραγδένιο σταυρό.
Το Γκι (ο ιξός)
Αλλιώς, λέγεται και ιξός, ή Άγιο δέντρο.
Ο λαός μας το λέει και Αγκάθι του Χριστού.
Σύμφωνα με ένα μύθο το γκι φύτρωσε για πρώτη φορά
όταν ο Χριστός βάδισε στη γη.
Τα αγκαθωτά φύλλα και οι κόκκινοι καρποί του
συμβολίζουν τα μαρτύρια που πέρασε.
Το γκι συνηθίζεται να το κρεμάμε πάνω από την πόρτα και όποιοι συναντηθούν
από κάτω φιλιούνται.
Πάνω στο φύλλωμά του λένε πως έχει την ιδιότητα να συγκεντρώνει τα κακά πνεύματα.
Ο ιξός είναι μόνιμο παράσιτο του έλατου.
Περιζήτητη χειμωνιάτικη τροφή για τα γιδοπρόβατα. Το χρησιμοποιούμε για χριστουγεννιάτικη διακόσμηση. Θεωρούμε ότι φέρνει γούρι.
Το γκι το λένε και νεραϊδόξυλο, γιατί τα παλιά χρόνια, οι χωρικοί μας πίστευαν ότι θεραπεύει τους νεραϊδοπαρμένους
τα Καρκατζούλια ή Σκαρκατζούλια ή Καλικάτζαροι
Τους συναντάμε με πολλά ονόματα:
καλιβρούσηδες, καλακάντζουρα, λυκοκάντζαροι,
κακανθρωπίσματα, παγανά και εξαποδώ.
Από την παραμονή των Χριστουγέννων έως τα Θεοφάνια ανεβαίνουν
στη γη τα δαιμόνια Καλικάντζαροι, που «όλο το χρόνο πελεκούν με τα τσεκούρια τους τους στύλους που στηρίζουν τη γη».
Οι δαίμονες-Καλλικάντζαροι ταυτίζονται με τις δαιμονικές Κήρες των αρχαίων.
Είναι «μαύροι, άσχημοι, με κόκκινα μάτια και τριχωτό σώμα».
Στην Κύπρο ονομάζονται Πλανήταροι
«Εκεί τους κάνουν ξεροτήγανα για να τους καλοπιάσουν».
Αρχηγός τους είναι ο Μαντρακούκος, που είναι κουτσός κι άγριος και ο πιο επικίνδυνος απ' όλη την ομάδα. Ακολουθεί ο Μαγάρας, με την τεράστια κοιλιά του, ο οποίος μαγαρίζει όλα τα φαγητά και τα γλυκά. Επίσης έρχεται ο Κωλοβελόνης, που είναι αδύνατος και σουβλερός σα μακαρόνι και περνά από κλειδαρότρυπες και χαραμάδες. Άλλος είναι ο Κοψαχείλης με τεράστια κοφτερά δόντια, που κρέμονται από το στόμα του.
Κανένας δεν μοιάζει με τον άλλο και έχει ο καθένας το κουσούρι του.
Ελληνική παράδοση και καλικάντζαροι
Κατά διάφορες ελληνικές παραδόσεις οι καλικάντζαροι ήταν άνθρωποι με κακιά μοίρα μεταμορφωμένοι σε δαιμόνια, γίνονται δε καλικάντζαροι αυτοί που έχουν γεννηθεί μέσα στο Δωδεκαήμερο εκτός και αν βαπτισθούν αμέσως, ή εκείνοι στους οποίους ο ιερέας δεν ανέγνωσε σωστά τις ευχές του βαπτίσματος, τα τερατώδη βρέφη, ή κατά τους Σιφναίους όσοι πέθαναν στο Δωδεκαήμερο (25 Δεκεμβρίου - 6 Ιανουαρίου) ή αυτοκτόνησαν .Εμφάνιση καλικαντζάρων
Καθένας από τους καλικάντζαρους έχει κι από ένα κουσούρι.Κουτσοί, στραβοί, με ένα μάτι, μονοπόδαροι, στραβοπόδαροι, ξεπλατισμένοι .
Μεταξύ τους είναι διχόγνωμοι, και δεν μπορούν να κάνουν μέχρι το τέλος καμιά δουλειά κι όλα τα αφήνουν στη μέση, γι' αυτό δεν μπορούν να κάνουν κακό και στους ανθρώπους, αν και έχουν μεγάλη επιθυμία.
Οι καλικάντζαροι από ότι λέγεται είναι μαυριδεροί, με κόκκινα μάτια, τραγίσια πόδια, χέρια σαν της μαϊμούς και τριχωτό όλο τους το σώμα.
Παραμονή Χριστουγέννων και καλικατζάρια
Παλιά οι γιαγιάδες έκαιγαν στα τζάκια παλιοτσάρουχα.
Η άσχημη μυρωδιά τους έκανε τους καλικάντζαρους να φεύγουν.
Για να εξευμενίσουν οι άνθρωποι τα πειρακτικά αυτά πλάσματα, άφηναν γλυκά σ' ένα σημείο του σπιτιού ή προσπαθούσαν να τα κάνουν ακίνδυνα, με διάφορους τρόπους. Τοποθετούσαν ένα κόσκινο μπροστά από την πόρτα του σπιτιού, ώστε μέχρι να μετρήσει ο καλικάντζαρος από περιέργεια τις τρύπες, να λαλήσει ο πετεινός, οπότε αυτοί έτρεχαν να εξαφανιστούν.
Το αποτελεσματικότερο μέσο για να κρατηθούν μακριά οι καλικάντζαροι και κάθε άλλο δαιμόνιο θεωρήθηκε η φωτιά.
Γι' αυτό και όλο το Δωδεκαήμερο έμενε συνεχώς το τζάκι αναμμένο και μάλιστα με ξύλα αγκαθωτά για να έχει η φωτιά μεγαλύτερη δύναμη.
Λένε πως μερικοί από τους καλικάντζαρους έχουν στη ράχη τους από φυσικού τους μια κούνια αγκαθερή και σε αυτήν βάζουν όσα παιδιά αρπάζουν και τα κουνούν για να ματώνουν τα παιδιά απ' τ 'αγκάθια και να πίνουν αυτοί το αίμα.
Συνήθως δεν αφήνουν μαλλί πάνω στη ρόκα οι νοικοκυρές αυτές τις μέρες, γιατί οι κατουρλήδες, έρχονται και προσπαθούν να γνέσουν κι αυτοί, το στρίβουν το πετάνε, το μπερδεύουν κι έτσι το μαλλί είναι για πέταμα.
Φεύγετε να φεύγωμε
έρχεται ο τρελόπαπας
με την αγιαστούρα του
και με τη βρεχτούρα του.
Μας άγιασε μας έβρεξε
και μας, μας εκατέκαψε.
Η λαϊκή μας παράδοση θέλει οι καλικάντζαροι να "μαγαρίζουν" το φαγητό με τις ακαθαρσίες τους αλλά και να προσπαθούν να πριονίσουν τα θεμέλια της Γης κατά την διάρκεια του δωδεκαήμερου.
Από την στιγμή που κρύβονται πάλι στα έγκατα της Γης στις 6 Ιανουαρίου τα θεμέλια γίνονται όπως και πριν κι έτσι η προσπάθεια τους είναι από πριν καταδικασμένη.
Σε άλλα μέρη πίστευαν ότι
όταν βγαίνουν πάνω στη γη οι καλικάντζαροι, ουρλιάζουν απαίσια και προσπαθούν να μολύνουν με τα περιττώματά τους τα τρόφιμα, να σκορπίσουν το αλεύρι, να χύσουν νερό στο πάτωμα, να σταματήσουν το νερό της βρύσης.
Σε άλλα ελληνικά χωριά πίστευαν πως
οι καλικάντζαροι είναι σκελετωμένοι, αδύνατοι, φορούν βρώμικα ρούχα, είναι κουτσοί, τσεβδοί, μονόφθαλμοι, με ουρές, ότι είναι πολύ ευκίνητοι και ικανοί να σκαρφαλώνουν στους τοίχους, αλλά πολύ φοβητσιάρηδες και με μια βιτσιά γίνονται άφαντοι.
Αλλού φαντάζονταν ότι
οι καλικάντζαροι παρουσιάζονται και σαν άνθρωποι, σαν ζώα και σαν περίεργα πουλιά, ότι εμφανίζονται κατά τις σκοτεινές νύχτες στους ανθρώπους σαν παράξενα φαντάσματα. Πίστευαν ότι τα κακά πνεύματα τις νύχτες του Δωδεκαήμερου ήταν ελεύθερα και πανταχού παρόντα και γι' αυτό κανείς δεν έπρεπε να βραδιαστεί μακριά από το χωριό ή στο δάσος.
Στον Πόντο όποιος ήθελε να αποφύγει την επίσκεψη των καλικαντζάρων έπρεπε:
1. Να μη σβήσει την λάμπα, και αν ήταν ανάγκη να βγει από το σπίτι, έπρεπε να κρατάει φανάρι αναμμένο η δαυλό.
2. Το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων άναβαν στο τζάκι το «Χριστοκούρ» ένα χοντρό κούτσουρο και πριν καεί το αντικαθιστούσαν με άλλο, έτσι ώστε η φωτιά να διατηρείτε άσβεστη σε όλη την διάρκεια του Δωδεκαήμερου.
3. Να ραντήσει το σπίτι με αγιασμό.
4. Δεν γινόταν γάμος και μόνο βάπτισμα σε περίπτωση μεγάλης ανάγκης.
5. Όλα τα θεωρούσαν εν δυνάμει μολυσμένα και σκέπαζαν καλά το υγρά και τα τρόφιμα.
6. Το σημείο του σταυρού και η απαγγελία προσευχής (ιδιαίτερα του «Πάτερ ημών») απομάκρυνε τους καλικαντζάρους.
7. Στα σταυροδρόμια χάραζαν στο έδαφος το σημείο του σταυρού.
το Χριστόψωμο τα Χριστούγεννα
αποτελεί ιδιαίτερη φροντίδα κάθε νοικοκυράς.
Το σχήμα του συνήθως είναι στρογγυλό, υπάρχουν όμως και διαφοροποιήσεις κατά τόπους.
Στην Ιθάκη είναι μακρόστενο και σχηματίζει τη μορφή μικρού παιδιού που παριστάνει το Χριστό στα σπάργανα, ενώ στην Πετρούσα της Δράμας,
πάνω στο ολοστρόγγυλο ψωμί πλάθουν και τοποθετούν στη μέση και ένα μικρότερο.
Το μεγάλο κουλούρι συμβολίζει τη σπηλιά που γεννήθηκε ο Χριστός,
το δε μικρό τον ίδιο τον Χριστό.
Ιδιαίτερα προσεγμένη και η διακόσμησή του.
Συνήθως στη μέση της επιφάνειά του κολλούν ένα σταυρό από ζυμάρι, στο κέντρο και στις άκρες του οποίου βάζουν καρύδια και αμύγδαλα, σύμβολο πλούσιας καρποφορίας.
Τα σχέδια του έχουν άμεση σχέση με την ασχολία του νοικοκύρη:
βόδια, αλέτρι και αλώνι αν είναι γεωργός, πρόβατα, κατσίκια και στάνη αν είναι τσοπάνης.
Το Χριστόψωμο κατέχει ξεχωριστή θέση στο τραπέζι,
το οποίο σε αρκετά μέρη στρώνεται από την παραμονή και
λέγεται και
«τραπέζι της Παναγιάς».
Η γέννηση του Ιησού Χριστού (Θρησκευτικά Β' Γυμνασίου)
Γενέθλια της νέας ανθρωπότητας
Γεννήθηκε ταπεινά σε έναν σταύλο της Βηθλεέμ, μιας κωμόπολης της υποδουλωμένης στους Ρωμαίους Ιουδαίας.
Οι προφήτες είχαν προαναγγείλει τη γέννησή Του.
Ευλαβείς άνθρωποι προσεύχονταν πάντοτε για τον ερχομό του και τον ανέμεναν. Ελάχιστοι έλαβαν το μήνυμα γι' αυτόν, ενώ σχεδόν όλοι συνέχιζαν παντού
ανυποψίαστοι τη δική τους ζωή.
Και όμως εκείνη την άγια νύχτα κάτι το εντελώς καινούριο μπήκε και ξεκίνησε με τη γέννηση του Χριστού για όλους τους ανθρώπους:
η δυνατότητα να ελευθερώνονται και να ζουν μια ζωή αλλιώτικη και γεμάτη.
Γι' αυτό εύστοχα ο Μέγας Βασίλειος ονόμασε τα Χριστούγεννα
"γενέθλιον ημέραν της ανθρωπότητος".
α Λκ 2,1: ...
ο Καίσαρας Αύγουστος έβγαλε διάταγμα να απογραφτεί όλη η οικουμένη...
Όλοι πήγαιναν να απογραφτούν ... στον τόπο της καταγωγής τους.
Πήγε κι ο Ιωσήφ από τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας στην Ιουδαία, για να απογραφτεί στην πόλη του Δαβίδ, που ονομάζεται Βηθλεέμ, γιατί καταγόταν από την οικογένεια και τη γενιά του Δαβίδ.
Είχε μαζί του τη Μαριάμ, τη μνηστή του, η οποία ήταν έγκυος.
Τον καιρό που αυτοί ήταν εκεί, ήρθε η ώρα της Μαριάμ να γεννήσει, και γέννησε τον γιο της...
Τον τύλιξε και τον ξάπλωσε μέσα σε μια φάτνη, γιατί δεν βρήκαν μέρος στο πανδοχείο. Στην περιοχή εκείνη βρίσκονταν βοσκοί στο ύπαιθρο φυλάγοντας τη νύχτα το κοπάδι τους.
Σε αυτούς παρουσιάστηκε ένας άγγελος Κυρίου και θεϊκή λαμπρότητα τους σκέπασε ολόγυρα με τη λάμψη της και κατατρόμαξαν.
Ο άγγελος τους είπε:
"Μην τρομάζετε! Σας φέρνω χαρμόσυνο άγγελμα, που θα γεμίσει με χαρά μεγάλη όλον τον κόσμο: Σήμερα στην πόλη τον Δαβίδ γεννήθηκε για χάρη σας σωτήρας - κι αυτός είναι ο Χριστός, ο Κύριος. Και για να τον αναγνωρίσετε, τούτο είναι το σημάδι: Θα βρείτε ένα βρέφος τυλιγμένο και ξαπλωμένο μέσα σε μια φάτνη".
Ξαφνικά, κοντά στον άγγελο, παρουσιάστηκε ένα πλήθος από την ουράνια στρατιά των αγγέλων, οι οποίοι υμνούσαν τον Θεό και έλεγαν:
"Δόξα στον ύψιστο Θεό και ειρήνη στη γη, αγάπη και σωτηρία για τους ανθρώπους!" Όταν οι άγγελοι έφυγαν στον ουρανό, οι βοσκοί είπαν μεταξύ τους:
"Ας πάμε λοιπόν ως τη Βηθλεέμ και ας δούμε αυτά που έγιναν και που μας έκανε γνωστά ο Κύριος".
Τρέχοντας ήρθαν και βρήκαν τη Μαριάμ και τον Ιωσήφ, και το βρέφος στη φάτνη. Όταν τους είδαν, τους διηγήθηκαν τα λόγια που τους είπε ο άγγελος γι' αυτό το παιδί. Όλοι όσοι τα άκουσαν έμειναν έκπληκτοι γι' αυτά που τους είπαν οι βοσκοί.
Η Μαριάμ διατηρούσε όλα αυτά στην καρδιά της και τα σκεφτόταν συνεχώς.
Οι βοσκοί γύρισαν πίσω δοξάζοντας και υμνώντας τον Θεό για όλα όσα άκουσαν και είδαν...
β' Μτ2, 1:
Όταν γεννήθηκε ο Ιησούς στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας, στα χρόνια του βασιλιά Ηρώδη, έφτασαν στα Ιεροσόλυμα σοφοί μάγοι από την Ανατολή και ρωτούσαν:
"Πού είναι ο νεογέννητος βασιλιάς των Ιουδαίων; Είδαμε να ανατέλλει το άστρο του κι ήρθαμε να τον προσκυνήσουμε".
Όταν έμαθε το νέο ο Ηρώδης, ταράχτηκε, και μαζί του όλοι οι κάτοικοι των Ιεροσολύμων. Φώναξε λοιπόν όλους τους αρχιερείς και τους γραμματείς του λαού, και ζήτησε να τον πληροφορήσουν πού θα γεννιόταν ο Μεσσίας.
Κι αυτοί του είπαν: "Στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας..., κατά τον προφήτη". (Μιχαίας 5, 1,3) Ο Ηρώδης τότε κάλεσε κρυφά τους μάγους κι έμαθε από αυτούς από πότε ακριβώς φάνηκε το άστρο. Έπειτα τους έστειλε στη Βηθλεέμ λέγοντας τους:
"Πηγαίνετε και ψάξτε καλά για το παιδί• μόλις το βρείτε, να με ειδοποιήσετε, για να έρθω κι εγώ να το προσκυνήσω".
Οι μάγοι άκουσαν τον βασιλιά κι έφυγαν μόλις ξεκίνησαν, ξαναφάνηκε το άστρο που είχαν δει να ανατέλλει με τη γέννηση του παιδιού, και προχωρούσε μπροστά τους τελικά ήρθε και στάθηκε πάνω από τον τόπο όπου βρισκόταν το παιδί.
Χάρηκαν πάρα πολύ που είδαν ξανά το αστέρι. Κι όταν μπήκαν στο σπίτι, είδαν το παιδί με τη Μαρία, τη μητέρα του, κι έπεσαν μπρούμυτα στο πάτωμα και το προσκύνησαν. Ύστερα άνοιξαν τους θησαυρούς τους και του πρόσφεραν δώρα: χρυσάφι, λιβάνι και σμύρνα. Ο Θεός όμως τους πρόσταξε στο όνειρό τους να μην ξαναγυρίσουν στον Ηρώδη γι' αυτό έφυγαν για την πατρίδα τους από άλλον δρόμο.
γ΄ :
Όταν αναχώρησαν οι μάγοι, ένας άγγελος του Θεού παρουσιάστηκε στον Ιωσήφ στο όνειρο του και του είπε:
"Σήκω αμέσως, πάρε το παιδί και τη μητέρα του και φύγε στην Αίγυπτο και μείνε εκεί ωσότου σου πω. Γιατί ο Ηρώδης όπου να 'ναι θα ψάξει να βρει το παιδί, για να το σκοτώσει".
Ο Ιωσήφ σηκώθηκε αμέσως, πήρε το παιδί και τη μητέρα του και μέσα στη νύχτα έφυγε στην Αίγυπτο εκεί έμεινε, ώσπου πέθανε ο Ηρώδης.
Όταν κατάλαβε ο Ηρώδης πως οι μάγοι τον εξαπάτησαν, οργίστηκε πάρα πολύ.
Έστειλε τότε στρατιώτες και σκότωσαν στη Βηθλεέμ και στην περιοχή της όλα τα αγόρια από δύο χρονών και κάτω, σύμφωνα με τον χρόνο που εξακρίβωσε από τους μάγους.
Όταν πέθανε ο Ηρώδης, άγγελος σταλμένος από τον Κύριο εμφανίστηκε στον Ιωσήφ σε όνειρο στην Αίγυπτο, και του είπε:
"Σήκω, πάρε το παιδί και τη μητέρα του και πήγαινε στη χώρα του Ισραήλ, γιατί πέθαναν όσοι ήθελαν να θανατώσουν το παιδί".
Τότε ο Ιωσήφ πήρε το παιδί και τη μητέρα του και γύρισε πάλι στη χώρα του Ισραήλ. Όταν έμαθε πως βασιλιάς της Ιουδαίας είναι ο Αρχέλαος (γιος του Ηρώδη) φοβήθηκε να εγκατασταθεί εκεί.
Με θεϊκή εντολή όμως, που του δόθηκε στο όνειρό του, αναχώρησε για την περιοχή της Γαλιλαίας. Ήρθε λοιπόν κι εγκαταστάθηκε στην πόλη Ναζαρέτ.
Έτσι εκπληρώθηκε για τον Χριστό η προφητεία που έλεγε ότι θα ονομαστεί Ναζωραίος.
Οι Τρεις Μάγοι
Γνωστοί επίσης ως οι Μάγοι της Ανατολής, προέρχονται από τη χριστιανική λαϊκή παράδοση.
Στις μέρες μας, η λαϊκή πίστη σε κάποιες χώρες τους έχει προσδώσει την ιδιότητα να προσέχουν τη συμπεριφορά των μικρών παιδιών και αναλόγως να τους φέρνουν δώρα μια φορά το χρόνο, στη γιορτή των Θεοφανίων.
Η ονομασία magos προέρχεται από τη λατινική magi και αυτή από την ελληνική «μάγοι».
Αυτός ο όρος είχε διαφορετική σημασία από τη σημερινή, ήταν ένας τίτλος που δινόταν στις τάξεις του ιερατείου των ζωροαστριστών. Σαν μέρος της θρησκείας τους, οι ιερείς έδιναν ιδιαίτερη σημασία στους αστερισμούς, κερδίζοντας έτσι διεθνή φήμη στον τομέα της αστρολογίας.
Η μορφή των βασιλέων Μάγων προέρχεται από τις ιστορίες για τη Θεία Γέννηση, ορισμένες από τις οποίες συμπεριλαμβάνονται στα ευαγγέλια που αποτελούν σήμερα την Καινή Διαθήκη της Βίβλου.
Ο Ματθαίος είναι ο μοναδικός που αναφέρει στο Ευαγγέλιο του την Προσκύνηση των Μάγων. Παρ' όλα αυτά, δε μας λέει ούτε πόσοι ήταν ούτε αναφέρει τα ονόματα τους ούτε από ποια χώρα είχαν έρθει, εκτός από το ότι προέρχονται «από την ανατολή».
Οι περισσότερες πληροφορίες για τους μάγους της αρχαίας εποχής μας παραδίδονται από τον Ηρόδοτο, σύμφωνα με τον οποίο Μάγοι ονομαζόταν μία από τις έξι γενεές των Μήδων. Όσοι ανήκαν σ' αυτήν τη γενεά εκτελούσαν καθήκοντα ιερέων, ονειροκριτών και ασχολούνταν με απόκρυφες τέχνες.
Ο Ωριγένης, αντίθετα, υποστήριζε ότι οι Μάγοι κατάγονταν από τη Χαλδαία, ενώ ο καθηγητής της Βιβλικής Ιστορίας και Θεολογίας Νικόλαος Μπρατσιώτης, αναφέρει άλλους που υποστηρίζουν ότι ήταν Βαβυλώνιοι.
Συγκεκριμένα, το ευαγγέλιο του Ματθαίου είναι η μοναδική βιβλική πηγή που αναφέρει κάποιους μάγους (που δεν ήταν τρεις, ούτε βασιλείς), οι οποίοι καθοδηγούμενοι από ένα αστέρι, ψάχνουν το «βασιλέα των Ιουδαίων που γεννήθηκε» στην Ιερουσαλήμ, τερματίζοντας την αναζήτησή τους όταν βρίσκουν το νεογέννητο Χριστό στη Βηθλεέμ, στον οποίο προσφέρουν χρυσό, λιβάνι και σμύρνα.
Οι αρχαίες παραδόσεις που δεν εμφανίζονται στη Βίβλο, τους αποδίδουν τα ονόματα: Μελχιόρ, Βαλτάσαρ και Γασπάρ, πιθανότατα Ζωροάστρες ιερείς προερχόμενοι από την Περσία. Επιπλέον, τα ονόματα διαφέρουν σύμφωνα με τη συριακή παράδοση.
Τον αριθμό «τρεις» τον ανέφερε ο Πάπας Λέων τον 5ο αιώνα, ο οποίος, όπως και ο Ωριγένης, τον καθόρισε από τα τρία δώρα που προσφέρθηκαν στον Χριστό, το χρυσό, το λιβάνι και τη σμύρνα.
Τα ονόματα των Μάγων Βεθισαρά ή Βαλτάσαρ, Γκαθασπά ή Κάσπαρ και Μελχιόρ
δεν πρέπει να έχουν ιστορική βάση.
Σύμφωνα με μεταγενέστερες ερμηνείες, οι Μάγοι προέρχονταν από την Αφρική, την Ευρώπη και την Ασία αντίστοιχα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου