Κατηγορείς τον θάνατο πού σου κλέβει ανθρώπους πού λατρεύεις .
Επιθυμείς την αθανασία του σώματος μα αυτή δε την κέρδισε ποτέ κανείς .
Είναι στιγμές πού σε πιάνει το παράπονο καθώς θυμάσαι το χαμόγελο του ανθρώπου πού έχασες .
Τα λόγια του μα και τα όσα περάσετε μαζί .
Δεν αντέχεις τις αναμνήσεις .
Κι αυτό καθώς ξέρεις καλά πώς δεν θα τις ξαναζήσεις .
Μα η ζωή συνεχίζεται σου λένε .
Και εσύ πρέπει να σφίξεις τα δόντια και να προχωρήσεις μπροστά .
Ένας σκληρός μονόδρομος .
Μα πώς αλήθεια μπορείς να προχωρήσεις χωρίς εκείνον τον άνθρωπο στη ζωή σου ;
Εκείνον τον άνθρωπο πού είχες τόσο πολύ λατρέψει .
Και δεν είναι από τη ζωή σου μόνο πού λείπει .
Λείπει από τη ζωή όλη γενικά .
Είναι τόσο δύσκολο να είσαι και πάλι χαρούμενος .
Να κάνεις ό, τι έκανες και πρίν .
Μα σκέψου απλά αυτόν τον άνθρωπο πού έχασες από τη ζωή αυτή .
Νομίζεις πώς θα θελε να είσαι δυστυχισμένος ;
Σκέψου πώς θα νιώθει αυτός ο άνθρωπος όταν ξέρει πώς βασανίζεσαι και πονάς τόσο πολύ εξαιτίας του .
Να σου πώ όμως κάτι ;
Οι άνθρωποι πού έφυγαν νωρίς από τη ζωή δεν έφυγαν ποτέ στην πραγματικότητα .
Και αυτό καθώς όσο τους θυμόμαστε αυτοί παραμένουν ζωντανοί .
Γι' αυτό προσπάθησε και μην τα παρατάς .
Αγωνίσου και ζήσε .
Και όποτε νιώσεις την απουσία τους κλείσε τα μάτια και ψάξε τους μέσα σου .
Σίγουρα θα τους βρείς μιάς και από εκεί δεν έχουν φύγει ποτέ .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου