Τραυματισμενο παιδι..... Εσωτερικα......(NTR)

Τα παιδικά τραύματα απωθούνται στο ασυνείδητο και πολλοί ενήλικες «κουβαλούν» ένα «τραυματισμένο εσωτερικό παιδί» που διψάει για αποδοχή και αγάπη.

Οι παιδικές τραυματικές εμπειρίες είναι πλέον κοινός τόπος: συγκρούσεις ή ψυχρότητα στις οικογενειακές σχέσεις, βία ή σκληρή συμπεριφορά, εγκατάλειψη, απόρριψη, έλλειψη στοργής και αγάπης, ενοχές που επηρεάζουν αρνητικά την ψυχική και σωματική υγεία του ανθρώπου, αναστέλλοντας τη διαδικασία εξατομίκευσης και αυτονόμησής του.
Tο μικρό παιδί, που κάποτε ήταν ο καθένας μας,…… παύει να αναπτύσσεται κι ενώ τα χρόνια περνούν και ο άνθρωπος μεγαλώνει, ένα βαθύ και πολύτιμο κομμάτι του εαυτού παραμένει ένα "παιδί" στην ηλικία που πληγώθηκε.

Ένα "τραυματισμένο" και ανικανοποίητο παιδί, που αναζητά εναγωνίως ικανοποίηση των αναγκών του για αναγνώριση, υποστήριξη, αγάπη, με πολυμήχανους τρόπους και ασυνείδητους μηχανισμούς.

«Είναι ένα παιδί που ανταποκρίθηκε με επιτυχία στις προσδοκίες των γονέων και έγινε το ιδεώδες παιδί με τίμημα την κατάπνιξη του πιο γνήσιου τμήματος του εαυτού του

«Η ζωή του καθενός είναι γεμάτη ψευδαισθήσεις, ίσως επειδή η αλήθεια μας φαίνεται αβάσταχτη, ενώ είναι τόσο αναγκαία που μπορεί να εμφανιστει με αρρώστιες ή και εθισμούς. Αν επιλέξουμε να αρκεστούμε στη διανοητική γνώση, θα παραμείνουμε στη σφαίρα των παραισθήσεων και της εξαπάτησης του εαυτού».

Καταστολή των αναμνήσεων των τραυμάτων

Όλα τα παιδιά χρειάζονται για αναπτυχθούν, να ζήσουν και ν' αγαπήσουν, να τα αντιμετωπίζουν με σεβασμό, να τα αποδέχονται άνευ όρων και να τα προστατεύουν.

 «Όταν αυτές οι ζωτικές ανάγκες ματαιώνονται και οι ενήλικες, λόγω των δικών τους ανικανοποίητων αναγκών, κακομεταχειρίζονται, χειραγωγούν και εξαπατούν, χωρίς να επεμβαίνει κανένας για να τα προστατέψει, δημιουργούνται εμπόδια στην ολοκλήρωση της προσωπικότητας.

Σε αυτό το περιβάλλον απαγορεύεται να εκφράσουν τον θυμό τους, τη θλίψη και οπoιoδήποτε άλλο συναίσθημα…...

 Έτσι, αρχίζουν να τα καταστέλλουν και ν' απωθούν τις αναμνήσεις των τραυμάτων τους, εξιδανικεύοντας αυτούς που ήταν ένοχοι για την κακοποίησή τους.

Αν αυτά τα άτομα γίνουν γονείς, συχνά, στρέφουν τις εκδικητικές τους τάσεις ασυνείδητα εναντίων των δικών τους παιδιών».

Το μεγάλο «θύμα» είναι ο σημερινός ενήλικας που παραγκωνίζοντας και αρνούμενος το τραυματισμένο Εσωτερικό Παιδί, γίνεται ασυνείδητα δέσμιός του, ….δέσμιος σε μνήμες,……. αδυναμίες, …….διανοητικές στάσεις, σενάρια ζωής,….. συμπεριφοράς, ……πάθη…….. και χαρακτηρολογικές δομές που εκπορεύονται από αυτό και που δημιουργούν εμπόδια στην ενήλικη ζωή.

Μπορούμε να αναδιοργανώσουμε τη ζωή μας;

Το σίγουρο είναι πως δεν μπορούμε να σβήσουμε της ζημιές που έγιναν στο παρελθόν, όμως μπορούμε να αναδιοργανώσουμε τη ζωή μας….

 Πώς; ……

«Όταν δούμε από πού προέρχονται οι φόβοι μας (που παλιά ήταν πραγματικοί και που ίσως εχουν πάψει από καιρό να είναι) και εξετάσουμε ασυνείδητα συναισθήματα και ανάγκες»,

Η θεραπεία του τραυματισμένου εσωτερικού παιδιού είναι δυνατή:

 «Χρειάζεται να προσπαθήσουμε, ακολουθώντας συγκεκριμένες διαδικασίες, να ανακαλύψουμε τη δική μας αλήθεια, μια αλήθεια που μπορεί να προκαλέσει πόνο, πριν μας φέρει μια καινούργια αίσθηση ελευθερίας και μια διέξοδο για τα ευχάριστα συναισθήματα, μέσα από διάφορες δημιουργικές δραστηριότητες.
Η αυτοέκφραση μέσω της τέχνης του τραγουδιού, της μουσικής, του γραψίματος, της ζωγραφικής μπορεί να βοηθήσει ώστε να γίνει πιο ομαλά, μέσα σε ένα περιβάλλον ασφάλειας, η έκθεση της προσωπικής μας ιστορίας και η επικύρωση του πόνου του τραυματισμένου εσωτερικού παιδιού μας.

Με στόχο την επανασύνδεση με πρωταρχικά συναισθήματα χαράς, αυθορμητισμού και δημιουργικότητας»…….