Oι Αθόρυβοι Ανθρωποι(ΝΤR)

""Υπάρχουν και εκείνοι οι άνθρωποι, που από την θλίψη στα μάτια τους, καταλαβαίνεις, πως έχουν περάσει πολλά στη ζωή τους. Αιχμάλωτοι από τις σκέψεις τους και τα συναισθήματα που τους κατακλύζουν, αψηφώντας οποιονδήποτε και αν βρίσκεται μπροστά τους. Οι αθόρυβοι. Οι άκεφοι. Εκείνοι που δε μιλούν πολύ. Οι μοναχικοί. Αυτοί που έχουν το βλέμμα τους λίγο χαμένο. Εκείνοι, που χαρίζουν την ΄καλημέρα΄ τους, περιμένοντας απλά ένα νεύμα του κεφαλιού για να προχωρήσουν στον επόμενο. Όχι γιατί δεν έχουν ανάγκη κάποιον πλέον δίπλα τους, ούτε γιατί απαξιούν να σου μιλήσουν. Είναι αυτοί, που όταν τους δεις, αποκαλείς ΄κλειστούς΄ χαρακτήρες και αντικοινωνικούς. Είναι οι άνθρωποι που πριν γνωρίσουν εσένα, είχαν κάποιους ανθρώπους στη ζωή τους που αγαπούσαν και τους έχασαν. Ανθρώπους που τους πλήγωσαν πολύ, τους πρόδωσαν, τους απογοήτευσαν. Εκείνοι, που πάλεψαν με αρρώστιες, θανάτους, προδοσίες. Αυτοί που έχασαν ευκαιρίες. Που η ζωή, τους έκανε να δακρύσουν. Έκανε κομμάτια την καρδιά τους. Έκλεψε πολλά από τα όνειρά τους. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι, που μπορεί να έχουν χίλιους λόγους να τα παρατήσουν στην επόμενη στροφή, αλλά βρίσκουν πάντα έναν για να συνεχίσουν, μετατρέποντας ξανά τη νύχτα τους σε μέρα. Δεν άδειασε η ψυχή τους. Δεν έχασαν την ελπίδα. Οι ταπεινοί, οι ατόφιοι, οι γεμάτοι αλήθεια, που κάνουν τον πόνο τους χαμόγελο και προχωρούν. Αυτοί που δε φοβούνται τη βροχή, αλλά χορεύουν μαζί της, ακολουθώντας το ρυθμό της. Εκείνοι, που περνώντας ο καιρός και καθώς κάθε δυσκολία τους αντιμετώπιζε μόνους, έμαθαν να μπορούν να στέκονται μόνοι τους στα πόδια τους. Έμαθαν να λύνουν τις δυσκολίες με χαμόγελο και το κεφάλι ψηλά, και προσπαθούν να σταθούν πιο δυνατοί. Αυτοί, που θα γεμίσει με ρυτίδες το πρόσωπό τους, αλλά δεν θα γεράσει ποτέ η καρδιά τους. Είναι οι άνθρωποι που ξέρουν, πως τα σημάδια δεν φεύγουν, αλλά μένουν για πάντα χαραγμένα στην καρδιά, στο μυαλό, στο κορμί, όπως τα τατουάζ. Πως σ’ αυτά τα σημάδια το μελάνι δεν αλλοιώνεται. Μένει για πάντα. Και είναι ακόμα ζωντανοί, δίνοντας ξανά στη ζωή τους την πνοή που της χρειάζεται να συνεχίσουν. Αντλούν δύναμη από τη δύναμή τους, χτίζοντας ξανά μια πόλη από τις στάχτες της. Ξέρουν, πως η καρδιά αντέχει να περιμένει για ό,τι την κάνει να χαμογελάει. Για ό,τι την κάνει να ονειρεύεται και να ελπίζει. Για ό,τι την κάνει να ματώνει από ευτυχία. Είναι οι άνθρωποι με τις σημαδεμένες ψυχές. Οι άνθρωποι, που μπορεί να τα έχασαν όλα, μα όχι την ψυχή τους.