Η πραγματική αγάπη είναι πάντοτε συνυφασμένη με την προσφορά, τη θυσία, την ανιδιοτέλεια ωστόσο συχνά αποδεικνύεται τοξική για την υγεία μας αφού ο πόνος της απόρριψης μπορεί να συγκριθεί με τον σωματικό πόνο.
Νέες τεχνολογίες εγκεφαλικής απεικόνισης αποκαλύπτουν ότι το τμήμα του εγκεφάλου που εκδηλώνεται ο φυσικός πόνος είναι το ίδιο με αυτό που επεξεργάζεται και τον συναισθηματικό πόνο.
Έτσι με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο ένα φυσικό τραύμα μπορεί να προκαλέσει χρόνιο πόνο, οι επιστήμονες σήμερα αποκαλύπτουν το λόγο για τον οποίο κάποιοι άνθρωποι δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν ποτέ ένα συναισθηματικό σοκ. Ο συναισθηματικός πόνος μπορεί να πάρει διάφορες μορφές, όπως ένας χωρισμός ή μια κοινωνική απαγόρευση. Ωστόσο, δεν μπορεί να ξεπεράσει τα όρια του πόνου που μπορεί να νιώσουμε όταν χάνουμε ένα αγαπημένο πρόσωπο, όπως έκανε ο Σκοτσέζος εκφωνητής Mark Stephen.
Τον Ιούλιο του 1995, ο νεαρός άντρας οδηγούσε ένα τρακτέρ όταν κατά λάθος έπεσε πάνω στη μικρή του κόρη, η οποία άφησε την τελευταία της πνοή λίγο αργότερα. Η θλίψη του Mark ήταν αβάσταχτη.
«Όταν η καρδιά σου ραγίσει, τη νιώθεις να αιμορραγεί και δεν μπορεί να ξεφύγεις επειδή η πηγή του πόνο είσαι εσύ ο ίδιος,» σχολιάζει ο καταβεβλημένος άντρας.
Πιστεύοντας ότι θα τρελαινόταν από τη θλίψη, ο Mark ζήτησε βοήθεια από τον David Alexander. Ο καθηγητής Alexander είναι διευθυντής του κέντρου Aberdeen Centre for Trauma Research και ηγείται της ψυχιατρικής ομάδας που ανταποκρίθηκε πρώτη στην πυρκαγιά της πετρελαιοπηγής Piper Alpha, που είχε 120 θύματα. Έκτοτε, ο καθηγητής προσφέρει βοήθεια σε επιζώντες πολλών καταστροφών, συμπεριλαμβανομένων του τσουνάμι στην Ασία, του πολέμου στο Ιράκ και του σεισμού στο Πακιστάν. Επιπλέον κατάφερε να σώσει τον Mark Stephen από τις σκοτεινές μέρες της θλίψης.
Ο καθηγητής Alexander δεν εκπλήσσεται από τη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στον φυσικό και συναισθηματικό πόνο. «Εάν ακούσει κανείς ανθρώπους που έχουν υποστεί συναισθηματικό τραύμα, πολύ συχνά παρομοιάζουν τον πόνο τους με τον φυσικό πόνο και η συσχέτιση είναι πολύ ισχυρή.»
Ωστόσο η ιατρική έρευνα τείνει να περιστρέφεται γύρω από τον φυσικό πόνο. Η νευροεπιστήμονας Mary Frances O'Connor από το πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας του Λος Άντζελες (UCLA) είναι μια από τους επιστήμονες που έχουν βοηθήσει στην ενίσχυση της ιατρικής έρευνας για τον συναισθηματικό πόνο. «Σήμερα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις νέες τεχνολογίες για να ερευνήσουμε τον εγκέφαλο και την καρδιά,» επισημαίνει η O'Connor.
Η Naomi Eisenberger από το UCLA έχει ήδη δείξει τα τμήματα του εγκεφάλου που είναι ενεργά όταν νιώθουμε συναισθηματικό πόνο.
Η Eisenberger επινόησε ένα ενδιαφέρον παιχνίδι στον υπολογιστή, στο οποίο οι συμμετέχοντες θα έπρεπε σκοπίμως να νιώσουν παραμελημένοι. Ταυτόχρονες εγκεφαλικές απεικονίσεις έδειξαν ότι ο πόνος της κοινωνικής απόρριψης εξελίχθηκε με τον ίδιο τρόπο στον εγκέφαλο όπως και ο φυσικός πόνος αλλά και στην ίδια περιοχή, τον πρόσθιο κογχομετωπιαίο φλοιό.
Περίπλοκη θλίψη
Γιατί θα πρέπει ο φυσικός και συναισθηματικός πόνος να συνδέονται με αυτόν τον τρόπο;
Οι κοινωνικές σχέσεις είναι σημαντικές για την επιβίωση μας ως είδος. Σε επικίνδυνες καταστάσεις, ο μοναχικός άνθρωπος βρίσκεται σε κίνδυνο ενώ η ομάδα είναι πιθανό να επιβιώσει.
«Το σύστημα της κοινωνικής διασύνδεσης είναι προσαρτημένο στο σύστημα του φυσικού πόνου για να βεβαιωθούμε ότι μπορούμε να μείνουμε κοντά στους άλλους,» λέει η Naomi Eisenberger. «Η αποστασιοποίηση ή απόρριψη από μια ομάδα είναι οδυνηρή, έτσι την αποφεύγουμε.»
Ο φυσικός πόνος μας προειδοποιεί να κάνουμε κάτι αλλά και ο συναισθηματικός πόνος μπορεί να μας στείλει μηνύματα για να μην πλησιάσουμε ξανά ανθρώπους που μπορεί να μας πληγώσουν. Ο φυσικός πόνος μπορεί να είναι γίνει χρόνιος όπως και ο συναισθηματικός.
Η Mary Frances O'Connor το αποκαλεί «περίπλοκη θλίψη» και συμβαίνει σε ένα ποσοστό 10% ατόμων μετά από μια απώλεια. «Βιώνουν αρκετή πίκρα και θυμό και το μέλλον τους είναι παράλογο. Δεν καταφέρνουν να προσαρμοστούν με το χρόνο όπως πολλοί άλλοι.»
Υπάρχει έντονη αίσθηση ότι οι άνθρωποι που δεν τα καταφέρνουν να συμβιβαστούν με την απώλεια είναι επίσης εκείνοι οι οποίοι βιώνουν και μεγαλύτερο πόνο.
Όμως μπορούμε να πεθάνουμε από τη θλίψη;
Ο Martin Cowie είναι καθηγητής καρδιολογίας στο νοσοκομείο Brompton και είναι βέβαιος για την απάντηση, η οποία είναι: «Ναι, μπορούμε.»
«Υπάρχει ένας αυξανόμενος κίνδυνος θνησιμότητας για τους επόμενους 6 μήνες από την απώλεια και παρατηρείται κυρίως στους άντρες.»
Τα άτομα που υποφέρουν από τη στέρηση ενός αγαπημένου προσώπου είναι πολύ πιθανό να αναμιχθούν σε ατυχήματα, κάτι το οποίο είναι μάλλον κατανοητό, αλλά και σε καρδιακά ή εγκεφαλικά επεισόδια. Οι ορμόνες που παράγονται κατά την διάρκεια του άγχους καθιστούν αυτά τα γεγονότα πιο πιθανά.
Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι η αναγνώριση και η θεραπεία εκείνων των ατόμων των οποίων ο συναισθηματικός πόνος έχει γίνει χρόνιος και μπορεί να προκαλέσει κατάθλιψη ή ακόμα και θάνατο, αποτελεί επιτακτική ανάγκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου