ΧΑΜΟΓΕΛΟ και ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΕΑΥΤΟΣ (NTR)

«

, 

«Τα χαμόγελα που χαρίζεις».......

συνέχισε ο γέρος,<<παππους>> «η ζωή σου τα επιστρέφει και με το παραπάνω».
«Είναι αλήθεια αυτό παππού μου;» ρώτησε κοιτάζοντας τον σχεδόν έκπληκτη αλλά και με δυσπιστία».
Ο γέρος απάντησε τώρα πιο αποφασιστικά σφίγγοντας τη γροθιά του.
«Και βέβαια», της είπε κοιτάζοντας την κι αυτός κατάματα, δίνοντας ακόμη περισσότερη έμφαση στη φωνή του, «η φύση ανταποκρίνεται θετικά και επιβραβεύει την αγάπη.

Και μάθε λοιπόν κάτι ακόμα πιο χειροπιαστό, τα χαμόγελα και η αγάπη που στέλνεις στους άλλους, οι άλλοι τα ξαναγυρίζουν σε σένα. Η ζωή είναι ένας καθρέφτης που μας κοιτάζει, όπως τον κοιτάζουμε».

«Εγώ», απάντησε ο γέρος που είχε αρχίσει να τρέμει, με κόμπους, αλλά και φόρτιση συγκίνησης στη φωνή του, «θέλω να σου δώσω ότι μπορώ αλλά δε γίνεται και δεν πρέπει να σου δώσω τα φτερά μου.

 Μπορώ όμως να σου χαρίσω τα φτερά της γνώσης, για να μάθεις μόνη σου να πετάς.

 Η ευτυχία δεν είναι σταθμός, για να κατέβεις από το τρένο και να μείνεις παντοτινά εκεί, είναι ένας μοναδικός και μαγικός τρόπος  για να ταξιδευεις..

 

«Πέρασε πολύς χαμένος χρόνος στη ζωή μου μέχρι να καταλάβω, ότι το α και το ω ήταν το αγαπώ».
«Άκουσες ποτέ αγαπημένε μου παππού, τη φωνή της αγάπης που ψιθυρίζει η ομορφιά;»
«Άκουσες ποτέ αγαπημένη μου Άννα τη φωνή της αγάπης που ψιθυρίζει το άρωμα αλλά και τα αγκάθια του τριαντάφυλλου;»
Η μικρή ξαφνιάστηκε.

 Προσπάθησε να σκεφτεί προβληματισμένη από την ερώτηση

Πρέπει όμως να μάθεις να ξεχωρίζεις τους ανθρώπους που κάτι έχουν να σου δώσουν. Κάποιοι περνούν από δίπλα μας σαν σκιές που άμα τους ξαναδείς απλώς θα νοιώσεις την παρουσία τους και κάποιοι λαμπιρίζουν τόσο έντονα που παίρνεις τόσο από το φως αλλά και από το σκοτάδι τους και μετά ποτέ δεν θα ξανά είσαι η ίδια.

Μάθε να εκμεταλλεύεσαι το φως, αλλά και το σκοτάδι, υπάρχουν και τα δύο, γιατί τα χρειάζεσαι και τα δύο.

Απλώς, μάθε να τα ξεχωρίζεις».!!!!!!

ι θαμπωμένη από το φως που έβγαζαν τα λόγια του.........
«Ναι, η αγάπη έχει ομορφιά», απάντησε, «έχει γλυκύτητα, ευωδία, απαλότητα. Αλλά τα αγκάθια; Γιατί κρύβουν αγάπη ακόμα και τα αγκάθια του τριαντάφυλλου;»
«Τα αγκάθια είναι ο γλυκός πόνος της αγάπης. Η αγάπη, αγάπη μου έχει και τον πόνο της. Η αγάπη είναι θυσία». Κοντοστάθηκε και σκλήρυνε τη φωνή του. «Ξέρεις πόσοι άνθρωποι χάρισαν τη ζωή τους στο μεγαλείο της;»

«Και βέβαια πιστεύω στα θαύματα. Το πρώτο μεγάλο θαύμα το έζησες ανοίγοντας για πρώτη φορά τα μάτια σου. Ήταν η γέννηση σου. Κοίταξε γύρω σου, ότι βλέπεις είναι εκατομμύρια μεγάλα θαύματα. Κοίταξε προς τον ουρανό και θαύμασε την απεραντοσύνη του. Κοίταξε μέσα σου και άκουσε τη φωνή της ζωντανής αιώνιας διαθήκης Του και αναγνώρισε το μεγαλείο του δημιουργού σου. Είμαστε ένα θαύμα ανάμεσα σε εκατομμύρια θαύματα και αμφισβητούμε την ύπαρξη τους. Πόσο άδικοι είναι οι άνθρωποι με το περιβάλλον τους και κυρίως με τον εαυτόν τους.

«Εδώ ενώνονται και χάνουν την αυτοτέλεια τους οι αισθήσεις. Οι αλμυρές δροσοστάλες και οι γλυκύτατοι ήχοι συμπλέκονται και μεταλλάσσονται κάθε στιγμή με τις μεθυστικές μυρωδιές και τα χιλιάδες χρώματα».
«Είναι έτσι, όπως τα λες».
«Μου αρέσει το καλοκαίρι. Μου αρέσουν οι τουρίστες που πλημυρίζουν τις παραλίες και τα ξενοδοχεία. Μου αρέσουν τα χρώματα από τα βότσαλα και τα βράχια. Οι μυρωδιές και οι φωνές του λιμανιού. Τα απόβραδα με τις δυνατές μουσικές. Τα λουλούδια και οι ευωδιές τους που βγαίνουν από τους κήπους και τις γλάστρες στους πεζόδρομους και στα στενοσόκακα».

«Η αγάπη είναι τόσο ωραία αλλά δεν είναι εύκολο να τη βρεις. Εύκολο είναι να τη χάσεις και ακατόρθωτο να την ξεχάσεις. Είναι μια γλυκιά χαρούμενη ζεστασιά που συναρπάζει τα πάντα γύρω σου και τα ομορφαίνει. Σε ταξιδεύει σ’ ένα ονειρικό πολύχρωμο δρόμο, που δυστυχώς, όταν ο δρόμος τελειώνει, τελειώνει πάντα σε γκρεμό. Ένα κενό ατέλειωτο σου πλακώνει το στήθος και σου μαυρίζει τα σωθικά. Η ομορφιά της ζωής χάνει το μεγαλείο της και το φως αφήνει τη θέση του πλέον μόνιμα στο σκοτάδι. Μπορεί, να μην έχει τη δύναμη να γυρίσει τη γη από μόνη της αλλά και χωρίς αυτήν η ζωή πάνω στη γη θα ήταν μια κόλαση».

«Να θυμάσαι για πάντα αυτά που θα σου πω», της είπε. «Οι άνθρωποι πεθαίνουν τη μέρα που σταματούν να ονειρεύονται, να ελπίζουν και να χαμογελούν. Τη μέρα που η χαρά της αγάπης για τη ζωή χάνεται για πάντα στη θλίψη της απογοήτευσης».

«Θεέ μου, χωρίς αγάπη μέσα τους πως να κατανοήσουν το μεγαλείο της δημιουργίας σου. Κράτα πάντα ένα λουλούδι και πρόσφερε το στον πρώτο τυχόντα. Μη φοβηθείς ότι θα βρεθείς με άδεια τα χέρια. Στη γωνιά του δρόμου θα σε περιμένει ένας ολάνθιστος κήπος. Οι δρόμοι είναι ατέλειωτοι και άπειροι. Διαλέγεις και παίρνεις. Ο προορισμός που έχεις πάνω σ΄αυτόν τον όμορφο πλανήτη, πρέπει να ξέρεις, είναι ένας:...

 

Ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ….

«Έτσι είναι όπως τα λες. Είναι δύσκολοι οι καιροί, αλλά πάντα έτσι ήταν ακόμα και στις λεγόμενες αθώες εποχές. Πάντα ήταν σκληρός και ανελέητος ο κόσμος για τους “ευαίσθητους”. Αν θέλεις να τα έχεις και να τα πας καλά με τον κόσμο, να πηγαίνεις δηλαδή εκεί που σε πάει, αποχαιρέτησε τον κόσμο της καρδιάς σου».

Η ζωή είναι ένα καρυδότσουφλο, άλλοτε στραμμένο προς το φως και άλλοτε προς το σκοτάδι πάνω στη θάλασσα που έχει φουρτούνες και μπουνάτσες. Ο νους μας είναι ο αγωνιστής της επιβίωσης πάνω στο καρυδότσουφλο. Και η ψυχή μας, θεματοφύλακας της σχέσης μας με την αιωνιότητα και την αγάπη

«Μάθε όμως αγαπημένη μου», χαμογέλασε πικρά ο γέρος, «ότι σ’ αυτήν τη ζωή όσο πιο γρήγορα πετάς τόσο ο αέρας σου σβαρνίζει με μεγαλύτερη ένταση το πρόσωπο. Όσο πιο ψηλά πετάς, τόσο πιο μικρή σε βλέπουν όσοι δεν μπορούν ν’ ακολουθήσουν».

«Μην αρκείσαι να κάνεις μόνο όνειρα, κάνε τα όνειρα σου πραγματικότητα. Δε φτάνει να είσαι αυτό που λέμε ονειροπόλα. Ζήσε σαν να γεννήθηκες τώρα και σαν να επρόκειτο να πεθάνεις σε λίγο. Μάθε όσα μπορείς περισσότερα σαν να μείνεις αθάνατη», συμπλήρωσε αλλάζοντας το ύφος του.