σαν μια αρρωστεια κυριεύει το σωμα και παραλύει την ψυχή...
διώχνει κάθε καλη σκέψη και υποδουλώνει το μυαλό
για να δρα πάντα με σκοτεινές σκέψεις...
Ποσο μακριά ειμαστε απο τον Κυριο όταν μολυνθούμε με
αυτή την αρρώστεια...
Σαν τα ξερα κλαδιά που χαλούν την όμορφη όψη ενός
καταπράσινου δέντρου ..
Το Κακό εισχωρεί στην ψυχή του εγωιστή ανθρώπου και τον τυφλώνει..
είναι πλέον άρρωστος και αδύναμος να εναντιωθεί
σε κάθε κακή βούληση...
Η αρρώστεια προχωρεί μέσα στο όμορφο δέντρο της ψυχής του και
αποσκοπεί να το ξεράνει εντελώς...
Οποιος βλέπει ένα τέτοιο μαραζωμενο δέντρο οφείλει να κλαδέψει
με την αγάπη του τα αρρωστημένα του κλαδιά..να αφήσει τα υγιή
κλαδιά να δώσουν τους όμορφους καρπόυς τους...
Αλλιώς θα έχει για πάντα το βάρος στην ψυχή του πως άφησε μια ψυχη
να χαθεί...
Κάποια μέρα θα δώσουμε λόγο στο Θεό γι αυτό...
γιατι μπορούσαμε να κάνουμε κάτι και δεν το κάναμε...
γιατί αδιαφορησαμε για τη σωτηρία μιας ψυχής..
γιατί εμείς ΄γίναμε πιο εγωιστές και πιο ανάξιοι......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου