Animated - Angels Pictures, Images and Photos

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2015

ΕΥΧΕΣ ΚΑΡΔΙΑΣ......(NTR)






Τις καλύτερες Ευχές!




Αυτές τις γιορτές της καρδιάς, σας στέλνω τις καλύτερες ευχές μου με κάποιες αληθινές ιστοριούλες που σκοπό έχουν να μας θυμίσουν την μαγεία των ημερών....

Ρώτησαν κάποτε ένα μεγάλο δάσκαλο: -Δάσκαλε ποιόν πρέπει να έχουμε πρότυπο προς μίμηση στην ζωή μας; Τους ευσεβείς ανθρώπους που ακολουθούν το θέλημα του θεού; Ή τους πνευματικούς ανθρώπους που προσπαθούν να εξηγήσουν τα μυστήρια της ζωής με το πνεύμα και τη γνώση της επιστήμης;

- Κανένα από τους δυό!
- Τότε δάσκαλε ποιόν πρέπει να ακολουθούμε σαν παράδειγμα προς μίμηση στη ζωή μας;
- Ενα παιδί!!!!
- Μα δάσκαλε ένα παιδί δεν γνωρίζει ποιό είναι το καλό ή το κακό.......
- Ναι. Μα δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ένα παιδί διαθέτει τρία πολύ βασικά πράγματα για την ζωή.
1)  Είναι πάντα χαρούμενο χωρίς ιδιαίτερο λόγο,
2)  Είναι πάντα απασχολημένο με κάτι και
3)  Οταν θέλει κάτι πολύ ξέρει να το ζητά επίμονα και αποφασιστικά........

Ας έρθουμε όμως τώρα στις γιορτινές αυτές μέρες.

Τι, άραγε, ζητούν οι μπόμπιρες από τον Αϊ-Βασίλη… αναρωτιόμαστε. Διαβάστε και θα τα ανακαλύψετε όλα. Κάθε χρόνο η συγκεκριμένη υπηρεσία των ΕΛΤΑ λαμβάνει χιλιάδες γράμματα –από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό– με παραλήπτη τον Αγιο των ονείρων μας, είτε βρίσκεται στο «τρίτο παγόβουνο δεξιά» είτε στην «Ουρανούπολη» ή στη Φιλανδία ή ακόμη και στο Ισραήλ… Μικρά, αλλά και μεγάλα παιδιά (γιατί έχουν και αυτά ψυχή… όπως έγραφε ένας φάκελος…) στέλνουν ευχές και λόγια γραμμένα με αγάπη, ζητούν δώρα όλων των ειδών, υγεία για όλους, ειρήνη στον κόσμο, ευκαιρίες στη ζωή, συντρόφους… μέχρι και κάτι που μόνο ένας Αγιος θα μπορούσε να τους χαρίσει!

Ο Αγιος Βασίλης είναι αγαπημένος και διάσημος. Ολοι τού γράφουν στον ενικό, σαν να υπάρχει ένας κρίκος ανάμεσά τους. Υπάρχουν βέβαια και αρκετοί που δεν πιστεύουν στην ύπαρξή του, αλλά φτάνουν κάποτε σε ένα σημείο και αναρωτιούνται «και αν υπάρχει… αυτό το κάτι ανώτερο;…».

Τα περισσότερα γράμματα των παιδιών είναι χαρούμενα, πολύχρωμα, με ζωγραφιές, μικρά παιχνιδάκια μέσα στους φακέλους, ακόμη και πιπίλες… «Καλέ μου Αγιε Βασίλη… σου στέλνω αυτές τις πιπίλες επειδή μεγάλωσα και δεν τις χρειάζομαι πια…», έγραφε ένα πιτσιρίκι, ενώ κάποιο άλλο εξηγούσε: «Ημουν πολύ καλό παιδί, εκτός από μερικές φορές που δεν έτρωγα το φαγητό της μαμάς και της γιαγιάς… το πιλάφι, το σπανακόρυζο, τα μακαρόνια με κιμά…». Αλλα, πάλι, γράμματα είναι γραμμένα σε κομπιούτερ, ενώ οι οδηγίες εισόδου στο σπίτι έδινα και έπαιρναν: «Επειδή δεν έχω τζάκι, έλα στον πρώτο όροφο από το μπαλκόνι και μπες από την τζαμαρία…». Φυσικά, κανένας «σπόρος» δεν ξεχνάει να αναφέρει το γεύμα που περιμένει τον Αγιο όταν φτάσει στο σπίτι: «Θα σου έχω ένα κομμάτι βασιλόπιτα και γάλα στο τζάκι… και καρότα να δώσεις στους τάρανδους…». Κάποια άλλα δεν ξεχνάνε να ζητήσουν δώρα για γονείς και παππούδες: 
    «Εάν κάνεις δώρο και στις γιαγιάδες και στους παππούδες, σε παρακαλώ φέρε στη γιαγιά τη Λέλα ένα στυλό, στον παππού τον Σπύρο ένα εργαλείο, στη γιαγιά την Τασούλα ένα περιοδικό και στον παππού τον Τζίμι ένα στρουμφάκι, στη γιαγιά την Ελένη ένα μανό κόκκινο και στον παππού τον Δημήτρη ένα πουκάμισο… Στον μπαμπά θα ήθελα να φέρεις ένα αυτοκινητάκι και στη μαμά ένα κουκλάκι…», γράφει η μικρή Δήμητρα, ενώ μια άλλη πιτσιρίκα έστειλε με τρυφερότητα: «Ξέρω ότι δεν υπάρχεις, μα ξέρω ότι υπάρχεις μέσα στην καρδιά μου, μου αρέσει να πιστεύω σε εσένα, μου δίνει χαρά και ευχαρίστηση», και διευκρίνιζε: «Θέλω να κάνεις τον Αλέξανδρο να με αγαπήσει μετά τις διακοπές… και να αδυνατίσω…». Κάποια άλλα, μεγαλύτερα σε ηλικία, ζητάνε από τον Αγιο να βάλει τα μεγάλα μέσα στο σχολείο: «Σε λίγες ημέρες θα πάρουμε βαθμούς, είμαι τρομοκρατημένη, γιατί αν μου βάλει στις εξετάσεις παλούκια… τότε χαιρέτα με… θα μείνω…».

Σήμερα επειδή η μοναξιά όλο και αυξάνεται στον κόσμο μας, τα γράμματα των «μεγάλων παιδιών» είναι διαφορετικά. Δεν ζητούν δώρα… Περισσότερο έχουν την ανάγκη να μιλήσουν, να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματα και τις σκέψεις τους.

Ενα τέτοιο γράμμα που έφθασε φέτος, ανώνυμο, κρυμμένο σε ένα μικρό ασήμαντο φακελάκι, κρύβοντας όμως ένα θησαυρό: «Αγαπημένε μου Αγιε Βασίλη, δεν ξέρω πού θα καταλήξει αυτό το γράμμα, εύχομαι όχι στα χέρια κάποιου γνωστού, αλλά και να πέσει, τι πειράζει, έτσι και αλλιώς δεν γράφω όνομα, οπότε ας χαλαρώσω. Λοιπόν, από μωρό δεν πίστεψα ποτέ σε εσένα, δεν είχα σε τίποτα να ελπίζω και, άρα, δεν ασχολήθηκα. Δεν θέλω να μου φέρεις δώρο, απλά να εξωτερικεύσω τις επιθυμίες μου γραπτά, με αυτό τον παιδικό τρόπο… Εχω, που λες, έναν εξαιρετικό πατέρα, που πασχίζει όλη μέρα να μας φροντίζει και θέλω να μου δώσεις όσες ευκαιρίες μπορείς για να τον κάνω συνέχεια υπερήφανο, να κόβεις από πάνω μου και να του χαρίζεις ευχάριστες στιγμές και υγεία… Πίστεψέ με, το αξίζει, το ίδιο και τα αδελφάκια μου, είναι μικρότερα από εμένα και με έχουν σαν θεά, τα λατρεύω και θέλω σε αυτά να χαρίσεις υγεία και ό,τι πιστεύεις ότι ονειρεύτηκαν. Η μαμά μου είναι επίσης αξιολάτρευτη, απλά είναι στον κόσμο της, περνάει μια δεύτερη εφηβεία, αλλά, αν αυτό την κάνει ευτυχισμένη, τότε ας το απολαύσει επ’ άπειρον… Βοήθα με να πάρω το πτυχίο μου… Κάνε να υπάρχει ειρήνη και αγάπη σε όλο τον κόσμο, και θα χαιρόμουν ιδιαίτερα αν όλοι με σέβονται ή, τουλάχιστον, οι περισσότεροι. Ευχαριστώ που με έκανες όμορφη και έξυπνη, απλά, όταν αυτό το θεωρώ αυτονόητο, δεν το εκτιμώ… Οδήγησε με να μη νιώθω ανασφάλεια. Στείλε μου έναν άνθρωπο που θα με κάνει να τον αγαπήσω και να με αγαπήσει και δεν θα με κάνει να πονέσω, τουλάχιστον όσο στο παρελθόν… Κάνε με να αποκτήσω και εγώ παιδάκια και δική μου οικογένεια. Τέλος, βοήθησέ με να γίνομαι καθημερινά καλύτερος άνθρωπος, ανάπαυσε τις ψυχούλες των ανθρώπων που έχασα και των νεκρών όλου του κόσμου… βοήθησε τους αρρώστους και χάρισε χαμόγελο σε όλα τα παιδιά… Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων… Χρόνια Πολλά με αγάπη… Ενας άνθρωπος…».

Μπορούμε άραγε και μεις να στείλουμε κάποιο γράμμα με όνειρα γλυκά στον Αγιο των γιορτινών αυτών ημερών; Ακόμη και αν μας φαίνεται δύσκολο πρέπει να το δοκιμάσουμε....

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, με τις καλύτερες ευχές για μαγικά ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, με αληθινή ΑΓΑΠΗ, ΥΓΕΙΑ και ΕΥΤΥΧΙΑ.



Παρατηρώντας τα στολισμένα σπίτια, τα δέντρα στις αυλές, τα φωτάκια στα κάγκελα των μπαλκονιών ένα αμυδρό σχεδόν αόρατο χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη μου..... 

1 σχόλιο: