Ο Χρόνος αδυσώπητος εχθρός μου...Η στιγμή σαν στάλα στον ωκεανό....Δεν εχει ταυτότητα η ελπίδα,δεν εχει στίγμα η προσμονή...Δεν έμαθα να περπατάω στην άκρη του δρόμου...έμαθα να ελίσσομαι ανάμεσα στα τροχοφόρα...Δεν πρόσθεσα ουτοπίες στο ταγάρι μου...τις σκόρπισα ανελέητα στον αγέρα....
Ο χρόνος με προσπερνάει στη στροφή...αιώνιος εχθρός της μοναξιάς μου...Μιας περίεργης μοναξιάς που ειναι περιτριγυρισμένη απο φίλους..,ξάγρυπνους φρουρούς της δικής μου ψυχής......
Μιας μοναξιάς που γεμίζει τα κενά που άφησε ο χρόνος στη στροφή...
Δεν καταλαβαίνεις τα λόγια μου...ίσως όμως καταλάβεις τη σιωπή μου...Εκείνη τη σιωπή που τη φώναξα τόσο δυνατά.....σαν κραυγή....
Δεν μπόρεσες να ακούσεις τη κραυγή μου......Ίσως όμως μπορέσεις να διαβάσεις τα μάτια μου....
Εκείνα τα μάτια που έγιναν ο καθρέφτης της ψυχής μου.....
Κι ο χρόνος ακόμα δέσμιος της προσμονής...της δικής μου προσμονής....Εκείνης της γνωστής-άγνωστης προσμονής που λάτρεψε το σήμερα...αδιαφορεί για το αύριο...και...γυρεύει απεγνωσμένα το χθές....
ΓΥΡΙΣΕ ΜΟΥ ΠΙΣΩ ΤΟ ΧΡΟΝΟ......ΜΠΟΡΕΙΣ????????????
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου