....Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΟΥΡΣΑ….
Έφτασα στη διεύθυνση που μου δόθηκε και κόρναρα. Περίμενα λίγα λεπτά…. καμιά απάντηση. Δεδομένου ότι αυτή θα ήταν η τελευταία μου κούρσα, σκέφτηκα προς στιγμή να φύγω, αλλά αφού έβαλα το αυτοκίνητο στο χώρο στάθμευσης πήγα μέχρι την πόρτα και χτύπησα το κουδούνι.
«Περιμένετε ένα λεπτό », απάντησε μια εύθραυστη, ηλικιωμένη φωνή. Άκουσα κάτι να σέρνεται στο πάτωμα. Μετά από μια μακρά παύση, η πόρτα άνοιξε. Μια μικρόσωμη γυναίκα, γύρω στα 90 της, ήταν μπροστά μου. Φορούσε ένα εμπριμέ φόρεμα και ένα καπέλο που είχε ένα πέπλο καρφωμένο πάνω του, σαν κάποια από ταινία της δεκαετίας του 1940.
Στο πλευρό της ήταν μια μικρή πλαστική βαλίτσα.
Το διαμέρισμα φαινόταν σαν να μην είχε ζήσει κανείς εδώ και πολλά χρόνια. Όλα τα έπιπλα ήταν καλυμμένα με σεντόνια. Δεν υπήρχαν ρολόγια στους τοίχους, ούτε σκεύη ή εργαλεία στα τραπέζια. Στη γωνία ήταν ένα κουτί από χαρτόνι γεμάτο με φωτογραφίες και γυαλικά.
Μπορείτε να μεταφέρετε την τσάντα μου στο αυτοκίνητο; ρώτησε.
Πήρα τη βαλίτσα αυτοκίνητο και στη συνέχεια επέστρεψα για να βοηθήσω τη γυναίκα. Πήρε το χέρι μου και περπατήσαμε σιγά-σιγά προς το φράκτη.
Συνέχισε να με ευχαριστεί για την καλοσύνη μου. «Δεν είναι τίποτα», της έλεγα .. «Προσπαθώ απλά να μεταχειριστώ τους επιβάτες μου με τον τρόπο που θα ήθελα να μεταχειριστεί τη δική μου μητέρα».
«Ω, είσαι τόσο καλό αγόρι» είπε.
Όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητοι μου έδωσε μια διεύθυνση και στη συνέχεια με ρώτησε: "Μπορούμε να περάσουμε από το κέντρο της πόλης;"
«Δεν είναι ο πιο σύντομος δρόμος» της εξήγησα
«Ω, δεν με πειράζει», είπε. «Δεν βιάζομαι. Είμαι στο δρόμο για το γηροκομείο.
Κοίταξα στον καθρέφτη. Τα μάτια της ήταν γεμάτα δάκρυα.
«Δεν έχω οικογένεια», συνέχισε με μια τρεμάμενη φωνή "δεν έχω κανένα. Ο γιατρός λέει ότι δεν μου έχει απομείνει πολύ χρόνιος για να ζήσω."
Άπλωσα το χέρι μου και έκλεισα το μετρητή.
«Ποια διαδρομή θα θέλατε να πάρω;» ρώτησα.
Κατά τις επόμενες δύο ώρες, περάσαμε από πολλά μέρη της πόλης. Μου έδειξε το κτίριο όπου είχε κάποτε εργαστεί ως χειρίστρια ανελκυστήρα.
Περάσαμε από τη γειτονιά όπου ζούσαν εκείνη και ο σύζυγός της όταν ήταν νεόνυμφοι. Μου ζήτησε να σταματήσουμε μπροστά από μια αποθήκη επίπλων που ήταν κάποτε μια αίθουσα χορού ….. όπου είχε χορέψει ως κορίτσι.
Κάποιες φορές μου ζητούσε να σταματήσω ή να επιβραδύνω μπροστά από κάποιο συγκεκριμένο κτίριο ή γωνια και…. Περιμένοντας εκεί…. κοίταζε στο σκοτάδι…. χωρίς να μιλά…..
Καθώς άρχισε να ροδίζει η ανατολή …… ξαφνικά είπε: «Είμαι κουρασμένη. Ας πάμε τώρα'.
Κάναμε σιωπηλά διαδρομή μέχρι τη διεύθυνση που μου έδωσε. Ήταν ένα χαμηλό κτίριο που έμοιαζε με αναρρωτήριο…. ακολουθήσαμε ένα δρόμο που περνούσε κάτω από μια στοά. Σταματήσαμε μπροστά από την είσοδο του κτιρίου. Δυο φύλακες μας πλησίασαν. Πρέπει να την περίμεναν. Άνοιξαν το πίσω μέρος του αυτοκινήτου και πήραν τη μικρή βαλίτσα. Η γυναίκα ήταν ήδη καθισμένη σε μια αναπηρική καρέκλα.
'Πόσα σου χρωστάω?' ρώτησε, ψάχνοντας το πορτοφόλι της.
«Τίποτα», είπα.
«Πρέπει να βγάλεις τα προς το ζειν», απάντησε.
«Υπάρχουν άλλοι επιβάτες », απάντησα.
Σχεδόν χωρίς σκέψη, έσκυψα και τη φίλησα. Συνέχισε να με κρατεί σφιχτά.
«Δώσατε σε μια γριά μια μικρή στιγμή χαράς», είπε. «….. σε ευχαριστωωωωω.'
Της άφησα το χέρι….. πίσω από μένα μια πόρτα έκλεισε…….. Ήταν ο ήχος του κλεισίματος μιας ζωής.
Δεν πήρα άλλους επιβάτες….. οδήγησα άσκοπα….. βυθισμένος σε σκέψεις….. Για την υπόλοιπη ημέρα …. δεν ήθελα να μιλήσω σε κανένα και για τίποτε.
Τι θα συνέβαινε αν αυτή η γυναίκα έπεφτε σε ένα θυμωμένο ταξιτζή…. σκεφτόμουν…. ή σε κάποιον που ήταν βιαστικός και ανυπόμονος να τελειώσει την κούρσα του; Τι θα συνέβαινε αν έφευγα….. αν δεν είχα την ιδέα να κτυπήσω το κουδούνι της πόρτας.
Με μια γρήγορη ανασκόπηση, δεν νομίζω ότι έχω κάνει κάτι πιο σημαντικό στη ζωή μου. Συνηθίζουμε να πιστεύουμε ότι οι ζωές μας περιστρέφονται γύρω από μεγάλες στιγμές…… αλλά οι μεγάλες στιγμές συχνά μας φτάνουν χωρίς να τις αναγνωρίζουμε…… όμορφα τυλιγμένες σε αυτό που οι άλλοι θεωρούν μικρό.
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ….. ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΙ ΚΑΝΑΤΕ….. Η ΤΙ ΕΙΠΑΤΕ…..ΘΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΟΜΩΣ…… ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ…… ΠΩΣ ΤΟΥΣ ΚΑΝΑΤΕ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΘΟΥΝ….. ΕΣΤΩ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ……..
Πολύ ωραία φίλοι μου μάθημα ανθρωπιάς εύχομαι το νέο έτος να υπάρχουν πολύ άνθρωποι με ανθρωπιά και να γίνουμε καλύτεροι
ΑπάντησηΔιαγραφή