Δεκέμβριος!!!!(NTR)

Μήνας Δεκέμβριος ή Δεκέμβρης

Ετυμολογία: Δεκέμβριος από το Δέκα ως Δέκατος μήνας (στο ρωμαϊκό ημερολόγιο).
Ο χρόνος για τους Ρωμαίους άρχιζε από τον Μάρτιο. Έτσι ο Δεκέμβριος ήταν ο Δέκατος μήνας του χρόνου. Αυτό ακριβώς σημαίνει και το όνομά του που προέρχεται από τη λατινική λέξη decem που σημαίνει δέκα.
Δωδέκατος μήνας έγινε στο Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Ο Δεκέμβριος αντιστοιχεί στο Αττικό ημερολόγιο με το μήνα Ποσειδεώνα
(12 Δεκεμβρίου - 10 Ιανουαρίου).

Ονομασία του μήνα Δεκέμβρη

Ο λαός μας τον λέει και:

Χριστιαννάρης
Χριστουγεννάρης
Χριστουγεννάς
Χριστουγεννιάτης
Αντριάς
Βρωμαλίτης
Δεκέμβρης
Δεκέμπρης
Καλικαντζαρόμηνας
Χαμένος
Χιονιάς

Παροιμίες για το μήνα Δεκέμβριο

Δεκέμβριος, Χριστού γέννηση και καλός μας Χρόνος.

Το τραγούδι με τον τρύγο, το Δεκέμβρη παραμύθι.

Χιόνι του Δεκεμβρίου, χρυσάφι του καλοκαιριού.

Να 'ναι Χριστούγεννα στεγνά, τα Φώτα χιονισμένα
και τα Λαμπρά βρεχούμενα, αμπάρια γιομισμένα.
Αγια Βαρβάρα μίλησε κι ο Σάββας απεκρίθη :
- Μαζέψτε ξύλα κι άχυρα και σύρτε και στο μύλο,
γιατί Αι - Νικόλας έρχεται στα χιόνια φορτωμένος.
Αν είν' τα Γέννα φεξερά,
είναι τα Φώτα θαμπερά.
Αν λείπω τ' Άγια των Αγιών,
τ' Άη Νικολοβάρβαρα είμαι εδώ.
Αν πρώιμα η αμυγδαλιά
ανθίσει τον Δεκέμβρη,
βαρύς χειμώνας κι όψιμος
θε να 'ρθει να μας εύρει.
Απ' τα Νικολοβάρβαρα
αρχίζει κι ο χειμώνας.
Άστρα το χειμώνα,
σύννεφα το καλοκαίρι.
Γύρω γύρω του Χριστού
η καρδιά του χειμωνιού.
Δεκέμβρης μας επλάκωσε,
το κρύο μας φαρμάκωσε.
Εμπρός πίσω του Χριστού
η καρδιά του χειμωνιού.
Μέχρι τ' Άη Νικόλα
οι τοίχοι βράζουνε.
Ο Άη Νικόλας
ασπρίζει τα γένεια του.
Ο Δεκέμβρης κι ο Γενάρης
του διαβόλου το ζευγάρι.
Όποιον καιρό κάνει τσ' Αγιάς Βαρβάρας
θα τον κάνει όλο τον Δεκέμβρη.

Τη Γέννηση την άβρεχη,
τα Φώτα χιονισμένα
και τη Λαμπρή βρεχούμενη,
τα πάντα ευτυχισμένα.
Πάνω στον πάγο συννεφιά,
βαρύς χειμώνας θα 'ρθει.
Πρώιμος χειμώνας
ακολουθείται από πρώιμη άνοιξη.
Σαν είν' Χριστούγεννα στεγνά,
και Φώτα χιονισμένα,
χαρά σ' αυτό το γεωργό
που 'χει πολλά σπαρμένα.
Τ' Αγίου Σπυρίδωνα
η μέρα κερδίζει ένα σπυρί.
Τ' Άη Νικολοβάρβαρα
κάνει νερά και χιόνια.
Τ' Άη Σάββα
τρώνε φάβα.
Τα τραγούδια με τον Τρύγο,
παραμύθια τον Δεκέμβρη.
Το Δεκέμβρη δίκαια σπέρνε.
Το Νοέμβρη και Δεκέμβρη,
φύτευε καταβολάδες.
Του Δεκέμβρη η μέρα
καλημέρα, καλησπέρα.
Χαρά στα Γέννα τα στεγνά,
στα Φώτα χιονισμένα
και στη Λαμπρή βρεχούμενη,
τ' αμπάρια γεμισμένα.
Χειμωνιάτικη γέννα,
καλοκαιρινή χαρά.
Χριστούγεννα Χριστόχιονα.

Αρχαίες και νέες γιορτές το Δεκέμβριο

Ο Δεκέμβριος από τους Ρωμαίους ήταν αφιερωμένος στον Κρόνο προς τιμήν του οποίου γιόρταζαν τα Σατουρνάλια που ξεκινούσαν από τις 17 του μηνός.
Πίστευαν ότι στις 25 του μηνός ο Ήλιος αναγεννιέται και αποκτάει καινούργιες δυνάμεις. Γι αυτό και τότε γιόρταζαν τα γενέθλια του αήττητου ήλιου.
Η εκκλησία μας, με βάση το γεγονός αυτό πού ήταν βαθιά ριζωμένο στη λαική συνείδηση καθιέρωσε μια χριστιανική γιορτή. Τέτοια γιορτή που ταίριαζε στην αντικατάσταση αυτή θεωρήθηκε πως είναι η γέννηση του Χριστού, γιατί ο Χριστός είναι ο ζωοδότης ήλιος, ο ήλιος της δικαιοσύνης και της αγάπης.
Της Αγίας Βαρβάρας (4 Δεκεμβρίου). Σε πολλές πόλεις της Μικράς Ασίας «φτιάχνουν μια μεγάλη μελόπιτα, που την τοποθετούν στο τρίστρατο της γειτονιάς. Εκεί πηγαίνει ο ιερέας να την ευλογήσει. Η νοικοκυρά κόβει την πίτα και τη μοιράζει στους περαστικούς». Η έκθεση στο τρίστρατο και η προσφορά στον κόσμο θυμίζει τα δείπνα της Εκάτης, που τη λάτρευαν ιδιαίτερα στη Μικρά Ασία ως «τριοδίτιν» και «ενοδία» θεά.
Του Αγίου Νικολάου (6 Δεκεμβρίου). Είναι ο προστάτης των ναυτιλλομένων. Σύμφωνα με τις παραδόσεις, «τα ρούχα του είναι πάντοτε βρεγμένα από την άλμη και τα γένια του στάζουν θάλασσα». Είναι ο κύριος των ανέμων και της τρικυμίας.
Του Αγίου Σπυρίδωνα (12 Δεκεμβρίου). Τιμάται κατεξοχήν στην Κέρκυρα.

Λαογραφία και παράδοση

Χριστούγεννα

«Χριστός γεννιέται, σαν ήλιος φέγγει» (Κάλαντα Θράκης)
Ο Δεκέμβριος μαζί με τον Ιανουάριο είναι οι πιο κρύοι μήνες του χρόνου.
Ο λαός μας λέει:
Γύρω γύρω του Χριστού, η κορφή του χειμωνιού.
Το 354 μ.Χ. ορίζεται στη Ρώμη η 25η Δεκεμβρίου -η γενέθλιος ημέρα του Μίθρα, του «αήττητου Ηλίου»- ως ημέρα εορτής των Χριστουγέννων, επειδή ο Χριστός λατρεύεται ως "ο φέρων το φως" το αληθινό, υποκαθιστώντας τους ηλιακούς θεούς της ειδωλολατρίας.
Στην αρχαιότητα γιόρταζαν την ίδια μέρα τη γέννηση του Θείου Βρέφους Λικνίτη Διονύσου στους Δελφούς, του Θείου Βρέφους Αιώνα στην Αλεξάνδρεια, του Θείου Βρέφους Πλούτου στην Ελευσίνα (που συμβόλιζε τον πλούτο της σοδειάς), με πάνδημες γιορτές, διασκεδάσεις και ξεφαντώματα.
Η νύχτα των Χριστουγέννων είναι η μεγαλύτερη και ιερότερη της χρονιάς, επειδή είναι κοντά στις χειμερινές τροπές του ήλιου.
Μετά τη γέννηση «αύξει το φως και Ηλίου γενέθλιον».