Animated - Angels Pictures, Images and Photos

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

ΑΣ!!!!!!!!!!!!!ΑΓΑΠΑΜΕ!!!!!!!!!!!(NTR)






Ας αγαπαμε...

και..... ο καιρός γρήγορα διαβαίνει....

ημέρα δίχως έρωτα, 
είναι πικρή..... χαμένη.......






Η δυτική παράδοση αφηγείται ότι τον 3ο μ.Χ. αιώνα ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος Κλαύδιος Β΄,
ο επονομαζόμενος «Γοτθικός», απαγόρεψε τους γάμους των νεαρών υπηκόων του,
ώστε καμία δέσμευση να μην κρατάει τους στρατιώτες του μακριά από το πεδίο της μάχης.
Ένας χριστιανός παπάς στη Ρώμη, ο Βαλεντίνος, αψηφώντας την απαγόρευση του αυτοκράτορα, αλλά και τους
διωγμούς που υφίσταντο την εποχή εκείνη οι χριστιανοί,
άρχισε να παντρεύει κρυφά τα ερωτευμένα ζευγάρια. Η φήμη του σιγά-σιγά εξαπλωνόταν κι όλοι οι νέοι
έσπευδαν στο «φίλο των ερωτευμένων», όπως τον αποκαλούσαν, για να παντρευτούν. Ώσπου αναπόφευκτα το έμαθε
κι ο Κλαύδιος που συνέλαβε και φυλάκισε τον αντιδραστικό ιερέα. Όταν εκείνος αρνήθηκε να αλλαξοπιστήσει
και ν’ απαρνηθεί τις ιδέες του καταδικάστηκε σε θάνατο με λιθοβολισμό και αποκεφαλισμό.
Εκτελέστηκε στις 14 Φεβρουαρίου του 270 μ.Χ. την ίδια χρονιά που πέθανε κι ο αυτοκράτορας Κλαύδιος.
Ο δεύτερος έμεινε στην ιστορία για τους πολέμους εναντίον των Γότθων και τους διωγμούς των χριστιανών.
Ο πρώτος σαν προστάτης του έρωτα και της αγάπης.
Μερικές δεκαετίες μετά από το θάνατό του η Καθολική Εκκλησία ανακήρυξε το Βαλεντίνο άγιο και καθιέρωσε τη
γιορτή του την ημέρα του θανάτου του, στις 14 Φεβρουαρίου,
βρίσκοντας στο πρόσωπό του τον ιδανικό εκφραστή και προστάτη του έρωτα και της αγάπης.






ΟΙ ΓΙΟΡΤΕΣ ΤΗΣ ΓΟΝΙΜΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΡΩΜΗ


Η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, που καθιερώθηκε από τη Δυτική Εκκλησία για τις 14 του Φλεβάρη,
αντικατέστησε ένα αρχαιότατο παγανιστικό έθιμο, που γινόταν στη Ρώμη για περισσότερα από 800 χρόνια.
Τα Λουπερκάλια, την αρχαιότερη όλων των ρωμαϊκών εορτών, που κι αυτή έχει σχέση με τη γονιμότητα
και την εκλογή συντρόφου. Πιθανό είναι η αντικατάσταση της γιορτής αυτής με τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου
να έδωσε και στον άγιο το μετέπειτα χαρακτηρισμό του ως προστάτη των ερωτευμένων. Άλλωστε,
η συνήθεια των πρώτων χριστιανικών χρόνων να αντικαθιστούνται οι διάφορες παγανιστικές γιορτές με
χριστιανικές κληροδότησε στις νέες γιορτές πολλές από τις ειδωλολατρικές συνήθειες,
που με το πέρασμα των αιώνων αφομοιώθηκαν και ταυτίστηκαν με τις γιορτές της νέας θρησκείας
(όπως π.χ. το Χριστουγεννιάτικο δέντρο).
Τα Λουπερκάλια γιορταζόταν κάθε χρόνο στις 15 Φεβρουαρίου προς τιμήν του Φαύνου ή Λούπερκου,
μίας πρωτόγονης θεότητας που προστάτευε τα κοπάδια από τους λύκους.
Το όνομα Λουπερκάλιος το πήρε από τη λατινική λέξη lupus που σημαίνει λύκος και την ιδιότητα του ως
προστάτης των κοπαδιών. Ο Φαύνος, που αργότερα ταυτίστηκε με τον Έλληνα Πάνα,
ήταν, σύμφωνα με τη ρωμαϊκή μυθολογία, πατέρας του Λατίνου, του μυθικού γενάρχη των Ρωμαίων.
Η ύπαρξη του θεού αυτού αμφισβητείται έντονα μέχρι σήμερα,
καθώς δεν έχει σωθεί καμία σαφής περιγραφή ή απεικόνισή του.
Ο Ιουστίνος μόνο περιγράφει κάποιο χάλκινο άγαλμα του Φαύνου στο σπήλαιο Λούπερκαλ της Ρώμης που
παρουσίαζε το θεό γενειοφόρο και ντυμένο με δέρματα ζώων από τη μέση και πάνω.
Τα Λουπερκάλια ήταν αρχικά ποιμενική γιορτή που τελούσαν οι βοσκοί στα βουνά για τη γονιμότητα και την αφθονία των ζώων τους. Στη συνέχεια, όμως,
απέκτησαν και καθαρτήριο χαρακτήρα και τελούνταν με στόχο τη γονιμότητα της γης, αλλά και των ανθρώπων.
Στη Ρώμη η γιορτή αυτή γινόταν κάθε χρόνο στο σπήλαιο Λούπερκαλ του Παλατίνου λόφου εκεί όπου,
σύμφωνα με τη ρωμαϊκή μυθολογία, ανατράφηκαν από μία λύκαινα ο Ρέμος κι ο Ρωμύλος κι εκεί όπου βρισκόταν,
σύμφωνα με τη μαρτυρία του Ιουστίνου, το χάλκινο άγαλμα του θεού. Οι γιορτές,
που διεξάγονταν υπό την εποπτεία ενός σωματείου ιερέων, των Λούπερκων2 ξεκινούσαν με τις θυσίες κατσικιών
και σκύλων για την προστασία των κοπαδιών.
Στη συνέχεια δύο από τους Λούπερκους οδηγούνταν στο βωμό. Εκεί τους έβαφαν τα μέτωπα με ένα ματωμένο
μαχαίρι και τους σκούπιζαν με μαλλί βουτηγμένο σε γάλα, συνήθεια ελληνική.
Στο τέλος των τελετουργιών δύο ομάδες Λούπερκων ή δύο από τους ιερείς,
με μαστίγια φτιαγμένα από τα δέρματα των σφαγμένων ζώων, έτρεχαν γύρω από τα τείχη της παλιάς πόλης του Παλατίνου λόφου και χτυπούσαν όποιον συναντούσαν στο δρόμο τους,
ιδιαίτερα τις γυναίκες, για να τους μεταδώσουν γονιμότητα.
Ο δρόμος που έκαναν οι νέοι αποτελούσε μίμηση της καταδίωξης των κλεφτών ζώων από το Ρωμύλο και το Ρέμο,
οι οποίοι και καθιέρωσαν τα Λουπερκάλια.3
Στις τελετουργίες της γονιμότητας συμπεριλαμβανόταν και η εκλογή συντρόφου.
Αυτή γινόταν με την τοποθέτηση των ονομάτων των κοριτσιών σ’ ένα κουτί,
από το οποίο οι άνδρες τραβούσαν ένα όνομα που αντιστοιχούσε στο μελλοντικό τους ταίρι!
Η παράδοση αυτή συνηθιζόταν μέχρι και τις αρχές του 20ου αιώνα στις αγροτικές περιοχές της Αγγλίας και ιδιαίτερα στη Σκωτία,
όπου το έθιμο αυτό αναβίωνε κάθε χρόνο στις 14 Φεβρουαρίου.
Τα Λουπερκάλια διατηρήθηκαν μέχρι και το 494 μ.Χ.,
οπότε και καταργήθηκαν από τον πάπα Γελάσιο τον Α΄ και αντικαταστήθηκαν από τη χριστιανική γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου που κατάφερε,
όμως, να διατηρήσει τις αρχαίες ρίζες της και θεωρείται σήμερα γιορτή των απανταχού ερωτευμένων.














ΔΩΡΑ ΚΑΙ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΑΝΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΑΝΑ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ

Η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, ως γιορτή του έρωτα και της αγάπης,
σύντομα εξαπλώθηκε από την Ιταλία στη Δυτική Ευρώπη και κατά το Μεσαίωνα άρχισε να γιορτάζεται στη Γαλλία και την Αγγλία.
Με τον καιρό η 14η Φεβρουαρίου καθιερώθηκε σαν τη μέρα που
οι νέοι προσπαθούσαν να βρουν το ταίρι τους ή να φανερώσουν τα αισθήματα τους στη γυναίκα των ονείρων τους.
Κι όπως σε κάθε γιορτή, έτσι και σ’ αυτή, συνηθίζεται η ανταλλαγή δώρων.
Κατά το 16ο αιώνα στην Αγγλία τα πιο συνηθισμένα δώρα, εκτός από τα κοσμήματα,
ήταν ένα ζευγάρι γάντια που συμβόλιζαν την πίστη ή ένα ζεύγος κουταλιών που συμβόλιζαν την ερωτική έλξη!
Βέβαια, ο πιο απλός τρόπος εκδήλωσης της αγάπης ήταν από τότε τα ερωτικά μηνύματα
που αφήνανε οι επίδοξοι εραστές στο γραμματοκιβώτιο της αγαπημένης τους.
Και το πιο τρομερό για μια δεσποινίδα σε ηλικία γάμου δεν ήταν να βρει άδειο το γραμματοκιβώτιο της,
αλλά να το βρει γεμάτο από κοροϊδευτικά γράμματα
που έστελναν όσοι είχαν απορριφθεί από την καρδιά της παραλήπτριας!
Οι ευχετήριες κάρτες έκαναν την εμφάνιση τους τον 18ο αιώνα.
Αρχικά ήταν χειροποίητες, ζωγραφισμένες με καρδιές, λουλούδια και ζωηρά χρώματα
και διανθισμένες με ερωτικούς στίχους ή την ερωτική εξομολόγηση του αποστολέα. Αργότερα αρωματισμένες,
διακοσμημένες με αποξηραμένα άνθη, κάποιες φορές με χιουμοριστική διάθεση,
ενώ πολύ διαδεδομένες ήταν οι σέξι για την εποχή καρτούλες που
απεικόνιζαν έναν κύριο να φιλάει το χέρι μίας κυρίας.
Λέγεται ότι την πρώτη κάρτα για τη γιορτή των ερωτευμένων την έστειλε στην αγαπημένη του
μέσα από τη φυλακή στην οποία κρατούνταν ο δούκας της Ορλεάνης Κάρολος το 1415.
Στην Ιαπωνία το έθιμο θέλει τις γυναίκες μόνο να προσφέρουν δώρα στους άνδρες της ζωής ή των ονείρων τους,
οι οποίοι, όμως, πρέπει να τους τα ανταποδώσουν μέσα σ’ ένα μήνα το αργότερο,
ενώ στην Αγγλία διαδεδομένη ήταν και η αντίληψη ότι
ο πρώτος ελεύθερος άνδρας που θα έβλεπε μια ανύπαντρη γυναίκα στις 14 Φεβρουαρίου
θα γινόταν ο Βαλεντίνος της.
Από την Αγγλία ξεκίνησε και η ανταλλαγή ερωτικών μηνυμάτων για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου μέσω των εφημερίδων.
Τέτοια έντυπα μηνύματα δημοσιεύονται κάθε χρόνο όχι μόνο σε λαϊκές,
αλλά και έγκυρες καθημερινές εφημερίδες,
όπως οι «TIMES» του Λονδίνου κι είναι σήμερα μια αρκετά συνηθισμένη χειρονομία αγάπης
τόσο στη Βόρεια Ευρώπη, όσο και στη Βόρεια Αμερική.








Ο ...ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΓΙΟΣ ΥΑΚΙΝΘΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΑΓΙΟΙ

Στην Ελλάδα ο Άγιος Βαλεντίνος μπήκε στη ζωή μας τη δεκαετία του 1980
ως παγκόσμιος προστάτης των ερωτευμένων.
Σήμερα είναι πανελληνίως γνωστός και ιδιαίτερα προβαλλόμενος από τα Μ.Μ.Ε. την ημέρα της γιορτής του.
Υπάρχει, όμως, κι ένας ορθόδοξος άγιος, λιγότερο γνωστός από το δυτικό «συνάδελφό» του,
που προστατεύει κι αυτός τον έρωτα και την αγάπη.
Ο δικός μας Άγιος Υάκινθος πολύ μικρή σχέση με το δυτικό Άγιο Βαλεντίνο έχει.
Θαλαμηπόλος στην αυλή του αυτοκράτορα Τραϊανού μαρτύρησε κι αυτός για την πίστη του,
σε νεαρή ηλικία το 98 μ.Χ.
Η δική του γιορτή είναι καλοκαιρινή, στις 3 Ιουλίου και ο πρώτος ναός που χτίστηκε, αφιερωμένος
αποκλειστικά σ’ εκείνον βρίσκεται στην Κρήτη,
σε κάποια από τις πλαγιές του Ψηλορείτη.
Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος,
σε μία προσπάθεια να τραβήξει την προσοχή των νέων προς την ορθόδοξη πίστη,
πρότεινε στους ερωτευμένους να γιορτάζουν την αγάπη τους την προηγουμένη του Αγίου Βαλεντίνου, δηλαδή στις 13 Φεβρουαρίου,
που η ορθόδοξη εκκλησία τιμά τη μνήμη των Αγίων Ακύλα και Πρισκίλλης.
Το ζευγάρι αυτό ήταν σκηνοποιοί και ασπάστηκαν το χριστιανισμό, πιθανότατα όταν διέμεναν στη Ρώμη.
Για ν’ αποφύγουν τους διωγμούς του Κλαύδιου (41-54 μ.Χ.)
κατέφυγαν στην Κόρινθο κι εκεί συνάντησαν και φιλοξένησαν τον Απόστολο Παύλο,
με τον οποίο ανέπτυξαν φιλικές σχέσεις και τον ακολούθησαν στην Έφεσο ως συνοδοί.
Η παράδοση αναφέρει ότι ο Ακύλας έγινε Επίσκοπος Ηρακλείας και μαρτύρησε για την πίστη του
μαζί με τη σύζυγό του, ενώ κατ’ άλλους ερευνητές κοιμήθηκαν ειρηνικά.
Στη μνήμη αυτού του αγαπημένου μέχρι το θάνατο ζευγαριού πρότεινε ο Μακαριότατος
να γιορτάζουν την αγάπη τους οι ερωτευμένοι.
Όμως οι ερωτευμένοι δε χρειάζονται γιορτές και ξεχωριστές μέρες για να δείξουν
και ν’ αποδείξουν την αγάπη τους.
Ο έρωτας, ούτως ή άλλως,
είναι από μόνος του γιορτή και γιορτάζει μόνιμα και τις 365 μέρες του χρόνου,
χωρίς να χρειάζεται κανέναν άγιο προστάτη.
Μάλλον κάτι τέτοιο σκέφτηκαν κι οι αρχαίοι Έλληνες και αφού ξεχώρισαν τον έρωτα απ’ την αγάπη
(η ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική γλώσσα στον κόσμο που έχει άλλη λέξη για τον έρωτα
κι άλλη για την αγάπη),
έκαναν τον Έρωτα θεό, καρπό της παθιασμένης και παράνομης σχέσης της Αφροδίτης με τον Άρη, το θεό του πολέμου,
τρομερός και καταστροφικός ο έρωτας σαν τον πόλεμο πατέρα του κι ίσως κι ακόμη πιο δυνατός,
ικανός να ξεκινήσει και να θρέψει δεκαετείς Τρωικούς πολέμους για τα μάτια μιας Ωραίας Ελένης.
Ο έρωτας δε γιορτάζει μόνο στις 14 του Φλεβάρη κι όχι γιατί είναι ενάντιο στην ορθόδοξη πίστη μας.
Γιατί αυτός και μόνο είναι αφορμή για να γιορτάζουμε όλο το χρόνο.......






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου