Τι είναι αυτά που φοβάμαι περισσότερο; Γιατί.. το ότι έχω φόβους είναι σίγουρο, ακόμη κι όταν φωνάζω δυνατά οτι δήθεν «δεν φοβάμαι τίποτα» νιώθω πως δεν θέλω να το παραδεχτώ. Λέτε να φοβάμαι τον θάνατο; Α μπα, όχι... μάλλον τον πόνο και τα απωθημένα μου. Ναι τα απωθημένα μου ... κομμάτια που είναι δικά μου, αλλά δεν συνειδητοποιώ οτι τα έχω γιατί δεν μου αρέσουν και μάλλον δεν θαθέλα να τα έχω. Σε αυτά τα απωθημένα αναπτύσσουμε τέτοιους μηχανισμούς άμυνας που έχουμε την ψευδαίσθηση ότι τα έχουμε «δουλέψει» εσωτερικά ή ότι τα έχουμε φέρει σε ισορροπία με τα θέλω μας. Έλα όμως που οι άλλοι άνθρωποι γείρω μας λειτουργούν σαν καθρέφτες και μας φέρνουν αντιμέτωπους με όλα αυτά... Ξαφνικά κάτι στον άλλον μας θυμώνει πολύ... Γιατί; Τι είναι αυτό που μας κάνει έξω φρενών; Μήπως να σταθούμε λίγο να το δούμε; Δεν το προσπερνώ λοιπόν, είναι αυτό το κομμάτι μου... που μου ζητάει αναγνώριση και αποδοχή... «Είμαι δικό σου» μου φωνάζει αγαπαμαι.... Με ανθρώπους που τους νιώθουμε «δικούς μας» καλό είναι να συζητάμε ανοιχτά τις αδυναμίες και τους φόβους μας (ακόμα κι αν ξέρουμε ότι ο άλλος δεν θα μας καταλάβει ή ότι θα θυμώσει ή θα αντιδράσει αρνητικά). Αυτό μας φαίνεται βουνό, το Εγώ μας, δεν μας το επιτρέπει ... γιατί το Εγώ μας είναι αυτό που φοβάται να «αποχωρίσει» κι έτσι μένουμε ακίνητοι με τα απωθημένα μας κρυμμένα (έτσι δηλαδή νομίζουμε) και φυσικά γυρνάμε γύρω από το δικό μας πόλο το Εγώ μας και όλα τα βαφτίζουμε όμορφα γιατι φοβόμαστε να τα αλλάξουμε....Ακόμη και στις σχέσεις μας περιμένουμε από τους άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, εμείς μένουμε ακίνητοι να θυμώνουμε όταν ο καθρέφτης έρχεται και στέκεται απέναντι μας ...και τότε θέλουμε δεν θέλουμε, μας βλέπουμε μέσα, άσχετα αν μας αρέσει ή όχι ή εικόνα μας. Αν τα δουλέψουμε όλα αυτά θα συνειδητοποιήσουμε βαθιά ότι το κάθε τι που βιώνουμε είναι όμορφο!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου